HA.ήταν πια πολύ έγκυος. Σηκώνονταν οιάλλοι στο μετρό για να καθίσει και τηςέκαναν χώρο να περάσει στις ουρές στηντράπεζα. «Οι Έλληνες; Έλα Παναγιάμου» έλεγα εγώ και σταυροκοπιόμουν.Η Τρελή της έλεγε να προσέχει, γιατί,εφόσον η Α. είναι έγκυος σε κρυστάλλινοπαιδί, κρέμεται από εκείνη η σωτηρίατου κόσμου. «Το παιδί της Α. θα σώσειτον κόσμο;» ρωτούσα εγώ με δυσπιστίατην Τρελή. «Έχεις πάρει χαμπάρι τικουμάσι είναι η Α.;»
Τέλοςπάντων, μια μέρα που η Α. οδηγούσε με τοένα χέρι και με το άλλο κρατούσε τοκινητό της και μου έλεγε ότι, εντάξει,έκλεισε θέση το Μάρτιο για εκείνο τοταξίδι μας στην πέμπτη διάσταση, να δειτον άγγελο του παιδιού της και να τονρωτήσει τι στο καλό συμβαίνει με τακρυστάλλινα κι όλα αυτά, τη σταμάτησεένας αστυνομικός. Της ζήτησε να παρκάρειτο αμάξι, να βγει έξω και να του παραδώσειτο δίπλωμά της. «Κύριε μπατσόνι»,άκουγα που του έλεγε η Α., γιατί δεν είχεαφήσει το κινητό από το χέρι, «δενμπορείς να μου το κάνεις αυτό. Είμαιέγκυος γυναίκα. Με το γιατρό μου μιλάωστο κινητό, μου έσπασαν τα νερά».Ανένδοτος εκείνος. «Μπατσόνι, σεπαρακαλώ, λογικέψου» άκουγα την Α.Τελικά γύρισε με ταξί στο σπίτι και γιαένα μήνα δεν θα είχε το δίπλωμά της. Τόσοτην πείραξε, που προσπάθησε να αυτοκτονήσει,καταπίνοντας ταυτόχρονα 500 γρ. φιστίκιαΑιγίνης, ένα ολόκληρο κοτόπουλο κι έναταψί λεμονόπιτα. Ο άγγελος του κρυστάλλινουπαιδιού της, όμως, την έσωσε από θαύμα,οπότε η Α. με πήρε τηλέφωνο να μου δηλώσειότι είναι μια χοντρή με αδύνατο χαρακτήρα.
«Δεντο χειρίστηκες καλά, οι αστυνομικοίθέλουν ιδιαίτερη μεταχείριση» είπακαι της θύμισα τότε που απλά έκανε αργούςκύκλους με το μακρύ της νύχι γύρω απότο αστυνομικό σήμα στη στολή και ρωτούσεναζιάρικα «κλήσηηη, εεεεε;». Αλλάη Α. εξηγούσε ότι οι ορμόνες της εγκυμοσύνηςτην έχουν τρελάνει, της έχουν αλλάξειεντελώς το χαρακτήρα, και είναι τυχερόςο μπάτσος που δεν βρίσκεται δυο μέτρακάτω απ' το χώμα. Ήμουν σπίτι με τηΝάνσυ, μια γνωστή μου, κι εκείνη άρχισενα λέει ότι τη σταμάτησε ένας αστυνομικόςτης προάλλες για αλκοτέστ, ενώ ήτανλιώμα. «Σας παρακαλώ, αφήστε με,πηγαίνω σε μίτινγκ της εταιρείας καιδεν μπορώ να αργήσω» του είπε εκείνη- πέντε το πρωί. «Α, ναι; Τέτοια ώρα;Και το ξέρει η εταιρεία σου ότι οδηγείςμεθυσμένη;» ρώτησε εκείνος. «Κιεσένα το ξέρει η μαμά σου ότι είσαι ακόμηέξω πέντε το πρωί;». Δεν ξέρω πώς τηγλύτωσε - μάλλον γιατί τα ίδια θα τουέλεγε και η μάνα του, γκρίνια όλη μέραπου ο γιος της έγινε αστυνομικός.
«Όχι,όχι, πρέπει να είσαι διπλωμάτισσα μετους αστυνομικούς» είπα και στηΝάνσυ, κι άρχισα να λέω τη δική μουιστορία. Κάποτε με είχε σταματήσει εένας αστυνομικός τέσσερις το πρωί ναοδηγώ χωρίς δίπλωμα και χωρίς κανέναάλλο αποδεικτικό στοιχείο πάνω μου. «Τικάνεις τέτοια ώρα έξω χωρίς χαρτιά;»με ρώτησε. «Ήμουν σε ένα κλαμπ καιχόρευα σάλσα. Πού να θυμηθώ να πάρω μαζίμου και τα χαρτιά;» είπα. «Σάλσα;»ρώτησε εκείνος με περιέργεια. Άδραξατην ευκαιρία, κατέβηκα και επιτόπου στοδρόμο, του έδειξα τα βασικά βήματα.Εντυπωσιάστηκε και προσπάθησε να τακάνει. Με αυτά και με τ' άλλα, κάναμεσυμφωνία. Αν δεν με έγραφε, θα τον πήγαινακάθε Τετάρτη στο Fuego,και θα του μάθαινα. Αυτό ήταν. Ο αστυνομικόςσε έξι μήνες είχε μάθει τέλεια σάλσα κιέκτοτε συνέχισε μόνος του το δρόμο τουστις πίστες, με άλλες παρτενέρ.
«Μπα.Πώς και δεν τον ερωτεύτηκες;» μερώτησε η Νάνσυ που, όπως και οι περισσότερεςγυναίκες, βρίσκει πολύ σέξι τους άντρεςμε στολή. «Μα τι είναι ο έρωτας; Μέσωεσού και μόνο εσού προσπαθώ να γίνω αυτόπου φιλοδοξώ να είμαι» θυμήθηκα τηνιδιότητά μου ως θεωρητικού του σεξ. «Οαστυνομικός θα μπορούσε να με ερωτευτείγιατί κατά βάθος ήθελε να είναι χορευτής.Εγώ όμως γιατί να τον ερωτευτώ;». Καιτότε μου ήρθε μια εικόνα στο μυαλό. Εκείπου κάθομαι στο σπιτάκι μου, φτιάχνωμπανάνα-σοκολάτα και βλέπω καρτούν μετον αγαπημένο μου, χτυπά το μπίπερ μουκαι λέω: «Αγάπη μου, πρέπει να σεαφήσω. Άλλη μια ανθρωποκτονία». Λεςνα ήταν πιο ενδιαφέρουσα η ζωή μου τότε;Αλλά είναι πια αργά. Τελικά παντρεύτηκακαλλιτεχνική φύση - εξάλλου κι εκείνοςο μπάτσος έχει πια γίνει μπαλαρίνος...
(συνεχίζεται)
σχόλια