Έκτακτο ‘Α, μπα’ Σαββάτου: μια 18χρονη χρειάζεται υποστήριξη

Γλυκό μου κοριτσακι ...προφανως ο πατερας σου τα εχει με την μάνα σου και τα βάζει μαζί σου για να ξεσπάσει . Δεν του αρέσει η ζωή του μαζι της , η εμφανιση της και πολλά άλλα και τωρα που βλεπει πως της μοιάζεις έχει φρίξει . Αθλια και η συμπεριφορά της μανας σου που βλέπει να σου συμπεριφερεται ετσι και να μην κανει κατι Τοσα χρόνια ψυχολογικός πόλεμος και να μην σε στηρίζει. Τι να πω..... Πάνω κατω θα συμφωνήσω με τους υπόλοιπους . Σημασία έχει η προσωπικότητα και η δύναμη ψυχής που έχουμε . Όμως στην κοινωνία μας έτσι οπως ειναι διαμορφωμένα τα στερεότυοα οι παχυσαρκοι λιγες φορές εντάσσονται ομαλά σε αυτή . Αν και έχω να πω πως οι περισσοτεροι παχυσαρκοι που ξερω ειναι πραγματικά και γαμω τα ατομα - τυχαιο ισως ! Παρόλα αυτά δεν χρειάζεται να σταματάς τον αγωνα σου για να διεκδικεις αυτα που σου αξιζουν. Και μην αφηνεις κανεναν να σε προσβάλει . Σιγουρα ενα παχυσαρκο ατομο εκτος από την αποστροφή των αλλων ΚΥΡΙΩΣ κανει κακό στην υγεια του . Εισαι ακόμα πολύ νεα και μπορεις να φροντίσεις την εμφανισή σου . Σαφως και αν το σωματοτυπό σου ειναι να εισαι λιγο παχουλή δεν μπορεις να κανεις και πολλα θαυματα - και δεν χρειαζεται κιολας . Μπορεις απλα να προσεχεις . Διατροφολογος, διαιτολογος,ψυχολογος γυμναστική , σωστή διατροφή ειναι κατι που θα σου χρειαστούν .Το μόνο που δεν θα σου χρειαστεί ειναι να προκαλεις . Διαβασα το σχολιό σου περί ρούχων...καλά κανεις και δεν βαζεις κολαν - αλλα δεν χρειαζεται να φοράς και κελεμπίες ! Όλα με μετρο και καλή συνεχεια !

Πρώτα απ' όλα σου χρειάζεται μια αντικειμενική εκτίμηση της κατάστασης. Είσαι πράγματι υπέρβαρη; Έχεις πράγματι παραπάνω κιλά ή απλώς λίγο τοπικό πάχος λόγω σωματότυπου; Αν ισχύει το πρώτο, μην ακούς τους υπεραισιόδοξους σχολιαστές για τα περί εσωτερικής ομορφιάς και δε συμμαζεύεται. Ζήτα από τον μπαμπά σου, αντί να σου ρίχνει το ηθικό, να σε βοηθήσει να πας στους κατάλληλους ανθρώπους που θα σε βοηθήσουν (διαιτολόγο, ψυχολόγο, γυμναστή). Πες του ειλικρινά ότι χρειάζεσαι βοήθεια να απαλλαγείς από το πάχος. Μην συμφιλιωθείς να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου χοντρή, μόνο και μόνο για να αποδείξεις την αξία του εσωτερικού σου κόσμου. Κανένας εσωτερικός κόσμος δεν μένει αλώβητος όταν στριμώχνεται μέσα σε ένα παχύσαρκο σώμα.Αν όμως, που είναι και το πιθανότερο, ανήκεις στην κατηγορία των κατα φαντασίαν χοντρών, επειδή έχεις λίγο τοπικό πάχος και δεν είσαι "μοντελάκι", άκου όσα σωστά σου είπαν η Α,μπα και οι περισσότεροι προλαλήσαντες και ξεκίνα να ζεις, κοριτσάκι!

