Τηλεφωνικό ραντεβού στις δύο ξημερώματα για μένα, δέκα ώρες πίσω για εκείνον. Ο Κωνσταντίνος Κακανιάς ωστόσο ζει με ώρα Ελλάδας, μαθαίνει πρώτος τα νέα της χώρας και ας την έχει εγκαταλείψει εδώ και τριάντα χρόνια. Αυτήν τη φορά τον παρακάλεσα να μου μιλήσει για τη σειρά προϊόντων με την ονομασία Greekaba που λανσάρει με τη δική του υπογραφή ο καλός του φίλος και διάσημος σχεδιαστής Christian Louboutin.
Ως δημιουργός της «Κυρίας Τεπενδρή», του φανταστικού χαρακτήρα που όλοι έχουμε αγαπήσει μέσα από το τόσο προσωπικό εικαστικό σύμπαν του, ανέθεσε σε εκείνη την «ξενάγηση» του κοινού του οίκου στην κατά Κακανιά σύγχρονη Ελλάδα.
— Κωνσταντίνε, αυτή η συνεργασία οφείλεται στη μακρόχρονη φιλία σου με τον Louboutin, έτσι δεν είναι;
Ναι και όχι, γιατί ο οίκος Louboutin κάθε χρόνο λανσάρει μια τσάντα αφιερωμένη σε μια χώρα. Πέρσι ήταν αφιερωμένη στη Γαλλία, συγκεκριμένα στο Παρίσι, πρόπερσι στο Μεξικό, πιο παλιά στη Βραζιλία. Κάθε φορά προσπαθεί να συνεργάζεται με ντόπιους τεχνίτες, καλλιτέχνες, craftsmen, ώστε να αποτυπώνει το DNA κάθε χώρας. Εκτός από τα μοτίβα, μπορεί να πάρει τη χειροτεχνία ή τα υλικά της. Με το λανσάρισμα του προϊόντος αποδίδει ένα 10% των κερδών σε φιλανθρωπικό ίδρυμα της εκάστοτε χώρας.
— Αλλά δεν κάνει αναθέσεις σε συγκεκριμένους καλλιτέχνες, όπως στην περίπτωση σου.
Κι όμως, πέρσι είχε κάνει ανάθεση σε μια σημαντική Γαλλίδα illustrator, την Hélène Tran. Φέτος, σ’ εμένα. Κοίτα, νομίζω ότι φέτος πήρε μεγαλύτερη έκταση από προηγούμενες φορές γιατί το πήρα πολύ ζεστά και προσωπικά το θέμα λόγω Ελλάδας. Επίσης, ο οίκος έκανε ένα breakthrough γιατί μεγάλωσε η συλλογή.
Πιστεύω βαθιά ότι η τέχνη είναι κάτι απλό και ότι σίγουρα πρέπει να μπορεί να καταναλωθεί, να την τρως, να την ακούς, να τη φοράς. Οτιδήποτε γύρω μας μπορούμε να το μετατρέψουμε σε τέχνη. Κι αυτό είναι το μεγάλο ατού της τέχνης, πραγματικά!
— Όσο μου μιλάς, έχω μπει στο Instagram του Louboutin και βλέπω ότι η Hélène Tran είναι επίσης καλή του φίλη. Και μοιάζει να έχει όντως διευρυνθεί η ελληνική συλλογή, με πολλά είδη αξεσουάρ.
Απευθύνεται σε γυναίκες και άντρες, περιλαμβάνει τσάντες, τσαντάκια, λουράκια για σκυλιά, γόβες, μπότες, τα πάντα.
— Η φιλία αυτή πάει πολύ πίσω, στα χρόνια που σπούδαζες στο Παρίσι.
Ήμασταν στην ίδια παρέα με έναν τρόπο, αλλά εγώ ανέκαθεν αισθανόμουν ότι κινούμουν στις παρυφές της κοινωνίας. Ο Christian, αντιθέτως, ήταν στο επίκεντρο αυτής της παρέας, εγώ ένιωθα πως ήμουν λίγο απ’ έξω. Συχνάζαμε στα ίδια μέρη, είχαμε τους ίδιους φίλους και κυρίως πηγαίναμε σε ένα καταπληκτικό μέρος κάτω από το Palace, στο Privilège.
