Τρίτη 2/3
Τελικά, όσο περνά ο καιρός και όσο πιο πολύ το παρατηρείς και προσπαθείς να το καταπολεμήσεις, δυστυχώς, είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τα κολλήματά σου. Εγώ, ας πούμε, δεν έχω πολλούς ήρωες στη ζωή μου. Δέκα πάνω-κάτω. Με αυτούς ζω. Πάντα δηλαδή αυτό έκανα. Μελέταγα τη ζωή τους, την τέχνη τους και κάπως έτσι έδινα στον εαυτό μου ένα σπρώξιμο να κάνει κάτι, να ξεκολλήσει κάπως από το αιώνιο ανθρώπινο τέλμα στο οποίο όλοι κινδυνεύουμε να πέσουμε ανά πάσα στιγμή. Όταν ξεκίνησε αυτή η στήλη εγώ, βεβαίως, είχα συγκεκριμένους ανθρώπους-ήρωες στο μυαλό μου. Κάθε εβδομάδα εξαντλούσα το απόθεμα χρόνων, βρήκα ένα κανάλι να λέω όσα φαντασιωνόμουν και πραγματοποιούσα με τη βοήθεια των ηρώων μου. Τέσσερα χρόνια μετά, εγώ τους ίδιους ανθρώπους επικαλούμαι κάθε εβδομάδα που πάω να γράψω αυτήν τη στήλη, κάθε φορά που στήνω τις σανίδες κοπής στην κουζίνα και αρχίζω το μαγείρεμα. Ζω μαζί τους κυριολεκτικά, τους αισθάνομαι φίλους, έχουμε σχέση, όταν μαγειρεύω μια συνταγή τους συνομιλώ μαζί τους, κι ας ακούγομαι σχεδόν τρελος. Αλήθεια, το ορκίζομαι, όταν φτιάχνω ένα κέικ από το The joy of cooking, πιάνω τον εαυτό μου πολύ συχνά να απευθύνει μεγαλοφώνως απορίες στους συγγραφείς. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό και δεν ντρέπομαι που το λέω. Χάρη σε αυτούς τους «ήρωές» μου, η ζωή μου γίνεται πολύ ευχάριστη, δεν χρειάζεται να ταξιδεύω ποτέ πιο μακριά από την κουζίνα μου. Δυστυχώς, δεν είμαι και πολύ εφευρετικός, δεν έχω κάτι καινούργιο να σας γράφω κάθε εβδομάδα, οπότε τα δέκα πράγματα που γνωρίζω και λατρεύω είναι εδώ κάθε εβδομάδα, είτε τα αναφέρω είτε όχι. Εγώ larousse gastronomique δεν γίνομαι. Και ευτυχώς δεν έχω καμία καούρα να δοκιμάζω κάτι καινούργιο κάθε μέρα απλά και μόνο για να κάνω τον έξυπνο. Τα λέω αυτά γιατί είναι σημαντικό να αναφερθώ ξανά σε κάτι που έχω γραψεί και στο παρελθόν. Οπότε, σόρι παιδιά. Από προχθές είμαι μείον έναν ήρωα. Η Rose Gray, συνιδιοκτήτρια, μαζί με τη Ruth Rogers, του φημισμένου The River Cafe στο Λονδίνο, πέθανε από καρκίνο σε ηλικία 71 ετών. Η Rose είχε καρκίνο στο στήθος, τον οποίο αφαίρεσε, και πέντε χρόνια μετά έκανε μετάσταση στον εγκέφαλο. Επέλεξε να μην υποβληθεί σε περαιτέρω χειρουργεία και θεραπείες και έζησε μέχρι το τέλος με μεγάλη αξιοπρέπεια, με τους ανθρώπους και τα πράγματα που λατρευε. Στο River Cafe πήγα εντελώς τυχαία, καμια δεκαπενταριά χρόνια πριν. Η κουζίνα του ήταν μια αποκαλύψη! Αληθινό ιταλικό φαγητό, μαγειρεμένο με απίστευτης ποιότητας υλικά και σερβιρισμένο με έναν απλό τρόπο, μοντέρνο χωρίς ίχνος μοντερνιάς. Εκεί είχα δει για πρώτη φορά τα μεγάλα λευκά πιάτα, τους σερβιτόρους με τις μακριές ποδιές, εκεί διαπίστωσα τι σημαίνει λιτή πολυτέλεια και αυτό που έλεγε και η Rose: η ιταλική κουζίνα δεν είναι μακαρονάδες μπολονέζ και τιραμισού. Έχω ακόμα στο μυαλό μου τη γεύση της πολέντας που δοκίμασα εκείνη τη μέρα, το περιστέρι στον ξυλόφουρνο, την πανακότα που έπλεε σε μια σπάνια γκράπα. Είδα τη Rose πολλές φορές στα κατοπινά χρόνια που πήγα αρκετες φορές σε αυτό το εστιατόριο. Πίσω από τον γιγαντιαίο πάγκο του River Cafe, μαζί με τους υπόλοιπους σεφ, αφοσιωμένη πλήρως στο έργο της. Ένα απόγευμα, ίσως να ήταν η τελευταία φορά που πήγα στο εστιατόριο αυτό, ήταν Ιούλιος, η Rose καθόταν στον κήπο που δημιούργησε η ίδια και φιλοτέχνησε με γλυπτά ο σύζυγός της. Εννοείται πως ντράπηκα, δεν της μίλησα, απλώς τη θυμάμαι ακόμα να πίνει ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και να γελάει με την καρδιά της με τους συνάδελφους. Άσπρες ποδιές, άσπρες κάλτσες, σαπό. Ελπίζω να μη την ξεχάσω ποτέ. Σας φιλώ.
σχόλια