Παρασκευh 27/1
Επιστρέφω σπίτι. Κάθε φορά που ανεβαίνω τις σκάλες, ξεκλειδώνω την πόρτα, ξανακλειδώνω (ναι, τώρα πια είναι αναγκαίο), ανάβω τα φώτα και ακούω έναν αναστεναγμό ανακούφισης να βγαίνει από μέσα μου ανεξέλεγκτα. Στις σακούλες του σούπερ μάρκετ έχω πολλά λαχανικά κι ένα καλό ψωμί. Μπαίνοντας στην κουζίνα, σκέφτομαι πως λίγα πράγματα θα μπορούσαν να με βγάλουν από το σπίτι μου απόψε. Από την κατάψυξη βγάζω το απόθεμα ζωμού κότας και κάτι τέτοιες στιγμές χαίρομαι που ήμουν προνοητικός. Στη βαθιά κατσαρόλα βάζω δυο κουταλιές βούτυρο ανάλατο και αρχίζω να ρίχνω τα λαχανικά. Ξεκινώ με τα ξερά κρεμμύδια που τα κόβω σε μισοφέγγαρα, συνεχίζω με πράσο, τρεις σκελίδες σκόρδο, ένα σέλινο ψιλοκομμένο, καρότα και κολοκυθάκια σε κύβους, πατάτα, ένα φύλλο δάφνης. Κλείνω την κατσαρόλα και αφήνω τα λαχανικά να ιδρώσουν για ένα πεντάλεπτο. Προσθέτω μία κονσέρβα ψιλοκομμένα ντοματίνια και (μόνο απόψε) λίγο πελτέ ντομάτας. Τελειώνω προσθέτοντας τον ζωμό, αρκετό για να καλύψει και με το παραπάνω τα λαχανικά. Αν είναι ακόμα παγωμένος δεν πειράζει καθόλου. Θα λιώσει σε δευτερόλεπτα. Σε μέτρια φωτιά αφήνω τη σούπα μου να κοχλάζει σ’ έναν σταθερό βαθμό και τα υλικά ν’ αρχίζουν να απελευθερώνουν γεύσεις και αρώματα. Σε αυτό το σημείο δοκιμάζω και προσθέτω αλάτι και πιπέρι - και δύο καυτερές πιπεριές που κάνω τον κόπο να βγω στο μπαλκόνι να τις κόψω από τη γλάστρα που αντέχει ακόμη μέσα στον Γενάρη. Κάτι μου λέει πως το κρύο που ανακοινώνεται από τα ραδιόφωνα θα καταστρέψει αυτό το πολύ χαρωπό και καλοκαιρινό φυτό. Εννοείται πως όλοι οι βασιλικοί μάς έχουν αφήσει χρόνους εδώ και καιρό. Όσο η σούπα βράζει στη φωτιά (θέλει περίπου μια ώρα), εγώ διαβάζω στην κουζίνα. Σε μια περίπου άβολη καρέκλα, ασφαλής στο βασίλειό μου, διαβάζω τις σκοτεινές λέξεις του Μπολάνιο και από το σαλόνι ακούγεται ένας αυτοσχεδιασμός του Ornette Coleman που κάνει αυτήν τη βραδιά πιο μυστήρια και ωραία. Δέκα λεπτά πριν τελειώσει η σούπα, προσθέτω πάντα ένα ζυμαρικό μικρό και κάποιο όσπριο που θα βγει από κονσέρβα. Σήμερα είναι κριθαράκι λεπτό και κάτι φασόλια ποικιλίας canellini που τσίμπησα σε προσφορά σ’ ένα ντέλι τις προάλλες. Η σούπα είναι έτοιμη όταν τα ζυμαρικά είναι al dente και τα λαχανικά έχουν ψηθεί αρκετά καλά. Μην ακούτε αυτά που διαβάζετε για τα λαχανικά, ότι πρέπει να είναι τραγανά κ.