* Ανεβοκατεβαίνονταςτην Ερμού σχεδόν καθημερινά, πάντακοντοστέκομαι μπροστά στον ανθοπώληπου βρίσκεται στο ύψος της Αιόλου, ανκαι δεν παίρνω συχνά λουλούδια. Μουτραβάνε το βλέμμα τα έντονα χρώματάτους και τα πολύπλοκά σχέδια. Τις λίγεςφορές που αποφάσισα να πάρω ένα μπουκέτογια το σπίτι, μου συνέβη το εξής: στηναρχή είχα ένα υπέροχο μπουκέτο στο βάζοπου έδινε ζωή και χρώμα στο δωμάτιο,μετά άρχισε να μαραίνεται και κάποιαστιγμή έπρεπε να το πετάξω στα σκουπίδια.Λογική εξέλιξη, αλλά εμένα με θλίβεικάπως. Γι' αυτό και προτιμώ να τα χαζεύωεκεί, στη μέση του πεζόδρομου. Τιςπροάλλες ρώτησα τον ανθοπώλη τα ονόματάτους: φρέζες, τρομπέτες, ανεμώνες,τουλίπες, ζουμπούλια, νεραγκούλες. Αυτάείναι τώρα της εποχής.
*Λίγοπιο κάτω και η εκκλησία της Καπνικαρέας.Έχουμε μάθει να θεωρούμε αυτονόητη τηνύπαρξή της, αλλά, όποτε θυμάμαι και τηνπαρατηρώ, τρίβω τα μάτια μου. Απίστευτοπου υπάρχει εκεί (από τον 11ο αιώνα!) στη μέση του εμπορικότερου δρόμουτης πόλης.
*ΣτοΩδείο Αθηνών, εκεί που στεγάζεταιπροσωρινά το ΕΜΣΤ, πήγα πρώτη φορά χθεςκαι έπαθα πλάκα. Είναι από αυτά τα κτίριαπου ξέρουμε ότι υπάρχουν, αλλά ποτέ δενέχουμε καθίσει να τα παρατηρήσουμεπροσεκτικότερα. Πήγα να δω την έκθεση«CloseYourEyes»των Young-hae Chang Heavy Industries, το καλλιτεχνικόντουέτο (Γιανγκ-χε Τσανγκ και ΜαρκΒοζ),που δρα στη Σεούλ. Το έργο τουςπραγματοποιείται στο Διαδίκτυο καιαναγνωρίζεται διεθνώς ως ένα από ταπλέον εξέχοντα παραδείγματα της net art.Δεν κάθισα πολύ στην έκθεση. Παρασύρθηκααπό το ίδιο το κτίριο του αρχιτέκτοναΙ. Δεσποτόπουλου, που παρέμενε κλειστόεπί σαράντα ολόκληρα χρόνια!
σχόλια