ΚΥΡΙΑΚΗ 26/6
Φεύγουμε από το Ηρώδειο. Δεν είχα ξαναπάει σε συναυλία κλασικής μουσικής. Δεν ξέρω να σας πω αν ήταν καλή ή όχι, ξέρω μόνο πως ήταν μια μαγική εμπειρία. Η μουσική ηρεμεί τα πλήθη. Και η κλασική μουσική σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, σκέφτομαι. Παρακολούθησα για τρεις ώρες ένα σύνολο ανθρώπων να παράγει θείους ήχους σε απόλυτο συντονισμό και αρμονία. Πρόσωπα ήμερα, καθαρά από την πολύχρονη επαφή με την τέχνη. Όσο τους παρακολουθούσα, σκεφτόμουν πόσο μεγαλειώδες είναι να ζεις και να βιοπορίζεσαι (όπως αυτοί) επαρκώς από την τέχνη. Για μένα, αυτό είναι κάτι αξιοζήλευτο. Βγαίνοντας στον δρόμο, συνεχίζει κανείς ν’ αντικρίζει το πιο όμορφο θέαμα. Ο λόφος της Ακρόπολης και ο δρόμος που τον περιβάλλει είναι ένα αριστούργημα, ό,τι πιο όμορφο έχουμε στην Ελλάδα. Καθόμαστε σ’ ένα παγκάκι κάτω από κάτι τεράστια δέντρα, προσπαθώ να μην ακούω το πλήθος που ψιθυρίζει κριτικές για το παίξιμο της ορχήστρας και κλείνω μέσα στο μυαλό μου τον ήχο απ’ το θρόισμα μιας -νομίζω- βελανιδιάς. Ωραία νύχτα, σχεδόν μάταιη όμως. Δεν μπορείς να αισθάνεσαι καλά με όλα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Στο τέρμα της Αρεοπαγίτου σταματάω σ’ ένα νέο μαγαζί. Διαβάζω τη λέξη «γιαούρτι» από μακριά και νομίζω πως θα ‘ναι κάνα μαγαζάκι που θα πουλάει frozen yogurt όπως στο L.A. Όμως, μπαίνοντας, εκπλήσσομαι ευχάριστα. Έχουν φτιάξει, λοιπόν, ένα μαγαζί που πουλάει, αντί για παγωτό, γιαούρτι με μέλι, μαρμελάδες, ξηρούς καρπούς και φρούτα. Το γιαούρτι παρουσιάζεται σε γιγαντιαία πήλινα σκεύη και υπάρχει μια απέραντη συλλογή από συνδυασμούς, οι περισσότεροι βιολογικοί, χειροποίητοι, με ονομασία προέλευσης κ.λπ., να του προσθέσεις. Να μια εξαιρετική ελληνική ιδέα, που σίγουρα θα εντυπωσιάσει και θα ευχαριστήσει όλους τους επισκέπτες στην Ελλάδα. Πώς δεν το ‘χε σκεφτεί κανείς πριν; Ουρές, πάντως, έξω απ’ το μαγαζί. Θέλουμε κι άλλα τέτοια στον τομέα του φαγητού και της εστίασης στην Ελλάδα. Δοκιμάζω λίγο γιαούρτι με γλυκό βύσσινο, βγαίνω από τον δρόμο των ονείρων και εισέρχομαι στην πραγματικότητα της Αθήνας.
ΔΕΥΤΕΡΑ 27/6
Έχω τυπώσει τη συνταγή του Αθήναιου γι’ αυτή την κερασόπιτα από τη μέρα που ανέβασε το κείμενο στο site της LifΟ, ελπίζοντας πως θα βρω χρόνο να τη φτιάξω σύντομα. Αδίκως. Και αυτή είναι η τρίτη φορά που αγοράζω κεράσια με την ελπίδα να γίνουν πίτα. Ψάχνοντας υλικό για τη στήλη «Καλοπέραση» και ένα νέο βιβλίο που ετοιμάζω, βρήκα μια εξαιρετική συνταγή που απαιτεί λιγότερο κόπο για τα καημένα μου τα κεράσια. Αθήναιε, επειδή έχω τύψεις, σου αφιερώνω αυτό. Κεράσια με κόκκινο κρασί. Απλά πράγματα. Αφαιρούμε τα κουκούτσια από ένα κιλό κεράσια. Τα βάζουμε σε κατσαρόλα μαζί με δύο φλιτζάνια ζάχαρη, τρία περίπου ποτήρια κόκκινο κρασί και δύο κουταλιές ξύδι μπαλσάμικο. Βράζουμε για περίπου μισή ώρα, μέχρι ν’ αρχίσει να δένει το σιρόπι. Μην περιμένετε να δέσει τελείως, για να μη σας λιώσει το φρούτο. Αν πρέπει σώνει και καλά να έχετε πιο πηχτή σάλτσα, προσθέστε 1 κουταλάκι του γλυκού corn flour που θα έχετε διαλύσει σε λίγο κόκκινο κρασί, αλλά δεν το συστήνω. Όταν το κατεβάσετε από τη φωτιά, ρίξτε μερικές σταγόνες εσάνς πικραμύγδαλου και είσαστε έτοιμοι. Εντάξει, σκέτος οργασμός. Πάει και με το γιαούρτι. Σας φιλώ, ελπίζω όλα να πάνε καλά.
σχόλια