Ο αμερικανικός βίσωνας, ή βούβαλος, ήταν κάποτε το σύμβολο μιας τεράστιας, άνευ ορίων χώρας και οι ιθαγενείς ζούσαν μαζί τους σε αρμονία, στη γενικότερη φιλοσοφία που είχα αναπτύξει με τη φύση. Οι Ινδιάνοι συμβίωναν στις Μεγάλες Πεδιάδες της Βόρειας Αμερικής με τα μεταναστευτικά κοπάδια, τα οποία ήταν κύρια πηγή τροφής, χρησιμοποιούσαν τη γούνα τους και τα οστά τους για εργαλεία.
Οι εκτιμήσεις για το πόσοι βίσωνες ζούσαν πριν την έλευση των Ευρωπαίων στις αχανείς εκτάσεις =, κάνουν λόγο για 30-60 εκατομμύρια ζώα. Μετά ήρθαν οι άποικοι... Αυτή η φωτογραφία του 1870 απεικονίζει χιλιάδες κρανία βίσωνα στοιβαγμένα σε σωρό, αλλά και τι ακριβώς ξεκίνησε εκείνη την εποχή.
Ο αμερικανικός βίσωνας κυνηγήθηκε σχεδόν μέχρι εξαφάνισης κατά το 19ο και 20ο αιώνα. Υπολογίζεται πως τελικά το 1900 είχαν απομείνει μερικές εκατοντάδες. Οι λευκοί άποικοι κυνήγησαν τους βίσονες για δυο λόγους: ο ένας, επειδή ήταν η βασική πηγή τροφής και ένδυσης των Ινδιάνων, και ο άλλος για σπορ, καθώς συνηθιζόταν αυτοί που ταξίδευαν με τρένο, να πυροβολούν τους βίσονες από τα παράθυρα. Ενδεικτική της σφαγής που γινόταν εκείνα τα χρόνια είναι η αναφορά μιας μεταφορικής εταιρίας η οποία στα έγγραφά της σημειώνει πως μέσα σε δύο χρόνια, από το 1872 έως το 1874 είχαν σταλεί ανατολικά 500.000 δέρματα βίσωνα.
Σήμερα, μέσα από μεγάλες προσπάθειες διατήρησης και διαχείρισης της γης, οι πληθυσμοί των ζώων αυτών έχουν κάπως ανακάμψει και υπολογίζεται πως υπάρχουν 500.000 ζώα.
σχόλια