[ΓΝΩΜΕΣ] Ο Ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής. Από τον Μπάμπη Βλάχο

                                          Ο ΨΗΦΟΦΟΡΟΣ  ΤΗΣ  ΧΡΥΣΗΣ  ΑΥΓΗΣ  

 του Μπ. Βλάχου  συγγραφέα του βιβλίου "Η γοητεία του καπιταλισμού ή Περί κρίσεως" (εκδ. futura, 2011)

                                                        Μέρος  πρώτο

                                                                              Ι.

 Μέσα από τα κενά και τη διάλυση του ελληνικού κρατικού ιστού, έτσι όπως εξελίχθηκε τα τελευ-ταία δυόμιση χρόνια λόγω της επίθεσης των παγκοσμιοποιητικών αγορών -και των γνωστών τραπεζών / offshore που τις κυβερνούν-, ξεπρόβαλε εν είδει επιδημίας από τα συντρίμμια μια "νέα" σαπίλα. Επιτέλους, μετά από κάποιες δεκαετίες έχουμε πάλι παρακράτος.

Το νόμο και την τάξη επιχειρούν να επιβάλουν πλέον, σίγουρα όχι κατά γράμμα αλλά οπωσδήποτε με εγκληματικό ζήλο, οι (νεο)φασίστες της Χ.Α. Με την απαραίτητη σύμπραξη φυσικά, τουλά-χιστον σε ατομικό επίπεδο, της ίδιας της Αστυνομίας – δεν γίνεται αλλιώς. Εξάλλου καταγράφηκε, περίπου οι μισοί αστυνομικοί του κέντρου αυτό ψήφισαν.

Φαίνεται, ότι όταν ένα κράτος διολισθαίνει στην αδυναμία (και δεν εννοούμε εδώ την αστυνομία του), αλλού καταρρέει αλλού αδρανεί, βρίσκει  έδαφος τότε κι ανθίζει το παρακράτος. Πρόκειται, ασφαλώς, απλώς για μια μετατόπιση του Κρατισμού.  Και δεν εννοούμε, βέβαια, τον "κρατισμό" της οικονομικής θεωρίας ούτε της ψυχροπολεμικής λογικής... Αλλά αυτόν που, ως βαθιά ριζω-μένος, συμπλήρωμα και όχι αντίπαλος της Ορθοδοξίας -η ελληνοκεντρική ραχοκοκκαλιά του-, ουδόλως καταρρέει. Ίσα ίσα. Ούτε αδρανεί.

Ο φασίστας, δηλαδή, ήρθε για να μείνει. 

Και το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό (πολλώ δε μάλλον θεωρητικό) όπως παλιά. Κανείς δεν νοιάζεται, ακριβώς, για τις ιδέες του πια. Άντε, ορισμένοι έφηβοι · ή μάλλον, οι μετεφηβικές επιδό-σεις ορισμένων, όσο τους κάνουν να “ξεχωρίζουν”.

Πρόκειται μάλλον, ακόμη χειρότερα, λόγω του κραυγαλέου ελλείμματος Δικαιοσύνης στη χώρα, για την ενισχυμένη επανεμφάνιση όχι του ενστίκτου, αλλά της ιδεολογίας της επιβίωσης.

Βασικά στα πιο καθυστερημένα πνευματικά και πολιτισμικά στρώματα – αυτό, όμως, δεν αλλάζει τη σοβαρότητα των νέων συνθηκών. Ίσα ίσα.   

                                                                              *

Η μεταπολίτευση ολοκληρώθηκε.

Σήμερα, ό,τι ξέφευγε και ξεφεύγει απ' τον περίφρακτο καθωσπρεπισμό (political correct) της Εικόνας -κι άστο να πουλάει- ονομάστηκε, ονομάζεται “ακραίο”· διεθνώς. Η μπαγιάτικη θεωρία των, δύο συνήθως, “άκρων”. Που δήθεν “ενώνονται” – ενώ στην πραγματικότητα συγκρούονται.  Αλλά επειδή σύγκρουση δεν υπάρχει προς το παρόν, ούτε το πάλαι ποτέ "δημοκρατικό Κέντρο” συρρικνώνεται... Τουτέστιν, το σίγουρο κοινό των μνημονίων, της επιτακτικής ανάγκης "να σωθεί η χώρα" (εννοούν την τσέπη τους), των γραφειοκρατικών “εκσυγχρονισμών” που δεν έρχονται, και όλων όσων οδηγούν σε μια νέα νομή της αδικίας και της νομότυπης κτηνωδίας. Το θέμα είναι το νέο μεγάλο φαγοπότι. Και η παλιά και νέα ατιμωρησία.   [...] [...] 

Κι η  αλήθεια είναι ότι γνήσιο παρακράτος πολλά χρόνια είχε να φανεί. Έλα που προέκυψε όμως. 

Κυρίως, λόγω του πράγματι διογκωμένου, του λόγω Παγκοσμιοποίησης κατεργασμένου, μετα-ναστευτικού προβλήματος της χώρας. Αλλά και της τηλεοπτικής αναβάθμισης της Ελλάδας. Μία παγκόσμια πρωταγωνίστρια. Ναι αλλά, δεν είδαμε κανέναν να κυνηγάει τροϊκανούς - τα θύματά τους μόνο.

                                                                             *

Πράγματι, από τα μέσα του '00 κι ύστερα το μεταναστευτικό θυμίζει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, σχεδόν πολέμου – τουλάχιστον σ' ορισμένες περιοχές του ιστορικού κέντρου της Αθήνας.

Κι όχι γιατί τα νέα μεγάλα κύματα που “εισέβαλαν” προέρχονταν πλέον συχνά από τις εμπόλεμες περιοχές κυρίως της Ασίας (Ιράκ, Αφγανιστάν - τώρα κι από τα μέτωπα της Μεσογείου), και της Αφρικής, όπου οι Δυτικές δυνάμεις μεταξύ άλλων φρόντισαν να αφήνουν πίσω τους καμμένη γη. Αλλά γιατί τις νέες αυτές φουρνιές που κατέφθαναν κατά στίφη από την Ανατολή (δηλαδή από την Τουρκία) δεν τις ήθελε πλέον κανείς. Προπαντός οι Ευρωπαίοι. Και η Ελλάδα, με την απίθανη γεωπολιτική της θέση, λειτουργεί ως πύλη τους... Παρότι η πολιτική τους δημιούργησε το πρόβλημα – ζήτημα παγκοσμιοποίησης.

Αντίθετα, οι προηγούμενες φουρνιές, που κατέφθασαν μετά την πτώση του Τείχους πάνω από είκοσι χρόνια τώρα, κυρίως από τα Βαλκάνια και τις χώρες της τέως Ανατολικής Ευρώπης, παρά την αρχική έως ρατσιστική καχυποψία των περισσότερων ντόπιων, όχι μόνο ενσωματώθηκαν εν καιρώ σε σημαντικό βαθμό, κι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην οικονομική κατάσταση της χώρας, αλλά και άλλαξαν ριζικά τον ταξικό χάρτη των δύο τελευταίων δεκαετιών.