Νομίζω ότι το βασικό σου πρόβλημα είναι ότι μεγάλωσες σε μια οικογένεια που δεν σε σέβεται και δεν σε έμαθε να σέβεσαι και να εκτιμάς τον εαυτό σου. Το φαγητό μπορεί να είναι και απόλαυση και διασκέδαση, και παρηγοριά πολλές φορές, όταν όμως κινητοποιεί μηχανισμούς ενοχής, τότε δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω, είναι τιμωρία. Μην τιμωρείς τον εαυτό σου που δεν είσαι τα πράγματα που θέλουν οι γονείς σου ή οποιοσδήποτε άλλος. Οι γονείς μας μπορεί να μας αγαπούν, δεν είναι όμως πάντα οι καταλληλότεροι άνθρωποι για να μας βοηθήσουν να διατηρήσουμε ισορροπίες στη ζωή μας. Προσπάθησε να βρεις τι είναι αυτό που θέλεις εσύ από τη ζωή, και ένας πολύ καλός τρόπος γι' αυτό είναι όσα σου λέει η Α,Μπα στην τελευταία παράγραφο. Μην αφήνεις τον εαυτό σου να βαρεθεί, το φαγητό μπορεί να είναι γρήγορη ευχαρίστηση, αλλά αν το καλοσκεφτείς υπάρχουν πολύ συναρπαστικότερα πράγματα από αυτό στη ζωή. Την επόμενη φορά που θα θέλεις παρηγοριά δοκίμασε κάτι πιο ενδιαφέρον, πήγαινε βόλτα, άκου μουσική, διάβασε κάτι. Μάθε πλέξιμο (το λέω πολύ σοβαρά): θα κρατάς τα χέρια σου και το μυαλό σου απασχολημένα και θα κάνεις κάτι που θα σου δίνει ένα αποτέλεσμα για το οποίο θα χαίρεσαι. Δες την όλη προσπάθειά σου ωφελιμιστικά. Τα χρήματα που θα πληρώσεις για ένα γλυκό, ένα μπέργκερ, μια σοκολάτα, που ίσως δεν θέλεις και τόσο, μπορούν να γίνουν εισιτήριο σινεμά, βιβλίο, καφές με παρέα, παπούτσια, και χίλια δυο άλλα. Κάνε πράγματα που βρίσκεις συναρπαστικά, χωρίς να φοβάσαι. Κάνε τα μόνη σου αν δεν θέλει κανείς να ακολουθήσει. Αν δεν έχεις παρέα, προσπάθησε να βρεις, ειδικά αν ζεις Αθήνα γίνονται πολλά πράγματα (π.χ. περιηγήσεις στην πόλη) που είναι δωρεάν, στα οποία σίγουρα θα γνωρίσεις ανθρώπους. Αν μπεις σε όλες αυτές τις διαδικασίες, και το πάρεις κάποτε απόφαση ότι μπορεί να είσαι λίγο λαίμαργη αλλά οκ, δεν έγινε και τίποτα, κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσεις ότι ο χρόνος και η προσπάθεια που επενδύεις στον εαυτό σου αξίζουν τεράστιο σεβασμό από μόνα τους, είτε για να σταματήσεις να τον τιμωρείς με το φαγητό, είτε για να πεις στους υπόλοιπους ότι απολαμβάνεις τόσο πολύ το καλό φαγητό και το έξτρα γλυκό που δεν σε νοιάζει αν έχεις μπούτια (μπορεί να συμβεί και αυτό, δεν αρέσει σε όλους τους ανθρώπους να είναι λεπτοί). Πριν όμως καταλήξεις αν το φαγητό είναι όντως από τις μεγαλύτερες απολαύσεις για σένα, δοκίμασε και άλλες απολαύσεις, και κυρίως μη φοβάσαι τίποτα, δεν έχει σημασία ποιος σε κρίνει και γιατί, σημασία έχει να περνάς όμορφα και να εκμεταλλεύεσαι τις ευκαιρίες που σου δίνει η ζωή για μάθηση, για διασκέδαση, για απολαύσεις, για τα πάντα, γιατί είναι πάρα πολύ μικρή, και ειδικά η δική σου φάση ζωής κρατά πολύ λίγο.Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα μην ταλαιπωρείσαι μόνη, ζήτα βοήθεια από έναν ειδικό, θα σου γλιτώσει απίστευτα πολύ χρόνο. Προσωπικά θα πήγαινα σε πρώτη φάση σε ψυχολόγο και όχι σε διαιτολόγο, γιατί δεν χρειάζεσαι κάποιον να σου πει τι να τρως για να αδυνατίσεις, χρειάζεσαι κυρίως κάποιον να σου εξηγήσει τον ψυχολογικό μηχανισμό πίσω από το φαγητό, και πώς να μην νιώθεις τύψεις γι αυτό. Αν νομίζεις ότι θα σε ακούσει και μπορεί να σε βοηθήσει, ζήτα χρήματα από την μαμά σου γι' αυτό, ψάξε τυχόν δωρεάν προγράμματα, δες τι καλύπτεται από ασφαλιστικά ταμεία κλπ. Αξίζει να προσπαθήσεις να βρεις έναν τρόπο να κάνεις κάτι που θα σε ακολουθεί σε όλη την υπόλοιπη ζωή σου.Τέλος, προσπάθησε με κάθε τρόπο να αυτονομηθείς από τους γονείς σου όσο πιο σύντομα γίνεται. Οκ, οι εποχές είναι πολύ δύσκολες, αλλά αν μπορείς να κερδίζεις έστω και ένα δουλεύοντας δυο φορές την εβδομάδα σε ένα καφέ, θα νιώσεις ότι εξαρτάσαι από την οικογένειά σου λιγότερο. Σκέψου τι θέλεις να σπουδάσεις, αν δεν σπουδάζεις ήδη. Οι σπουδές είναι τεράστιο κεφάλαιο, σε γνώσεις, σε γνωριμίες, σε εμπειρίες, μην το αφήσεις να πάει χαμένο.Καλή προσπάθεια, να είσαι δυνατή. :-)

Αγαπητή Α, μπα οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκίνησες.Έχω διαβάσει αρκετές φορές τη στήλη σου και αυτή η απάντηση ήταν μία πιο ώριμες, σωστές, ισσοροπημένες και χρήσιμες απαντήσεις που έχω διαβάσει!! Ήταν μία από τις λίγες φορές που έχεις απαντήσει πραγματικά μέσα απ' την καρδιά σου για ένα θέμα που πραγματικά σε αφορά και έχεις ξεκάθαρη (στα όρια της απόλυτης) θέση!Αγαπητή 18αρα νέα σου συνιστώ να διαβάζεις αυτή την απάντηση μια φορά την ημέρα για τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Κυριολεκτώ. Μην κάνεις τίποτα άλλο. Είμαι σίγουρος πώς κάθε μέρα θα ξυπνάει μέσα σου κάτι άλλο (ή κάτι παραπάνω αν θες). **Να σημειώσω πώς είναι το πρώτο μου σχόλιο σε άρθρο της Lifo και ότι παρακολουθώ διαδικτυακά τη Lifo δύο χρόνια τώρα.

Γεια σου μικρή μου! Θεωρώ πως αυτά που λέει ο πατέρας σου τα λέει από ενδιαφέρον και αγάπη. Αλλά προφανώς ο τρόπος του είναι τελείως μα τελείως λάθος. Δοκίμασες ποτέ να του πεις πώς σε κάνει να αισθάνεσαι; Χωρίς φωνές και καυγάδες. Απλά συζήτηση. Κάνε μια προσπάθεια. Και άλλες, αν χρειαστεί. Τώρα, όσον αφορά στο θέμα του βάρους, που, αν κατάλαβα καλά, δε μιλάμε και για κάτι τραγικό, νομίζω πως έχεις δώσει σημασία περισσότερη από ό,τι αξίζει. Νομίζω πως αυτό που προέχει είναι να φροντίσεις να διατηρείς μια καλή φυσική κατάσταση για λόγους υγείας. Αυτό, φυσικά, δε μπορεί να γίνει ούτε με εξαντλητικές δίαιτες, αλλά ούτε και με καθημερινές εξορμήσεις στο βαζάκι με τη μερέντα. Μέτρον άριστον! Αγάπησε τον εαυτό σου και πρόσφερέ του το καλύτερο. Όπως θα έκανες για κάποιον άλλο που αγαπάς... Το παν είναι να βάλεις καλά στο μυαλουδάκι σου ότι είσαι μοναδική. Δε χρειάζεται να μοιάσεις στα μοντέλα των φωτογραφιών. Δε χρειάζεται να στερηθείς τη μερέντα -ποιος μπορεί άλλωστε;;;- αλλά δεν πρέπει και να κρύβεσαι πίσω από ρούχα, φοβούμενη... ποιον; Τη γνώμη της οικογένειας; Του κόσμου; Ή μήπως του καθρέπτη...; Αγάπησε αυτό που είσαι και δώσε την ευκαιρία στον εαυτό σου να γίνει καλύτερος. Και το "καλύτερος" είναι κάτι που θα καθορίσεις εσύ.

