Αυτή είναι η ιστορία της κόκκινης κλωστής που μας συνδέει

Εσύ ξέρεις για την κόκκινη κλωστή που μας συνδέει με όλους εκείνους που είναι γραφτό να συναντήσουμε; Η ιστορία της είναι από εκείνες που με τρόπο μαγικό εντοπίζονται σε δεκάδες πολιτισμούς ανά τον κόσμο και που η απαρχή τους χάνεται στα βάθη του χρόνου.

"Μια αόρατη κλωστή συνδέει όλους όσους μέλλει να συναντηθούν, ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου και περίστασης. Η κλωστή μπορεί να μπλεχτεί ή να τεντωθεί. Αλλά ποτέ δεν θα σπάσει" ισχυρίζεται μια αρχαία κινέζικη παροιμία. Κι όπως συμβαίνει με όλα όσα υπάρχουν αλλά κανείς δεν μπορεί να δει, οι πιθανότητες λένε πως και εσύ έχεις βιώσει στη ζωή σου τα αποτελέσματά της. Αυτή είναι η δική μου ιστορία, κεντημένη με κόκκινη κλωστή και αρωματισμένη με καφέ.

Θυμάμαι το πάντα προσεγμένο μουστάκι του παππού μου να χορεύει στο χείλος ενός ποτηριού, ένα οξύ, γήινο άρωμα να πλανάται στο σαλόνι μετά από κάθε γεύμα, μια κούπα που τραβούσε η μαμά μου προς το μέρος της λίγο πριν την τραβήξει, γελώντας, ο μπαμπάς προς το δικό του. Έχεις ποτέ αναρωτηθεί πόσο πολύ μοιάζουν με όνειρο αυτές οι πρώτες αναμνήσεις; Κι όμως αυτό που μένει είναι έντονα αρώματα, ζωηρά χρώματα και η ζεστασιά της παιδικής ηλικίας. 

Ύστερα όλα γίνονται κάπως πιο συγκεκριμένα, σαν να ξεθολώνει ένα τζάμι. Έτσι η αόριστη μυρωδιά, η ζεστή κούπα, ο γουργουριστός ήχος κάθε γουλιάς αποκτούν νόημα και όνομα: είναι ο στιγμιαίος καφές. Και είναι εκεί μετά από τα κυριακάτικα γεύματα και στις πρώτες εφηβικές βόλτες. Πρώτη φορά δοκίμασα μια μικρή γουλιά από τον καφέ του παππού μου ("Μμμ, καλός είναι!") και μία ακόμα, από εκείνου του αγοριού, χρόνια αργότερα, στο πρώτο ραντεβού.

Και ύστερα οι γουλιές έγιναν κούπες και αντί για "κλεμμένες" ήταν δικές μου! Μία για να ξυπνήσω το πρωί, άλλη μία με την παρέα, μία ακόμα λίγο πριν τη βραδινή έξοδο και ατελείωτες μαζί κάθε Σεπτέμβρη! Τότε πια το τελετουργικό πήρε συλλογικό χαρακτήρα. Από ένα αόριστο αισθητηριακό ερέθισμα και μία κλεφτή γεύση "ενήλικης" ζωής, ο στιγμιαίος καφές, στα χρόνια του πανεπιστημίου, βρέθηκε στα χείλη όλων μας. Ήταν ανάμεσα στις πρώτες λέξεις που ανταλλάσσαμε κάθε πρωί οι αγουροξυπνημένοι φοιτητές στο εργαστήριο σχεδίου, ήταν η βασική μας ασχολία τις ώρες ανάμεσα στα μαθήματα και, φυσικά, ήταν ο θεός που όλοι λατρεύαμε κατά τη διάρκεια της εξεταστικής! Εκείνος που θα μας χάριζε την έμπνευση, την ενέργεια και τη διαύγεια που τόσο πολύ είχαμε ανάγκη!

Όλη αυτή η... εξάσκηση στην τέχνη του στιγμιαίου καφέ μού χάρισε αργότερα τα εύσημα και στην πρακτική άσκηση! Και δεν ήμουν η μόνη! Ενώ τότε το κορόιδευα, τώρα καταλαβαίνω: αν κάποιος σού εμπιστεύεται τον πρωινό του καφέ, το επόμενο βήμα είναι να σού εμπιστευτεί και τη δουλειά του. Κι έτσι έγινε! Αλλά και κοινωνικά δεν μας άφησε ποτέ... οι Έλληνες έχουμε "την κουλτούρα του καφέ" όπως την ονομάζουν. Μαζευόμαστε δέκα φίλοι γύρω από ένα καναπέ, με μία κούπα στιγμιαίο καφέ στο χέρι και καθόμαστε για ώρες ατελείωτες! Μήπως και εσύ δεν το έχεις κάνει;

Ο παππούς μου, που τώρα διανύει την 9η δεκαετία της ζωής του, ακόμα κρατά το δικό του τελετουργικό αναλλοίωτο: φτιάχνει το δικό του στιγμιαίο καφέ, και έπειτα μία ακόμα κούπα για την γιαγιά μου. Κάθεται στη βεράντα, ό,τι καιρό κι αν έχει, και κοιτάζει μακριά το δρόμο. Τώρα τελευταία, συχνά φτιάχνει μία ακόμα κούπα, για μένα. Καθόμαστε μαζί, ρεμβάζουμε και μιλάμε για την κόκκινη κλωστή που μας συνδέει: εμένα και εκείνον, εκείνους που διασχίζουν το δρόμο, όσους πέρασαν από τη ζωή του παππού σε εποχές που εγώ δεν είδα και όσους θα έρθουν στη δική μου μέχρι να γίνω και εγώ γιαγιά. 

Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτονταν οι αρχαίοι λαοί όταν μιλούσαν για την κόκκινη κλωστή, δεν ξέρω τι σημάδια είχαν διαβάσει στις δικές τους ζωές, ξέρω όμως πως στη δική μου ζωή, στη ζωή όλων μας, υπάρχει κάτι που μάς ενώνει, ένα σημείο που οι εμπειρίες όλων συγκλίνουν: Μία ζεστή κούπα στιγμιαίου καφέ, στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία, ως φοιτητές ή νέοι επαγγελματίες, ως νέοι ερωτευμένοι ή γονείς, ως εγγόνια ή παππούδες. Και αυτό δεν είναι μύθος.