Κυριακή 15/1
Σοτάρω σε μαλακή φωτιά δυο κρεμμύδια ψιλοκομμένα, τρεις ολόκληρες σκελίδες σκόρδο και καπνιστή πανσέτα κομμένη σε κύβους. Περιμένω τα κρεμμύδια και το σκόρδο να πάρουν ένα διαφανές, βαθύ, χρυσό χρώμα και την πανσέτα να γίνει τραγανή. Περίπου έξι με επτά λεπτά. Αφαιρώ τα κρεμμύδια, το σκόρδο και την πανσέτα και στη γάστρα μου σοτάρω απ’ όλες τις μεριές ένα ολόκληρο κοτόπουλο που έχω αλατοπιπερώσει και γεμίσει το εσωτερικό του με θυμάρι. Όταν πάρει ωραίο χρώμα επαναφέρω τα κρεμμύδια, το σκόρδο και την πανσέτα στο σκεύος μαζί με ψιλοκομμένα φρέσκα μανιτάρια. Παραδίπλα έχω μια συσκευασία αποξηραμένα πορτσίνι, που ξαναζωντανεύουν μέσα σε λίγο χλιαρό νερό. Στη γάστρα προσθέτω ένα φύλλο δάφνης κι αδειάζω περίπου ένα μπουκάλι καλό λευκό κρασί. Περιμένω να εξατμιστεί το αλκοόλ, κλείνω τη γάστρα και τη βάζω στο φούρνο στους 160 βαθμούς για περίπου μιάμιση ώρα. Στη μέση του ψησίματοςδοκιμάζω το αλάτι και προσθέτω, αν χρειάζεται. Περιμένω να ολοκληρωθεί κι έπειτα αφαιρώ το ψημένο πουλερικό από τη γάστρα κι επαναφέρω το σκεύος στη φωτιά, για να βράσω κι άλλο τη σάλτσα, προσθέτοντας δυο κουταλιές μουστάρδας, έως ότου μείνει περίπου η μισή και δέσει. Ξεχνάω δίαιτες και γυμναστικές και ρίχνω στη σάλτσα λίγη creme fraiche και ψιλοκομμένο μαϊντανό. Τρώμε το κοτόπουλο με πουρέ πατάτας και αρκετό φρεσκοψημένο τραγανιστό ψωμί. Στον φούρνο ψήνεται ένα αναποδογυρισμένο κέικ με μήλα. Πρώτα στο ταψί έφτιαξα μια σάλτσα καραμέλας με βούτυρο, ζάχαρη και λίγο μέλι από άνθη καστανιάς που το πήρα από το μαγαζί με τα προϊόντα του Αγίου Όρους. Πρόκειται για ένα σκούρο μαύρο πετιμέζι που μυρίζει μεθυστικά και θυμίζει σκιερά δάση του Βορρά. Καμία σχέση με τα θυμαρίσια. Πίσω στο ταψί, και αφού έχω τελειώσει τη σάλτσα, ρίχνω τα μήλα μου κομμένα σε φέτες. Τίποτα fancy και σίγουρα όχι αραδιασμένα γεωμετρικά και προσεκτικά. Όπως όπως τα έριξα. Στο μίξερ χτυπάω περίπου 250 γρ. βούτυρο ανάλατο με ένα φλιτζάνι ζάχαρη. Όταν αφρατέψει, προσθέτω ένα-ένα πέντε αυγά και συνεχίζω το χτύπημα μέχρι να δέσει και να έχω ένα ομοιογενές (σχετικά υγρό) μείγμα. Προσθέτω αλεύρι, baking powder, από ένα κουταλάκι κανέλα, τζίντζερ και γαρύφαλλο και το ξύσμα από ένα πορτοκάλι. Ανακατεύω με την κουττάλα, όχι στο μίξερ, και αδειάζω το μείγμα πάνω στα μήλα. Ψήνω για σαράντα πέντε λεπτά στους 180 βαθμούς. Αναποδογυρίζω το ταψί σε μια πιατέλα. Και έχω ένα αριστούργημα. Σερβίρω το κέικ με λίγη κρέμα και καφέδες. Έξω η μέρα είναι παγωμένη και μουντή, μέσα τρώμε φαγητά που ζεσταίνουν και ηρεμούν. Κάτι τέτοιες Κυριακές είναι που χαίρομαι που ξέρω να μαγειρεύω. Όση σάλτσα από το φαγητό περίσσεψε, τη φυλάω για να τη σερβίρω με μακαρόνια κάποια στιγμή πείνας, που σίγουρα θα υπάρξει.