Τούτοι δω όμως; Τού Νίγηρα και του Αφγανιστάν, τι να τους κάνεις; Ιδίως σ' αυτά τα μεγέθη.

Γιατί ο λεγόμενος, αυτού του τύπου, “οικονομικός μετανάστης”, είτε λαθραίος είτε όχι, με τις τόσο διαφορετικές (έως και αποκρουστικές στον Ευρωπαίο) συνήθειες, όρος-αρλούμπα ακόμη και για συμβατικούς λόγους, καθόλου δεν φωτίζει εν προκειμένω την πραγματικότητα ενός τέτοιου προσώπου. Που άφησε πίσω του, όπως είπαμε, συχνά καμμένη γη · καμμένος κι ο ίδιος, έστω ονειροπαρμένος, δολίως σπρωγμένος (ώς τη θάλασσα), απελπισμένος, κι όχι μονάχα απ' τους πολέμους του πολιτισμένου κόσμου · έτσι που, σε βαθιά απόγνωση κι ανέστιος να μην έχει στην κυριολεξία τίποτα να χάσει. Ένας από χέρι ναυαγός. Και που δεν το 'χει σε τίποτα δηλαδή, ήδη από την αρχή να θαλασσοπνιγεί. Ούτε λόγος για το μετά.

Οπωσδήποτε η φιλοξενία, εθιμικώ τω λόγω, χαρακτήριζε ανέκαθεν τον ντόπιο, από παράδοση, ιδίως τον εκτός Αθηνών. Κάποτε. Την πρόλαβαν και την απόλαυσαν οι ξένοι περιηγητές, οι έχοντες και κατέχοντες που κατανάλωσαν ξόδεψαν και επένδυσαν, οι κάθε λογής προσκεκλημένοι ή φιλοξενούμενοι -και με το παραπάνω-, και βέβαια ορισμένοι τουρίστες. Όλα αυτά πριν ο Τουρισμός και το Χρήμα προβιβαστούν στη νούμερο ένα αξία και βλέψη της χώρας.

Πώς, λοιπόν, η μισή και παραπάνω χώρα θα κανακεύει τους “ξένους” ως πελάτες (χρησιμο-ποιώντας, άλλωστε, ως υπηρέτες τους “Πακιστανούς”), κι η άλλη μισή θα βυθίζεται στην ξενοφοβία και το ρατσισμό; Εδώ δεν πρόκειται για αντίφαση, αλλά για σκέτη παράνοια, για να μην πούμε γελοιότητα.

Από την άλλη ο νεοναζιστής, εισβάλλοντας στην πρόσφατη σκηνή της κρίσης, ως προστάτης / σημαιοφόρος / κι αμείλικτος ρατσιστής λόγω της μεγάλης ανασφάλειας, και της άσχημης τροπής που πήρε κάποια στιγμή το Μεταναστευτικό, ούτε σοβαρούς δεσμούς είχε με τη νεοελληνική κοινωνία, αντίθετα, εθεωρείτο γραφικός κι αντικοινωνικός, ούτε βέβαια είχε ποτέ του μια... παραπάνω σχέση με τον Έλληνα (εννοούμε τον παλαιό πολιτισμό) - πέρα απ' το να του κλέβει κάποια επιμέρους σύμβολα... Ρωμιός και πονηρός είναι κι αυτός.

Ήδη από τους καιρούς του Ομήρου, που διδασκόταν όμως τότε (τουλάχιστον στην Αθήνα), τους αιώνες της ακμής, οι φιλοξενούμενοι και ιεροί ήσαν και υπό την προστασία των θεών – όχι βέβαια κι οι εισβολείς. Ο Οδυσσέας άλλωστε τι ήταν, όταν τον παρέλαβε σαν ναυαγό η Ναυσικά; [...] Σήμερα όμως, σε καιρούς παγκοσμιοποίησης, τον 21ο αιώνα πλέον, μιλάμε για κάτι το τελείως άλλο. Που ανήκει στα κυρίως προβλήματα, τα αναγκαστικά, ενός εις τας επάλξεις κράτους. Γιατί οι απελπισμένοι “εισβολείς” της φτώχειας που γέμισαν κάποια στιγμή, παρά τα κενά της, την επικράτεια δεν ήρθαν για να τους... φερθούν καλά οι ιδιώτες.

Ούτε για να σου θυμίσουν ποιος φέρει την ευθύνη αυτών των πολέμων – ή τι θα πει “Δουβλίνο 2”. Κι ούτε, ακόμη περισσότερο, για να σου θυμίσουν τι θα πει ταξίδι, και τι φιλοξενία. Οι χαρούμενες multi culti φατσούλες ή οι μούρες ή οι περιορισμένες φιέστες τους. Οι μουσικές και τα σαξόφωνα, που καθόλου βέβαια δεν αλλάζουν τις αποφάσεις ενός Ομπάμα (ασ' τον Κλίντον) - τις καρτεσιανές κακοτεχνίες, και τον Τεχνικό παροξυσμό της “λευκής” Δύσεως.

Κι η αλήθεια είναι ότι οι πλούσιες χώρες (κι η -εκ κατασκευής πολυπολιτισμική- Αμερική κι η Βρετανία κι η Γερμανία) εξακολουθούν να κερδίζουν δισ., και μόνο από τη φορολόγηση αυτών των ενσωματωμένων και υπό ενσωμάτωση / εκμετάλλευση μεταναστών. Παρά τα τείχη που ορθώθη-καν πρόσφατα στις ερήμους του φοβιστικού Μεξικού (κι ας έφτασε η μόδα μέχρι την Ινδία - για το Μπαγκλαντές)...

Το κείμενο αυτό, όμως, δεν γράφτηκε για να προτείνει εφικτές λύσεις σε ένα μεγάλο, μόνιμο και τα επόμενα χρόνια, κρατικό πρόβλημα. Και μελέτες υπάρχουνε και τρόποι, και κατάπτυστες ευρω-παϊκές Συνθήκες και πολιτικές – και αρμόδιοι.

Πολίτες δεν πολυϋπάρχουν στον ορίζοντα.

                                                                             *

Ας πούμε, οι ψηφοφόροι της Χ.Α. δεν ανήκουν ούτε στους πολίτες ακριβώς, ούτε στους κατεξοχήν ιδιωτεύοντες. Ανήκουν, ωστόσο, σε μια παραδοσιακή Ελλάδα, πατριαρχική, στην ιδεολογική ραχοκοκκαλιά του Νεοέλληνα. Δεν εννοούμε ότι ο νωτιαίος μυελός του έκρυβε ή φέρει το φασισμό – κάθε άλλο. Αντίθετα ο νεοναζί, τον οποίο ψήφισε, φέρει μια ιδεολογία εισαγόμενη.