λπ. όταν τα βράζετε. Δεν ισχύει πάντα και σαφέστατα δεν ισχύει για μεσογειακές σούπες, όπως οι μινεστρόνε, και ελληνικά λαδερά. Ευτυχώς, την αγάπη για τα παραβρασμένα λαχανικά και την ιδιαίτερη, σχεδόν γλυκιά γεύση που αποδίδουν όταν ψηθούν αρκετά άρχισαν να την εξυμνούν και πάλι σε γαστρονομικά περιοδικά και πλέον μπορείτε να παραβράζετε τα λαδερά σας φασολάκια άφοβα. Σβήνω τη φωτιά και πείθω τον εαυτό μου να κάνει υπομονή πριν σερβίρει για τουλάχιστον μισή ώρα. Μια νεύρωση με σπρώχνει να πάω να δω ειδήσεις, αλλά ευτυχώς έχω αναπτύξει γερές άμυνες και μένω μακριά από την τηλεόραση. Εξάλλου, στο βιβλίο του Μπολάνιο γίνονται πράγματα πολλά. Σερβίρω σε βαθουλά πιάτα, τελειώνοντας με λίγο λάδι, τσίλι και λεμόνι. Δεν ξέρω αν είναι ο ιδανικός τρόπος σερβιρίσματος, αλλά εμένα μου αρέσει. Όπως μου αρέσει να έχω δίπλα στις σούπες ψημένο ψωμί μ’ ένα καλό τυρί λιωμένο από πάνω. Είναι το τέλειο δείπνο, μπορεί να ταΐσει δύο άτομα για τρεις μέρες και δεν κοστίζει πάνω από δώδεκα ευρώ σύνολο.
Τριτη 31/1
Περίμενα το χιόνι από χθες, αλλά δεν ήρθε. Το βράδυ είδα ένα παράξενο όνειρο, μάλλον επηρεασμένος από το βιβλίο που διαβάζω. Ξύπνησα κι έκατσα στο σαλόνι, δίπλα στο παράθυρο. Το φως από το φανάρι του δρόμου φώτιζε κάτι μοναχικές και λίγες νιφάδες που έπεφταν. Ο αέρας που φυσάει δεν τις αφήνει να κάτσουν στη γη. Κάνουν κύκλους ξανά και ξανά. Μαγικό θέαμα το χιόνι. Ξέρω πως δεν δικαιούμαστε να μας αρέσει γιατί έχουμε την πολυτέλεια να το κοιτάμε προφυλαγμένοι και να μη βιώνουμε τις πραγματικές του ιδιότητες, αλλά είναι ωραίο. Όταν μένω ξάγρυπνος, μόνο δύο πράγματα με σώζουν. Το διάβασμα, που πάλεψα να το συνηθίσω στις αϋπνίες, διότι η πρώτη παρόρμηση σου λέει ν’ ανοίξεις την τηλεόραση και ν’ αρχίσεις από τις τέσσερις το πρωί να ζεις στον ίδιο υστερικό τόνο με αυτό των εκπομπών με τις πρωινές ειδήσεις. Το άλλο γιατρικό για την αϋπνία είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα που θα το αρωματίσεις με λίγη βανίλια κι ένα κουταλάκι μέλι. Αυτά τα δύο δεν υπόσχονται σίγουρο ύπνο, αλλά εξασφαλίζουν ήρεμη μετάβαση στην
υπόλοιπη μέρα. Αποφασίζω να βγω στο μπαλκόνι μες στο σκοτάδι. Κοιτάω τα φυτά που αρχίζουν να συρρικνώνουν τα φύλλα τους απέναντι στο κρύο - φυσάει αρκετά, αληθινή παγωνιά, όμως έχει φεγγάρι. Αδύναμο, συχνά κρυμμένο πίσω από τα σύννεφα, αλλά εκεί, στη θέση του.
Πίσω στα βιβλία μου οι ήρωες μπλέκονται όλο και πιο πολύ και είμαστε πολύ μακριά, περίπου εννιακόσιες σελίδες ακόμα, από το λυτρωτικό φινάλε. Δύο ώρες μετά ετοιμάζομαι για τη δουλειά. Υπομονή και καλό κουράγιο σε όλους. Σας φιλώ.
σχόλια