κοριτσάκι μου καλό! η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. στην ηλικία σου είχα κόμπλεξ με το σώμα μου. έβλεπα μόνο τ αρνητικά. γιατί; γιατί ο αδερφός μου έπαιρνε όλα εκείνα τα σκουπίδια τα περιοδικά με τις μοντέλες, που λόγο ηλικίας δεν μπορούσα να καταλάβω πως ήταν τόσο τέλειες στα περιοδικά λόγω Photoshop. γιατί όλες οι ξαδέρφες μου ήταν στέκες. γιατί στο σπίτι μου γινόταν πόλεμος και κανείς δεν είχε το μυαλό να με συμβουλέψει κ γω είχα 1000 προβλήματα των γονιών μου να σκέφτομαι και δεν είχα χώρο για τα δικά μου. κ τι έκανα; το έριχνα στο φαγητό και μετά σιχτίριζα τον εαυτό μου γιατί πάλι είχα φάει. είχα κόμπλεξ γιατί το στήθος μου είναι τεράστιο. υπήρχαν λοιπόν θεματάκια μ εμένα.το βασικότερο πρόβλημα όμως ήταν πως πίστευα πως δεν άξιζα γιατί ήμουν παχουλή. κ αυτό έβγαινε στους άλλους. να ξέρεις πως οι άλλοι σε βλέπουν όπως βλέπεις εσύ τον εαυτό σου. σε περιόδους μετέπειτα που έχανα κιλά αλλά για διάφορους λόγους είχα κακή ψυχολογία, δεν με πλησίαζε ούτε σκυλί. υπήρχαν όμως κ περίοδοι με κιλά που ήμουν χαρούμενη κ όλος ο κόσμος με πλησίαζε. γιατί; γιατί αυτό το έβγαζα. όταν αγαπάς τον εαυτό σου αυτό το εκπέμπεις. επίσης κ όταν δεν τον αγαπάς.το τι μας λένε οι γονείς μας μας επηρεάζει βαθιά. πρέπει όμως να αφήνουμε στην άκρη τα πικρόχολα σχόλια και να κοιτάμε τι είναι καλό για εμάς. κ σίγουρα δεν είναι καλή η αυτολύπηση. επίσης πίστεψέμαι σε καμία περίπτωση δεν είναι καλό να κάθεσαι στο σπίτι. κανένας δεν θα σε γνωρίσει αν δεν βγείς. είτε φίλος είτε σύντροφος. καλώς ή κακός οι άνθρωποι δεν έρχονται με τον ταχυδρόμο. όταν φτιάξεις τον κύκλο σου θα δείς πως οι άλλοι σε δέχονται για αυτά που λές κ όχι για το πόσα κιλά ζυγίζεις ή για το πόσο λεπτά είναι τα πόδια σου.θα σε συμβούλευα λοιπόν το "μειονέκτημά" σου να το κάνεις προτέρημα. να βρείς τρόπο να το κάνεις όμορφο. εγώ ανακάλυψα πως φορώντας τεράστιες μπλούζες, το μόνο που κατάφερνα ήταν να δείχνω σαν αγελάδα. με το σωστό εσώρουχο κ με μια κομψή μπλούζα το στήθος μου γίνεται το "όπλο" μου ;)όσον αφορά τώρα τον πατέρα σου, επειδή τον κόβω ίδια περίπτωση με τον δικό μου, θα σου πώ πως αυτοί οι άνθρωποι είναι θρασύδειλοι. Γιατί μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηρισθεί ένας ενήλικας που μιλάει κατ αυτόν τον τρόπο σ έναν έφηβο. Οι θρασύδειλοι λοιπόν θέλουν θράσος. Οι ευγένειες και οι σιωπές last year. Όταν λοιπόν ανοίγει το στοματάκι του κ σου λέει αυτές τις χαριτωμενιές μπορείς να του απαντήσεις ψύχραιμα στο ίδιο ύφος. Θα ναι κάτι που στην αρχή δεν θα το περιμένει και θα σαστίσει και στη συνέχεια επειδή θα το περιμένει δεν θα το κάνει. Παλιά καλή δοκιμασμένη συνταγή.Αγάπησε τον εαυτό σου, με τα μπουτάκια του και τις ατέλειές του γιατί μαζί θα περάσετε τα υπόλοιπα χρόνια. Επίσης να έχεις πάντα στο μυαλό σου πως κ ο ομορφότερος άνθρωπος στη γη έχει τα δικά του ψυχολογικά και τις δικές του ατέλειες. Κανείς δεν είναι τελείως και αυτό αυτομάτως μας κάνει όλους τέλειους.

Η εμφανιση σου αγαπη μου ειναι αποκλειστικα και μονο δικη σου δουλεια και οχι του ΣΠΟΥΔΑΙΟΥ πατερα σου. Αυτο να του πεις. Και να πεις και στη μαμα σου οτι περισοτερο κακο σου κανει εκεινη με την σταση της. Αγαπη μονο σου λειπει. Οχι ομορφια.Αυτη την εχεις!

Θα σου πω μια ιστορία. Ήταν κάποτε άλλο ένα κορίτσι, σαν εσένα, του οποίου η αυτοπεποίθηση ήταν μειωμένη, πάλι με αφορμή το πάχος. Το όποιο μικρό ή μεγάλο πάχος. Ο λόγος ήταν η απόρριψη απο τους γονείς. Ο κοινωνικός περίγυρος και η αυτοκριτική ακολούθησαν. Αλλά πρωτίστως έφταιγαν οι γονείς, όπως πάντα. Μέχρι που βρέθηκε, όχι κάποια φίλη, ούτε κάποιο αγόρι, γιατί κανένας δεν θα την έβλεπε αλλιώς, όσο έβλεπε και η ίδια τον εαυτό της έτσι. Αλλά ένα φωτεινό παράδειγμα. Ένας άνθρωπος που αποδεχόταν με καμάρι την εμφάνισή του, και είχε ξορκίσει τις ταγές της μόδας και την απόρριψη του καθένα. Ακόμα και του πατέρα. Και ευχαριστιόταν τη ζωή του. Το φωτεινό παράδειγμα πυροδότησε μιαν εναντίωση στις όποιες μειωτικές απόψεις είχε δεχθεί ως τότε. Επανάσταση. Και τότε, το κορίτσι είδε οτι ο πατέρας πρόβαλλε πάνω του απωθημένα του. Και πως όσοι προσπάθησαν ποτέ να τη μειώσουν, ήταν άνθρωποι που ήθελαν να εξυψώσουν την αδυναμία ενός άλλου για να κρύψουν μια δικιά τους. Και τους έστειλε όλους στο διάολο. Και έτσι ήρθε η αποδοχή.

