Στην Κέρκυρα ένιωσαμια πληρότητα που είχα να τη νιώσω πάραπολλά χρόνια. (Δηλαδή πριν μπει καν τοκαλοκαίρι, είχα ήδη κάνει δεκαπέντεμπάνια κι είχα φάει κι έξι παγωτά, yes!).Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν ο αδελφόςμου με τον Ροντρίγκο που όλο ήθελαν ναμε χώσουν για δουλειά. Εκεί που ήμουνξαπλωμένη στο κρεβάτι και επιτέλουςσχεδόν άγγιζα τη μύτη μου με τη γλώσσαμετά από εντατική προπόνηση, χτυπούσεξαφνικά το τηλέφωνο: «Κατέβα,πνιγόμαστε». Πήγαινα στο μπαρ άρονάρον, κανένας πελάτης. «Μα τι μεθέλετε;». «Να βάζεις τον κόσμο στατραπέζια» έλεγε ο αδελφός μου. Ήτανκι αυτό σύμφωνα με τις νοτιοϊταλικέςθεωρίες του για το πώς πρέπει να δείχνειμια άδεια επιχείρηση ότι έχει δουλειά:Καταρχήν, έχει πολλούς υπαλλήλους πουτρέχουν. Μόνοι τους.
Τηνεπομένη δεν με ήθελε για να βάζω τον-ανύπαρκτο- κόσμο στα τραπέζια γιατίέβαλε πάνω σε όλα την ταμπέλα «reserved».Τώρα έπρεπε να κάθομαι απ' έξω, να κρατώτάχαμ' δήθεν μια λίστα -άγραφη-, κι ανκάποιος άνθρωπος πήγαινε να μπει μέσα,να τον σταμάταγα: Είστε στη λίστα, κύριε;«Όχι» είπε σαστισμένος κάποιοςπου πήγε να μπει, «τέλος πάντων»,είπα εγώ αυστηρά. Μπαίνει μέσα με τηφίλη του, άδειο το μαγαζί. Πάνε να καθίσουνσε ένα τραπέζι, «είναι πιασμένα»τους λέει ο Ροντρίγκο. «Μα δεν είναικανείς», παρατηρεί εκείνος. «Έτσιείναι οι σνομπ πελάτες μας», εξηγείο αδελφός μου, «κάνουν κράτηση,πληρώνουν το μπουκάλι και δεν έρχονταικαν, να μη συναναστραφούν με το λαό».«Να καθίσoυμε στο μπαρτότε», λέει εκείνος, «α-πα-πα, αυτόκι αν είναι ρεζερβέ» λέει ο αδελφόςμου και τελικά τους στρίμωξε δυοσκαμπουδάκια δίπλα από τις τουαλέτεςκι έβγαλαν εκεί το βράδυ.
Κι ακόμη δεν είχανέρθει τα χειρότερα. Ο Νταν Νταν. Για ναδουλέψει στο ταμείο του Μαύρου Γάτου.«Μα ο Νταν Νταν δεν είναι μέγα λαμόγιογια να τον αφήσεις στο ταμείο;» ρώτησατον αδελφό μου. Μου ανέπτυξε τότε τηθεωρία του ότι αυτή θα ήταν και η θεραπείαγια τη λαμογιά του Νταν Νταν. Να προσπαθούσενα κλέψει άδειο ταμείο. Πω πω, σίγουραθα μου τα ‘πρηζαν αυτοί οι δύο μαζί.Γιατί έχει κι ο Νταν Νταν τις δικές τουθεωρίες. Θυμάμαι όταν άρχισε ο αδελφόςμου να βγαίνει με κορίτσια -είναι πιομικρός κι απ' τους δυο μας- και του τοέπαιζε μεγάλος αδελφός: «Να στοχεύειςπάντα στη βασίλισσα» του έλεγε. «Κάθεπαρέα, δουλειά, σχολείο, κλαμπ, μπαρ,έχει μια βασίλισσα. Θα την καταλάβειςαπό την αύρα της». Και δώσ' του οαδελφός μου με τον Νταν Νταν να ψάχνουνκαλοκαίρια ολόκληρα τη βασίλισσα ανάμεσασε κάτι γυμνίστριες Βορειοευρωπαίεςκαι κάτι κλεφτρόνια Ιταλίδες. Ε, εντάξει,γνώρισαν κάτι faux βασίλισσεςαπό την Αυστρία, στη Σουηδία, την Ιταλία,τη Γερμανία και φυσικά κι από την Αγγλία.Αλλά ούτε και οι fauxβασίλισσες δεν έρχονταν πια στο νησίγια διακοπές! Όλες σεξοτουρισμό έκανανπια σε άλλες χώρες κι έτσι ο ελληνικόςτουρισμός πήγαινε κατά διαόλου.
Το έβλεπαστους δρόμους, στις πλατείες, στιςπαραλίες. Καμία σχέση με το νησί πουείχα αφήσει εγώ στα δεκάξι μου. ΜόνοΚΑΠΗ και άνθρωποι σε μη αναπαραγωγικήηλικία - ή σε μη αναπαραγωγική θέση. Ταντόπια καμάκια είχαν βγει κι αυτά στησύνταξη (όχι ότι τους έδωσε καμιά σύνταξητο κράτος για τις υπηρεσίες που τουπροσέφεραν, μια παλιοσύνταξη του ΟΓΑπήραν ύστερα απ' όλα αυτά, ούτε η Πόντιαπόρνη δεν την πάτησε έτσι). Η νέα γενιά,απ' την άλλη, ήταν ή σε φροντιστήρια ήστο ίντερνετ και δεν ενδιαφερότανκαθόλου για τουρίστριες. Θυμάμαι κι εγώαυτές τις faux βασίλισσεςτου αδελφού μου, με το ζόρι τον τραβούσαν- τον κηφήνα. Έφευγαν στις πατρίδες τουςμε κλάματα, του έγραφαν γράμματα (ότανακόμη δεν είχαμε mail) κιεκείνος ούτε καν απαντούσε. Δεν είχεχρόνο, έλεγε. Παντού γράμματα, σε όλο τοσπίτι του, τα οποία τα κρατούσε με τηνπροοπτική να τα απαντήσει όταν βγει σεσύνταξη και δεν θα έχει τι να κάνει. Έναβράδυ που είχα να κρατώ τη λίστα, τα είχαπάρει και τα διάβαζα. «Άντειο είναιτο μπαρ» έλεγε εκείνο το βράδυ οΡοντρίγκο. «Υγεία να υπάρχει, υγεία,αυτό λέμε στην Ελλάδα» έλεγε ο αδελφόςμου. «Υγγεία;» ρωτούσε ο Ροντρίγκο.«Ναι, ναι, μόνο αυτό χρειάζεται, έτσιλέμε εδώ» έλεγε ο αδελφός μου. «Υγεία,υγεία να υπάρχει» έλεγαν και στονΙταλό που είχε δίπλα από τον Μαύρο Γάτοένα -επίσης άδειο- εστιατόριο. «Υγγεία,υγγεία, το ξέρω», έλεγε εκείνος, «αύριοπου έκο να πληρώσω τις τράπεζες θα τουςντόσω τις εξετάσεις αίματος που δείκνουνότι είμαι υγγειή».
(συνεχίζεται)
σχόλια