— Στέκι προνομιούχων, όπως λέει και το όνομά του;
Εμείς ήμασταν παιδιά τότε. Δεν ξέρω τι προνόμιο είχαμε, εκτός από τη νεότητα. Όλο αυτό το θυμάμαι σαν όνειρο. Δεν υπήρχαν όρια, σύνορα, ήταν ένα ξέσπασμα δημιουργικότητας. Ήταν από τα πιο κομψά μέρη που έχω δει στη ζωή μου. Όλα ήταν σχεδιασμένα από το δίδυμο Garouste και Bonetti, οι τοίχοι ζωγραφισμένοι από τον μεγάλο ζωγράφο Gerard Garouste, έστρωναν άσπρα τραπεζομάντιλα, ήταν magnificent. Όταν έμπαινες, αισθανόσουν ότι κάτι γίνεται, όχι ότι κάτι είσαι. Ότι ανήκες σε ένα ιδιαίτερο γκρουπ ανθρώπων που ήταν εκεί για τον ίδιο λόγο μ’ εσένα.
— Στην ηλικία των δεκαεννιά-είκοσι θα περίμενε κανείς να είστε πιο επαναστάτες.
Μα ήταν επαναστατικό μέρος! Αισθητικά επαναστατικό, πολύ μπροστά από την εποχή του. Δεν υπήρχαν σύνορα εκεί μέσα, ήταν όλοι ποιητές.
— Και όχι κοσμικοί;
Διαφωνώ με τη λέξη, εκεί σύχναζαν και πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες. Πάνω απ’ όλα χαρακτηριζόταν από το ξέσπασμα δημιουργικότητας τον καιρό εκείνο στο Παρίσι. Ένας συνδυασμός του παλιού με ό,τι πιο νέο συνέβαινε τότε. Μια στιγμή στην αρχή της δεκαετίας του ’80 στα καλύτερά της, χορεύοντας βέβαια μαστουρωμένοι μέχρι πρωίας. Όλοι φιλιόντουσαν, αγόρια με αγόρια, κορίτσια με κορίτσια, ήταν σχεδόν advanced. Δεν υπήρχε σεξ γιατί ήταν ήδη post-sex η εποχή με ένα touch πανκ-ροκ. Δυστυχώς, μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη από AIDS όλο αυτό κατέρρευσε. Αλλά όλοι όσοι πηγαίναμε και ζούμε ακόμα, γιατί πολλοί πέθαναν, ακόμα το μνημονεύουμε. Ένας φίλος μου έκανε και ένα ντοκιμαντέρ γι’ αυτό.
— Εκείνα τα χρόνια εσένα σε ενδιέφερε ακόμα η μόδα, σωστά;
Όπως σου είπα, ήμουν πάντα στις παρυφές του οτιδήποτε με ενδιέφερε. Έψαχνα τον εαυτό μου, ήμουν σε μια κατάσταση μεταιχμιακή μεταξύ αλήθειας και ψέματος. Βρισκόμουν στα ίδια μέρη με τον Christian, αλλά πραγματικά φίλοι γίναμε στο Καντακές, στην Ισπανία, το 1988. Έκτοτε δεν έχουμε χωρίσει. Εκείνο το διάστημα έκανε ήδη παπούτσια, γιατί ήταν αυτό που πάντα ήθελε να κάνει από μικρός. Εργαζόταν με έναν πολύ σπουδαίο σχεδιαστή παπουτσιών, τον Roger Vivier.
— Και εξελίχθηκε στον shoe designer που γνωρίζουμε.
Ναι, αλλά είναι κάτι πολύ πιο πάνω από αυτό. Είναι ένα πλάσμα μοναδικό, έχει αναγάγει το shoe design σε υψηλή τέχνη.
— Το ’88 πού βρισκόσουν;
Ζούσα πια στη Νέα Υόρκη. Είχα φύγει από την αυταπάτη της αλήθειας και του ψέματος και ήμουν πιο κοντά στην αλήθεια. Ήμουν ερωτευμένος με έναν Αμερικανό, δούλευα και έκανα αυτά που κάνω πάντα.
— Ποια στοιχεία ισχυροποίησαν τη φιλία μεταξύ σας;
Πολλά κοινά ενδιαφέροντα, το ότι έχουμε περάσει πολλά. Δεν είμαι από τους πρώτους φίλους του, άλλωστε εγώ μετακόμισα στο Παρίσι όταν ήμουν δεκαεννιά ετών και γνωριστήκαμε όταν ήμουν είκοσι ενός. Φίλοι γίναμε όταν ήμουν είκοσι οκτώ. Είναι το background, οι κοινές παρέες, όταν ζήσεις μια τέτοια εποχή μαζί με κάποιον, συνδέεσαι μαζί του για πάντα. Γελάμε πάρα πολύ μαζί, δεν περνάμε άσχημα ποτέ, έχουμε τσακωθεί μόνο μία φορά. Διατηρούμε μια φιλία που μας ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο, διότι ενώ είναι βαθιά Παριζιάνος, έχει απλωθεί σε όλο τον κόσμο. Συναντιόμαστε παντού, αν και πιο συχνά στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη.
