Πρωταθλήτρια των likes στον στίβο των social media, στην καρδιά και στο βαρόμετρο της ματαιοδοξίας μου είναι μια φωτογραφία στην οποία φοράω ένα ολόσωμο φορμάκι Nasty Gal. Τραβήχτηκε ένα καλοκαίρι στα Κύθηρα, πριν από 3 χρόνια περίπου. Υπεύθυνος για το θαύμα είναι ο φίλος μου Νικόλας Μάστορας, σήμερα Instagram sensation και πετυχημένος φωτογράφος σε πολλές καμπάνιες (εδώ μπαίνει έντιμο hashtag #lovemyfriends). Ήταν το καλοκαίρι που ήμουν με την καρδιά σμπαράλια από έναν πολύ άσχημο χωρισμό. To φορμάκι όμως έκανε σταθερά τη δουλίτσα του – με έκανε να νιώθω πανίσχυρη και σέξι, ότι δεν είχα ανάγκη κανέναν να με πάει πουθενά, ότι προχωρούσα μόνη μου και ασφαλής φορώντας το.
Μαζί με το φορμάκι έχω ένα ζευγάρι χρυσούς κρίκους που γράφουν «Bitch don't kill my vibe», δώρο της Γιώτας, και ένα μεσάτο φόρεμα σε απαλό μπλε ντένιμ με αβυσσαλέο ντεκολτέ και λευκά αστέρια που το κράτησε η Ιάνθη κατά λάθος-επίτηδες για ενάμιση χρόνο περίπου (δεν πειράζει, κάνω το ίδιο με την Arctic Monkeys τσάντα της, εδώ μπαίνει ντόμπρο #lovemygirls).
Λατρεύαμε το Nasty Gal. Εκπροσωπούσε όλα αυτά που πάρα πολύ θα θέλαμε να είμαστε – αβίαστα κουλ, ενσυνείδητα σέξι, ανίκητες και όλο αυτό σε ιδανικές τιμές. Την ίδια στιγμή είχε χτίσει τη δική του Disneyland θεάματος για μας στα social media, γεμάτη αμαζόνες που φορούσαν τα Nasty Gal κι έκαναν τα σωστά πράγματα την κατάλληλη στιγμή μαζί με τη βασίλισσά τους, τη Sophia Amoruso, στην οποία όλες μυστικά υποκλινόμασταν.
Φεμινισμός δεν σημαίνει να βγάζεις έναν σκασμό λεφτά και να φέρεσαι άσχημα γιατί έχεις (και εσύ) τα θέματά σου, φεμινισμός είναι με τις πράξεις σου να συμβάλλεις στην προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή και ισότητα για όλες τις γυναίκες.
H Sophia (συγχωρήστε μου τον ενικό, την έχουμε συζητήσει τόσο πολύ, που τη νιώθω ενοχλητικά οικεία) έχει καταγωγή και από την Ελλάδα. Ιδρύτρια του Nasty Gal, τρομερή τύπισσα, ανησυχητικά φωτογενής, καθόλου χαμογελαστή. Ενσάρκωνε όλα αυτά που το Nasty Gal μοίραζε μαζί με το bonus της millennial επιχειρηματικότητας. H Sophia είχε φτιάξει αυτή την αυτοκρατορία μόνη της, πουλώντας αρχικά vintage ρούχα στο eΒay. Την εποχή που εμείς τη λατρεύαμε, η εταιρεία είχε μόλις ανοίξει σε επενδυτές, οι πωλήσεις είχαν φτάσει στα 300 εκατομμύρια δολάρια, η Amoruso ήταν ακόμα CEO και ετοίμαζε τη βιογραφία της #Girlboss. Οι φίλες μου κι εγώ ήμασταν στα ουράνια. Όπως είχε γραφτεί στο «Business Insider» το 2014, ο φεμινισμός γινόταν κουλ στο πρόσωπό της.
Και μετά, κάτι άλλαξε. Τα ρούχα ξεκίνησαν να φεύγουν από τη λογική του «φορέσιμου» (ή εμείς μεγαλώσαμε), η Amoruso αποφάσισε να αφήσει τη θέση της CEO, εμείς ανακαλύπταμε άλλα και είχαμε κι άλλα ζόρια, πιο βαλκανικά, να λύσουμε άμεσα στην Αθήνα. Η ζωή συνεχίστηκε, εμείς όμως, σαν καλές θείες από την επαρχία, πιστεύαμε πως η Amoruso θα συνέχιζε να μας κάνει περήφανες.
