Ντέλι

Σάββατο 29/01

Κατεβαίνω στο κέντρο της πόλης. Είναι πρωινό Σαββάτου και παρά το κρυολόγημα που με απειλεί αποφασίζω πως περισσότερη είναι η ενέργεια που θα εισπράξω από μια βόλτα στο κέντρο της πόλης - είναι μεγαλύτερη από οποιαδήποτε απειλή. Η Αθήνα είναι (το έχουμε πει χιλιάδες φορές, τόσες που δεν αξίζει να το λέει κανείς πια) πολύ μουντή πόλη. Και χρειάζεσαι πια λίγη προσπάθεια για να βρεiς όλα αυτά που σε είχαν κάνει στο παρελθόν να την ερωτευτείς. Θυμάμαι, τα πρώτα χρόνια που ήρθα να ζήσω εδώ, οι βόλτες στη Βαρβάκειο έμοιαζαν με μια παραμυθένια κατάδυση σε έναn πολύ γλυκό κόσμο γεμάτο πολύχρωμα υφάσματα, ανατολίτικα τραγούδια, χαμόγελα και άρωμα κανέλας. Τώρα, όλα είναι ακόμα εκεί, όμως για κάποιοn λόγο δεν λάμπουν όπως παλιά, όλοι είμαστε λίγο πιο κουρασμένοι. Διαλέγω λοβούς βανίλιας, δοκιμάζω παστουρμάδες, ρωτάω για βολβούς και αγοράζω κάτι εμαγιέ σκεύη που δεν θα χρησιμοποιήσω ποτέ. Προχωρώντας προς τα πάνω, στο αγαπημένο μου ντέλι του κέντρου, κολλάω για ώρες. Το Παντοπωλείο της Μεσογειακής Διατροφής στη Σοφοκλέους είναι η απόδειξη πως οι Έλληνες ξέρουν να τρώνε. Και δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο μέρος, είναι πολλά πια σε όλη την Αθήνα που ειδικεύονται στις ελληνικές τροφές. Όποτε μπαίνω σε αυτό το μέρος, κολλάω. Παξιμάδια από όλη την Ελλάδα, γλυκά του κουταλιού, μέλια, μπαχαρικά, όσπρια (πρέπει να είσαι πολύ χαζός πλέον αν αγοράζεις φασόλια της πλάκας από το σούπερ μάρκετ), λάδια, κρασιά, τσίπουρα, ελιές, αγκινάρες σε λάδι, βασιλομανίταρα αποξηραμένα, λουκάνικα, αυγοτάραχο, γάλα βουβαλίσιο και γίδινο, τυριά από όλη την Ελλάδα, αλεύρι, αμυγδαλωτά και εκατοντάδες ακόμα προϊόντα που σε κάνουν να ξεχνάς τις λέξεις μπρι, ροκφόρ, ζαμπόν, πορτσίνι κ.λπ. Παράδεισος. Βγαίνω με δέκα τσάντες προϊόντα και σκέφτομαι πως αυτός είναι ο δρόμος για τον Έλληνα foodie και όχι να ψάχνει για φουαγκρά και άλλα ξενόφερτα. Πρώτα πρέπει να κοιτάς γύρω σου για τα θαύματα της γεύσης, αν υπάρχουν, και μετά να βγαίνεις εκτός συνόρων. Κάτι μου λέει πως το τσουνάμι ελληνικών προϊόντων στη διατροφή σε δέκα χρόνια θα αλλάξει πολύ περισσότερα πράγματα από όσο νομίζουμε. Ανεβαίνοντας προς το σπίτι, μασουλάω κάτι μοναδικά παξιμαδάκια με γραβιέρα.

Κυριακή 30/01

Η παγωνιά μάλλον έκλεισε όλη τη γειτονιά στα σπίτια της. Έξω δεν ακούγεται κιχ. Είναι μεσημέρι και μοιάζει με χάραμα. Όλοι κάτω από μια κουβέρτα. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος από τις πατάτες που σοτάρονται σιγά σιγά με ελαιόλαδο, βασολομανίταρα, δεντρολίβανο, κρεμμύδια και σκόρδο σε ένα βαθύ τηγάνι. Ένα ποτήρι κόκκινο κρασί θα ενώσει όλες τις γεύσεις, νομίζω πως φτιάχνω το τέλειο φαγητό γι' αυτή την κρύα Κυριακή. Δίπλα, σε ένα άλλο τηγάνι, ψήνω κομμάτια από σύγκλινο που μαριναρίστηκαν σε πορτοκάλι και μπαχαρικά (Μανδραγόρας), σβήνω με λίγο χυμό πορτοκαλιού. Σερβίρω τις πατάτες με ένα αυγό τηγανητό στην κορυφή του κάθε πιάτου. Το σύγκλινο σχεδόν δεν προλαβαίνει να πάει στο τραπέζι. Έχω μια πιατέλα με τυριά ελληνικά. Ένα μελανοτύρι Νάξου, ένα κατσικίσιο από το Άγιον Όρος, ένας Μελίτυρος και μια γραβιέρα Σαν Μιχάλης Σύρου. Στο πλάι, έχω βράσει σύκα παστά σε κόκκινο κρασί, μέλι και μπαχαρικά, καλή αλλαγή από το κυδωνόπαστο. Αγκινάρες, ελιές παστές, λιαστές ντομάτες και λουκάνικα από αγριογούρουνο, ψητά. Πίνουμε ένα βαθύ κόκκινο κρασί από τη Φλώρινα. Κόκκινα μάγουλα, χαμόγελα στο τραπέζι και πολλές αναμνήσεις διότι όλα όσα τρώμε σήμερα όλο και κάπου έχουν εμφανιστεί στην παιδική ηλικία του καθενός μας. Έτσι πρέπει να λειτουργεί το φαγητό. Είναι σαν καμπανάκι, ένας μικρός συναγερμός που σου θυμίζει να επανασυνδεθείς με το παρελθόν σου. Να βρεις το νήμα, να μην αφήσεις τη μεγάλη πόλη να σε τραβήξει μακριά από αυτό που είσαι. Μετά, φέρνω μια πιατέλα με γλυκό φιρίκι που έβρασε σε βανίλιες αληθινές και κανέλες και κολυμπάει σε ένα πηχτό χρυσό σιρόπι. Και μυζήθρα, σκέτη. Ο Παράδεισος σήμερα είναι ένα τραπέζι με πολλά μικρά πιάτα, ποτήρια με κρασί και κεριά που σιγοκαίνε. Ας κάνει όσο κρύο θέλει. Σας φιλώ.