— Το όνομα εκείνου, βέβαια, εκτινάχθηκε σε δυσθεώρητα ύψη.
Είναι ιδιοφυΐα. Έκανε εκείνη την κόκκινη σόλα που πραγματικά τον αποθέωσε. Ο σπινθήρας που έβαλε μπροστά τη μηχανή. Εκπληκτική ιδέα. Είναι ένας πανέξυπνος άνθρωπος με πάρα πολύ ταλέντο, υψηλής ποιότητας, πάρα πολύ πιστός φίλος, πολύ θαρραλέος και ευαίσθητος.
— Έχετε ξανασυνεργαστεί;
Βέβαια, αλλά όχι σε αυτή την κλίμακα. Για μένα είναι πέρα από οτιδήποτε έχω κάνει ποτέ, για τον Christian όχι, γιατί αυτή είναι η δουλειά του. Κάνει πολλές συνεργασίες και διοικεί μια αυτοκρατορία. Αλλά για μένα, που είμαι ένας καλλιτέχνης που ζει μέσα σε ένα στούντιο, ήταν μεγάλη πρόκληση. Όταν με πήρε και μου το πρότεινε είπα αμέσως «ναι» και το ανέλαβα με μεγάλο μεράκι και μεγάλη χαρά, δεν με βάρυνε καθόλου.
— Υπηρετείς την παλιά παράδοση ζωγράφων και δέχεσαι να κάνεις τα πάντα. Τι απαντάς σε όσου λένε ότι όλα αυτά δεν είναι τέχνη ;
Για εμένα δεν είναι θέμα επιλογής, είναι θέμα επιβίωσης. Αυτό έχω να πω σε όσους ασκούν κριτική. Δεν έχω τη δύναμη να ζω με τρομερές δυσκολίες για χάρη της ζωγραφικής ούτε πιστεύω σε κάτι τέτοιο. Πιστεύω βαθιά ότι η τέχνη είναι κάτι απλό και ότι σίγουρα πρέπει να μπορεί να καταναλωθεί, να την τρως, να την ακούς, να τη φοράς. Οτιδήποτε γύρω μας μπορούμε να το μετατρέψουμε σε τέχνη. Κι αυτό είναι το μεγάλο ατού της τέχνης, πραγματικά! Πολλοί άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν και δεν το δέχονται, και μπορεί να έχω και άδικο, αλλά το πιστεύω πάρα πολύ. Πιστεύω ότι ένα πάρα πολύ ωραίο φόρεμα είναι τέχνη, ότι ένα πάρα πολύ ωραίο φαγητό είναι τέχνη. Όπως και μια πολύ μεγάλη μουσική συμφωνία. Και δεν πειράζει που τη συμφωνία μπορούμε να την ακούμε 500 χρόνια, αλλά το φαγητό να το φάμε μία φορά. Αμφότερα είναι τέχνη.
— Δεν είναι προνόμιο μόνο των μουσείων.
Καλά, αυτό σίγουρα όχι. Πριν από λίγες μέρες έτρωγα με τη διευθύντρια ενός μουσείου και ήρθε και κάθισε μαζί μας ο Ιάπωνας καλλιτέχνης Takashi Murakami. Να ένας άνθρωπος με ιαπωνικό DNA ο οποίος κάνει από monumental painting μέχρι τσάντες και πορτοφολάκια. Το οποίο είναι υπέροχο, του λες μπράβο! Ήταν εκεί, ντυμένος σαν μία από τις δημιουργίες του, θύμιζε περφόρμανς. Είχα την απάντηση μπροστά μου. Η δε διευθύντρια, παρόλο που είναι μια ιδιαίτερα σοφιστικέ γυναίκα, είχε επικεντρωθεί σε μια συζήτηση σχετικά με το εστιατόριο του μουσείου. Η τέχνη του design είναι σοβαρή, όχι ευτελής. Η ιδέα της μεγάλης ζωγραφικής, φυσικά, είναι υπέροχη, αλλά γιατί να μη συμβαίνει το ίδιο με τη χαρτοκοπτική, την αγγειοπλαστική; Δεν είναι λιγότερο σημαντικές τέχνες.
