Παγωτό σύκο

Τρίτη 22/08

Επιστρέφω στην Αθήνα μετά από πολυήμερες, ήρεμες διακοπές. Δεν έχει σημασία πού. Η Ελλάδα το καλοκαίρι είναι σαν ένα απίστευτο πανηγύρι. Χρειάζεται λίγη καλή διάθεση και μάτια ανοιχτά προς τη φύση. Να δεις αυτό που έχεις ξεσυνηθίσει να βλέπεις. Τα νερά που πάνω τους καθρεφτίζονται ο ήλιος και το φεγγάρι, τα άσπρα σπίτια, την άμμο, τον ήχο της μουριάς, να γευτείς τη γεύση μιας ντομάτας που μόλις κόπηκε από έναν κήπο και ήρθε μπροστά σου με όλα τα ταλέντα και τα προνόμια που της χάρισε το χώμα του νησιού που βρίσκεσαι. Ένα μεγάλο διάστημα των διακοπών μου διάβαζα το νέο βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη. Το Πάθος χιλιάδες φορές είναι ένα αριστούργημα που έκανε τα πρωινά μου γεμάτα από ήχους του δάσους και τα βράδια στην εξοχή κεντημένα από αστέρια και μαύρους ίσκιους. Θυμήθηκα την ταραχή που έπαθα διαβάζοντας τους Λύκους της και συντονίστηκα αμέσως με το σύμπαν της, που είναι μυστήριο αλλά όχι απόμακρο. Τα ζώα σε αυτό το βιβλίο είναι σαν άνθρωποι. Αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, είναι σαν να μιλούν, να συμβουλεύουν, κρατούν τους ήρωες από το χέρι και τους πάνε παρακάτω. Σεβάστηκα το «γαβββ» της Κούσας, της μαύρης σκύλας που έρχεται και φεύγει, είναι όμως πιστή όπως κανένα σκυλί στον κόσμο, και όταν πεθαίνει τη θάβουν σε στάση περήφανη, με πόδια σταυρωμένα περήφανα, σε ένα χωράφι, και χαμογέλασα όταν ο κεραυνόπληκτος Σέρκας επιστρέφει σε ένα όνειρο ως Σέρκα, μια κεραμιδί γάτα με χρυσά μάτια. Και βεβαίως, η ηρωίδα, η Λεύκα, που ακόμα παραμένει μυστήρια και δεν μας έχει δώσει τίποτα, παρά μόνο αινίγματα. Οι τελευταίες πενήντα σελίδες διαβάζονται απνευστί. Δεν είμαι κριτικός βιβλίων, όμως δεν θα μπορούσα να διάβαζα κάτι καλύτερο αυτήν τη στιγμή του χρόνου. Και χαίρομαι που σκίζει στις πωλήσεις. Πίσω στην Αθήνα, ανοίγω τις αποσκευές και ξανακοιτάζω όλα τα νόστιμα που μάζεψα από το νησί. Εδώ, αμέσως έχασαν το τριάντα τοις εκατό από τη γοητεία τους. Είναι μεγάλη ιστορία το μπετόν.

Παρασκευή 25/08

Κάνω μια βόλτα στη λαϊκή, που είναι ήρεμη και νωχελική, όπως όλη η πόλη τον Αύγουστο. Υπάρχουν σύκα παντού και αγοράζω από δύο σημεία. Από το πρώτο παίρνω βασιλικά, με φλούδα σκουρόχρωμη και ζουμερή σάρκα γεμάτη αρώματα που σε ξυπνούν. Ταιριάζουν τέλεια με παγωμένο τσίπουρο και φρέσκια μυζήθρα, ίσως και λίγες σταγόνες μέλι. Πιο κάτω, ένας τύπος έχει μόνο δύο κιλά από τα καλύτερα σύκα. Είναι πολύ σίγουρος, τα πουλάει πανάκριβα και προς στιγμήν έχω ενδοιασμούς, γιατί καταλαβαίνω τον παραλογισμό. Τα καταλαβαίνω όμως. Δεν ξέρω ποια είναι η ποικιλία τους, έχουν όμως ζωντανή πράσινη φλούδα και μέσα κρύβουν ένα θαύμα. Ενδίδω και τα παίρνω, γιατί ξέρω πως μόνο με αυτά γίνεται ένα από τα καλύτερα παγωτά σύκο που έχω δοκιμάσει, μια συνταγή της Nigella Lawson. Πλένω τα σύκα (περίπου είκοσι) και αφαιρώ το κοτσάνι. Τα αλέθω στον food processor, προσθέτοντας 250 γρ. ζάχαρη, δύο ποτήρια σαμιώτικο κρασί και ένα ποτήρι κρέμα γάλακτος. Όταν ενωθούν καλά όλα τα υλικά, τα βάζω στη μηχανή του παγωτού και τα παγώνω. Η μισή δόση καταναλώνεται επί τόπου. Είναι από τις μοναδικές φορές που νομίζω πως αυτό το φρούτο γίνεται καλύτερο μέσα σε μια συνταγή, πάρα όταν το γεύεσαι μόνο του. Στις διακοπές, είχαμε στην αυλή μια συκιά, που κάθε μέρα φρόντιζε να έχει ώριμα καμιά τριανταριά σύκα για τους ενοίκους του σπιτιού. Η ανάμνηση να τα τρως απευθείας από το δέντρο με τα δάχτυλα μελωμένα από τους χυμούς του φρούτου και το μυαλό θολωμένο από τη γεύση τους είναι αυτή που θα μου θυμίζει πάντα αυτό το σπίτι. Ελπίζω του χρόνου να 'μαι πάλι εκεί. Σας φιλώ.