Κυριακή 3/10
Παρακολουθώ όλα τα gossip για τις νέες εκπομπές μαγειρικής που άρχισαν να ξεπηδούν στην ελληνική τηλεόραση. Όλος αυτός ο ντόρος για τη μαγειρική; Έγιναν ξαφνικά οι Έλληνες foodies και τους ενδιαφέρει τόσο πολύ αυτή η τέχνη; Και γιατί, αντί να μιλάμε για την εκπομπή του Στέλιου Παρλιάρου, που είναι ένα αριστούργημα, ή την εκπομπή του Βασίλη Καλλίδη στο Μega, που θα είναι γεμάτη σούπερ πληροφορίες για το φαγητό, ασχολούμαστε με τη Μανωλίδου, τα Masterchef και τα Τop Chef; Η απάντηση είναι απλή. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουμε για το φαγητό. Απλώς, γουστάρουμε τρελά τις ίντριγκες: να δούμε τον Λαζάρου να φτύνει το φαγητό στον κάλαθο τον αχρήστων, κάποιον άλλον σεφ να πετάει καμιά εξωφρενική ατάκα και τις παρουσιάστριες να σουλατσάρουν πέρα δώθε. Από αυτό που μας αφορά, τους νέους φερέλπιδες σεφ δηλαδή, δεν υπάρχει τίποτα να περιμένουμε, σας το υπογράφω θα είναι όλοι σούργελα. Και τελειώνει εκεί η ιστορία. Εγώ ευελπιστώ πως φέτος που η τηλεόραση ξεχειλίζει από σούργελα και ανόητους, θα βρεθούν πολλοί που δεν θα δουν το Masterchef / Top Chef / Εφιάλτης στην Κουζίνα / Κάτι Ψήνεται κ.λπ. Οι αληθινές εκπομπές μαγειρικής μπορούν να μας ανταμείψουν για όλη την ασκήμια που ζούμε. Πάντως, για όσους δεν κολλάνε στην τηλεόραση, στην Αθήνα την επόμενη Τετάρτη θα προβληθεί ένα από τα ωραιότερα ντοκιμαντέρ που έχουν κυκλοφορήσει πρόσφατα με θέμα τη γαστρονομία. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο, στις 20:00, στο πλαίσιο του CineDoc θα προβληθεί το Kings of Pastry. Οι σκηνοθέτες DA Pennebaker & Chris Hegedus αποκτούν πρόσβαση σε ένα από τα ανώτερα γαστρονομικά events του κόσμου που γίνεται κάθε χρόνο στη Λυών και συγκεντρώνει παγκόσμιο ενδιαφέρον. Εκεί, δεκαέξι Γάλλοι ζαχαροπλάστες καλούνται να συμμετέχουν σε έναν τριήμερο διαγωνισμό και να δείξουν τις ικανότητές τους, φτιάχνοντας αριστουργήματα από ζάχαρη. Οι βραβευθέντες αποκτούν, βεβαίως, παγκόσμιο πρεστίζ. Σημαντικό είναι το γεγονός ότι το βραβείο το απονέμει ο εκάστοτε Γάλλος Πρόεδρος. Στο τρέιλερ οι ζαχαροπλάστες φτιάχνουν με τη λεπτομέρεια χημικού αυτά που θα ήθελαν να είναι τα καλύτερα γλυκά του κόσμου, τα στολίζουν με εντυπωσιακά κομψοτεχνήματα από καραμέλα και τα μεταφέρουν στις διάφορες αίθουσες του διαγωνισμού, όπως το απαιτούν οι κανόνες. Εννοείται πως αυτό δεν είναι απλό, τα κομψοτεχνήματα σπάνε, οι διαγωνιζόμενοι απορρίπτονται, η ένταση ανεβαίνει. Κάποιος κριτικός αποκάλεσε αυτό το ντοκιμαντέρ «Hurt Locker της γαστρονομίας». Εγώ θα πάω να το δω, γιατί πιστεύω πως οι Γάλλοι είναι οι ανώτεροι ζαχαροπλάστες και γιατί θέλω λίγο να θαυμάσω ανθρώπους που τους νοιάζει η λεπτομέρεια και όχι η τσαπατσουλιά. Την εκδήλωση θα επιμεληθεί ο Στέλιος Παρλιάρος.
Τρίτη 5/10
Τώρα, στην κουζίνα μου δεν συμβαίνουν ακόμα και τόσο πολλά, όμως τα ερεθίσματα που παίρνω από όσα ωραία γίνονται γύρω μου με κάνουν να ανυπομονώ. Καταρχάς, το ψωμί της Λίλης που ήρθε τυλιγμένο σε λαδόκολλα, φρέσκο από τον φούρνο της την περασμένη Τετάρτη (σ' ευχαριστώ, το φάγαμε με μέλι από τη Σκωτία, ήταν αριστούργημα), μου έδωσε πολλή χαρά, γιατί σκέφτηκα πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που βρίσκουν γαλήνη ζυμώνοντας ένα καρβέλι με ψωμί. Όλη η συζήτηση γύρω από τον Φεράν Αντριά και το Ελ Μπούλι που κλείνει για πάντα, για να μετατραπεί σε ένα είδος ερευνητικού γαστρονομικού κέντρου με, έκανε να ανατρέξω στο θαυμάσιο βιβλίο A day at El Bulli και να δω τι σημαίνει «μετατρέπω κάτι σε τέχνη». Ο δημοσιογράφος στο «Vanity Fair» αποκαλεί τα πιάτα που σερβίρονται στο φημισμένο εστιατόριο «τέλεια σύζευξη Διόνυσου και Απόλλωνα». Το νέο βιβλίο του Nigel Slater για συνταγές με φρούτα αλλά και το Flavor Thesaurus που σε μαθαίνει να συνδυάζεις σωστά τις τροφές γεμίζουν με άπειρες ιδέες το μυαλό μου, που σιγά σιγά αρχίζει να βάζει τα τραπεζώματά του στη σειρά. Η Ruth Reichl επιτίθεται μέσα από το μπλογκ της, μάλλον συνέρχεται από τον τραγέλαφο του «Gourmet» κι επανέρχεται στο προσκήνιο κάνοντας συνεχή γαστρονομικά posts που δίνουν ελπίδες σε πολλούς από εμάς ότι ίσως και να γυρίσει στην κριτική εστιατορίων πάλι. Σε αυτό το τεύχος ζήτησα από τον νέο μου φίλο, τον Stupid Greg, να μου φτιάξει μια εικονογράφηση με μήλα. Αφού μου είπε την ιστορία του θείου του στη Σουηδία που φτιάχνει και πουλάει μηλόπιτες και είναι πολύ διάσημος για την τέχνη του, μου σχεδίασε αυτό που βλέπετε. Είναι το καλύτερο που έχει μπει σε αυτήν τη στήλη, τον ευχαριστώ πολύ, γιατί ξέρω πόσο έξω από τα νερά του είναι όλα όσα εγώ αναφέρω εδώ. Αλλά, πάλι, ποιος λέει όχι στο καλό φαΐ; Greg, σ' ευχαριστώ, σου χρωστάω μια μηλόπιτα. Σας φιλώ.
σχόλια