Και πάντως, τα επιφανέστερα κουσούρια και χαρακτηριστικά με τα οποία τον “στολίζουν” τα ξένα δίκτυα -προπαγανδιστικώς κι ανιδιοτελώς βέβαια, στην υπηρεσία χρηματοπιστωτικών συμφε-ρόντων- ισχύουν. Λόγω της Ορθόδοξης (ανταγωνιστικής στο δυτικό κράτος) παράδοσης κυρίως, της διόγκωσης του έθνους έναντι του κράτους (κάτι που δεν συμβαίνει στην Εσπερία), και βέβαια όχι γιατί ήταν ή είναι τεμπέλης... Παρότι και η ορθόδοξη, και η των αρχαίων παράδοση (που όμως δεν συναντάται στον Νεοέλληνα), δεν ευνοούσαν την αγία προτεσταντική, την ταυτισμένη με τον καπιταλισμό Εργασία. [ Αν και, ακόμη και στη νεολιθική εποχή, μας λένε οι επιστήμονες, δούλευαν για τα προς το ζην μονάχα ένα τετραωράκι! ]

Με γενικεύσεις όμως για τα χαρακτηριστικά ενός έθνους (που άλλωστε εν πολλοίς προτεσταν-τοποιήθηκε) ή "για το καλό της χώρας", με τους λαϊκισμούς που χρησιμοποιούν τα Μέσα και μια σειρά "ακαδημαϊκοί" όταν υποτίθεται ότι εντοπίζουν την ελληνικότητα (ενώ, συνήθως, εννοούν την... ιδεοληψία ενός κράτους!), μιλώντας για “εθνικούς σκοπούς” και λαούς, δεν βγαίνει τίποτα. Απλώς έτσι εξυπηρετούνται εν προκειμένω, εντέλει οι γνωστές τράπεζες, οι Βρυξέλλες και τα G8, αλλά και οι εγχώριες υπαλληλικές κυβερνήσεις τύπου Παπανδρέου, Παπαδήμου ή Σαμαρά, που όμως, ας μην το ξεχνάμε, κάποιος τις ψηφίζει... Όπως και τον παγκόσμιο αυτόν περιφερόμενο θίασο τηλεοπτικών μετριοτήτων / αστέρων της πολιτικής, τον Ομπάμα-τη Μέρκελ-τον Πούτιν και πάει λέγοντας, μια “οικογένεια” περίπου ψυχοπαθών, ορισμένης ψυχοπαθολογίας τελοσπάντων -όπως τα περισσότερα στελέχη των μεγάλων εταιρειών-, που παριστάνουν ότι... “επιλύουν προβλήματα της ανθρωπότητας”, δηλαδή και τα δικά μας.

Αυτά βλέπει κι ο ψηφοφόρος της  Χ.Α. και ψηφίζει άρνηση. 

Κι εδώ αρχίζει η φάρσα, η βλακεία σε βαθμό τραγικότητας που διαπερνά το συγκεκριμένο ψηφοφόρο. Γιατί μπορεί η βασική ιδεολογία του Νεοέλληνα να ήταν και να είναι ο ελληνοκεν-τρισμός, όμως η κουλτούρα ενός νεοναζί, ακόμη και ελληνοποιημένη, εμπλουτισμένη από την ντόπια οικογενειακή Ορθοδοξία και τις χειρότερες, τις πιο καθυστερημένες πλευρές της παρά-δοσης, δεν έπαψε -επαναλαμβάνουμε- να είναι εισαγόμενη. Και, ως εκ τούτου, δυτικόφρων.

Και ο ναζισμός και ο φασισμός ούτε γεννήθηκαν ούτε μεταφυτεύθηκαν ποτέ επιτυχώς σ' αυτή τη χώρα. Αντίθετα. Παρά τους δωσίλογους, τους αντικομμουνιστές και τους χουντικούς, χύθηκε αίμα στο πέρασμά τους. Κι ο νεοέλληνας υπήρξε λαμπρό παράδειγμα αντίστασης για τον -...λίγο “κάπως”- Ευρωπαίο. Παρότι ο αντιστασιακός πρωταγωνιστής τότε, κυρίως τους σταλινικούς άκου-γε εκείνα τα χρόνια.

Από την άλλη, ερχόμενοι στα τωρινά, λίγα ταιριάζουν μ' εκείνη την εποχή, δεν υπάρχει σύγκριση. Αν και πρόσφατα υπερίσχυσε στην ψήφο, δεύτερη μετά τη συμφεροντολόγα και ξενέρωτη “δημο-κρατική” πλειοψηφία, η αριστερή “συνείδηση”.

Τότε, Μελανοχίτωνες-Τάγματα Εφόδου-και Ες Ες είχαν αναλάβει να διαλύσουν το εργατικό κίνημα (έως επικίνδυνο εκείνους τους καιρούς - που ακόμη και το κόμμα του Χίτλερ “εργατικό” λεγόταν), να εκκαθαρίσουν τα ανατρεπτικά ρεύματα και πνεύματα της εποχής – ό,τι δεν μπορούσαν να κάνουν διαμιάς οι σταλινικοί... Σήμερα, με τι να τα βάλουν;

Γιατί ο εν λόγω ψηφοφόρος, ο δίχως μνήμη όπως όλοι, μπορεί να μην αναγνωρίζει τις ρίζες του στην προπολεμική-Μεταξική και τη μετεμφυλιακή και χουντική Ελλάδα, στους συνεργάτες των ναζί -αυτοί που πρόκοψαν-, στους εν υπεραφθονία χαφιέδες των “συμμοριτών”, μπορεί και να έχει επιλεκτική μνήμη, σίγουρα όμως παραγνωρίζει εξίσου την πραγματικότητα ενός νεαρού, χουλιγκά-νου συνήθως, που ασπάστηκε τα ιδεώδη του νεοναζί, ίσως και του σατανιστή, του επί το έργον φασίστα.

Αλλά έχει κι αυτός τα συμφέροντά του. Τα γνωστά και αυτονόητα στις υποβαθμισμένες περιοχές.  Αυτά που τον συνέδεσαν μαζί του. Με την ψυχοπαθολογία του νεοφώτιστου, μοδάτου δράστη. Κι ας πρόκειται, κατά κοινή ομολογία, για άρρωστο περιστατικό. Κι ας μη φορά κανονικό κοστούμι  όπως άλλοι.

Και όχι μόνο γιατί του λείπει... η παιδεία, όπως ισχυρίζονται (για τα αντίπαλα “περιστατικά”) δημοσιογράφοι τύπου Μανδραβέλη, αποσιωπώντας ότι την ποιότητα της "παιδείας" που ελλείπει την προσφέρουν αφειδώς προπαντός οι ίδιοι -κοντολογίς η προσφερόμενη παιδεία είναι σαν τα μούτρα τους-, αλλά και γιατί μην μπορώντας χωρίς ομάδα, όπως άλλοι που αντέχουν τη μεγάλη μοναξιά του γενικευμένου Μηδενός (όπως ίσως κι ο αντίπαλός του, ο νεαρός αντιφασίστας), οργανώνει σε... ανώτερο επίπεδο (σχεδόν παραστρατιωτικό) την προστατευμένη πλέον δράση του.

