¶ Χαζεύω τις φωτογραφίες του Insta#Lifo στο lifo.gr, ακούγοντας παράλληλα το «Allelujah! Don’t Bend! Ascend!», το φρενήρες αριστουργηματικό νέο άλμπουμ των Godspeed You! Black Emperor, και σκέφτομαι πόσο βυθισμένη είναι αυτή η πόλη σε μια ύπνωση γεμάτη με PSI, CDS, ομόλογα και ομολόγους, αντί για προβατάκια που πηδάνε φράχτες όλο το βράδυ, μέχρι να μας πάρει ο ύπνος όλους μαζί ταυτόχρονα και να ξυπνήσουμε σε κάποιον άλλο γαλαξία (κατά προτίμηση).
Και όμως, οι εικόνες του Insta#Lifo (όσες είναι από την Αθήνα) δείχνουν μια πόλη κάτω (ή πάνω ή δίπλα;) από την πόλη, ένα παλίμψηστο παράξενων στιγμών, «σαλεμένων» ανθρώπων, μεθυσμένων κλάμπερ, υπερρεαλιστικών τύπων, γλυκιάς παρακμής ίσως, και κυρίως μιας πανταχού παρούσας έντασης που δεν θυμίζει σε τίποτα την πόλη που ξέραμε – και αυτό είναι το καλό της υπόθεσης (τουλάχιστον έχει ενδιαφέρον η «φάση»). Η επίπλαστη ευδαιμονία του χθες είναι το νέο underground του σήμερα σε μια πόλη που τη στιγμή που αργοπεθαίνει πιάνεται από τον θάμνο στην άκρη του γκρεμού και κοιτάει ξανά στα έγκατά της. Η νέα underground Αθήνα είναι εδώ μετά από πολύ καιρό και μας θυμίζει (επιτέλους) τα ταξίδια μας στα Βερολίνα και στις Νέες Υόρκες και στα off the beaten tracks μέρη αυτού του πλανήτη (όπως π.χ. το υπέροχο Τελ Αβίβ ή η ανερχόμενη αβανγκάρντ Κρακοβία).
¶Θα μπορούσα να γράψω για τις απείρου κάλλους σκοταδιστικές στιγμές που έζησα την Παρασκευή το βράδυ έξω από το θέατρο Χυτήριο δίπλα σε αυτόν το θίασο των παρανοημένων χριστιανών και χρυσαυγιτών, αλλά δεν θα το κάνω. Προτιμώ να κρατήσω την καταπληκτική sold out εμφάνιση των (Mancunians) Underground Youth την Πέμπτη στο Six d.o.g.s, μια psychedelic lo-fi τελετή μπολιασμένη με το μικρόβιο των Velvet Underground (τελικά, όλο σε αυτούς επιστρέφουμε…), που έφερε την Αθήνα λίγο πιο κοντά στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού (και μάζεψε ουκ ολίγα γκοθάκια της πόλης).
Το χάος και η παράνοια αυτής της πόλης πάντα –από παλιά– συσπείρωνε τις «σκοτεινές δυνάμεις», τα παιδιά με τα ρίμελ και τους μαύρους σωλήνες («Τι σκατά θα τους κάνουμε τους σωλήνες; Τι στο διάολο θα τους κάνουμε τους σωλήνες; Τη θάλασσα θα κουβαλήσουμε με τους σωλήνες;» που έλεγαν και οι Lost Bodies, οι οποίοι à propos έχουν παράσταση μαζί με την Όλια Λαζαρίδου στο Bios το ερχόμενο ΠΣΚ). H καλή, σκοτεινή Αθήνα.
¶ Όταν κλείνουν οι μεγάλοι προβολείς και το γήπεδο αδειάζει και η ομάδα πάει στα αποδυτήρια, βγαίνουν όλοι από τα λαγούμια, από τα χαρακώματα και γεμίζουν το κέντρο με σασπένς. Όπως ξανά το Σάββατο το βράδυ στον τέταρτο όροφο ενός κτιρίου της Πρωτογένους, στου Ψυρρή, δίπλα στο Τρανζίστορ (που κάνει εκκωφαντική επιτυχία φέτος). Τέσσερις τοίχοι, μράφια ντέξιον με παλιές τηλεφωνικές συσκευές και vintage κομπιούτερ, ένα ανοιχτό παράθυρο με θέα την Ακρόπολη, οι Drog_A_tek να επαναπροσδιορίζουν συγκλονιστικά το industrial(σαν να είμαστε στο Ντίσελντορφ circa ’70s) και οι Victory Collapse (μία από τις διαχρονικά καλύτερες μπάντες στην πόλη) να αναδομούν το rock ’n’ roll με μπροστάρη τον Κώστα Βαρώτσο, έναν χαρισματικό περφόρμερ, ο οποίος, ανεβασμένος σε μια καρέκλα και με πλάτη στο κοινό, έφτυνε μανιασμένα τους στίχους. Pure rock ’n‘ roll.
Δύσκολα θα μπορούσα να φανταστώ πόσο διαφορετική θα ήταν αυτή η βραδιά από μια αντίστοιχη στις προβεβλημένες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, ειδικά στην απίστευτα υπερεκτιμημένη Βαρκελώνη. Κάτω στον δρόμο τα παιδιά με τις μπίρες στο χέρι και τα πολύχρωμα all star κάθονται στο πεζοδρόμιο. Ζέστη, υγρασία και υγρά φιλιά. Ένας πιτσιρικάς δίπλα μου έχει βάλει το χέρι του μέσα στο παντελόνι της φίλης του. Κάποιοι λένε ότι έχουμε 74 Αυγούστου. Fear and loathing in Athens, baby!
σχόλια