Αντε παλι τα ιδια. Μαζευτηκαν ολοι να πουν οτι η ομορφια βγαινει απο μεσα μας και γνωστες φιλοσοφιες! Ειμαι στη τριτη δεκαετια της ζωης μου και μεχρι τωρα οταν ακουω καποιον να λεει "γνωρισα καποια στον κολητο του δεν εχω ακουσει ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ να απανταει ειναι καλος χαρακτηρας ? Ξερετε τι απανταει? ΑΝ ειναι ωραια.Φυσικα και η εμφανιση δεν ειναι παντα το παν αλλα οσο και αν δεν μας αρεσει ειναι το πρωτο και σημαντικοτερο για να ξεκινησει μια γνωριμια. Οταν σε κοιταει καποιος στο μπαρ/παρεα/δρομο/μετρο δε ξερει ουτε αν εισαι καλος χαρακτηρας ουτε ουτε τιποτα απλα του αρεσεις η δεν του αρεσεις. Επισης για τις γυναικες η εμφανιση δεν ειναι το ιδιο με τους αντρες. Ενας μετριος αντρας μπορει να γοητευσει και καποια παρα πολυ ωραια. Το αντιστροφο ειναι σπανιοτατο.Στην ατιμη κοινωνια που ζουμε η εμφανιση μας εχει λοιπον ΜΕΓΑΛΗ σημασια. Το να λεμε οτι αυτο δεν ισχυει ειναι αρνηση της πραγματικοτητας.Για αυτο λοιπον καλα τα ευχολογια και οι συμβουλες τυπου θα βρεις καποιον που να νιαζεται για την ουσια και οχι για το περιτυλιγμα αλλα το περιτυλιγμα μας νιοιαζει και μας παρανοιαζει ολους.Για αυτο κοπελια η λυση στο προβλημα σου ειναι απλουστατη:Υπαρχουν εκατονταδες sites ΔΩΡΕΑΝ που δινουν πληροφοριες σε τι αναλογιες πρεπει να τρως και τι ειδους ωστε να χανεις λιπος και σε συνδιασμο με ασκηση να βαζεις λιγο μυικο ιστο στο κορμι σου. Για ολα αυτα δεν χρειαζεται ουτε να λιωνεις στο γυμναστηριο ουτε να πεινας. Ψαξε και βρες τα. Τα γνωστα τρολ που αρνουνται την πραγματικοτητα μην μπουν στον κοπο δε θα κανω διαλογο μαζι τους.

Γλυκό μου κοριτσάκι, οταν διάβασα το κείμενό σου ήθελα να σου πω οτι σε καταλαβαίνω, κι εγώ ένιωθα κάποτε ντροπή για το σώμα μου, ακόμα μου τη σπάει ώρες-ώρες αλλά αυτό το αίσθημα σίγουρα δεν ορίζει τη ζωή μου. Ήθελα να σου πω οτι η ζυγαριά δεν ξέρει αν είσαι καλή παρέα ή αξιόπιστη φίλη ή κοφτερό μυαλό. Πάνω απ' όλα, δεν μπορεί να σε κάνει ωραίο άνθρωπο. Αυτά είναι πράγματα που πρέπει να βλέπουν σ' εσένα και να αναδεικνύουν οι γονείς σου, πρώτοι απ' όλους. Ίσως γι' αυτό τελικά θέλω να σου ζητήσω να ξεχάσεις για λίγο τη σχέση που έχεις με το σώμα σου και να εξετάσεις τη σχέση που έχεις με τους γονείς σου. Δεν είμαι ειδικός και μπορεί να κρίνω τους γονείς σου βιαστικά. Όμως, μου χτυπάει καμπανάκια ο τρόπος με τον οποίο σε μειώνει ο πατέρας σου αλλά και η σιωπηλή αποδοχή αυτής της επίθεσης από τη μητέρα σου. Δεν φταις ούτε εσύ ούτε ο σωματότυπός σου για τη συμπεριφορά τους. Κάτι πρέπει να αλλάξει και αυτό το κάτι δεν είναι το μέγεθος των ρούχων που φοράς. Αμφισβητώ αν χρειάζεσαι πράγματι δίαιτα ενώ είμαι σίγουρη πως χρειάζεσαι τόνωση του ηθικού και της αυτοεκτίμησης. Άσε ήσυχο το σώμα σου, λοιπόν, και πιάσε το χρόνο σου από τα κέρατα. Μαθήματα, χόμπι, βόλτες, σινεμά, εκδηλώσεις, κόσμος, καινούργιες εικόνες, καινούργιες σχέσεις. Δεν υπάρχουν λεφτά; Κανένα πρόβλημα. Θα βρεις δεκάδες πράγματα εκεί έξω με μηδενικό ή πολύ χαμηλό κόστος και έχω δει αρκετές φορές εδώ στη lifo να αναφέρονται τέτοια πράγματα.Ψάξε, δοκίμασε, βρες τι σου αρέσει, βρες δύναμη, βρες κέφι. Και αν κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά θέλεις να φας και μισό ταψί γαλακτομπούρεκο στην καθισιά σου, όρμα του με επίγνωση και αυτοσαρκασμό, όχι με ενοχές και ντροπή. Ξεκίνα να βγάζεις από πάνω σου τις απαιτήσεις που σου έχουν φορεθεί με το ζόρι από τους γονείς σου ακριβώς σαν να βγάζεις ένα ρούχο που δε σου πάει. Σου εύχομαι με όλη μου την καρδιά καλή δύναμη!

