Κάτι Λίγο

Δεν έχω πολύ χώρο σήμερα γι' αυτό θα βάλω σκόρπιες μερικές  εικόνες που έπαιξαν στη ζωή μου την τελευταία βδομάδα, και ίσως βγει κάτι. Πάμε: οι ατμοί στα τζάμια της κουζίνας από τη σάλτσα που σιγοβράζει, ο κρουστός ήχος του παπλώματος την ώρα που για πρώτη φορά στρώνεται καθαρό και φρέσκο πάνω στο κρεβάτι, τα τελευταία κόκκινα φύλλα του αναρριχητικού φυτού που το φυτέψαμε στο μπροστινό μπαλκόνι αλλά κάνει μια πανέμορφη κουρτίνα για τους κάτω, κάτι χρυσάνθεμα δεμένα με σπάγκο, το γλάσο που καλύπτει το κέικ καρότο -τρώγεται και μόνο του-, τα τελευταία σταφύλια, η σκηνή της κηδείας στη Λευκή Κορδέλα του Χάνεκε, Κυριακή πρωί στις εφτά μια γλάστρα που πέφτει και σπάει μες στην ησυχία, η μυρωδιά του εσπρέσο την ώρα που σκάει στο φλιτζάνι, ένα πορτοκαλί κασκόλ που μου έκανες δώρο, άλλες δύο σελίδες Προυστ, δύο συνταγές για μπισκότα που έγραψα στις πίσω σελίδες ενός άχρηστου βιβλίου -τώρα για πάντα θα είναι το βιβλίο με τις συνταγές για μπισκότα-, το μπλουζάκι που μου χάρισε ο M.Hulot και που με χωράει επιτέλους, ένα τσάι, ένα κείμενο της Αρλέτας που είναι τόσο μοντέρνα και που θα τη δούμε στο Παλλάς, η Χάρις Αλεξίου που περιφέρεται εδώ και μια βδομάδα στα γραφεία της LifO και που εγώ κρυφά τσιμπιέμαι γιατί δεν το πιστεύω που τη βλέπω να κάνει διορθώσεις και να παραγγέλνει θέματα. Απόψε είδε το εξώφυλλο, φόρεσε ένα κόκκινο παλτό και έφυγε· εγώ είδα από κοντά την απλότητα ενός θρύλου που έκλεψε τις καρδιές πολλών σε αυτό το γραφείο με τον κακό φωτισμό. Σας φιλώ!