— Έχεις κάνει την τοιχογραφία του εστιατορίου του μουσείου της Ακαδημίας Κινηματογράφου του Λος Άντζελες. Αρέσει;
Το εστιατόριο είναι εκπληκτικό, δεν έχει βρει ακόμα την ταυτότητά του επειδή βρίσκεται μέσα σε μουσείο, αλλά η τοιχογραφία μου θεωρείται η μασκότ του μουσείου! Αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Έκανα τα πάντα εκεί μέσα, από τα μενού και τα drinks μέχρι το κοστούμι του παρκαδόρου.
— Ένα διάστημα ασχολήθηκες σοβαρά με την κεραμική κι ερχόσουν στην Πάρο γι’ αυτή.
Ευκαιρία να το πω. Έχω κάνει ένα εξαιρετικό σερβίτσιο για τον Christian σε συνεργασία με το του στούντιο Υρία της Πάρου. Είναι πολύ διασκεδαστικό γιατί είναι η ιστορία της κυρίας Τεπενδρή και του Christian Louboutin, οι οποίοι ταξιδεύουν παντού μαζί για να μυήσουν τον κόσμο στον κόσμο των παπουτσιών του. Ο Christian είναι μεγάλος φίλος της κυρίας Τεπενδρή και τον εμπλέκω σε όλα τα βιβλία που κάνω μαζί της. Όταν έφτιαξα μια ειδική έκδοση για το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, έκανε μια σειρά παπουτσιών που συνόδευε την έκδοση και τα έσοδα από τις πωλήσεις πήγαν στο μουσείο.
— Αλήθεια, καιρό έχουμε να την ακούσουμε την κυρία Τεπενδρή. Πού βρίσκεται, τι κάνει;
Μόλις έγινε συντάκτρια στο σπουδαίο αγγλικό περιοδικό «World of Interiors». Έτσι απέκτησε μια νέα αύρα. Το βρίσκω υπέροχο ότι δέχτηκε να το κάνει. Αλλά πάντα έχει την περιέργεια να ανοίξει τα κουτιά για να ανακαλύψει το καινούργιο, να ψάξει το παλιό.
— Πώς είναι η ζωή σου στο Λος Άντζελες σήμερα;
Δεν βγαίνω ποτέ από το σπίτι μου. Σαν να μη ζω μόνο στην Καλιφόρνια αλλά και στην Αθήνα και παντού. Έχει αλλάξει πάρα πολύ η ζωή, το πού βρίσκεσαι πραγματικά δεν έχει σημασία. Ζω στο Λος Άντζελες, δουλεύω για το East Hampton, το Παρίσι και την Κίνα, μιλάω κάθε μέρα με Ελλάδα και το βράδυ γράφω στην Ινδία. Αν βγω, θα πάω να δω μια έκθεση του Μουρακάμι, που δεν έχετε στην Αθήνα. Όμως έχετε μια έκθεση του Μπράις Μάρτιν.
— Πώς σου φαίνεται το ότι η Αθήνα φιλοξενεί όλο και συχνότερα διεθνή εικαστικά γεγονότα;
Με χαροποιεί τρομερά. Εδώ θεωρούν την Αθήνα κάπως «Βερολίνο του Νότου». Δεν ισχύει, βέβαια, ως Αθηναίος το ξέρω. Θέλω όμως να μιλήσουμε περισσότερο για τη σειρά του Christian. Όταν είπα το «ναι», αποφασίσαμε το 10% των εσόδων να πάει στην ένωση Μαζί για το παιδί. Πρόκειται για μεγάλη αγκαλιά που έχει πολλά μονοπάτια. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα, όπως και για τον Christia,n ο οποίος είναι φοβερά γενναιόδωρος, ιδιαίτερα με τους φίλους του ‒ μαζί μου πάρα πολύ. Του χρωστάω πάρα πολλά, και ηθικά, και συναισθηματικά αλλά και υλικά. Υπήρξε ένας θησαυρός για μένα, βράχος αφοσίωσης σε ολόκληρη την ενήλικη ζωή μου. Με έχει στηρίξει, έχει πάρει αεροπλάνο από το Παρίσι για να έρθει στο Λος Άντζελες όταν ήμουν άρρωστος, με έχει προστατεύσει και αγαπήσει. Ένας μεγάλος φίλος, με τη βαθιά έννοια.
— Οπότε αυτό το πρότζεκτ κάποια στιγμή θα ερχόταν.