Γλυκιά μου, χρόνια τώρα κι εγώ παλεύω με τα κιλά μου και την εικόνα μου. Ήταν ήμουν μικρή, ήμουν τσιλιβίθρα, από την τρίτη λυκείου όμως και μετά άρχισα να παίρνω προοδευτικά κιλά. Μια ζωή εκείνη που με κατηγορούσε και έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές για το ίδιο ζήτημα είναι κατά κύριο λόγο η μητέρα μου και μετά ο μεγάλος μου αδερφός. Μιλάμε για άπειρη πίεση, άπειρη σύγκριση. Η μητέρα μου με τις αθλητικές ξαδέλφες μου, ο αδερφός μου με τα κοριτσάκια που γνώριζε. Διαρκώς, αντί να μου πούνε είτε ο ένας είτε ο άλλος πώς να συμπεριφερθώ (λιγότερο φαγητό, επιλογή των τροφών, γυμναστική), ή -το σημαντικότερο- να με ρωτήσουν γιατί έχω παχύνει, με δίκαζαν με τα σκληρά τους, καταδικαστικά λόγια και με έκαναν να νιώθω χειρότερα. Μια ζωή έτρωγα τη μερίδα που τρώει ένας άντρας, γιατί η μάνα μου σερβίριζε. Μια ζωή δεν είχα μάθει να γυμνάζομαι, «γιατί η γυμναστική είναι είδος πολυτελείας για τους αργόσχολους» (παλιές νοοτροπίες!), ενώ εσύ πρέπει να βιδωθείς στην καρέκλα σου και να διαβάσεις, να περάσεις στο πανεπιστήμιο κ.λπ. Λάθος διδασκαλία, λάθος μηνύματα, κακή εκπαίδευση. Η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμησή μου στα τάρταρα. Μια φορά, μέσα στον καβγά, ούρλιαξα στη μάνα μου: «Πες μου, πες μου πόσα λεφτά θα πρέπει να πληρώσω μελλοντικά στους γιατρούς για να σε ξεπεράσω!». Βέβαια, η μάνα μου δεν είναι καμιά μέγαιρα. Απλώς επειδή δεν ήταν ποτέ της συλφίς, μια ζωή είχε στο μυαλό της αυτό το μοντέλο γυναίκας ως ιδεατό και ιδανικό, που πάνω του συγκέντρωνε όλες τις αρετές και αξίωνε όλες τις χάρες: όμορφη, ευτυχισμένη, ποθητή, δικαιωματικά και αναγκαστικά αγαπητή - με μια λέξη, ακαταμάχητη. Στην κοσμοθεωρία της μητέρας μου, μόνο οι λεπτές είναι ερωτεύσιμες, μόνο οι λεπτές έχουν τους καλούς άντρες, μόνο οι λεπτές γενικώς έχουν δικαίωμα στην αγάπη και τον έρωτα. Οι υπόλοιπες μένουν μόνες τους, και κυκλοφορούν αυστηρά με τις όμοιές τους (εξωτερικά), που είναι επίσης μόνες τους.Αν η μητέρα μου ή ο αδερφός μου έχουν κάνει τη δική τους κοινωνική στατιστική, έπρεπε να κάνω κι εγώ τη δική μου. Να τους απαντήσω με τα ίδια όπλα. Με τη δική μου εμπειρία. Να τους δείξω ότι δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα. (*Σημείωση: Η μητέρα μου έχει πλάι της έναν υποδειγματικό άντρα και σύντροφο που ποτέ δεν έπαψε να της στέκεται και να τη λατρεύει. Οπότε τελείως άκυρα όσα διατίνεται.)Και το κατάφερα. Κιλά ξε-κιλά, είχα και τη χάρη μου, και περιποιημένη ήμουν. Με τα αγόρια, δεν είχα παράπονο κανένα. Αν ακόμη δεν έχω παντρευτεί είναι από δική μου επιλογή, και όχι επειδή είμαι «διαλογής». Ίσα ίσα, που πάντα έψαχνα να βρω εκείνον που θα αγαπήσει ακριβώς τις «αδυναμίες» μου, που θα αγαπάει το σώμα μου έτσι όπως είναι και δεν θα ψάχνει να με αλλάξει. Αυτή τη στιγμή είμαι με έναν άνθρωπο που με κοιτάει και με αγαπάει έτσι όπως εγώ θέλω, ολόκληρη εμένα, και είμαι τρισευτυχισμένη. Τώρα πια, όντας περίπου δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερή σου, έχω ζήσει τόσα πράγματα, τόσες επιτυχίες, αποτυχίες, έχω τόσες κατακτήσεις επαγγελματικές (και προσωπικές), άλλες τόσες ήττες και πίκρες, που όλα μου τα μετράω και νιώθω περήφανη για μένα, γιατί για όλα μόνη μου τα προσπάθησα και κανένας δεν ήξερε ούτε καν να με συμβουλεύσει σε δύσκολες καταστάσεις ζωής, που και τους δύο, τη μητέρα μου και τον αδερφό μου, τους έχω ξεπεράσει. Τι να μου πουν τώρα πια;;;Ναι, έχω ακόμη κιλά και ακόμη παλεύω με το DNA μου και ένα σωρό αρνητικούς παράγοντες του τρόπου ζωής μου. Ναι, θέλει και προσοχή, και άσκηση, και εγκράτεια, και πειθαρχία, και θα φας πάλι και σκασίλα σου. Αλλά, κορίτσι μου, πίστεψέ με, όταν αυτονομηθείς συναισθηματικά και πρακτικά από όλους και όλα εκεί μέσα, θα καταλάβεις αν είναι τελικά τόσο τρομερό να είναι τα μπουτάκια σου «εκτός προδιαγραφών». Και όπως σου είπε η «αμπά», τα νιάτα σου, κορίτσι μου, και η φρεσκάδα σου. Δεν είναι δεδομένα. Κιλά χάνεις αν θες. Τα χρόνια σου τα όμορφα ποιος θα σου τα φέρει πίσω; Κλείσε λοιπόν τα αυτιά σου και εσύ ξέρεις καλύτερα.

Και όπως έχω ξαναπεί...η ενδεδειγμένη απάντηση στο 'πάχυνες' είναι το 'κι εσύ'.

