Η προξενήτρα (part 2)

Το θέμα της κολοκύθας που δίνουν οι Ρωσίδες σ’ αυτόν που δε θέλουν, πολύ με προβλημάτισε. Γιατί ο Νταν Νταν είχε ήδη φάει πολλές χυλόπιτες στη ζωή του – να φάει τώρα και κολοκύθες; Καλύτερα να στρεφόμουν στις Ουκρανές. Είναι δοκιμασμένο προϊόν (καθότι είναι ο δεύτερος λαός με τον οποίο συνάπτουν πιο συχνά γάμο οι Έλληνες άντρες, όπως έγραψα στο προηγούμενο τεύχος) και δεν έχει ιδρυθεί ακόμη στη βόρειο Ελλάδα «Σύλλογος Αντρών Εγκαταλελειμμένων Από Ουκρανές», άρα έχουν καλό όνομα. Κι απ’ την άλλη, τι Ουκρανή τι Ρωσίδα – το ίδιο είναι: Α1 Ζέπελιν. (σ.σ.: Ένας φίλος μου, που κάνει δουλειά γραφείου, χωρίζει τις γυναίκες σε τρεις κατηγορίες. Στην Α3 ανήκουν όσες έχουν ύψος από 1.50 με 1.60. Στην Α2 ανήκουν όσες έχουν ύψος από 1.60 με 1.75. Και στην Α1 ανήκουν όσες είναι από 1.75 και πάνω. Παράλληλα, σε όλες τις κατηγορίες μπορεί να μπει ο χαρακτηρισμός «Ζέπελιν», που σημαίνει σωματότυπο με μεγάλο στήθος και καμπύλες.)
Στον Νταν Νταν άρεσαν οι Α1 Ζέπελιν. Μπήκα στο σάιτ ενός γραφείου συνοικεσίων που παντρεύει Ουκρανές με Ευρωπαίους. Βρήκα το top 100 των υποψηφίων νυφών και διάβασα τα βιογραφικά τους. Οι περισσότερες ήταν γύρω στα 25. Αλλά έψαχναν μεγάλους άντρες, μέχρι 55. «Οι Ουκρανές ωριμάζουν πιο γρήγορα από τις Ευρωπαίες. Δουλεύουν από μικρές ταυτόχρονα με το σχολείο, κι αυτό τις κάνει να προτιμούν τους μεγαλύτερους άντρες...» εξηγούσε το γραφείο. Και ο Νταν Νταν, άλλωστε, αν και είναι 38, θεωρεί τις 35άρες «ληγμένες». (Συγκεκριμένα λέει: «Εσύ και οι ληγμένες φίλες σου που μου γνωρίζεις.») Τέλος πάντων, διάλεξα μια ξανθιά κι άρχισα να επικοινωνώ με το γραφείο. Κοίταξα πόσο έκαναν τα εισιτήρια και η διαμονή (μέσω του σάιτ), για να στείλω το φίλο μου στην πόλη της νύφης, την Symferopol, να γνωριστούν. Συμφερούπολη; Δε μου φάνηκε καλός οιωνός.
«Ξέρω τις ιστορίες για κορίτσια που κάνουν γάμους συμφέροντος απλώς για να πάρουν την υπηκοότητα, αλλά κάθε χώρα έχει και τους καλούς και τους κακούς» με καθησύχαζε η Inna –άλλη μια δίμετρη ξανθιά, με τον κωδικό 6043 στο σάιτ. «Δεν είναι μυστικό ότι η Ουκρανία έχει οικονομικά προβλήματα·» συνέχιζε «το επίπεδο ζωής εδώ δεν είναι υψηλό, αλλά η υλική πλευρά της ζωής δεν θα γίνει ποτέ η προτεραιότητά μου – θέλω κάποιον να τον αγαπήσω και να νιώσω την αγάπη του. Είναι φυσική επιθυμία κάθε γυναίκας.»
Η Inna, στη φωτογραφία ήταν αυτό που λέμε Θεά. Τότε τι διάολο κάνει σε σάιτ συνοικεσίων για Ευρωπαίους μεσήλικες; «Ίσως απλώς να μην ήμουν τυχερή να βρω το σωστό πρόσωπο εδώ στο Kharkov, αλλά –για να είμαι ειλικρινής– οι άντρες στην πατρίδα μου είναι μια άλλη ιστορία» έγραφε. «Δεν προσανατολίζονται στο θέμα της οικογένειας, δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν σε μια γυναίκα· πίνουν πολύ, δεν ξέρουν πώς να στηρίζουν την οικογένεια, και απλώς ρίχνουν όλες τις ευθύνες στην πλάτη της γυναίκας.» Νά που ο κατασυκοφαντημένος Έλληνας άντρας αποδεικνύεται ακόμη μια φορά κελεπούρι.
Όπως και να ’χει, εγώ πάντα το έλεγα στον Νταν Νταν: «Μη φοβάσαι τις κοπέλες από τις φτωχές χώρες, ότι κοιτάζουν μόνο τα λεφτά σου – που δεν έχεις. Γιατί το ίδιο κοιτάζουν και οι Ελληνίδες. Απλώς δεν φαίνεται, επειδή όλο και κάτι έχουν απ’ τον μπαμπά.» Έτσι, του έφτιαξα ένα πλάνο με τις πόλεις όπου έμεναν τα κορίτσια που διάλεξα για εκείνον, και τις οποίες θα επισκεπτόταν με τη σειρά – και με το αζημίωτο, φυσικά, για το γραφείο. Odessa, Sumy, Donetsk, Poltava, Kryvyi Rih, Lutsk, Kharkov – και, ναι, έβαλα μέσα κι εκείνη από τη Symferopol. «Συμφερούπολη;» πετάχτηκε ο Νταν Νταν. «Ωχ, θα με πιάσουν κώτσο σίγουρα οι Ουκρανές.» Η καχυποψία έχει φάει τον Έλληνα, παιδάκι μου, γι’ αυτό μένει μπάκουρος. Μ’ έσκασε με τις θεωρίες συνωμοσίας του και, τελικά, δεν πήρε ποτέ αυτό του το δώρο.
Επειδή όμως είχα αποφασήσει να γίνω καλός άνθρωπος το 2007, έκανα δώρο την εγγραφή του Γουίλ σε ένα γραφείο συνοικεσίων με γκέι Μεξικάνους που θέλουν να τα φτιάξουν με Ευρωπαίους. Έκανε κι ο Γουίλ το ταξιδάκι του την προηγούμενη εβδομάδα, γνώρισε δυο τρεις γαμπρούς απ’ το σάιτ – και μου γράφει τώρα στο mail ότι τελικά δεν ήταν Μεξικάνοι· Μεξιδενκάνοι ήταν, γιατί δεν του κάθησε κανείς. Αν ξανανακατευτώ...
(συνεχίζεται)

[email protected]