Κυριακή 10/10
Ετοιμάζω τραπέζι για μια αγαπημένη οικογένεια. Με δυο παιδιά, αγόρια κάτω των δέκα. Ετοιμάζω κανονικά το μενού μου, επιλέγω τα κρασιά, τα κρέατα, τα τυριά και από το μυαλό μου δεν περνάει ούτε στιγμή αν αυτά που ετοιμάζω θα αρέσουν, όχι μόνο στους μεγάλους αλλά και στα μικρά αγόρια. Το μόνο που προβλέπω είναι να φτιάξω ένα γλυκό με σοκολάτα. Μέχρι εκεί έφτανε το μυαλό του ανεκπαίδευτου οικοδεσπότη: και ποιος δεν τρώει σοκολάτα; Το πρωί, πριν ξεκινήσω να μαγειρεύω, διαβάζω στον «Γαστρονόμο» το κείμενο του Αθήναιου. Ένα μικρό αριστούργημα για το πώς τα παιδιά γνωρίζουν τις νέες γεύσεις, πώς όλα όσα εμείς θεωρούμε αυτονόητα γι' αυτά δεν είναι καθόλου. Εκείνη τη στιγμή κοίταξα με τρόμο το γουρουνάκι που σιγοψηνόταν στον φούρνο γεμισμένο με πορτσίνι και σκόρδα, την τάρτα με το ροκφόρ και τα καραμελωμένα κρεμμύδια, το plum upside down cake. Ακόμα και το τραπέζι που έστρωσα, το έκανα με ενήλικο τρόπο, δεν έλαβα υπόψιν μου καθόλου τα παιδιά. Δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή ότι δεν είναι μεγάλοι και μάλλον δεν θα τους αρέσει καθόλου που θεώρησα πως είναι οk να πίνουν κόκα-κόλα σε ποτήρι κρασιού... Οι μικροί μου καλεσμένοι ήρθαν, δοκίμασαν τα εδέσματα, απέρριψαν με τη μεγαλύτερη φυσικότητα όλα όσα δεν τους άρεσαν (γιαξ! κρεμμύδια κ.λπ.), χωρίς να σκεφτουν δεύτερη φορά, δεν ενθουσιάστηκαν με την κόκα-κόλα στα κρασοπότηρα και το εντυπωσιακό μου κέικ δεν τους γέμισε το μάτι. Δοκίμασαν, βέβαια, με ευχαρίστηση την κρέμα από σοκολάτες Toblerone που έφτιαξα, αλλά τη συνδύασαν τέλεια με τα προφιτερόλ και το τσιζκέικ που έφεραν για δώρο. Έπαθα σοκ. Όχι γιατί πληγώθηκε ο εγωισμός μου, τα φαγητά ήταν πολύ ωραία. Απλώς, με εντυπωσίασε ο «άλλος κόσμος» στον οποίο ζουν τα παιδιά. Το σύμπαν τους είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα που στηρίζεται σε ένα είδος αγνότητας, η σκέψη τους είναι ευθεία γραμμή. Μου αρέσει ή δεν μου αρέσει. Σε αυτές τις δύο φράσεις δεν χωράνε δεύτερες σκέψεις. Επίσης, τα περισσότερα παιδιά δεν είναι μυημένα στα τραπεζώματα. Να φάνε θέλουν! Οι κουβέντες των μεγάλων, η διαδοχή των πιάτων, τα αρώματα του κρασιού και όλα όσα εμείς οι μεγάλοι θεωρούμε ένα σύνολο πραγμάτων που δημιουργούν μια κατάσταση τούς είναι απολύτως ακατανόητα. Μόλις χορτάσουν τρέχουν στα κομπιούτερ ή στην ταράτσα όπου κρύβονται έντρομες οι γάτες. Όσο τα παρακολουθούσα να κυνηγάνε τα δικά μου παιδιά στην ταράτσα, κατάλαβα τη θετική ενέργεια που κρύβουν αυτά τα τερατάκια. Τρεις ώρες μαζί τους και τα εγωιστικά μας κάστρα έπεσαν και γκρεμίστηκαν. Σε ένα χαρτί πάνω στο ψυγείο έβαλα τη σημείωση να μαγειρεύω πιο συχνά για παιδιά. Έχω πολλά να μάθω απ' αυτά και ελπίζω να μάθουν και αυτά από μένα κάτι, όπως η ανηψιά του Αθήναιου, που μυήθηκε σε αυτό το υπέροχο κείμενο στη γεύση του ελαιόλαδου και δέχτηκε υποσχέσεις να μάθει τα ουίσκι από τον θείο της που είναι ειδικός... (όταν μεγαλώσει, εννοείται). Σας φιλώ.
σχόλια