πανεμορφη κοπελιτσα (ναι εισαι ξεκολα!) θα σου μιλησω πολυ ειλικρινα και αμεσα μιας και εχουμε πολλα κοινα. συγνωμη προκαταβολικα για το σεντονι. ειναι πολλα αλλα σε παρακαλω δωσε προσοχη και διαβασε τα. ο δικος μου πατερας δεν λεει κατι για την εμφανιση μου απλουστατα διοτι εχουμε τσακωθει για αλλα θεματα απειρες φορες οποτε πλεον προσεχει τη λεει.τωρα πρεπει τετοια σχολια να τα αντικρουεις με τα αναλογα καρφια και γιατι οχι με χιουμορ. ενας φιλος πιο πανω ειπε ενα πολυ πετυχημενο "αφου κι εσυ ρε πατερα γυναικα με μπουτια παντρευτηκες!" ή για να του κοψεις μια και καλη τον βηχα ρωτα τον ευθεως "δηλαδη το οτι δεν βγαζω τα μπουτια μου ή αν θελεις δεν εχω τα μπουτια να βγαλω εξω και να κανει μπανιστιρι ο καθε ανωμαλος και ο καθε πορνογερος αυτο αυτοματα με κανει ασχημη/ασημαντη/αχρηστη κλπ? πατερας μου εισαι αλλα θα σε παρακαλουσα παρα πολυ τετοια προσβλητικα σχολια να τα κρατας για τον εαυτο σου. ετσι ουτε με βοηθας σε κατι ουτε με στηριζεις σε καθε προσπαθεια μου για ενα ομορφο και υγιες σωμα" φυσικα αυτη ειναι πολυ σκληρη γλωσσα και πολυ κοντοφθαλμη οπτικη αλλα ετσι μπορει να το σκεφτει και να το βουλωσει. παμε σε σενα τωρα. οταν ημου στην ηλικια σου και μικροτερη θεωρουσα τον εαυτο μου ασχημο. ημουν 52 κιλα με τα κοκαλα να πετανε ΑΛΛΑ με μπουτια. τα μισουσα και εβριζα το σοι για την κληρονομικοτητα. δεν με πειραζε ουτε στο στηθος πλακα ουτε ο αφαντος κωλος. ουτε τα μπρατσακια ή η κοιλιτσα λογω ορμονικων. αλλα τα μπουτια. ξερεις τι εκανα τοτε? 45 λεπτα περπατημα τουλαχιστον 3 φορες την εβδομαδα και ασκησεις στο κρεβατι μολις ξυπνουσα, το απογευμα και το βραδυ. ποδηλατο και κοιλιακους ξαπλωμενη. ετσι ναι μεν ειχα μπουτι ΑΛΛΑ ηταν ενα σφιχτο οσο γινοταν μπουτι ασορτι με ωραιες γαμπες. τα χρονια περασαν και πλεον στα 23 μου μετα απο στρεσογονες περιοδους, προβληματα υγειας, δουλεια, σχολη, κουραση, ξενυχτια, καταθλιψη, παραιτηση εαυτου και ενα αγορι που με εβγαλε απο την θλιψη αλλα με παρεσερνε σε κρεπαλες τουλαχιστον 2 φορες την εβδομαδα εφτασα να ειμαι 40 κιλα επιπλεον. αν στεναχωριεμαι? φυσικα! νιωθω οτι εχω φυλακιστει μεσα στο ιδιο μου το σωμα! παω για ψωνια και μουτρωνω που δεν βρισκω ρουχα κολακευτικα ή εστω να μου μπαινουν. δεν βγαινω εξω γιατι ντρεπομαι με τα χαλια μου. αλλα ετσι δεν κερδιζω κατι. καθησα τα εβαλα κατω και αφου ξερω οτι αυτο δεν μου αρεσει αποφασισα να το αλλαξω. ουτως η αλλως ρουχα δεν βρισκω. κραταω τα λεφτα μου και πηγα σε ειδικη διατροφολογο. ετσι το σκεφτομαι πχ 2 φορες πριν φαω σοκολατα. εφοσον και βαριεμαι και δεν εχω λεφτα για γυμναστηριο καθημερινα οτι καιρο και αν εχει βγαινω και περπαταω 1-2 ωρες αναλογα την ορεξη. ξερω οτι δεν μπορω να τα χασω σε ενα μηνα αλλα σε 6 θα εχω χασει αρκετα για να νιωθω καλυτερα μεχρι να τα χασω ολα. ετσι ηρεμησα. και εχω χασει ηδη 15 κιλα! κιεσυ πρεπει για αρχη να τα βαλεις κατω και να σου μιλησεις. εγω δεν πιστευω οτι φταιει ο πατερας σου ή η απουσια φιλων και ξεσπας στο φαγητο. δεν το εχεις βαλει στοχο. οργανωσου. για αρχη πηγαινε κανε ορμονικες εξετασεις γιατι εστω και λιγο ανεβασμενος να ειναι ο θυρεοειδης σου επηρεαζει το μεταβολισμο σου. αφου λοιπον δεις αυτο βαλε προγραμμα. ξεκινα με το φαγητο. βαλε για πρωινο ενα απλο τοστακι. δεκατιανο ενα φρουτο. μεσημερι παρε ενα κεσεδακι απο γιαουρτι και υπολογιζε εκει περιπου εναμισι κεσεδακι φαι. κρεας μια παλαμη, για τυρι,τζατζικι κλπ τυρι ενα σπιρτοκουτο ή μια-δυο κουταλιες της σουπας. μπορεις να φας οτι θες ακομα και μουσακα που λεει ο λογος αλλα παντα με μετρο και παντα να εχεις σαλατα. απογευμα φαε παγωμενο γιαουρτι με φρουτο. ειναι σαν να τρως παγωτο. μπορεις να το παγωσεις κιολας! αν πεινας για γλυκο αγορασε το ζελε για διαβητικους που ειναι πολυ ξεγελαστικο για εμας τις λιχουδες που θελουμε γλυκο. μπορεις να το τρως καθε μερα! για βραδυ μπορεις να φας μια σαλατα με τυρι και παξιμαδι ή με ενα μικρο κομματι κρεας κλπ. πολυ σημαντικο ειναι να πεισεις και τη μητερα σου να σταματησει να μαγειρευει συνεχως τηγανιτα σαλτσες κλπ. πιεζε τη να τα κανει ολα φουρνου με λιγοτερο αλατι και λαδι. αν εχεις μπαμπα που απο τη μια βριζει τα μπουτια και απο την αλλη θελει το φαι τιγκα στο λιπος μαγειρευε ξεχωριστα για εσενα. μπορεις μια φορα την εβδομαδα να επιβραβευεις τον εαυτο σου με 2 μπαλες παγωτο για την επιμονη σου! αν παλι μια μερα εχετε τραπεζι και φας δεν τρεχει και κατι απλα την επομενη φαε πιο λιγο. με το περπατημα επιπλεον θα δεις αποτελεσματα συντομα τοσο στο σωμα τοσο και στη διαθεση σου. αργα αλλα σταθερα θα δεις αποτελεσμα.και μια συνβουλη για την εμφανιση. οκ δεν εχουμε το τελειο σωμα οπως και οι περισσοτεροι δεν εχουμε λεφτα για να παρουμε ωραια και κομψα αλλα ακριβα ρουχα που να μας κολακευουν. αλλα δεν ντυνομαστε και τσουβαλια ουτε κυκλοφορουμε ατιμελητες ή βρωμικες! αναθεωρησε για τα κολαν και τα φορεματα. ενα ομορφο φορεμα που τονιζει το στηθος ή μια μπλουζα φορεμα με κολαν απο κατω κολακευει περισσοτερο απο μια φαρδια φορμα ασορτι με μια ακομα φαρδυτερη μπλουζα. αρκει φυσικα να ειναι σε πιο σκουρα χρωματα και οχι φουξια και καναρινι. κατι τετοιες ειναι θλιβερο θεαμα μην τις μιμιθεις. τα ομορφα περιποιημενα λαμπερα μαλλια αντι για τα προχειρα μαζεμενα κοτσιδα δινουν αλλη χαρη. τα βγαλμενα φρυδια και μια μασκαρα με διακριτικο καφε χρωμα τονιζει τα ματια. το βγαλμενο μουστακι μαζι με ενα απαλο κοκκινο ή τριανταφυλλι κραγιον σε δειχνει γλυκητατη. ενα απλο ρουζ φρεσκια. τα περιποιημενα χερια και βαμμενα νυχια σε κανουν κοκετα. ενα απλο αρωμα και απο το "ολα ενα ευρω" μαγαζι να ειναι την μυρωδια την αφηνει. μπορεις να κανεις τοσα πανω απολα για να νιωθεις εσυ καλα. δεν φταινε τα μπουτακια σου αν δεν εχεις φιλους ή αγορι. εσυ εχεις υιοθετησει μια αμυντικη σταση. νομιζεις οτι οι φιλιες γινονται με τη ζυγαρια? η αυτοπεποιθηση φερνει κοσμο κοντα και κανενας δεν θα κανει παρεα με εναν μιζερο! προσπαθησε να εισαι πιο ανοιχτη και φιλικη με ολους. κανε εθελοντισμο, γραψου παραδοσιακους χωρους, κανε φιλιες απο τη σχολη σου. ξεκινα τη μερα σου μοιραζοντας καλημερες και χαμογελα νομιζεις οτι θα σε αγνοησουν? και θα ερθει και το αγορι. ανθρωποι ειναι κι αυτα δεν τα τραβαει μονο η μεση δαχτυλιδι αλλα και η ζεστη ματια, το χαμογελο η γλυκητητα.εγω απλα με τα παραπανω σου εκμυστηρευτηκα τα δικα μου μυστικα για το πως αντιμετωπιζω τα μπουτακια μου... περασα απο τη δικη σου φαση αλλα μονο βαθυτερα πηγα τιποτα αλλο δεν εκανα. γι αυτο και την ειδα αλλιως και ειλικρινα αισθανομαι πολυ καλυτερα και εχω ακομα καλυτερη προσυλωση στους στοχους μου.και κατι ακομη1. μην προσπαθεις να φτασεις το τελειο μονο εμφανισιακα. εχουμε και ενα μυαλο, μια ζωη, μια καριερα να βελτιωσουμε καθημερινα!2. δεν εχω εμπειρια με μια τετοια μαμα αλλα σαν λυση θα σου προτεινα εσυ η ιδια να την παρακινησεις σε πιο υγιη τροπο ζωης σε στυλ μαγειρεματος ασκησης κλπ...

