Τεταρτη 16/11
Το νέο στολιδάκι στην Αιόλου είναι κάτι που ήξερα καιρό πως θα συμβεί, που είχα γευτεί το work in progress του στις δοκιμές και ήξερα πως θα είναι σίγουρη επιτυχία. Για όλους εμάς που ζούμε στο κέντρο, που κάθε μεσημέρι ψάχνουμε τι θα φάμε και τις Κυριακές παρακαλάμε, γκρινιάζοντας για το πόσο ωραία θα ήταν να είχαμε ένα μέρος να πηγαίνουμε για brunch, το Mama Roux των αγαπημένων μου φίλων είναι το σωστό μέρος. Μπαίνοντας μέσα σήμερα μαζί με τα παιδιά απ’ το γραφείο, ένιωσα πολύ ωραία. Το κλίμα είναι χαλαρό και το ντεκόρ είναι γλυκό και welcoming, χωρίς να σε κάνει να αισθάνεσαι την προσπάθεια που υπάρχει πίσω από αυτό. Το μενού είναι ιδανικό για ένα μαγαζί σαν αυτό στο κέντρο της πόλης. Οι φίλοι είναι πολυταξιδεμένοι, αγαπούν τον αμερικανικό Νότο (από εκεί είναι και το όνομα του μαγαζιού), βάζουν ωραίες μουσικές, έχουν διαλέξει πιάτα απ’ το Μεξικό, την Ινδία, τη Μέση Ανατολή και δεν ξεχνούν την Ευρώπη. Έχουν ωραία κρασιά κι οι υπόλοιποι της παρέας μου είπαν πως κάνουν ονειρεμένους καφέδες. Έχω παραγγείλει όλα τα λιβανέζικα για πρώτο: ταμπουλέ, φαλάφελ, χούμους και φυσικά το not to be missed αριστουργηματικό πιάτο που ονομάζεται Moutabal και είναι πουρές μελιτζάνας με αρνίσιο κιμά, μαϊντανό και κουκουνάρι. Είναι ποίημα. Το κοτόπουλο Tandoori είναι απίστευτο, όπως και τα υπόλοιπα που φάγαμε. Κοιτάω τους φίλους να πηγαινοέρχονται ανήσυχοι μήπως κάτι δεν πάει καλά: είναι οι πρώτες τους μέρες ως εστιάτορες και κάνουν σαν μικρά παιδιά που ανακάλυψαν ένα καινούργιο playground. Μια χαρά τα καταφέρνουν, το μέρος είναι ήδη γεμάτο. Τις Κυριακές θα κάνουν brunch και στις 26/11 έχουν opening party με μπάρμπεκιου, σούπα, ζεστό κρασί και ζωντανή μουσική New Orleans Soul απ’ τους John Henry’s Gumbo Revue! Εγώ θα είμαι οπωσδήποτε εκεί. Κοιτώντας τους συναδέλφους να βουτάνε στις μακαρονάδες και στα τάκος, κατάλαβα γι’ άλλη μια φορά πως, παρά την γκρίνια μας, το κέντρο είναι ένα αριστούργημα. Σακατεμένο απ’ τα βάσανα, γεμάτο μικρά κοσμήματα όμως, όπως το ολοκαίνουργιο Mama Roux, το υπεραγαπημένο Magaze, το πεντάφρεσκο Hip Café και το «κρυμμένο» Όμικρον. Και κάθε μέρα όλο και ξεπηδάνε κι άλλα μαγαζιά, και αυτό είναι το πιο ελπιδοφόρο πράγμα που συμβαίνει τελευταία. Εγώ, κολλημένος στο κέντρο, μόνο και μόνο για να τα πάνε καλά όλοι αυτοί οι φίλοι που πεισματικά υπάρχουν και κρατούν ζωντανό το κομμάτι της πόλης που με αφορά περισσότερο.
Κυριακη 20/11
Είμαστε κάπου στα βόρεια, στο σπίτι μιας νέας φίλης και τρώμε ένα ιταλικό παστίτσιο. Η Φ. μας λέει την πιο ωραία γαστρονομική ιστορία που έχω ακούσει τελευταία. Τη μεταφέρω και την αφιερώνω στα νιόπαντρα αγόρια: Σε μια οικογένεια στην Πελοπόννησο είχανε μια ψυχοκόρη. Τη μεγάλωσαν, τη σπούδασαν, την πάντρεψαν. Όταν ο γιος της οικογένειας παντρεύτηκε και οι γονείς του αποβίωσαν, η όμορφη σύζυγός του τού μαγείρευε συχνά το παραδοσιακό κοκκινιστό της περιοχής του. Για τον γαμπρό, πάντα κάτι έλειπε απ’ το κοκκινιστό. Πάντα ήταν καλό, αλλά ποτέ τέλειο. Η πανέμορφη σύζυγός του προσπαθούσε να τελειοποιήσει τη συνταγή, αλλά φευ! Ο γαμπρός την έβρισκε κάπως λειψή.
Αφού είδε και απόειδε η όμορφη νύφη, του είπε να πάρει την ψυχοκόρη τηλέφωνο, αυτήν που ήξερε καλά τη συνταγή του κοκκινιστού της μάνας του, να της την περιγράψει με λεπτομέρεια, να τη μαγειρέψει και να ικανοποιηθεί επιτέλους. Και αφού ο γαμπρός σήκωσε το τηλέφωνο και πήρε την ψυχοκόρη, ακολούθησε η εξής συνομιλία: «Δεν μου λες, ρε Μαρία, η μάνα μου πώς έφτιαχνε το κοκκινιστό;» και η Μαρία απάντησε το θρυλικό «Ακριβώς όπως το φτιάχνει και η γυναίκα σου, Γιώργο μου». Και τότε ο Γιώργος έκλεισε το τηλέφωνο και αγάπησε για πάντα το κοκκινιστό της γυναίκας του, αφήνοντας το άλλο, το μητρικό, να ξεχαστεί. Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα. Ν’ αγαπάτε τις γυναίκες που σας μαγειρεύουν, διότι δεν είναι αυτονόητο.
Σας φιλώ.
σχόλια