Ήταν τον καιρό του lockdown, που βαριόμουν πάρα πολύ, όταν μου το ανακοίνωσε, περισσότερο από έναν χρόνο πριν. Ο Christian διαθέτει κάτι πολύ σοφό, όπως και ο Μουρακάμι. Συνδυάζει το πολύ ελαφρύ με το πολύ βαθύ. Σκέφτηκα, λοιπόν, να πάρω όλα τα στοιχεία του ελληνικού αισθητικού πολιτισμού και να τα μπλέξω μεταξύ τους, όπως είναι και η Ελλάδα τώρα. Άρχισα να δουλεύω και σκεφτόμουν πάρα πολύ τον ρυθμό των γραμμικών αγγείων, οπότε αυτομάτως άλλαξα τα μοτίβα και τα έκανα μπότες και παπούτσια, μπλέκοντάς τα με το ύφος του Κριστιάν. Χάρηκα πάρα πολύ γιατί κράτησα το ελληνικό DNA όσο μπορούσα. Τα μοτίβα είναι βασισμένα σε χιλιοϊδωμένα πράγματα, π.χ. στα κεντήματα του δέκατου έβδομου αιώνα από τα Δωδεκάνησα, τα οποία είναι βασισμένα σε αρχαία μοτίβα, αλλά και στους τουριστικούς χάρτες και στα «μάτια» τα οποία υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Παράλληλα, ζήτησα από τη φίλη μου Τίνα Δασκαλαντωνάκη να συμμετάσχει στο πρότζεκτ, έτσι μαζί επισκεφθήκαμε μοναστήρια, γνωρίσαμε craftsmen, την Κατερίνα Μακρυγιάννη από τα Χανιά, που φτιάχνει εκπληκτικές χάντρες τις οποίες χρησιμοποιήσαμε. Προμηθευτήκαμε πολλά υλικά από την Ελλάδα, π.χ. από τη νηματουργία Μέντη. Στο τέλος έγραψα και ένα γράμμα στον Christian σε μορφή σχεδίου στα ελληνικά, το οποίο και έκανε φόδρα.
— Αναδύεται και ένα στοιχείο τουριστικού κιτς;
Βέβαια! Ήθελα να υπάρχει αυτό το στοιχείο. Να είναι όπως η Ελλάδα τώρα.
— Εξού και τα παπούτσια-τσαρούχια.
Είναι καταπληκτικά, αλλά αυτά είναι ιδέα του Christian ‒ εννοείται ότι ζωγράφισα πολλά τσαρούχια. Έχει χρησιμοποιήσει πολλά από τα σχέδιά μου και στο παρελθόν, που νομίζω ότι τα αποκαλεί «Κonstantin», καθώς δίνει όνομα σε όλα του τα παπούτσια. Βρίσκω τόσο διασκεδαστική την ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων, που είναι και το ζητούμενο, τη στιγμή που ζούμε σε μια εποχή όπου είναι πολύ φοβιστικό να πάρεις πράγματα από άλλους πολιτισμούς, να τα δανειστείς και να τα χρησιμοποιήσεις. Θέλει πολλή προσοχή, αλλά μεταξύ μας δεν έχουμε τέτοια κολλήματα.
— Επισκέπτεσαι την Ελλάδα δύο-τρεις φορές τον χρόνο. Νοιώθεις νοσταλγία;
Πάσχω από γενική νοσταλγία. Έχω νοσταλγία για τον Νείλο, για το Café de Flore. Για την Αθήνα όχι. Για την Ελλάδα, συνεχώς.
— Αισθάνεσαι ότι σε αποδέχεται η Ελλάδα ή ότι σε απογοητεύει;
Με απογοητεύει ότι ο γάμος μου με τον άνδρα μου δεν είναι έγκυρος στην Ελλάδα. Αυτό είναι κάτι που με στενοχωρεί πάρα πολύ, το βρίσκω αναχρονιστικό. Με απογοητεύει ότι ξοδεύουμε τόσα λεφτά για όπλα, ότι αφήνουν να γίνονται πορείες μέσα στην Αθήνα, ότι δίνεται τέτοια δύναμη στην Εκκλησία και παίρνουν στα σοβαρά όσα λέει. Θέλεις να αρχίσω τη λίστα των παραπόνων; Άσ’ το καλύτερα. Ας πούμε πόσο σημαντική είναι η τέχνη και πώς το ντιζάιν της τέχνης μπορεί να αλλάξει τη ζωή. Δεν μπορώ να μιλάω για όπλα, θα βάλω τα κλάματα.