Ο ρατσισμός του Μηδενός. Η συμμοριτοποίησή του... Ο φασισμός δεν ήταν ποτέ κατά βάση ιδεολογικός.

Η ράτσα, το αίμα, κι ο αρχηγός όμως, μπουρδουκλωμένα κάπως με τα γνώριμα ιδεώδη του μικρο-αστού (οικογένεια, “ηθική τάξη”, ιδιοκτησία, έθνος), εξυψώνονται πλέον στη σφαίρα ενός παραμυ-θένιου “έθνους”. Ανώτερου, οπωσδήποτε, της πατρίδας που έχουμε. “Μιας χώρας που (εσαεί) κινδυνεύει”, και που ακόμη κι αν δεν ήταν προσώρας πρωταγωνίστρια, του τζόγου της παγκοσμιο-ποίησης, όφειλε να είναι... Στο μοτίβο, όμως, που χρησιμοποιούν για προπαγάνδα και οι κυβερνώντες. Αλλά αυτοί για να καλύπτουν το υπαλληλίκι τους στα, νόμιμα όντως, διεθνή κέντρα ετεροκαθορισμού της Ισχύος. Αν και, κοντολογίς, δεν έχει σημασία τι τρέλα πουλάς, αλλά πόσο “τρελός” (στην περίπτωση αυτή παρακρατικός, και φίλιος στα Σώματα Ασφαλείας) είσαι.

Μείγμα που μαγειρεύει, όμως, εκρήξεις στις φτωχογειτονιές. Τις υποβαθμισμένες και λόγω των μεταναστών περιοχές. Με την ανοχή αν όχι την αλληλοκάλυψη της αστυνομίας, βέβαια. Που ξέρει να δίνει πρώτη το παράδειγμα. Να φέρεται χειρότερα κι απ' τους φασίστες στους “ελέγχους” και τις περίπου νόμιμες συλλήψεις.

Κι όπως αυτοί οι ανέστιοι [μετανάστες] ήρθαν για να μείνουν, το ίδιο κι ο φασισμός.

Μια και ο ρατσισμός ήταν ήδη διάχυτος, ακόμη και ο κρυμμένος κάτω απ' το χαλί. Για λόγους ανωτερότητας, φαίνεται. Του ντόπιου “δημοκράτη” απ' τον ακαλλιέργητο και σκληροτράχηλο Αλ-βανό. Του κτηνώδους χρυσαυγίτη από το γέρο συνταξιούχο και τη γριά μικροϊδιοκτήτρια. Του μετανάστη πρώτης φουρνιάς, Βαλκάνιος συνήθως, που έγινε φανατικότερος των φανατικών (κάμποσοι έγιναν χρυσαυγίτες), και επιτίθεται στις ανταγωνιστικές πιάτσες σε Ασιάτες και Αφρικανούς.

Αλλά και του αριστερού ή του αναρχικού, που πέραν της ιδεολογικής καθήλωσης και της παράλογης -χριστιανικού, κατηχητικού τύπου- γενίκευσης, φαίνεται χρειάζεται κάποιον έτη φωτός “κατώτερο”, για να δικαιώσει τη δική του (μέσω του κράτους και των χαρτιών) βλέψη.

Ενός περίπου... εξωγήινου ανθρωπισμού, μιας αλλοπρόσαλλης “συλλογικότητας”... Τουλάχιστον λιγότερο ανταγωνιστικής στα εργασιακά. Και, ως εκ τούτου, η μόνη ανθρώπινη (παρότι, συχνά, ιδεολογικά τυφλωμένη) σε σχέση με τις προηγούμενες.   

                                                     Μέρος  δεύτερο    

                                                                             ΙΙ.

Δεν ξέρουμε, λοιπόν, αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται, μάλλον όχι, αλλά σίγουρα δεν αντιγράφεται. Οι μεγάλες ερμηνείες που κατάφεραν κάπως να εξηγήσουν (και να ξορκίσουν) τα πέρα από κάθε φαντασία επιτεύγματα των Άουσβιτς αλλά και των Γκουλάγκ, του φοβερού 20ου αιώνα, η Χάνα Άρεντ κι η "Σχολή της Φρανκφούρτης", ο Παπαϊωάννου κι ο Καστοριάδης εναντίον ενός Χάιν-τεγκερ κι ενός Σελίν, ηχούν σαν ατελεύτητες μελωδίες που ξεχάστηκαν στις μέρες μας.

Γιατί η δημοκρατία της Βαϊμάρης, όπως και οι ελληνικές πτωχεύσεις του 1893 και του 1932, λίγη σχέση έχουν με το σήμερα. Ο φασίστας πια δεν είναι το αντίθετο του δημοκράτη. Όχι. Κατοικο-εδρεύει (λίγο ή πολύ του παραχωρείται έδαφος) εντός του. Λόγω της εξελιγμένης εσωτερίκευσης του χρήματος. Λόγω της τερατογένεσης -μέσω μιας θεϊκής, υπερβατικής “αγοράς”- μιας νέας πίστης. Μιας ανάγκης αβυσσαλέας, το πλείστον ετερόνομης. Που αιωρείται, λένε, εσαεί στο σύμπαν, στο κενό, στη σκοτεινή ενέργεια της [υπερ]Κατανάλωσης. 

Και γιατί αυτό που συνέβη μεταπολεμικά στη Δύση, η λεγόμενη “απελευθέρωση” της Επιθυμίας, στην πραγματικότητα η οριστική καθιέρωση του νικητή ατομισμού, του “επιτυχημένου” και της απόλυτης αγοράς / εταιρειοκρατίας, η βαθμιαία προσχώρηση όλων στο μύθο της ατομιστικής καλοπέρασης, η υπερκατανάλωση κι η υπερτεχνολογία, μετατόπισε και το φασισμό.

Από πολεμική αντιπαράθεση μεταξύ λαών (και κατά το μύθο φυλών), χρησιμοποιείται πια κατά κόρον μετατοπισμένος, εσωτερικευμένος, ως πολεμική εξίσου άγρια μεταξύ ατόμων όμως, ακραία ανταγωνιστικών - των σαρκοφάγων συνεργασιών και πάει λέγοντας, όλοι τα ξέρουμε... Αυτός είναι ο κανόνας του παιχνιδιού.

Χωρίς να πάψει το παλαιό γνωστό του πρόσωπο, του ρατσισμού, το φυλετικό, να επανακάμπτει ανανεωμένο. Ιδίως λόγω των νέων μεταναστευτικών συνθηκών, της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης.

                                                                              *

Κράτος – Έθνος – Ωμή βία. Ιδού η τρίχρωμη παντιέρα του φασισμού, τα εργαλεία τους. Το κράτος, αυτή η διακαής Ιδέα του φαουστικού ανθρώπου, με πάντα διαθέσιμο τον πρώτο ιδρυτή του, τον πόλεμο, ταυτισμένο με την ωμή βία. Και που το άλλο της πρόσωπο είναι ο τωρινός -η “κρίση”- ολοκληρωτισμός της Οικονομίας.

