Ιδανικός κόσμος

Σάββατο 00:30, πλατεία Καρύτση, στον πάνω όροφο του Blink

Έχουμε κάτσει οι τρεις μας σε ένα ξύλινο τραπέζι και κοιτάμε έξω από την τζαμαρία. Η θέα είναι όμορφη - η εκκλησία φωτισμένη ανάμεσα από τις συστάδες με τις νεραντζιές από τη μία, ο φιλολογικός όμιλος Παρνασσός από την άλλη και στη μέση ο άδειος δρόμος. «Από δω η Αθήνα μοιάζει με σειρά του Παπακαλιάτη, όπου όλοι μένουν σε κάποιο δίπατο νεοκλασικό με γιασεμιά και σιδερένια πόρτα» λέει η Κ. «Ναι, ζούμε στην πόλη του Παπακαλιάτη - εκεί που όταν σε απολύουν δεν στο ανακοινώνουν. Απλώς, ένα ωραίο πρωινό σού απενεργοποιούνε την κάρτα εισόδου και εσύ χτυπάς μανιασμένα τις γυάλινες πόρτες με πληγωμένο βλέμμα».

Από πίσω μας ακριβώς υπάρχουν τρεις καναπέδες - στον κάθε καναπέ κάθεται κι από ένα ζευγάρι. Και τα τρία ζευγάρια φιλιούνται με αφοσίωση. Το θέαμα μοιάζει τουλάχιστον αλλόκοτο, ίσως γιατί δεν υπάρχουν άλλα τραπέζια - είναι σαν να συναντήθηκαν στην είσοδο, να μοίρασαν τους καναπέδες και να πιάσανε δουλίτσα. Συζητάμε για έναν τύπο με τον οποίον φιλιέται η Μ. στα πάρτι. «Σε έναν ιδανικό κόσμο θα φιλιόμασταν με τους φίλους μας σε διάφορα πάρτι» καταλήγει η Μ. «Και μετά δεν θα μας ένοιαζε, θα ήταν σαν μην το 'χαμε κάνει ποτέ» προσθέτει η Κ. «Ναι θα ανήκανε σε μια ξεχωριστή κατηγορία :oι άνθρωποι με τους οποίους φιλιόμαστε στα πάρτι και δεν σημαίνει τίποτα» προσθέτω εγώ. «Σε έναν ιδανικό κόσμο, όταν θα χωρίζαμε δεν θα στενοχωριόμασταν, αλλά θα λέγαμε "πόσο ευτυχισμένη είμαι που μπορεί η σχέση μας να περάσει στο επόμενο επίπεδο και να γίνουμε φίλοι"»λέει η Κ. ενθουσιασμένη. «Ούτε καν!» προσθέτω εγώ με την κακιά ειρωνική μου φωνή.«Θα λέγαμε: "Τι όμορφα που χωρίσαμε! Τώρα μπορούμε να ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία των ανθρώπων που φιλιούνται στα πάρτι χωρίς να σημαίνει τίποτα».

Δυο ώρες αργότερα μιλάμε ακόμα για τον ιδανικό κόσμο: κανείς δεν θα πληγώνεται, κανείς δεν θα ζηλεύει, ο έρωτας θα ρέει σαν το γάργαρο νερό κι εμείς θα τρέχουμε γυμνές στα λιβάδια με γιρλάντες από μαργαρίτες στα ξανθά μαλλιά μας. Γελάμε υστερικά με τον ιδανικό κόσμο της Κ.: θα ζει σε κοινοβιακό κατάλυμα, ενώ ακριβώς απέναντι (σε περίπτωση που χρειαστεί ζάχαρη ή πελτέ για μακαρόνια) θα μένει το εξωτικό απωθημένο των φοιτητικών της χρόνων. Στον γυρισμό, καθώς περπατάω τη Σταδίου, σκέφτομαι πως όσο μεγαλώνει κανείς συνειδητοποιεί ότι το πιο δύσκολο στις σχέσεις δεν είναι να μην πληγώσεις ή να μην πληγωθείς αλλά το να καταφέρεις να είσαι όσο πιο ειλικρινής μπορείς με τον εαυτό σου. Να μια καλή αρχή για τις στιγμές που όλα καταρρέουν γύρω σου σαν τραπουλόχαρτα.