Κυριακή 24/6
Κατεβαίνουμε την παραλιακή. Είναι περασμένες έξι και ο δρόμος είναι σχεδόνάδειος. Όλοι είναι ήδη στο νερό και κάποιοι έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται την επιστροφή στην πόλη που καίει. Είναι παράξενα τα Σαββατοκύριακα που μένει κανείς εδώ και δεν έχει κανονίσει μπάνια. Όσο ωραίο πρόγραμμα κι αν έχει φτιάξει για να μην περάσουν απελπιστικά αυτές οι ώρες, πάντα κάτι του φταίει.
Όλο και κάποια φωτογραφία θα στείλει ένας φίλος από νησί, πατουσάκια καλομανικιουρισμένα στο νερό, μια κωλοχτύπα που κολυμπά σε κόκκινη σάλτσα, σερβιρισμένη δίπλα στο κύμα, παγωτάκι σε κάποια προκυμαία, φιλιά στο κύμα, και θα σε ξεκάνει, και όλα σου τα προγράμματα, όλα τα Φεστιβάλ Αθηνών και οι συναυλίες θα συντριβούν μπρος στους αφρούς των κυμάτων. Κάπως έτσι συνέβη και αυτό το ΣΚ, μέχρι τη στιγμή που φτάνουμε στη θάλασσα. Είναι το πρώτο μπάνιο, άργησα πολύ φέτος. Βουτάμε στα νερά, που είναι παγωμένα, πεντακάθαρα και πολύ βαθιά. Μου αρέσει αυτό το βαθύ μπλε του νερού σε αυτό το σημείο της Αττικής. Δύσκολο να βγεις μετά, αφού πρέπει να σκαρφαλώσεις σαν αγριοκάτσικο στα βράχια, αλλά σιγά. Το κρύο νερό είναι το καλύτερο σπα του κόσμου και οι θάλασσες χωρίς πολύ κόσμο τέτοια μέρα είναι το μεγαλύτερο δώρο. Καθόμαστε μέχρι να πέσει ο ήλιος, δηλαδή περασμένες εννιά. Προσπαθώ να διαβάσω ένα βιβλίο αλλά δεν τα καταφέρνω. Τελευταία τα μυθιστορήματα δεν με συγκινούν. Μάλλον οι ζωές μας έχουν πια σημαντικότερες και συναρπαστικότερες πλοκές απ’ όλους τους Μπαλζάκ μαζί, κι αυτό μας αποσυντονίζει.
Δηλαδή σήμερα θα ήθελα να πετάξω αυτό το βιβλίο με τη ζωή του Κρόμγουελστα νερά και να ησυχάσω. Τι να πεις; Θα το γυρίσω στην ιστορία και τα δοκίμια. Ποιος ξέρει, ίσως και να μου αρέσουν. Στην επιστροφή τα γνωστά. Μπιφτέκια στον Τάκη, που ακόμα το παλεύει στο χάος των γιγαντιαίων μπιφτεκάδικων να παραμείνει μικρός και οικογενειακός. Και τα καταφέρνει, αφού, κατά τη γνώμη μου, είναι ο καλύτερος. Μπιφτέκια λοιπόν, χωριάτικη, πατάτες τηγανητές και
μπίρες. Τα μαγιό ακόμα βρεγμένα, οι σαγιονάρες κακοποιημένες από την αναρρίχηση, αλλά γενικώς ευτυχία και ησυχία. Φορτωνόμαστε στο αυτοκίνητο με ένα σορμπέ ροδάκινο Καγιάκ στο χέρι. Με διαφορά η ωραιότερη παγωτογεύση του καλοκαιριού. Η επιστροφή στην Αθήνα μαγική. Αυτοκίνητα, φώτα, ζεστό βράδυ, συνομιλίες στα δίπλα οχήματα περιμένοντας στην κίνηση, η Συγγρού, οι στύλοι του Ολυμπίου Διός. Μετά σπίτι. Mπάνιο και γλάρωμα στην τηλεόραση.
Α, και επίσκεψη στο ψυγείο για παγωμένο καρπούζι, που δειλά δειλά άρχισε τις εμφανίσεις. Κατά τη μία ακούγεται Dusty Sprinfield από γειτονικό σπίτι. Πολύ δυνατά το «Look of Love». Μέσα στην ησυχία -στο δρόμο δεν κινείται τίποτα-κάθομαι στο μπαλκόνι και απολαμβάνω αυτή την πολύτιμη στιγμή, όπου όλα είναι ήσυχα πριν τη καταιγίδα της Δευτέρας, και κάποιος πεθύμησε λίγη Dusty πριν πάει για ύπνο. Ελπίζω να έχουμε την ησυχία αυτής της στιγμής για όλο το πόλοιπο καλοκαίρι. Σας φιλώ.
σχόλια