Μεγάλωσα στην Arcueil, στο νότιο Παρίσι, στις δεκαετίες του '50 και του '60. Ήταν η εποχή των «trente glorieuses», της χρυσής τριακονταετίας.
Η γιαγιά μου ζούσε πολύ κοντά μας και περνούσα πολύ χρόνο μαζί της. Είναι το πρόσωπο που με επηρέασε περισσότερο και εκείνη με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Διάβαζε την τράπουλα ταρό και είχε πολλά περιοδικά μόδας. Με άφηνε να βλέπω τηλεόραση, και έβλεπα τα πάντα, όλες τις ταινίες που δεν έπρεπε να βλέπει ένα παιδί της ηλικίας μου κι αυτό ερέθιζε τη φαντασία μου.
Είχα δει τα Folies Bergère στην τηλεόραση και μου άρεσαν πολύ τα κορίτσια του σόου - τα δυχτυωτά καλσόν και τα φτερά ήταν σαν όνειρο για μένα. Μια φορά ζωγράφισα ένα τέτοιο κορίτσι μέσα στην τάξη και το είδε ο δάσκαλος. Με σήκωσε μπροστά σε όλη την τάξη, καρφίτσωσε τη ζωγραφιά στην πλάτη μου και με έκανε βόλτα σε όλο το σχολείο για να με εξευτελίσει. Το σχέδιό του όμως είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Τα παιδιά το βρήκαν υπέροχο κι εγώ συνειδητοποίησα ότι θα μπορούσα να γίνω αγαπητός μέσα απ' τη δουλειά μου.
Το μόνο που αλλάζει μέσα μου καθώς μεγαλώνω είναι το χρώμα των μαλλιών μου! Η ζωή με δίδαξε πως όταν έχεις πάθος και πόθο όλα είναι δυνατά. Να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι περήφανος για τις ρίζες σου.
Ήμουν μοναχικό παιδί, με άφηναν γενικά στην ησυχία μου. Μια μέρα αποφάσισα ότι το αρκουδάκι μου έδειχνε θλιμμένο και άσχημο, οπότε του έφτιαξα έναν κορσέ. Το αρκουδάκι μου, η Νάνα, ήταν η πρώτη μου πελάτισσα.
Η γιαγιά μου με άφηνε να κάνω ό,τι θέλω. Το διαμέρισμά της ήταν για μένα σαν τη σπηλιά του Αλί Μπαμπά, μιας και είχε ένα ντουλάπι γεμάτο μαγικά πράγματα - φτερά, καπέλα, και, κυρίως, έναν κορσέ...
Μου εξήγησε ότι έπρεπε να πιεις ξίδι, και μόλις έκανε σύσπαση το στομάχι σου να δέσεις τον κορσέ... Μου φαινόταν μαγικό.
Στα πρώτα μου βήματα εργάστηκα ως βοηθός σχεδιαστή στους θρύλους της εποχής, που ήταν ο Pierre Cardin και ο Jean Patou. Ο Pierre Cardin αντιπροσώπευε για μένα την απόλυτη ελευθερία. Η δουλειά μαζί του με δίδαξε ότι η ελευθερία έκφρασης είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Καταπιανόταν πάντα με πολλά διαφορετικά πρότζεκτ και ήταν πολύ ανοιχτός σε προτάσεις. Ήταν οραματιστής, ο πρώτος σχεδιαστής που πήγε στην Κίνα και στην Ινδία. Στον Patou επικρατούσε περισσότερο η ατμόσφαιρα του παλιού παριζιάνικου οίκου μόδας, με πολλούς κανόνες, δεν ζούσαν στην εποχή τους.
Πάντα πίστευα πως η έλλειψη επίσημης εκπαίδευσης ήταν πλεονέκτημα για την καριέρα μου. Δεν ένιωθα υποχρεωμένος να κάνω τα πάντα με τον καθιερωμένο τρόπο, μπορούσα να βρω έναν δικό μου τρόπο να δημιουργώ. Διάβαζα τις κριτικές για τις κολεξιόν στα περιοδικά και έμαθα μέσα απ' αυτές τι ήταν αυτό που γεννούσε το συναίσθημα. Δεν έμαθα μέσω της θεωρίας. Αυτή την κατεύθυνση ακολούθησα και στο δικό μου ατελιέ. Έχω συνεργάτες στο ατελιέ μου που δεν έχουν πτυχίο στη μόδα, και θα συνεχίσω να έχω. Δεν έχει σημασία το πτυχίο· αυτό που μετράει είναι το ταλέντο και ο ενθουσιασμός.
Ξεκίνησα την ενασχόληση μου με τη μόδα όταν ήμουν δεκαοχτώ χρόνων. Έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια από τότε. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα συνεχίσω αυτό που κάνω. Όσο εξακολουθώ να το αγαπάω, μέχρι να μην αρέσουν πια στον κόσμο τα ρούχα μου...
