Στο δρόμο για τογραφείο
Περπατάω χαζεύονταςστον πεζόδρομο της Ερμού. Χαζεύω τιςκοπέλες που θέλουν να μου προσφέρουνένα πολύχρωμο δωράκι, όταν αντιλαμβάνομαιπως αν δεν κάνω δυο βήματα δεξιά τώραθα με πατήσει ένα άσπρο βανάκι. Τρομάζωλίγο. «Θα με πατήσεις;» γυρνάω καιλέω στον οδηγό. «Γιατί όχι;» γυρνάεικαι μου απαντάει ο συνοδηγός με τη χύμαφυσικότητα που χαρακτηρίζει τουςπερισσότερους Έλληνες λεβεντομαλάκες.Νομίζω πως είναι η πρώτη φορά που εύχομαινα ήμουν άντρας για να μπορώ να τονδείρω. Συνεχίζω να περπατάω στην Ερμού,αλλά το μυαλό μου έχει μείνει πίσω:Ονειρεύομαι πως έχω στρίψει στη Βουλής,έχω ανοίξει με το ζόρι την πόρτα τουσυνοδηγού, τον έχω τραβήξει από το γιακάκαι του ρίχνω μπουνιές στη μούρη.
Δευτέρα, στον Ηλεκτρικό,10:40 το πρωί
Κάθομαι μόνη μου σε μιαγωνία με τα ακουστικά στ' αυτιά: Κοιτάωσομόν πολυκατοικίες-τούρτες πουμπλέκονται με χαμηλά σπιτάκια καιλεύκες, τα πεζοδρόμια έχουν ασπρίσειαπ' τα μπαμπάκια. Λίγο πριν φτάσουμεστη στάση του ΚΑΤ, κάθονται δίπλα μουτρία αγοράκια γύρω στα 14. Έχουν το άψογαατημέλητο styling που μπορείκανείς να αποκτήσει μόνο αν έχει μεγαλώσειστα Βόρεια Προάστια και πάει σε ιδιωτικόσχολείο: φαρδύ παντελόνι, ζώνη με καρφιά,σούπερ cool μπλουζάκι καιμαλλί-χελιδονωφωλιά. Φωνάζουν πολύ. ΣτοΚΑΤ μπαίνει ένας άντρας γύρω στα 45.Κρατάει φωτογραφίες στο δεξί του χέρι:«Κυρίες και κύριοι, θέλω την προσοχήσας, παρακαλώ. Το κοριτσάκι μου είναιμε καρκίνο στον Άγιο Σάββα και μαζεύουμελεφτά για να τη στείλουμε στο εξωτερικό.Πουλάω δυο αναπτήρες για 50 λεπτά».Τααγοράκια τον κοροϊδεύουν ανελέητα:Μιμούνται τη φωνή του, κάνουν πωςζητιανεύουν κι αυτά, πως πουλάνε ταεισιτήριά τους - το ένα μου κολλάει τοεισιτήριό του στη μούρη. «60 λεπτά,αγόρασέ το, αγόρασέ το» μου λέει.Εκείνη τη στιγμή ακούω στο ραδιόφωνοένα r&bτραγούδι, μια γυναικεία φωνή που τραγουδάένα επαναληπτικό ρεφρέν - κάτι σανahhhhmmm. Καθώς πλησιάζουμεστο Mall σηκώνονται καιαρχίζουν να πετάνε ένα ένα τα σκουπίδιατους έξω από το παράθυρο - πρώτα ταεισιτήρια, μετά κάτι συσκευασίες απόγεμιστά κρουασάν. «Αhhhhm»,σκέφτομαι. «Αhhm». Τοτρένο φτάνει πια στη στάση Νερατζιώτισσα.Πριν φύγουν, ένα από αυτά, ένα αγοράκιμε κόκκινα μαλλιά και λευκό δέρμα, πάεινα κλείσει και το παράθυρο μέσα στηζέστη. Η κίνησή του αυτή με εξαγριώνει.Χωρίς καν να το καταλάβω, του δίνω μιαανάστροφη στο χέρι και του βάζω τιςφωνές. «Τέρμα πια με τις μ...κιες!».Το αγοράκι με κοιτάει αποσβολωμένο.«Κωλόπαιδα, κοροϊδεύετε έναν άνθρωποπου δεν έχει να φάει. Ηλίθια πλάσματα.Ηλίθια» φωνάζω εκτός εαυτού σαν τηναγία προστάτιδα των κατατρεγμένων.«Πηγαίνετε τώρα να αγοράσετε κάτιστο Mall, ηλίθια πλάσματα»ουρλιάζω. «Ναι, θα πάμε να αγοράσουμεμια... καπότα» μου λέει το έναθριαμβευτικά. «Τώρα σοκαρίστηκα!Κωλόπαιδο, κωλόπαιδο» ουρλιάζω εγώσαν τον ημίτρελο Ρομπέν των Δασών τουΗλεκτρικού. Όταν κλείνουν οι πόρτες ταχέρια μου τρέμουν. Σκέφτομαι πως είμαιένα τέρας που βαράει παιδάκια στο τρένοκαι μετά τους ουρλιάζει.
Δευτέρα, Ομόνοια,11:30 το πρωί
Οι τύψεις μου έχουνπλέον περάσει. Οπότε, μικρό κοκκινομάλικοαγοράκι, αν διαβάζεις τώρα, λυπάμαι πουσε τρόμαξα. Αλλά είσαι κι εσύ μεγάλοκωλόπαιδο!
σχόλια