Αλλά και τοκυνηγημένο πλέον από την παγκοσμιοποίηση έθνος-κράτος (άσ' τον Ελληνισμό). Αν και αυτό είναι που ενσάρκωσε και όρισε τη Νεωτερικότητα, αλλά και που βρήκε στο φασισμό την απόλυτη αποστολή και ολοκλήρωσή του.

Μα εάν πριν από εβδομήντα χρόνια, αυτό το “απόλυτο κακό” δημιούργησε το μεγαλύτερο εργασ-τήρι απανθρωποποίησης που κατασκευάστηκε ποτέ, χρειάστηκαν μόλις δυο-τρεις δεκαετίες για να το τελειοποιήσουν κάποιοι. Από τη μια με νέες ψυχοτεχνικές τα μέσα “Επικοινωνίας”, κι από την άλλη με την πρωτοφανή επιβολή της ρότας του μικροσκοπικού 1% των κοινωνιών επί του υπολοίπου 99% του πλανήτη... (που, άστο να ναυαγήσει).

Άλλωστε το-καλό-ή-το-κακό που ξέραμε ξέμεινε στην κούρσα της μετα-ηθικής. Αντίθετα, το δίδυμο επιτυχημένου-looser απεδείχθη σκληρό καρύδι, θριαμβευτής, έως ότου προσπεραστεί κι αυτό από την ωμή επιβίωση (κι ας είν' και τεχνητή) των καιρών μας.      

Δεν υπάρχει, λοιπόν, αμφιβολία ότι ο φασισμός / ναζισμός (και βέβαια οι τέως γραφικοί έως και επικίνδυνοι σημερινοί φαν του) υπήρξε ένα από τα μεγάλα επιτεύγματα του Δυτικού ανθρώπου κατά τον 20ό αιώνα.

Πέραν του ότι διέσωσε την κυρίαρχη τάξη πραγμάτων από τους σοβαρούς κλυδωνισμούς λόγω των εργατικών και των ακόμα πιο απελευθερωτικών κινημάτων της εποχής, δίνοντας τη “διέξοδο” του εθνικού έως και... φυλετικού πολέμου - οποία φάρσα και αμορφωσιά... [ Πέραν του ότι...] Αλλά ας είν' καλά εκείνος ο κόμης, ο Ζοζέφ ντε Γκομπινώ, Γάλλος, με την... πειστική του κοτσάνα περί “Αρίας Φυλής”. Λέτε να φτάσει ως τα αφτιά μας ποτέ, το απύθμενο γέλιο των δεκάδων εκατομ-μυρίων σφαγιασθέντων... Ακούγεται απ' τους τάφους. Ακόμη! Γιατί ο θρήνος των ζωντανών, φαίνεται σύντομα υπερκαλύφθηκε από τις ιαχές-λογότυπα των βρετανικών και των ελβετικών offshore.  

Γιατί, μπορεί ο Τσόρτσιλ πριν γίνει αυτό που έγινε, να σταδιοδρομούσε στην Evening Standard αρθρογραφώντας ως δεινός φιλοφρανκιστής παρακαλώ, μπορεί εντέλει οι Αμερικανοί να ήσαν οι νικητές και κυρίαρχοι του προηγούμενου αιώνα, χρησιμοποιώντας για "όχημα" μια όχι απλά ελατ-τωματική αλλά μια ριζικά ψευδεπίγραφη "δημοκρατία"..., όμως η ρημαγμένη από τους πολέμους -και την επικράτηση της Τεχνικής- ψυχή της Δύσεως, όσο υπάρχει!, δεν έπαψε ποτέ να είναι η ερειπωμένη ψυχή της Ευρώπης.

Και γιατί, βέβαια, ούτε ο Σπένγκλερ ούτε ο Χάιντεγκερ, ούτε καν οι λόγοι της παρακμής της, για να μην πάμε στα πραγματικά όπως το αίμα κινήματα, αναχαίτισαν τον ουσιαστικό θριαμβευτή των Πολέμων... Το αντίθετο, θα λέγαμε.

Μια και ο 20ός αιώνας, ο κατεξοχήν αιώνας των ολοκληρωτισμών, εξακολουθεί να αποκρύπτει περίτεχνα ότι νικητής ανεδείχθη, ότι αυτός ήταν ο νικητής κι όχι καμιά Δημοκρατία, ένας νέος ολοκληρωτισμός. Ο φαινομενικά ήπιος, αυτός της Επιθυμίας-προϊόν.

Που κανείς δεν ξέρει μέχρι πού φθάνει η μαύρη τρύπα της – τι καταπίνει. Ποιο χάος προμηθεύει ασταμάτητα τη μεγάλη απαξίωση του δημόσιου Άλλου · τη, μέχρι να ξεράσουμε, ατομιστική κατανάλωση. Το μηδέν από μηδέν, μηδέν; Ανώτερο ακόμη κι απ' το “χρήμα”. Ή την “αγάπη”. Η εκδημοκρατισμένη λύσσα του ιδιώτη, έτσι σκέτη; Ή η δίχως πάτο, η δίχως φως βουλησιαρχία του.

Και στην οποία πλέον, ήρθε να δώσει μια άλλη (πιο επώδυνη και τραγική) σπρωξιά-κατεύθυνση, η εδώ και τέσσερις περίπου δεκαετίες γενική επίθεση των υπερπλουσίων και των συνοδοιπόρων τους... Που τώρα γευόμαστε.

                                                                             *  

Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο παρών πολιτισμός, τον Ολοκληρωτισμό επώασε και ανέδειξε για βασικό του καθεστώς και πολίτευμα. Αφότου παραμέρισε επιτέλους τον Θεό, έτσι έμαθε να εξελίσσεται, έτσι συνήθισε να προοδεύει. Παρότι εξακολουθεί να κρύβεται πίσω από τον εσωτερικευμένο ολοκληρωτισμό της οικονομίας που ονομάζει “δημοκρατία”.

Αν και, ούτε "δημοκρατικές" τράπεζες μπορούν βέβαια να υπάρξουν, ούτε "δημοκρατικές" μεταγ-γίσεις πλασματικού κεφαλαίου. Και που, βέβαια, ξαναφέρνουν την υπερσυσσώρευση-κατάρα, αλλά και εδραιώνουν ως "μοιραία" την απολυταρχία του εικονικού χρήματος (αντί της λεγόμενης "πραγματικής" οικονομίας). 

...Ίσως γιατί δεν μπόρεσε κάποια στιγμή, διχάστηκαν οι πληθυσμοί, σταμάτησε ν' αναπαράγεται αλλιώς. Κι όχι γιατί δεν στέριωνε καμιά συνήθεια, όσο λόγω της δοκιμασμένης του Θέλησης -το Triumph des Willens- για απεριόριστη / ωμή Ισχύ. Άς είν' κι ανάλγητη. Που πέντε αιώνες τώρα, απέδωσε κάποια αριστουργήματα βέβαια, αλλά και μια σειρά ανυπέρβλητες, δίχως έλεος κληρο-νομιές-κατάρες. Η αδιέξοδη, όπως αποδείχτηκε επανειλημμένα, βουλησιαρχία του.