Οι μαρινιέρες, τα κωνικά σουτιέν, οι κορσέδες και τα αρώματά που έχω δημιουργήσει είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές δημιουργίες μου και για αυτά -ανάμεσα σε άλλα- θα ήθελα να με θυμάται ο κόσμος. Πάντως, η αλήθεια για το κωνικό σουτιέν είναι ότι η πρώτη που το φόρεσε, πολύ πριν τη Madonna, ήταν η Νάνα, το αρκουδάκι μου!
Τι γνώμη έχω για την παρενδυσία; Μ' αρέσει και το λάδι και το ξύδι, και τα δύο πάνε στη σαλάτα. Αν ρίξετε μια ματιά στη δουλειά μου, θα καταλάβετε.
Δεν πιστεύω πως η υψηλή ραπτική βρίσκεται σε παρακμή. Όντως, υπάρχουν λιγότεροι οίκοι υψηλής ραπτικής απ' ό,τι παλιότερα, αλλά η υψηλή ραπτική είναι ακόμα επίκαιρη. Είναι ένα εργαστήριο ιδεών και είναι θεματοφύλακας της τεχνογνωσίας και της γνώσης των ατελιέ. Όσο υπάρχουν αυτοί που μπορούν να τη φτιάξουν, θα υπάρχει κοινό που την εκτιμά.
Όσον αφορά την επίδραση της οικονομικής κρίσης στα είδη πολυτελείας, πιστεύω πως μια τέτοια κατάσταση μάς αναγκάζει να αναζητήσουμε λύσεις... Στον κόσμο της μόδας έχουμε καταντήσει αιμομίκτες - οι άνθρωποι της μόδας αγοράζουν μόδα, οι άνθρωποι της μόδας αγοράζουν περιοδικά μόδας. Πρέπει να ξεφύγουμε απ' αυτό τον κύκλο και να δώσουμε στη βιομηχανία νέα πνοή.
Στο σινεμά χρωστάω το γεγονός ότι βρήκα την κλίση μου. Ήμουν περίπου 10 ετών όταν είδα το Falbalas, μια ταινία του Jacques Becker με τη Micheline Presle.
Γυρίστηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου και αφορούσε έναν οίκο μόδας στο Παρίσι. Ο Jacques Becker ήταν φίλος του σχεδιαστή Marcel Rochas και η ματιά του πάνω στον κόσμο της μόδας ήταν αληθινή και γεμάτη ζωντάνια. Στην ταινία υπήρχε και μια επίδειξη μόδας και όταν την είδα είπα: «Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου». Ο κόσμος της υψηλής ραπτικής σ' αυτή την ταινία ήταν τόσο όμορφος που άρχισα να ονειρεύομαι να γίνω μέρος του. Το γούστο μου διαμορφώθηκε απ' τις ταινίες - οι ριγέ στολές του τένις απ' τους Αδιάφθορους, η Catherine Deneuve που φορούσε Yves Saint Laurent στην Ωραία της Ημέρας, η Μελίνα Μερκούρη στο Ποτέ την Κυριακή, ο Marlon Brando στον Ατίθασο, το Σατυρικόν του Fellini και πιο πρόσφατα το Avatar, που ήταν εικαστικά πανέμορφο και με ενέπνευσε. Ο κύκλος ολοκληρώθηκε όταν σχεδίασα κοστούμια για ταινίες. Έχω ήδη συνεργαστεί με τον Pedro Almodovar στο Κίκα με τη Victoria Abril και τη Rossi de Palma, και στο Κακή Εκπαίδευση με τον Gael Garcia Bernal. Έντυσα τη Milla Jovovich στο Πέμπτο Στοιχείο του Luc Besson. Την Hellen Miren στο Ο μάγειρας, ο κλέφτης, η γυναίκα του κι ο εραστής της και το καστ της Πόλης των Χαμένων Παιδιών. Επίσης, τη Josiane Balasko στο Absolutely Fabulous και στο Ma vie est un enfer.
Πιστεύω στη δύναμη που φέρουν οι αστικές υποκουλτούρες. Ακόμα θυμάμαι το σοκ που έπαθα όταν είδα τους πανκ στο Λονδίνο στα '70s. Γενικότερα, το street fashion είναι κάτι που έχει επηρεάσει άμεσα τον τρόπο που εκφράζομαι στη δουλειά μου. Η άνοδος των μπλογκ που καταγράφουν τη μόδα του δρόμου μου φαίνεται διασκεδαστική. Έχω δει τα μπλογκ, κάποια έχουν πλάκα, κάποια δεν έχουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Μου αρέσει το Sartorialist και το μπλογκ της Diane Pernet.
