1. «Τhe Economist»
Διπλασίασε την κυκλοφορία και τα κέρδη του σε μια δεκαετία που οι επικήδειοι για τα έντυπα διαδεχόταν ο ένας τον άλλον. Ούτε το ίντερνετ, ούτε η τηλεοπτικοποίηση των περιοδικών τον επηρέασε. Η φιλελεύθερες, πνευματώδεις και συχνά παράτολμες απόψεις του τον εκτίναξαν στην κορυφή των πιο σταθερών και επιδραστικών εντύπων της δεκαετίας - δίπλα στην «Guardian» και τον «Νew Yorker».
2. «Vanity Fair»
Aν και πιο στυφό, συγκριτικά με τα χρόνια που το διηύθυνε η Τίνα Μπράουν, το αρχετυπικό περιοδικό της Conde Nast εξακολούθησε να αυξάνεται σε κυκλοφορία, έσοδα και επιρροή. Με έντονη πολεμική εναντίον του Μπους και του πολέμου στο Ιράκ, πάντα όμως απλόχερο σε λαμπερές παραγωγές και αποκαλυπτικές έρευνες για τη ζωή των πλούσιων και διάσημων, είναι το περιοδικό που ισορροπεί αριστοτεχνικά μεταξύ γκλάμουρ και ερευνητικής δημοσιογραφίας, καλλιτεχνικής φωτογραφίας και κομματιών 30.000 λέξεων.
3. «Vogue»
Η χρυσή άμαξα της Άννας Γουίντουρ, αν και έχει 36% πτώση στα έσοδα (τον τελευταίο χρόνο) και για πρώτη φορά στην ιστορία της αναγκάζεται να μειώσει κατά 33% το μπάτζετ των θρυλικών παραγωγών της, εξακολουθεί να είναι το πιο πλούσιο και στέρεο περιοδικό μόδας στον κόσμο. Πουθενά αλλού εικόνες που είναι φτιαγμένες να καταναλωθούν μαζικά δεν είναι διάστικτες από τόσες καλλιτεχνικές αναφορές, τέτοια εκλέπτυνση και τέτοια χαμηλόφωνη τόλμη. Τίποτε δεν είναι τυχαίο και η καλτ της «Vogue» δεν πρόκειται να καταρρεύσει εύκολα - ακόμα κι αν το «Elle» φαίνεται να κερδίζει κυκλοφοριακά το παιχνίδι στην Αμερική τους τελευταίους μήνες.
4. «New York»
O ομώνυμος οδηγός της Νέας Υόρκης είναι το αρτιότερο εβδομαδιαίο περιοδικό της δεκαετίας. Με διαφορά. Κάθε χρόνο σαρώνει τα αριστεία του Τύπου - δικαιολογημένα. Εκφράζει με απόλυτη χαλαρότητα την ατμόσφαιρα της πιο σημαντικής πόλης του πλανήτη, με το ανοιχτό πνεύμα και την μποέμικη διάθεση που θα χαρακτήριζε μια ηρωίδα του Γούντι Άλεν. Κομψό, διεισδυτικό, με γνώση και γούστο, δεν αφήνει τίποτα αχαρτογράφητο. Και συνοδεύει την τεχνογνωσία του με ορισμένες από τις πιο λαμπρές έρευνες της νέας αμερικανικής δημοσιογραφίας.
5. «Monocle»
Το νέο περιοδικό του Τyler Brule, δημιουργού του «Wallpaper» (το οποίο γνωρίζει μια δεύτερη άνοιξη), είναι ένα περιοδικό του σωλήνα με κόνσεπτ τραβηγμένο από τα μαλλιά - όμως λειτουργεί. Έτσι τουλάχιστον δείχνει. Αν και τυπώνει λιγότερα από 150.000 τεύχη, έχει καταφέρει να περάσει στη συνείδηση ως ένας «Εconomist» με εικόνες και καταναλωτικό οδηγό. Συνδυάζει ελαφρά γεωπολιτικά ρεπορτάζ με κόμιξ, ταξίδια και γνώμες που σχεδόν όλα καταλήγουν στο στυλ και το ίματζ, τα ταξίδια πρώτης θέσης και τα καλύτερα ξενοδοχεία στις μεγαλουπόλεις του πλανήτη. Έχει κάτι από την παράξενη ξενερωσιά της δεκαετίας - ίσως γι’ αυτό και θεωρείται ένα από τα περιοδικά που την εκφράζει.