— Η αισθητική μας έχει προχωρήσει;
Είμαι ένας άνθρωπος που συνεχώς το μάτι του πάει στο άσχημο και στο λάθος. Με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Ακούω τους ανθρώπους και βρίσκω τον οποιονδήποτε τρομερά συναρπαστικό.
— Πώς νιώθεις για την εξέλιξη κάποιων Ελλήνων καλλιτεχνών που αναγνωρίζονται διεθνώς;
Η δουλειά του Λάνθιμου είναι τρομερά εμπνευσμένη και συγχρόνως ανατρεπτική. Ο Παπαϊωάννου έκανε εδώ μια θριαμβευτική βραδιά με τον Μεγάλο Δαμαστή. Ήταν από τις πιο μνημειώδεις θεατρικές νύχτες στο Λος Άντζελες, ο κόσμος είχε μείνει άφωνος, δεν είχα ξαναδεί τέτοια ανταπόκριση.
— Μόλις έκανε θριαμβευτική πρεμιέρα στις Κάννες ο φίλος σου, ο Πάνος Κούτρας.
Ο Πάνος αποτελεί από τις μεγαλύτερες εμπνεύσεις της ζωής μου. Μεγαλώσαμε μαζί και του χρωστάω πολλά, ιδιαιτέρως όσον αφορά την κυρία Τεπενδρή. Είναι από τους πιο αγαπητούς μου ανθρώπους. Ανυπομονώ να δω την ταινία του. Είμαι σίγουρος ότι είναι υπέροχη.
— Ποιος Έλληνας ή Ελληνίδα παραμένει διαχρονικά αντικείμενο θαυμασμού για εσένα;
Η Μαρία Κάλλας. Ό,τι πιο εξαίσιο και αγνό έχει βγάλει η Ελλάδα.
— Εσύ είσαι επίσης ένας δημιουργός που δίνει το στίγμα του διεθνώς. Κοίτα τώρα πώς η Ελλάδα θα ταξιδεύσει παντού χάρη σ’ εσένα και τον Louboutin.
Κοίτα, το να συνεργάζεται ένας καλλιτέχνης που ζει απομονωμένος με ένα τόσο μεγάλο brand είναι κάτι που γίνεται πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια διεθνώς. Σαν να έχουν στερέψει τα brands από ιδέες, οπότε στρέφονται σε μεμονωμένους καλλιτέχνες κι αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον. Κάνει το αντικείμενο πολύ πιο δελεαστικό από αισθητικής και συλλεκτικής άποψης, γιατί έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν λάθος. Ταυτόχρονα είναι και ένα challenge για τους καλλιτέχνες να ξεπεράσουμε τα όρια των ταμπλό, των γλυπτών ή των περφόρμανς και να εστιάσουμε σε μια τσάντα, σε ένα χαλί ή σε ένα κόσμημα.
— Τρέφεις ιδιαίτερο θαυμασμό για κάποιον σύγχρονό σου εικαστικό-καλλιτέχνη;
Θαυμάζω όλους τους καλλιτέχνες, όλους! Από τους πιο τρανούς ως τους πιο κακούς. Δεν θαυμάζω αυτούς που κάνουν όπλα, βόμβες, πολέμους. Αυτούς που προσπαθούν να βγάλουν λεφτά από τον θάνατο. Θαυμάζω τους καλλιτέχνες, από τον Παπαϊωάννου μέχρι τον κύριο που ζωγραφίζει στον δρόμο και πουλάει τα έργα του για ένα ευρώ. Όλους χωρίς καμία εξαίρεση.
— Υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα με τον οποίο θα ήθελες να συνεργαστείς;
Πάρα πολλοί. Δεν έχω κάνει ακόμα θέατρο. Μου είχαν προτείνει παλιότερα, αλλά τότε ήταν δύσκολοι καιροί για μένα, γιατί, όπως ξέρεις, έχω περάσει και πολύ δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου, με μεγάλα προβλήματα υγείας τα οποία έχω ξεπεράσει προς το παρόν. Θέλω να κάνω και κοσμήματα, περισσότερα γλυπτά. Το ελληνικό DNA είναι πολύ βαθιά μέσα μου και δεν θέλω να το παραβλέπω. Είναι βαρύ φορτίο, αλλά το λατρεύω. Μ’ αρέσει να ταξιδεύω μαζί του.
ΔΕΙΤΕ 15 ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΚΑΙ ΑΞΕΣΟΥΑΡ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ GREEKABA