Πράγματι, μετά από τόσους φρικώδεις και άγριους θρησκευτικούς πολέμους, κι αφότου άρχισε να χάνει συνεχώς έδαφος ο Γιαχβέ, ανέλαβαν αμέσως -μαζί με την Τύχη και το Χάος- ο ολοκληρω-τισμός του Εργαλείου, των Τεχνικών επιστημών (ή μάλλον των εφαρμογών που μας αξίζουν), και ένας πανικόβλητος, ισοπεδωτικός ορθολογισμός. Αυτή ήταν η εξέλιξή του. Αυτή κι η πρόοδός του; Σ' αυτή την “πρόοδο” στοιχίθηκαν γενεές επί γενεών πιστών. Αριστερών και δεξιών, θεοσεβού-μενων ή όχι.

Έστω και αν η Αμερική πολεμούσε και πολεμά ακόμα, ως μία έσχατη θεοκρατία της Δύσης. Έστω και αν η τριακονταετής αντεπίθεση της αδίστακτης μικροσκοπικής ελίτ του 1% είχε και έχει για βατήρα της τον εβραιοχριστιανισμό / προτεσταντισμό.

Και βλέπεις, ακόμη και σήμερα, ειδικά σήμερα, αυτοί που γαντζώνονται από “εκσυγχρονισμούς” και “μεταρρυθμίσεις” (και δεν εννοούμε τους ατιμώρητους πολιτικούς που τους πουλάνε), κλείνουν τα μάτια μπρος στον ανυπόφορο “ρεαλισμό” που παίζεται μπροστά τους - επειδή τους αφήνει στο ράφι;

Γιατί κάθε λογικά σκεπτόμενος, ακόμη κι ένας μέτριος οικονομολόγος γνωρίζει ας πούμε, ότι αυτά τα με-το-ζόρι δάνεια της διεθνούς των Γκόλντμαν Σακς-Μέρκελ-και σία, αυτά τα “μέτρα” που παίρνονται εδώ και δυόμιση χρόνια, ούτε κάποιο κράτος θα σώσουν ούτε, προπαντός, τους πολίτες.

Ότι παίρνονται, γιατί επανασυντονίζουν κάθε φορά τη φήμη / πραγματικότητα μιας εικονικής /   οικονομικής "Ελλάδας" μετις κινήσεις και το χρόνο του-Σίτι-της Γουόλ Στριτ-και-της- Φρανκφούρτης · και κάποιοι (είτε κράτη είτε ιδιώτες) κερδίζουν έτσι. Και θα κερδίσουν περισσό-τερα. Δεν χρειάζεται να υπάρχουν, παναπεί, σκοτεινά συνωμοτικά επιτελεία που να επιβουλεύονται νυχθημερόν το μέλλον της Ευρώπης και της Ελλάδας – αλλά ούτε και μακροπρόθεσμα "σωτήρια" μεγάλα πλάνα... Γιατί ευτυχώς,κανείς δεν βλέπει ούτε μπορεί να προνοήσει για την επαγγελλόμενη "Ενοποιημένη Θεωρία (των πάντων)" στην Οικονομία. Που δεν υπάρχει. Απλά ξέρουν ότι ο καπι-ταλισμός που γνώριζαν έχει γεράσει... Όχι οι ίδιοι. Κι οι τωρινοί θριαμβευτές (της "παγκοσ-μιοποίησης") δεν είναι καθόλου στο σκοτάδι, άμα τους ψάξεις. Εάν δεν παρελαύνουν στις τηλεο-ράσεις, πάντως βρίσκονται στο (ψηφιακό) φως... 

Οι φλογεροί “εκσυγχρονιστές” μας δηλαδή, δεν λέμε όσοι πληρώνονται επί τούτου ή προσβλέπουν στην πίτα, ας πούμε μια καλοπροαίρετη αν και συμφεροντολόγα μειοψηφία τους, έχει ως εκ τούτου την πιο “ρομαντική” προσδοκία από όλους τους προσφερόμενους να... λύσουν το σταυρόλεξο. Ακόμη κι απ' τους χρυσαυγίτες.

Κάνουν ότι δεν βλέπουν τι γίνεται με τα παγκόσμια ταμεία (τις τράπεζες που "σώζονται", απ' την απίστευτη... γενναιοδωρία των φορολογουμένων και μόνο), τις νέες πιστώσεις, και την οριστική από δω κι εμπρός ασφυξία της  "δημόσιας" εκπαίδευσης, και της Πρόνοιας που ξέραμε...

Δηλαδή, στην καλύτερη περίπτωση, ξαναθέτουν απλώς, αλλά από την ανάποδη, το πάγιο αίτημα για Δικαιοσύνη -  επείγον, πράγματι, σ' αυτή τη χώρα · αλλά για ποιους; 

Κι είναι ο "πολιτισμός τους" που πάσχει απ' την κατάρα της υπερσυσσώρευσης πλέον. Κορεσμός και επιβίωση μαζί. Και αναγκαστική εργασία. Παρότι τα τρία τέταρτα του πλανήτη είναι ήδη περιττά στον κόσμο της Εργασίας. Και παρά την επέλαση των Ασιατών. Ναι αλλά, ποιος, και τι εργαλείο θα συνεχίσει να παράγει  τις γιγάντιες, προαπαιτούμενες υπεραξίες που χρειάζονται;... Γιατί, βέβαια, δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς την (μπλοκαρισμένη) μηχανή της Εργασίας.

Κι αν έταζε μέχρι σήμερα σε όλους, ή μάλλον στους πολλούς, στους περισσότερους, από το 2008 ήρθε να μας... δηλώσει, ότι αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε. "Τέρμα η γοητεία μου". Σ' όποιον αρέσει.                      

Και πάντως, αν ζούσε σήμερα ένας Νίτσε, έστω ένας Χάιντεγκερ (ή ακόμη και η προχθεσινή δευτεράντζα τους), σίγουρα θα ξεκινούσε την κριτική του στην παρηκμασμένη Δύση όχι από την απόρριψη του Θεού και το Μηδέν, αλλά από τη θεολογία των αγορών.

Πράγματι, ο Δυτικός άνθρωπος, στη δίνη μιας τραγικότητας την οποία καταξοδεύει ασύστολα, χωρίς να προσβλέπει σ' ένα κάπως αυτεξούσιο μέλλον, χωρίς να μαθαίνει από αυτήν -η εξόριστη μέσω της Οθόνης, το αξεσουάρ του Imperium ενός άπληστου παρόντος-, για πρώτη φορά στην Ιστορία του κι αφού ξεκίνησε να ζει χωρίς Θεό ξέμεινε από μεγάλους μύθους. Και του 'μεινε το φλερτ, αμήχανο, το, μάλλον αποκλειστικά μηχανικό, με την ξελογιάστρα αλλά οδυνηρή τύχη. Εξ ου και η λατρεία του στον τζόγο. Σε παγκόσμια κλίμακα. Διαδικτυακή. Στο νέο Κινούν της οικο-νομίας δήθεν. (Μαζί με την "εμπιστοσύνη"/ "ψυχολογία".) Λένε, ακόμα και της ύπαρξης.        