Δε θα πω πολλα αν κ θα μπορούσα να γράψω την ιστορία της ζωης μου ως τώρα.Πρακτικά γιατί γίνεται κ πρακτικά μαζι με όλη την ψυχολογική δουλεια που απαιτείται.Διάβασε σε παρακαλώ το: διατροφική νοημοσύνη εκδόσεις Μεταιχμιο του Ευαγγέλου Ζουμπανεα. Μετα οπότε νιώσεις έτοιμη πήγαινε να τον επισκεφτεις. Έχει μια καταπληκτική ομάδα επιστημόνων που θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις όλη την ιστορία απο διατροφική κ ψυχολογική άποψη. Θέλει χρόνο. Πολυ χρόνο. Αλλα όλα θα γίνουν. Διάβασε το βιβλίο κ θα καταλάβεις.Υγ δν έχει να κάνει με δίαιτα μπορείς να βρεις πολυ υλικό κ στο diatrofi.grαλλα μην μείνεις εκει.Σου εύχομαι το καλύτερο.

Μια σοβαρή ερώτηση με πολλές σοβαρές και καλές απαντήσεις και στα σχόλια, μήπως καμιά παρέα εκεί κοντά που πηγαίνει για περπάτημα, jogging να θέλει ένα ακόμα μέλος; το περπάτημα είναι πολλά παραπάνω από μια μορφή άσκησης.

Η απάντηση της Λένας είναι εξαιρετική και συμφωνώ με όλους τους σχολιαστές, αλλά θέλω κι εγώ να σχολιάσω αφού ξέρω τι σημαίνει να δέχεσαι απόρριψη από τον πατέρα σου, κι όχι μόνο για τα κιλά σου!Κοριτσάκι, όπως διαπιστώνεις και μόνη σου οι γονείς μας δεν είναι όντα αλάθητα και υπέρ άνω κάθε κριτικής, παρόλο που οι ίδιοι το πιστεύουν πραγματικά! Ο πατέρας σου σου ασκεί βία, που όμως παρουσιάζεται συγκαλυμμένη ως «συμβουλές» και «είμαι ο πατέρας σου και θέλω το καλό σου». Δυστυχώς πολλοί γονείς (για να μην πω οι περισσότεροι) ξεσπούν στα παιδιά τους τα κόμπλεξ τους, τις ανασφάλειές τους και τις αποτυχίες τους. Ο δικός σου σου πετάει το μπαλάκι μιας κατάστασης αγνοώντας επιδεικτικά τη δική του ευθύνη για το τι συμβαίνει μέσα στην οικογένειά του. Το ίδιο ακριβώς, άλλωστε, κάνει και η μητέρα σου, απλώς εκείνη επιλέγει μια πιο βολική γι’ αυτήν στάση. Απέχει από την εμπλοκή με το θέμα (παρόλο που την αφορά στον ίδιο ακριβώς βαθμό με τον πατέρα σου) γιατί είναι πιο εύκολο να πάει με τα δικά του νερά παρά να πάρει θέση.Μπορείς, άραγε, να τοποθετηθείς ξεκάθαρα απέναντι στον καθένα απ’ αυτούς; Να πεις, ας πούμε, στον πατέρα σου την επόμενη φορά «εντάξει. Μου το ‘χεις πει πολλές φορές. Ξέρω καλά την άποψή σου για το θέμα. Τώρα σου ζητώ να σταματήσεις γιατί μ’ έχεις κουράσει. ΑΡΚΕΤΑ.» Να πιάσεις μετά τη μητέρα σου και να της πεις «η κατάσταση που δημιουργεί ο πατέρας μου είναι αφόρητη. Πες του να σταματήσει να με πρήζει. ΑΡΚΕΤΑ.» Αλλά για να κερδίσεις τον πόλεμο πρέπει να τα βρεις με τον εαυτό σου. Κι αυτό θα το πετύχεις αν τον αποδεχτείς! Όλοι μας νιώθουμε ανεπαρκείς, όλοι μας έχουμε σημεία του εαυτού μας που δεν μας αρέσουν αλλά δεν μπορούμε να τ’ αλλάξουμε. Νιώθεις ότι το σώμα σου δεν σου αρέσει αλλά δεν μπορείς να το αλλάξεις; Εντάξει, μπορείς όμως ν’ αλλάξεις ή μάλλον να βελτιώσεις άλλες πτυχές σου. Καλλιέργησε το πνεύμα σου, τα ενδιαφέροντά σου, την προσωπικότητά σου. Είσαι 18. Σκέφτεσαι να σπουδάσεις; Διάλεξε μια σχολή που σου αρέσει και θα δεις ότι όλα θ’ αρχίσουν να στρώνουν. Ίσως τώρα δεν το πιστεύεις αλλά μετά τα 18 η ζωή αλλάζει, τα κριτήρια που επιλέγουμε τις παρέες μας αλλάζουν κι αυτά, ωριμάζουμε. Αν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, αν έχεις καλό χαρακτήρα κι αν έχεις ενδιαφέροντα οι αξιόλογοι άνθρωποι δεν θα σταθούν στα κιλά σου. Και τα βρίσκω με τον εαυτό μου σημαίνει ότι «αποδέχομαι τα κομμάτια του που θα προτιμούσα να ήταν αλλιώς αλλά δεν γίνεται. Αυτή είμαι. Πάμε παρακάτω.» Καλή δύναμη! Εύχομαι γρήγορα η ζωή σου να βελτιωθεί. Γράψε πάλι να μας πεις πώς τα πας.