Δευτέρα 16/1
Παρακολουθώ τον Jamie Oliver σ’ ένα βίντεο στο YouTube. Είναι παντού αυτές τις μέρες. Σε ένα, ίσως και δύο τηλεοπτικά κανάλια, στα βιβλιοπωλεία, αγγλικά και ελληνικά, με διαφορετικές εκδόσεις, κάνει τον γύρο του κόσμου, προσπαθεί να τον σώσει μέσω του φαγητού, αλλάζοντας τις διατροφικές συνήθειες των μαθητών σε σχολεία της αμερικανικής ενδοχώρας ή κάπου στην Ουαλία, έχει λογαριασμό στο twitter, ανεβάζει φωτό στο Ιnstagram, έχει εστατόρια, σειρά κουζινικών σκευών. Σε αυτό που βλέπω τώρα κάνει τον γύρο της Αμερικής και δοκιμάζει τις γεύσεις αυτής της τεράστιας ηπείρου. Η εκπομπή είναι πολύ καλογυρισμένη: εξαιρετικά πλάνα, ενθουσιώδες μοντάζ, η ενέργεια ξεχειλίζει από τις οθόνες. Θέλεις είτε να μπεις στην κουζίνα και ν’ αρχίσεις να μαγειρεύεις ένα κρέας με παχύρρευστη barbecue sauce είτε να ξεκινήσεις τώρα, αυτήν τη στιγμήν ένα road trip στην Αμερική. Είχα πολλές φορές τις αμφιβολίες μου γι’ αυτόν το νεαρό ξανθό ήρωα της κουζίνας. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που έχουμε εξαπατηθεί από τους μάγειρες που έγιναν celebrities και μετά μηχανές εκατομμυρίων. Και ο Jamie εκατομμύρια κάνει. Όμως, αν και δεν είμαι πιστός ακόλουθός τους, νιώθω μόνο σεβασμό για τον ενθουσιασμό που δείχνει. Ακόμα κι αν αυτό που κάνει είναι σκέτη δουλειά και θέλει μόνο να κερδίσει κι άλλα, πολλά ακόμα εκατομμύρια, το κάνει τόσο καλά και είμαι σίγουρος πως μεταφέρει σε πολλούς από το κοινό του ένα ουσιαστικό και βαθύ ενδιαφέρον για τη μαγειρική, το καλό φαγητό, τη χαλαρότητα στην κουζίνα και την απόλαυση του να φτιάχνεις κάτι από μόνος σου, την αίσθηση της περιπέτειας. Τώρα τον χαζεύω να παρακολουθεί με προσοχή έναν Τζαμαϊκανό σε μια κουζίνα του Μπρίστολ να μαγειρεύει ένα παράξενο φαγητό. Μετά το δοκιμάζει, τρελαίνεται με τη γεύση και πάει πίσω στο σπίτι του να φτιάξει κάτι εμπνευσμένο από την Τζαμάικα. Δεν είναι κάτι καινούριο. Πολλοί ακολουθούν αυτό το μοτίβο. Ο Jamie όμως το κάνει καλύτερα απ’ όλους. Από μένα δεν θα ξανακούσετε αρνητική κριτική γι’ αυτόν το naked chef. Σας φιλώ.
σχόλια