Γιατί αντί αυτή η λύσσα των χθεσινών ολοκληρωτισμών και των κρεματορίων, αλλά και των πιο πρόσφατων φρικαλέων πολέμων, το ασίγαστο πάθος του για ωμή Ισχύ-και-κέρδος να του γίνει μάθος, συνέχισε να θεολογίζει.

Κι αφού πρώτα ξεχέρσωσε την επίγεια ψυχή από την ορατή πραγματικότητα, έβαλε από την πίσω πόρτα, ψηφιακά, την... επουράνια πάλι. (Προσγειωμένη ως εικόνα πλέον.) Η ψυχή ως αριθμοί, ψηφιακή.

"Τέρμα στο... ανθρώπινο γένος. Ζήτω το είδος των αλγορίθμων". Των αριθμών. Δικαιολογημένη, λοιπόν, κι η μοναξιά του, ευπρόσδεκτος και ο μηδενισμός του. Του έγινε συνείδηση αυτή η αδυσώπητη, η διασκεδαστικά αμφίβολη, δήθεν ολόφρεσκη ιδέα - του Ό,τι να 'ναι. Του ούτε καν τυχαίου... Μια και το νέο ιερατείο, το ζηλευτό 1% της γης (και κυρίως οι παρατρεχάμενοί και οι μιμητές τους), αφήνει έντεχνα να εννοηθεί, μέσω των δικών τους ΜΜΕ, ότι πρόκειται όχι για μια πρόσφατη, μια νέα, αλλά για μια... μοιραία θεοκρατία.

                                                                             ΙΙΙ.

Και επιπλέον, είναι γνωστό, για να επανέλθουμε στα της Χ.Α., ότι η παράνοια και η κάθε λογής ψύχωση, σ' αυτές τις περιπτώσεις, χρειάζεται και χρηματοδότηση.

Ο Χίτλερ για να γίνει Φύρερ (και καγκελάριος) κατακρεούργησε τα ταπεινής καταγωγής SA (Τάγματα Εφόδου) που τον ανέδειξαν, για να επενδύσουν πάνω του οι κραταιότεροι βιομήχανοι της εγχώριας πολεμικής παραγωγής, αρκεί να εκμηδένιζε -όπως και το 'κανε, παρά το σταλινικό ανταγωνισμό- κάθε εργατική αντίσταση που ήταν της μόδας τότε.

Το πρόβλημα του Ηγέτη, όμως, αρχαίο, δεν έλκει την καταγωγή του στους φασίστες, παρότι έτσι βρίσκει την ολοκλήρωσή του. Ούτε καν στα συμπλέγματα του μικροαστού. Ή του ψηφοφόρου.

Κι ενώ το θεμελιώδες αυτό ζήτημα της πολιτικής δεν έπαψε ποτέ να διερευνάται από τη ζωολογία, η παρόρμηση της αγέλης, αλλά και οι on line ψυχοτεχνικές που την πείθουν, η πλειοψηφία των πολιτών-ψηφοφόρων, διαπαιδαγωγημένη ως γνωστόν με τον ερχομό του Μεσσία, αναθέτει ξανά και ξανά την προσωπική εμπλοκή (και την ένθερμη διαπλοκή βεβαίως), την ευθύνη του καθ' ενός, σ' έναν ηγέτη-αρχηγό κόμματος συνήθως · για να 'χει την ησυχία του φαίνεται. Άλλο ένα επτασφράγιστο μυστικό ή μάλλον θαύμα της χριστιανικής μας παράδοσης · και της Ανατολής.

Και ύστερα, όπως καλή ώρα, αποδίδει την ελληνική κρίση στην εγκληματική, όντως, συμπεριφορά των πρόσφατων κυβερνήσεων. Στην... έλλειψη μιας κυβέρνησης “της προκοπής”.

Αλλά αν είναι κάποιοι που έδωσαν όντως μια λύση, μια περιστασιακή απάντηση σ' αυτό το όντως θεμελιώδες ερώτημα της ύπαρξης και της κοινωνίας, το πολιτικό (δική τους και παγκόσμια η λέξη), ήσαν πρώτοι, και πριν τις λεγόμενες “μεγάλες επαναστατικές” στιγμές της Ιστορίας, οι Έλληνες. Με τη μάχιμη επινόηση της -πάλαι ποτέ- δημοκρατίας.

Ούτε οι Νεοέλληνες, αντιφασίστες ή όχι, που την κάναν εισαγωγή, ούτε οι Δυτικοί που την ξαναέ-φεραν στο φως ή μάλλον την επινόησαν ως κάτι το τελείως άλλο... (λόγω Εκκλησιαστικής παράδο-σης), ως “αντιπροσωπευτική” (!).

Γιατί δεν υπάρχει Δημοκρατία δίχως επίγνωση και "εκπαίδευση" στο Τραγικό.

Αυτό ακριβώς που προσπαθεί να αποφύγει, που εξορίζει ο Δυτικός άνθρωπος. Με τα μοναδικά του και περίτεχνα εργαλεία και μέσα που διαθέτει, του χρήματος συμπεριλαμβανομένου. Αρκεί να ξεχνά την περατότητά του... (εκτός αν του τη θυμίσει κάνας γιατρός).

Ναι αλλά, το αντίθετο δεν ισχύει... Η ανθρώπινη τραγωδία από μόνη της δεν φέρνει τη δημοκρατία.

                                                                              *

Κι ωστόσο, μια που το θυμηθήκαμε, η επιστήμη ισχυρίζεται (και όχι βέβαια οι θρησκευόμενοι και οι Γραφές), ότι ο “Αδάμ” και η “Εύα” στην Αφρική γεννήθηκαν. Κι ότι ήσαν, πιθανότατα, “καφέ” ή “μαύροι”.

Τώρα, πώς απ' αυτό φτάσαμε στην πλήρη απαξίωση αυτής της ηπείρου -στους λιγοστούς αιώνες  καπιταλισμού-, καθώς και των εν γένει “έγχρωμων” μεταναστών, είναι ένα θέμα της επιστήμης πάλι.  

Ο φασίστας όμως, η ιδιοσυγκρασία της βίας-και-του-Σώματος, άσ' το μυαλό, που βρήκε πλήρη ασυλία στα ακροδεξιά / εθνικιστικά “παράθυρα” των καναλιών, στην οργάνωση του συντηρητισμού, του political correct (όχι "των" άκρων!), ...αυτό το alter ego της λεγόμενης “δημοκρατικής” Αστυνομίας (άλλη μια αντίφαση που δεν υπάρχει περίπτωση να μην γιγαντώνεται στις παρούσες κοινωνίες), εκτός από Εντός μας -περίπου θεσμισμένος-, προτάσσει ξεδιάντροπα πλέον το σώμα του στην υπηρεσία της κρατικής, της κτηνώδους ρατσιστικής, της καθεστωτικής βίας.