Στην πασαρέλα μου έχουν περπατήσει η Madonna δύο φορές, η Dita von Tease, η Rita Mitsouko, ο Boy George και πολλοί άλλοι που δεν είναι διάσημοι και που μπορεί να είναι γέροι, νέοι, χοντροί, λεπτοί, ψηλοί, κοντοί, ξανθοί, μελαχρινοί, μαύροι, κίτρινοι, σκυλιά και γάτες, και στην ταινία Absolutely Fabulous ένα χρυσόψαρο.
Μπορεί λοιπόν να είναι κάποιος διάσημος ή και όχι, για μένα μόνο η προσωπικότητα μετράει, όχι η φήμη.
Δεν ακολουθώ κάποια συγκεκριμένη μέθοδο για να δημιουργήσω. Έχω μεγάλο ενδιαφέρον για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Μ' αρέσει να πηγαίνω σινεμά, ν' ακούω μουσική, να ταξιδεύω... Κρατάω ανοιχτά τα μάτια και τ' αυτιά μου· ο κόσμος μας είναι συναρπαστικός και γεμάτος εκπλήξεις. Μ' αρέσει να έχω όλες τις αισθήσεις μου ανοιχτές στον κόσμο, να δέχονται τα πάντα χωρίς κριτική, να τα απορροφούν. Και μετά η επιλογή γίνεται φυσικά, καθώς άλλα πράγματα μου μένουν κι άλλα όχι. Με ρωτάτε αν είναι δύσκολο να προκαλώ ακόμα με τη δουλειά μου. Δεν επιδίωξα ποτέ να είμαι προκλητικός, ο σκοπός μου είναι να εμπνεύσω ένα συναίσθημα, να συλλάβω τη στιγμή.
Ελληνικό στυλ θεωρώ τη χαρακτηριστική ομορφιά των ανθρώπων αλλά και το πόσο φιλικοί είναι.
Όσον αφορά τα ρούχα, οι αρχαιοελληνικές πτυχώσεις, που ανήκουν στην παγκόσμια κουλτούρα και κληρονομιά, η φουστανέλα και τα σύγχρονα είδωλα, όπως η Μελίνα Μερκούρη, η Ειρήνη Παππά, η Κάλας και η Νάνα Μούσχουρη.
Αν η Μαρία Κάλας ερχόταν σήμερα στο ατελιέ μου, θα της έδινα ένα φόρεμα-κορσέ, αν και πιστεύω πως η ομορφιά και το προσωπικό της στυλ ήταν ανυπέρβλητα.
Η LifO μου αρέσει! Δεν μπορώ να τη διαβάσω γιατί είναι στα ελληνικά, αλλά οι Έλληνες φίλοι μου τη διαβάζουν πάντα, και πάντα βρίσκουν ενδιαφέροντα πράγματα για το τι συμβαίνει στην πόλη και στον κόσμο. Έχει και πολύ καλές συνεντεύξεις.
Επισκέπτομαι συχνά την Ελλάδα. Την πρώτη φορά που ήρθα στη Μύκονο το 1978, σε όλο το νησί αντηχούσαν οι Bee Gees και το «Saturday night fever». Το «Staying Alive» ακουγόταν παντού και αυτή η αίσθηση έμεινε μαζί μου για πάντα. Η underground σκηνή της Αθήνας είναι πολύ συναρπαστική, πολύ ζωντανή, έχει εξαιρετική ενέργεια και είναι πηγή έμπνευσης. Λατρεύω την Ελλάδα για άλλον ένα λόγο: τα μπουζούκια. Δεν έχω ξαναδεί πουθενά τέτοια έκφραση αφοσίωσης, αγάπης και θαυμασμού όπως στα μπουζούκια στην Ελλάδα.
Η LifO μου αρέσει! Δεν μπορώ να τη διαβάσω γιατί είναι στα ελληνικά, αλλά οι Έλληνες φίλοι μου τη διαβάζουν πάντα, και πάντα βρίσκουν ενδιαφέροντα πράγματα για το τι συμβαίνει στην πόλη και στον κόσμο. Έχει και πολύ καλές συνεντεύξεις.
Τι θεωρώ πολυτέλεια στη ζωή μου; Το να έχω χρόνο, να είμαι με τους ανθρώπους που αγαπώ και να νιώθω ελεύθερος μέσα στη δουλειά που αγαπώ.
Το μόνο που αλλάζει μέσα μου καθώς μεγαλώνω είναι το χρώμα των μαλλιών μου! Η ζωή με δίδαξε πως όταν έχεις πάθος και πόθο όλα είναι δυνατά. Να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι περήφανος για τις ρίζες σου.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 14.4.2010
σχόλια