Αχ μικρή μου 18αρα, η απάντηση της αμπά ήταν περιεκτικότατη αλλά αν μου επιτρέπεις και μένα, οι γονείς μας δεν είναι τέλειοι και πολλές φορές κάνουν έως τραγικά λάθη. Από το κείμενό σου φαίνεται ότι το έχεις καταλάβει αυτό, και έτσι ξεκινάει το πρώτο βήμα. Προσπαθησε να ξεπεράσεις την -δικαιολογημένη- οργή για τον πατέρα σου και απλά κάνε τον στην άκρη. Από τη γέννησή μας ετεροπροσδιοριζόμαστε. Ένα βρέφος δεν αντιλαμβάνεται πως υπάρχει παρά μόνο μέσα από την παρουσία της μάνας. Ε η ενηλικίωση είναι αυτό ακριβώς, να μάθεις να αυτοπροσδιορίζεσαι. Και είσαι στη κατάλληλη ηλικία, το λέει και το κράτος! Γι αυτό άκου τις συμβουλές της Λενας, μάθε, καλλιέργησε τον εαυτό σου, επικεντρώσου στο πως θα γίνεις δημιουργική και κλείσε την πόρτα στο άδικο, απ όποιον και αν προέρχεται. Κοινώς, πάρε το τιμόνι στα χέρια σου και λύσε άγκυρες!

H απάντηση που σου δόθηκε από την ΛΦ είναι εξαιρετική,όπως πολύ σωστά και τα σχόλια που μιλούν για τις ευθύνες της μητέρας,η οποία θα έπερεπε εδώ και καιρό να είχε πει:Aσε ήσυχο το παιδί και μην του δημιουργείς ενοχές και κόμπλεξ .Δεν είναι αυτός ο ρόλος σου σαν πατέρας.Τέλος πάντων δεν θέλω να επαναλάβω πράγματα που έχουν ήδη ειπωθεί.Μία χάρη μόνο, τη επόμενη φορά που θα σου τη πει ο μπαμπάς,πες του πολύ ήρεμα,γλυκά και αποφασιστικά:Aσε μας ρε πατέρα(η καλέ μπαμπά αν σου ταιριάζει περισσότερο) με τις εμμονές σου,και άλλαξε αμέσως δωμάτιο.Οταν θα καταλάβει πως αυτά που σου λέει έχουν πάψει να σε επηρρεάζουν θα σταματήσει να τα λέει.Σε κανέναν δεν αρέσει να μιλάει σε τοίχο.

Κούκλα μου, μην ασχολείσαι με τα κιλά. Καταλαβαίνω πως ο μπαμπάς σου, σε ρίχνει με τα λόγια του. Αλλά, το σώμα μας και το πνεύμα μας είναι ο ναός μας. Αυτά τα δύο πρέπει να είναι υγιή. Εγώ ζυγίζω 45 κιλά, αλλά πίστεψέ με, δεν αποτελώ δείγμα κάλους για τους άλλους. Οι άλλοι πάντα λένε. Πάντα θα χουν κάτι να πουν. Είσαι σα σκουμπρί, είσαι σα στέκα, είσαι σαν ανορεξική. Πάντα μα πάντα, θα υπάρχει κάποιος που θα σου ρίχνει τη ψυχολογία γιατί απλά δεν μπαίνει και δεν θα μπει κανείς στη θέση σου. Χτίσε το μυαλό σου. Και πρόσεχε εσένα. Είσαι ένα λουλούδι. 18 χρονών με μια ζωή μπροστά σου. Κοίτα να σαι ένας ωραίος άνθρωπος και πίστεψέ με, αυτό καταπλήσσει. Το μέσα σου.

Αυτό που εκφράζεις είναι κυρίως θυμός για τον πατέρα σου και δεν βρίσκεις το κατάλληλο περιβάλλον, μη έχοντας συμμάχους, να τον εκφράσεις. Τον μοιράζεσαι εδώ λοιπόν. Ναι, έχεις δικαίωμα να τον νιώθεις και δικαίως, διότι ως παιδιά το μόνο που θέλουμε από τους γονείς μας είναι να μας αποδέχονται και να μας αγαπούν για αυτό που είμαστε, χωρίς όρους και κριτήρια, πόσο μάλλον εμφανισιακά. Φαντάζομαι ότι το να χάσεις κιλά δεν είναι το μόνο που σου ζητείται να κάνεις προκειμένου να κερδίσεις την εκτίμηση και το σεβασμό. Είναι η έλλειψη μίας τέτοιας αγάπης, άνευ προσδοκιών και απαιτήσεων, που σε οδηγεί στο ψυγείο, είναι τεράστιο το κενό και ο πόνος. Δικαιούσαι μία τέτοια αγάπη, χωρίς κανέναν άλλο λόγο, απλά και μόνο επειδή είσαι εσύ. Δεν ευθύνεσαι εσύ που δεν το παίρνεις αυτό. Δεν φταίνε ούτε τα κιλά σου, ούτε οτιδήποτε άλλο. Είναι σημαντικό να το καταλάβεις αυτό, ώστε να μην εκδικείσαι τον εαυτό σου για όλα όσα υποτίθεται πως "δεν είσαι" για να αξίζεις τον σεβασμό.