Όταν τολμήσει κάποιος να αναφέρει ότι σήμερα τα μήλα ή τα αχλάδια είναι μεγαλύτερα από ό,τι στο παρελθόν, θα «τ’ ακούσει»:
- Ό,τι κέρδισαν σε εμφάνιση και μέγεθος το έχασαν σε ποιότητα!
Σε αυτό το σημείο αρχίζει μια συζήτηση με αρχή αλλά χωρίς τέλος για όλα τα προϊόντα του παρελθόντος:
- Θυμάσαι τα ροδάκινα που είχαμε στην αυλή; Όλο άρωμα!
- Αμ τα πορτοκάλια; Όλο χυμό!
Τα πράγματα είναι έτσι; Τα πορτοκάλια της δεκαετίας του ‘50 ήταν μικρά, γεμάτα μαύρα σημάδια (μάλλον μύκητες) και κουκούτσια. Ουδεμία σχέση έχουν με τα σημερινά «ομφαλοφόρα» Mέρλιν, που είναι μεγάλα, χωρίς κουκούτσια και ξεφλουδίζονται σχετικά εύκολα. Αναρωτιέμαι, αν μας αρέσουν μικρά πορτοκάλια με κουκούτσια, γιατί η αγορά γέμισε ομφαλοφόρα; Ποιος μας εμποδίζει να τα αγοράσουμε;
Αν ο ιδιοκτήτης ήταν πολυεθνική και μιλούσαμε για άλλο προϊόν, θα «χρεώναμε» την αλλαγή στα καταναλωτικά πρότυπα και στη διαφήμιση. Πότε όμως έγινε διαφημιστική εκστρατεία για πορτοκάλια χωρίς κουκούτσια;
Είτε θέλουμε να το δεχτούμε είτε όχι, ο καταναλωτής προτιμά γευστικά προϊόντα, για τα οποία όμως δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει, όταν τα τρώει, πολλές κινήσεις. Του αρέσουν τα «τεμπέλικα»!
Δεν είναι τυχαίο και το γεγονός ότι στα μανταρίνια κάνουν θραύση οι «κλημεντίνες», δηλαδή τα μανταρίνια χωρίς κουκούτσια.
Πέρα, βέβαια, από την «οικονομία κινήσεων», θα πρέπει να τονίσουμε ότι τα σημερινά προϊόντα δεν μειονεκτούν τόσο πολύ σε σχέση με τα παλαιότερα. Στο παρελθόν το ένα στα τρία αγγουράκια (υπήρχαν από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο!) ήταν πικρό και το ίδιο ίσχυε για τα καρπούζια. Η φράση «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» προέρχεται από αυτό το πρόβλημα. Με το «μαχαίρωμα» του καρπουζιού ο αγοραστής διαπίστωνε ότι το περιεχόμενό του ήταν κόκκινο και όχι άσπρο. Το ίδιο νόημα έχει και η έκφραση «με τη βούλα». Εδώ ο πωλητής άνοιγε με το μαχαίρι του ένα μικρό τετράγωνο στον φλοιό του καρπουζιού κι έβγαζε ένα κομμάτι για να το δοκιμάσει ο αγοραστής.
Αναφερόμενος στη «νοστιμιά», δεν λησμονώ τα καντάρια των φυτοφαρμάκων που έχουν χρησιμοποιηθεί. Επίσης, όταν δηλώνω ότι οι σημερινές ντομάτες είναι εξίσου νόστιμες με εκείνες του παρελθόντος, δεν έχω υπόψη μου τα προϊόντα «εκτός εποχής». Συμφωνώ ότι δεν είναι εύκολο να βρεις νόστιμες ντομάτες την Πρωτοχρονιά. Η σύγκριση, όμως, με το παρελθόν δεν είναι δυνατόν να γίνει, μια και πριν από 50 χρόνια δεν υπήρχαν ντομάτες τον χειμώνα, ούτε αγγούρια, κολοκυθάκια, μελιτζάνες ή πιπεριές.
Όποιος, επομένως, νοσταλγεί το παρελθόν, καλό θα είναι ν’ αφήσει κατά μέρος τον χειμώνα τις χωριάτικες σαλάτες, τους μουσακάδες με τις μελιτζάνες και τα τηγανητά κολοκυθάκια. Να τρώει λαχανοντολμάδες, λαχανοσαλάτα και κουνουπίδια που του κάνουν καλό. Τόσο στην υγεία, μια και είναι «εντός εποχής», όσο και στην τσέπη του. Αλλά, σκέφτομαι, μήπως νοσταλγούμε τα προϊόντα του παρελθόντος όχι επειδή ήταν καλά αλλά επειδή νοσταλγούμε τα νιάτα μας που πέρασαν;
σχόλια