6. «Butt»
Τυπωμένο σε ροζ χαρτί γραφής και με εικόνες από την gay καθημερινή ζωή, χωρίς ίχνος ωραιοποίησης, το περιοδικό αυτό έθεσε νέους όρους ειλικρίνειας - άνευ ορίων, άνευ όρων. Για πρώτη φορά γνωστοί και άγνωστοι άνθρωποι μίλησαν για τη σεξουαλική τους ζωή με τέτοια ευθύτητα, φωτογραφήθηκαν με στύση και σπέρμα, μίλησαν για τις μανίες τους σαν να μην υπάρχει αύριο, ωστόσο το αποτέλεσμα είχε κάτι σχεδόν ποιητικό, πολλές φορές συγκινητικό, και προπαντός ερεθιστικό, χωρίς να μπορείς να το πεις πορνογραφία. Το βασικό και σφριγηλό lay out συμπληρώνει την εικόνα. Το «Butt» είναι ίσως το πιο εικονοκλαστικό περιοδικό της δεκαετίας - μαζί με το «Fantastic Man», το «Vice» και το «Purple».
7. «Vice»
Θεωρείται το περιοδικό που επηρεάζει τη νεανική κουλτούρα όσο κανένα άλλο. Aν και ξεκίνησε ως ένα έξαλλο φανζίν στο Μόντρεαλ του Καναδά με εμμονή στις ουσίες και τις χοντρές πλάκες, σιγά σιγά έγινε μια εναλλακτική αυτοκρατορία που επεκτείνεται σε 30 χώρες, με web ΤV, δυναμικό σάιτ, δισκογραφική εταιρεία, διοργάνωση συναυλιών, βιβλία κ.λπ. Το δε στυλ ωρίμασε σε ένα υβρίδιο παρεμβατικής ερευνητικής δημοσιογραφίας, πρωτοποριακής αισθητικής και απροσδόκητων συνεντεύξεων με τις eminences grises της νεανικής κουλτούρας. Κάθε τεύχος είναι ένας δυναμίτης στα παραδοσιακά media.
8. «Wired»
Δεν ήταν τόσο επηρρεαστικό όσο την εποχή που πρωτοξεκίνησε, όμως έγινε πλατύ (με την καλή έννοια) και δημιούργησε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά lay out της δεκαετίας. Η ιδιοφυής χρήση από θερμοτυπίες και pantone μελάνια, γραφήματα και σχέδια έγιναν το ικανό αντιστάθμισμα της δημοσιογραφικής του αμηχανίας.
9. «The Week»
Το ιδιοφυές (και άγνωστο στην Ελλάδα) δημιούργημα του Ρούπερτ Μέρντοχ. Πρόκειται για μια ανθολόγηση των καλύτερων media του κόσμου, για όσους δεν έχουν τον χρόνο να τα παρακολουθούν. Πυκνό, σύντομο, καίριο, με βασικό γραφισμό - το φυλλάδιο αυτό απεδείχθη μια απροσδόκητη επιτυχία, που αυξάνει διαρκώς τα μεγέθη της και αποδίδει ικανοποιητικά κέρδη.
10. «Purple Fashion»
Το εξαμηνιαίο λεύκωμα μόδας που αποτελεί μετεξέλιξη του περιοδικού «Purple» είναι το κορυφαίο μιας νέας γενιάς εντύπων που στη λαϊκή δημοκρατία του ίντερνετ αντιτάσσουν την γκλάμορους άπλα, το πεποιημένο στυλ, την προσεγμένη εκτύπωση, την καλλιτεχνική εκζήτηση και τον έντονο πειραματισμό. Στην ίδια κατηγορία ανήκουν το «Vogue Homme», τo «Love», το «Pop», το «Τen», το «V», το «VMan» - και πολλά άλλα. Το «Purple» ξεχωρίζει γιατί είναι το πιο τολμηρό και ιδιοσυγκρασιακό από όλα.
σχόλια