Παρασκευή 23/5
Καταφτάνω στη λαϊκήπολύ νωρίς το πρωί. Εφτά παρά τέταρτο.Σήμερα έχω αποστολή. Θέλω κολοκυθανθούς.Επειδή αργώ, ποτέ δεν τους προλαβαίνω.Σε έναν πονηρό μανάβη που ποτέ δενπροτιμώ επειδή σχεδόν πάντα σε πιάνειστην κουβέντα, σε ρωτά τι θα τα κάνεις,η γυναίκα του τα φτιάχνει έτσι και κοίτααυτήν εκεί τι κορμάρα και μην πας στοναπέναντι είναι κλέφτης... Γενικώς λέειπολλά. Όμως σήμερα το πρωί έχει τα πιοαπίθανα κολοκυθάκια με τους ανθούςτους. Ίσως ο ωραιότερος χρωματικόςσυνδυασμός. Ωραίο πράσινο, με ζωντανόπορτοκαλί στην κορφή. Ούτε ο μεγαλύτεροςμόδιστρος δεν μπορεί να πετύχει αυτόντο συνδυασμό σε ρούχα και να μην είναιαίσχος. Ίσως μόνο ο YvesSaint Laurent,αλλά αυτός αφυπηρέτησε. Και ο παρώνσχεδιαστής είναι πολύ του μαύρου,αναρωτιέμαι τι γνώμη έχει γι' αυτόν ηKatherine Deneuve...Πίσω στην κουζίνα στολίζω τα ψώνια καιπάω στη δουλειά. Το βράδυ ριζότο μεκολοκυθανθούς και κολοκυθάκια. Για ναετοιμαστεί το φαγητό μου το βράδυ,υπολογίζω μισή ώρα με σαράντα λεπτάπριν έρθουν οι φίλοι. Έχω ποτίσει έξωκαι κάνει μια μοναδική δροσιά, σχεδόνψύχρα. Πρώτα, χωρίζω τα κολοκυθάκια απότους ανθούς. Τα κόβω σε λεπτές φέτες καιφυλάω τους ανθούς για μετά. Σε ένα βαθύτηγάνι σωτάρω ένα ψιλοκομμένο κρεμμύδισε ελαιόλαδο, προσθέτω τα κολοκυθάκιακαι λίγο φρέσκο δυόσμο ψιλοκομμένο, μίασκελίδα σκόρδου και ρύζι αρμπόριο. Ότανόλα τα υλικά αναμειχθούν, προσθέτω λίγολευκό κρασί, περιμένω να το ρουφήξει τομείγμα μου και μετά σιγά σιγά προσθέτωζεστό ζωμό λαχανικών, μέχρι το ρύζι ναψηθεί. Αλάτι, πιπέρι, φρέσκο βούτυρο καιτριμμένη παρμεζάνα για να έχω ένακρεμώδες ριζότο. Σερβίρω σε λευκά πιάταμε τους κολοκυθανθούς ψιλοκομμένουςπάνω από το ριζότο. Μοναδικό.
Σάββατο 24/5
Πηγαίνουμε σε φιλικόσπίτι για τη Γιουροβίζιον. Στο σαλόνιτου πανέμορφου σπιτιού, παραταγμένοιφίλοι και δύο μυθικά σκυλιά παρακολουθούνστη γιγαντοοθόνη το ΕuroTrash. To τραπέζιτης κουζίνας γεμάτο απίστευτες τροφές.Τίποτα fancy. Κλασικά φαγητά,όμως τόσο σπουδαία μαγειρεμένα, που δενμπορεί κανείς να αντισταθεί στο μεγαλείοτους. Μια φάβα ψητή στο φούρνο, ας πούμε.Ή ένας legendary μουσακάς πουτον έχω ξαναδοκιμάσει εδώ και είναιανυπέρβλητος. Παρακολουθούμε τιςσυμμετοχές. Ψηφίζω Ουκρανία. Η Καλομοίραείναι πολύ νηπιαγωγείο. Το λέω στη Νάνσυκαι μου στέλνει απειλητικά μηνύματα.Βέβαια, ποιος είμαι εγώ για να μιλάω.Είδαμε και η Κύπρος ποιαν έστειλε. Τοαπόλυτο σούργελο. Σχολική παράσταση μερούχα από τη μοδίστρα της γειτονιάς. Τιντροπή, Θέε μου. Πάντως το πιο chiqήταν της Γαλλίας. Αυτοί οι άνθρωποι δενμπορούν παρά να είναι απόλυτα trendy,σκέφτομαι καθώς καταπίνω ένα παράξενοαλλά ωραίο cheesecake...
Κυριακή 25/5
Ανηφορίζω την Κηφισίαςγια να πάω στην Art Athina.Κάνουμε στάση σε εστιατόριο-nouvelletaverna για μεζεδάκι.Παραγγέλνουμε στην ευγενέστατη σερβιτόρα,καθόμαστε σε ένα ωραιότατο δροσερόσημείο, και τρώμε και αρκετά καλά έωςπολύ καλά. Παρ' όλα αυτά κάτι δεν μουκολλάει. Περιδιαβαίνοντας τους όροφουςτου τεχνοπαζαριού βαρεμένος, καταλαβαίνωπως αυτό που με ενόχλησε είναι η γενικότερητάση τέτοιων spots να θέλουννα είναι κάτι παραπάνω από απλές ταβέρνες.Δεν καταλαβαίνω γιατί ένα middleof the rangeμαγαζί -υπέροχο, με τις καλύτερεςπροοπτικές- να μη σερβίρει απλά ελληνικάπιάτα, εκτελεσμένα και σερβιρισμένατέλεια, και να πρέπει να καταφεύγει σεπρωτοτυπίες του κώλου, όπως «καρπάτσοκαραβίδας» με σάλτσα τζίντζερ καιχαλούμι! Honestly nowamigo, φτιάξε πρώτα καλά τηνελληνική σαλάτα και μετά ασχολείσαι μετο καρπάτσο. Τέλος πάντων, όλα είναικαλά, αλλά όσον αφορά το restaurantbusiness, έχουμε πολλά ναμάθουμε από τους γείτονές μας τουςΙταλούς.
Σας φιλώ!
σχόλια