Όσοι, όμως, συνήθισαν τόσα χρόνια τους σεκιουριτάδες, τους “συνοδούς” των προκλητικά πλουσίων, των νεόπλουτων και των ψώνιων, την πληθώρα των “ειδικών φρουρών” στο πολιτικό προσωπικό, σε επιχειρηματίες και μεγαλοδημοσιογράφους που -λόγω δημοσιότητας- φαίνεται “εξ αντικειμένου” θεωρούνται ένοχοι..., δεν πρέπει να 'χουν παράπονο τώρα.

Γιατί υπάλληλοι είναι κι αυτοί.

Κι ίσως κι ο ψηφοφόρος του νεοφασίστα, μικροαστός το πιο πολύ, να ζήλεψε τέτοια αίγλη. Ψήφισε, φαίνεται, για να 'χει υπάλληλο κι αυτός.

Στο μεταξύ, δεν ξέρει κανείς τι να πρωτοδιαλέξει. Τα φασιστοειδή του Σίτι και της Γουόλ Στριτ, που θεωρούν κανονικό (είναι και νόμιμο) πατώντας κουμπιά να φτωχοποιούν πλέον ακόμη και χώρες ολόκληρες -κι άλλοι μετανάστες ;-, ή τη Χ.Α. που σαν ένα μεγάλο δοχείο, της απαξίωσης των επαγγελματιών της πολιτικής, σίγουρα θα αυξήσει τη δύναμή της.

Γιατί οι λοιπές κοινοβουλευτικές υποψηφιότητες, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, σέβονται τη “δημοκρατία”. Σίγουρα και το ΚΚΕ που, παρά τα (άλλα αντί άλλων) λεγόμενά του, απλώς έχει αναλάβει κατ' αποκοπήν την καθήλωση των εργαζομένων στον κόσμο της Εργασίας – δεν είναι και λίγο... Έτσι που, ως  μόνη πράγματι ακραία κοινοβουλευτική (!) δύναμη, να απομένει η χρυσαυγί-τικη ακροδεξιά. Για να επιχαίρουν οι καναλάρχες, και η όχι μονάχα ντόπια συνομοταξία τους.

                                                                            IV.

Από την εγωμανία στη δουλικότητα. Διελκυστίνδα. Άλλο ένα "γενναίο" μάθημα του φασισμού. (Δείτε τι γίνεται μες στις μεγάλες εταιρείες. Αυτές που ρυθμίζουν το μεταναστευτικό...) Δεν υπάρχει ούτε μία δικαιολογία για αυτόν που ψήφισε  Χ.Α. ...

 Από τη σεμνοτυφία τηςάφυλης τότε (και μόνο τότε;) αριστεράς, στον πουριτανισμό και τη φασιστική αισθητική της... "τελειότητας" του σώματος. [Στην Ισπανία παίχτηκε το μεγάλο παιχνίδι τότε, ούτε στη Γερμανία ούτε στην Ιταλία.]

Για το φασισμό δεν χρειάζεται κανένα πνεύμα, πόσο μάλλον "κριτικό", παρά μόνο σύμβολα · τα ρουνικά ψηφία κι η νεκροκεφαλή (είναι της μόδας) στο γιακά, στις στολές. Στην Ελλάδα απαραι-τήτως κι η σημαία με το σταυρό. Από την ομογενοποίηση και τη μαζική υπακοή, στη μέσω της Εικόνας τυποποίηση, στην παγκοσμιοποίηση του πολίτη-πράγμα.

Ασφαλώς ο ναζισμός στις αγορές, και "σέξυ" καριέρα έχει κάνει, αλλά και μεγάλο μέρος των φαντασιώσεων και των πρακτικών του ανορθόδοξου σεξ σ' αυτόν στηρίζεται.

Κι από την άλλη, ιδίως στη μετεφηβεία, ανέκαθεν ασκούσε ιδιαίτερη έλξη το φρικώδες και το παράλογο...

Όμως, άλλο Ο θρίαμβος της Θέλησης, το Triumph des Willens, αυτή η Θέληση (Ισχύος μόνο;) του δυτικού / φαουστικού ανθρώπου, κι άλλο η κατεπείγουσα επιδίωξη του φασίστα για  ν ό μ ι μη  άσκηση της βίας. Γιατί ο φασισμός, διεκδικεί το δικαίωμα να ασκεί νόμιμη, ολοκληρωτική εξουσία πάνω στους άλλους. Και προπαντός να τους μεταχειρίζεται ως κατώτερους.

Αυτό, δηλαδή, που εφαρμόζει  κ α τ  α ρ χ ή ν  στους μετανάστες.

Αυτό, δηλαδή, που συμβαίνει και με τη σύγχρονη Οικονομία...

Είτε περνά κρίση είτε όχι. Είτε η Λένι Ρίφενσταλ, η γκόμενα του Χίτλερ, φωτογραφηθεί (το 1969) με ένα γυμνό αφρικανάκι στην αγκαλιά της... Είτε η Χ.Α., που επείγει να αντιμετωπιστεί όπως της πρέπει, συγκριθεί μεθαύριο απ' τους ιστορικούς, με τα μεγάλα και σωτήρια επιτεύγματα των τωρι-νών κυβερνητικών / μνημονιακών "εκσυγχρονιστών" και των υπηκόων τους. 

Μια και, για να ξεμπερδεύουμε με τα χοντροκομμένα ψέματα και τις παλιομοδίτικες προσδοκίες, δεν υπάρχει πλέον δημοκρατία-αντίδοτο στο φασισμό  (αλλά και στο σταλινικό “κομμουνισμό”, ή τον ισλαμισμό). Γιατί ακόμη κι αν υπήρξε, που δεν ήταν ακριβώς αυτό, ο φασίστας έπαψε προ πολλού να είναι το αντίθετο του “δημοκράτη”. (Το αντίστροφο, ευτυχώς, παίζεται ακόμη...)

Κι άσ' τον αυτόν τον τελευταίο να επιμένει, δήθεν ακόμα και να εξάγει αυτό το μπάσταρδο πολίτευμα.

Άλλωστε ο Δυτικός αποκαλεί ως γνωστόν δημοκρατία, απαραιτήτως τη λύσσα του για κέρδος, την κατεπείγουσα εκμετάλλευση ακόμη και σε βαθμό φυσικού κακουργήματος και της τελευταίας σπι-θαμής του πλανήτη. Δεν μπορεί αλλιώς. Όλοι του αναγνωρίζουν αυτή του την παραξενιά, το know how αν μη τι άλλο.

Ακόμη κι οι Ασιάτες. Που βρήκαν πανέξυπνη αυτή του την ιδέα.  

                                                                                                                       Αθήνα, Σεπτέμβριος 2012