«Νέα ταυτότητα» από το πιο γευστικό μωσαϊκό ανθρώπων και εμπειριών

ADVERTORIAL

Η κυρία Αλεξία είναι 75 ετών. Συνταξιοδοτήθηκε νωρίς και σχεδόν μεγάλωσε τα παιδιά των παιδιών της. Ζει ακόμη στη Θεσσαλονίκη. Σε μια ηλικία που η πόλη, με το μπόλικο τσιμέντο της, δεν έχει πολλά να προσφέρει. Ευτυχώς υπάρχει η θάλασσα που κάνει το μυαλό να αρμενίζει στην πρωινή βόλτα, την οποία κάνει καθημερινά με το «χρυσό» ζευγάρι της (56 χρόνια μαζί) στην παραλία. «Θύμιο, μήπως να πάμε ένα ταξίδι;» ρωτά τον σύζυγό της συχνά, σκεπτόμενη δυνατά. Το βλέμμα του, κάτω από τα μακρόστενα γυαλιά της πρεσβυωπίας, μαρτυρά μια πολυετή, συνηθισμένη πια συνειδητοποίηση που κάπως φαίνεται να ακυρώνει τα πάντα: Μα πόσο ακριβά έχουν γίνει όλα;

Η ίδια τα πάει καλά με τις τεχνολογίες. Νέα ταυτότητα, διαβάζει στα sites. Μέχρι τότε οι αιτήσεις. Νέα ταυτότητα, αυτό είναι- αυτή η φράση την αντιπροσωπεύει. Ψάχνει για το καλύτερο και δεν ησυχάζει αν δεν το βρει. Κάθε Τρίτη στα κοντινότερα Lidl και κάθε Σάββατο στην επαναληπτική βόλτα. Ανάμεσα σε φρέσκα λαχανικά, ιδιαίτερες σάλτσες και περίεργες ή πιο κλασικές γεύσεις. Σε ταξίδι αναζήτησης. Σε έναν πειραματισμό που δεν είναι και δεν ήταν ποτέ προσχεδιασμένος. Όπως κάθε νοικοκυρά ή νοικοκύρης που φροντίζει σήμερα ένα σπίτι – μια κουζίνα που ζητά την τροφή της και την θέλει ποιοτική, άφθονη και οικονομική.

Τα σπίτια στη Θεσσαλονίκη είναι τόσο κολλητά το ένα στο άλλο, που η γύρω ζωή γνωρίζει και γνωρίζεται, συζητά και συζητιέται, παρατηρεί και παρατηρείται από τα στενά, γκρίζα μπαλκόνια. Στο ισόγειο -ένας πενηντάρης κύριος από τη Μέση Ανατολή- πάντα ευγενικός και με το χαμόγελο, ντύνει με τα φαγητά του την είσοδο της πολυκατοικίας. Μοσχοβολάει κύμινο. Στον πρώτο όροφο, ο φοιτητής με τα extreme βαμμένα μαλλιά βγαίνει από την πόρτα, κάνοντας πάντα τον αναμενόμενο θόρυβο της νιότης. Το ψυγείο του έχει λίγα πράγματα, αλλά η κυρία Αλεξία τον έχει πετύχει κάμποσες φορές στα Lidl – το προσπαθεί. Στη διπλανή πόρτα, μια νέα οικογένεια με δύο παιδιά έχει πάντα φαγητό στη φωτιά, όλοι τρώνε πολύ. Η Στέλλα, μαμά των παιδιών, συχνά ζητάει από την κυρία Αλεξία κάτι που της λείπει. Και πάντα ενθουσιάζεται με τη ζεστασιά και την ποικιλία που βγαίνει από τα ντουλάπια της δεύτερης.

Το φαγητό είναι επαναστατική διαδικασία σήμερα. Είναι μάχη για το καλύτερο στη γεύση, αλλά και το πορτοφόλι. Στην οικοδομή της κυρίας Αλεξίας όλοι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους. Ηλικίες, συνήθειες, προσλαμβάνουσες, καθημερινότητες. Ο καθένας έχει τη ζωή του, μα όλοι κάπως μαγικά στο τέλος της ημέρας μοιάζουν να έχουν γίνει μέρος μιας μεγάλης οικογένειας. Άλλοι ψάχνουν την ταυτότητά τους ανάμεσα σε σακούλες γεμάτες με φοιτητικά ψώνια και εύκολα μαγειρέματα, άλλοι την διαμορφώνουν ξανά από την αρχή, με έντονες γεύσεις και αρωματικά μπαχαρικά. Και άλλοι, έχουν περίπου κατασταλάξει, χωρίς να είναι ποτέ σίγουροι για την επόμενη μέρα.

Την Τρίτη, έχουν πάντα σειρά τα «βασικά». Ψώνια σύντομα, μετρημένα, γραμμένα ανορθόγραφα σε ημερολόγιο μιας άλλης χρονιάς. Η κυρία Αλεξία αγοράζει μόνο ό,τι χρειάζεται. Ξέρει τι είναι αυτό, πού θα το βρει και πόσο θα κοστίσει. Τις Τρίτες πηγαίνει μόνη της, νιώθει τη δική της σιγουριά. Τα Σάββατα δηλώνει πιο επιρρεπής. Είναι η βόλτα του σαββατοκύριακου, η οποία ξεκινά με ψώνια και τελειώνει με συνοικιακό καφεδάκι που βλέπει θάλασσα από μια χαραμάδα χτισμένων πολυκατοικιών. Το ζευγάρι της, την συνοδεύει. Αγοράζουν ό,τι τελείωσε μέσα στην εβδομάδα -λίγα και καλά- και έπειτα ξεψαχνίζουν τις προσφορές. «Αξίζει, να το πάρουμε», προκύπτουν άμεσα οι γνωστές δηλώσεις. Μεγάλη λέξη η αξία. Και ειδικά όταν βρίσκεται κανείς σε διάδρομο σούπερ μάρκετ. Όμως εδώ, η λέξη έχει θετική χροιά. Όντως αξίζει. Στις σαββατιάτικες σακούλες, μπαίνει πάντα κάτι νέο, κάτι που δεν έχουν δοκιμάσει.

Κι αυτό φέρνει πάντα κάτι ακόμη πιο φρέσκο στο τραπέζι. Ένα καινούργιο υλικό, μια άγνωστη γεύση, ένα μπαχαρικό από μακριά. Ένα ασυνήθιστο λαχανικό, ένα περίεργο είδος ζυμαρικών ή μια νέα σάλτσα που κανείς δεν ξέρει πώς ακριβώς να τη συνδυάσει. Κάθε μπουκιά και μια μικρή περιπέτεια. Η ευχαρίστηση της ανακάλυψης δίνει ζωή στο καθημερινό. Το φαγητό δεν είναι απλώς τροφή, είναι ένας τρόπος να μαθαίνεις, να απολαμβάνεις και να είσαι. Όλα ταυτόχρονα. Ταυτότητα είναι τελικά εκείνο που… προκύπτει. Από τις νέες κουκίδες που βάζει κανείς στον χάρτη του. Σε όποια ηλικία κι αν είναι. Σε όποιον όροφο κι αν μένει. Σαν την κυρία Αλεξία, ακριβώς.