Ώσπου κάποια στιγμή τα νέα βγήκαν στη φόρα. Το Nasty Gal ήταν έτοιμο να υποβάλλει αίτηση πτώχευσης, υπήρξαν καταγγελίες γυναικών που απολύθηκαν λόγω εγκυμοσύνης, φήμες για την τυραννική συμπεριφορά της Amoruso – η Αμερική του Tραμπ. H Sophia ως ιδιότητά της υποδεικνύει το brand #girlboss, ένα δίκτυο με θέματα που υποστηρίζουν τις γυναίκες και άπειρες φωτογραφίες που τη δείχνουν να είναι απλώς πολύ κουλ.
Μετά, ήρθε η αναγγελία του Netflix για το «Girlboss», μια σειρά 13 επεισοδίων, βασισμένη στην ομώνυμη βιογραφία, με παραγωγούς τη Charlize Theron και την Amoruso. Αν και ήμασταν ήδη πολύ εκνευρισμένες με την πάρτη της, έπρεπε να το δούμε για να τη συγχωρήσουμε ή να εκνευριστούμε περισσότερο. Το Σάββατο βράδυ δεν σηκώθηκα μέχρι να το τελειώσω. Η ιστορία ξεκινά όταν η Σοφία ανακαλύπτει ένα πραγματικά πολύ «ζόρικο» δερμάτινο σακάκι μοτοσικλετιστή σε ένα μαγαζί vintage που την κάνει να νιώθει πολύ αλήτισσα και πανίσχυρη. Έχοντας μια αξιοζήλευτη συλλογή από παντελόνια καμπάνα, νιώθει πολύ δυνατή, είναι συνέχεια θυμωμένη, κλέβει πράγματα, προσβάλλει και βγάζει πολλά λεφτά. Η κολλητή της και το φλερτ της την ακολουθούν, ενώ κανένας δεν καταλαβαίνει γιατί το κάνουν, καθώς η Σοφία δυστυχώς δεν είναι χαρισματική μέσα στην εκνευριστική της παρουσία. Καθώς η σειρά προχωρά και κοιτάζουμε (λίγο) την ιστορία της, την οικογένεια και τον τρόπο που ανακαλύπτει και αποδέχεται το ευάλωτο κομμάτι της, ίσα-ίσα που ξεφεύγει από τον σίγουρο δρόμο της καρικατούρας. Δεν τη θες καν για φίλη σου, μόνο για τα ρούχα της. Γιατί το σίγουρο είναι πως η Sophia έχει το δαιμόνιο της πάλαι ποτέ ιδιοκτήτριας μπουτίκ σε εκδοχή millennial. Καταλαβαίνει την πελάτισσά της πουλώντας άψογα τον εαυτό της, δημιουργώντας τη χρυσή ασφάλεια της μοναδικότητας για λευκά κορίτσια θέλουν να νιώσουν λίγο «ζόρικα». Είμαστε όλες ένοχες.
Ενοχλήθηκα. Περισσότερο γιατί η ηρωίδα τη σκαπουλάρει ενώ κλέβει, πιθανότατα επειδή είναι πολύ κουλ ντυμένη και λευκή, και ενώ φέρεται άσχημα γιατί είναι θυμωμένη και δεν θέλει να ενηλικιωθεί – αλλά είναι το καλύτερο party animal που υπάρχει. Περισσότερο ενοχλήθηκα γιατί φεμινισμός δεν σημαίνει να βγάζεις έναν σκασμό λεφτά και να φέρεσαι άσχημα γιατί έχεις (και εσύ) τα θέματά σου, φεμινισμός είναι με τις πράξεις σου να συμβάλλεις στην προσπάθεια για μια καλύτερη ζωή και ισότητα για όλες τις γυναίκες. Πραγματικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις ελαττωματικές φυσιογνωμίες (θου Κύριε, ποιος δεν είναι βαθιά μέσα του), αλλά αυτό σίγουρα δεν είναι πρότυπο γυναικείας απελευθέρωσης, ακόμα και αν φοράς τις πιο τέλειες, κουλ, ψηλόμεσες καμπάνες.
σχόλια