25 ροζ στιγμές που θα θυμάμαι από το Trivial Pursuit του 2012:
25. Θεία Κωμωδία ή Θεία Δίκη;
24. Ομολογώ πως το πρωτοέμαθα από εδώ.
23. Όχι, η Ελληνίδα μάνα δεν είναι αυτή που βλέπουμε στις διαφημίσεις του Λουμίδη και του Mediamarkt, είναι αυτή που έκλεψε την παράσταση στην πρεμιέρα του Fortunate Son στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ.
22. Perfume Genius - Hood. Σπαρακτικό το τραγούδι και, σε δεύτερη ανάγνωση, το βίντεο.
21. Clear. "Simplicity!" που έλεγε κι ο Χάνιμπαλ
20. Chrome
Η εμπειρία της ιντερνετικής πλοήγησης καλύτερη από ποτέ. Ελαφρύς, με λιτό και όμορφο interface, απροβλημάτιστο συγχρονισμό μεταξύ συσκευών, σωτήρια plugins (ξεφορτωθείτε τις διαφημίσεις, τα εκνευριστικά σχόλια, το flash περιεχόμενο, τους φλύαρους στο twitter, τα επουσιώδη στο youtube, επιλέξτε μια λέξη κι ένα κείμενο και δείτε άμεσα τη μετάφραση, τον ορισμό και την προφορά, εναλλακτικές δυνατότητες αναζήτησης και πολλά πολλά άλλα), το 2012 ανέδειξε τον αδιαφιλονίκητο νικητή στον πόλεμο των browsers.
19. Silver and Gold. Γιατί δεν νοούνται Χριστούγεννα χωρίς πενταπλό εορταστικό άλμπουμ από τον Sufjan Stevens.
18. Xiu Xiu - Always. Αδυναμία.
17. Into The Abyss: A Tale Of Death, A Tale Of Light. "Θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε κάτι: το ότι βρισκόμαστε εδώ δε σημαίνει πως σε συμπαθώ" αναφέρει στον μελοθάνατο βαρυποινίτη ο Werner Hertzog, με ύφος καθόλου χαιρέκακο, ψυχρό ή επικριτικό. Απλά Γερμανικό..
16. Skydrive. Ορκίζομαι στο Dropbox και πίνω νερό στο όνομα του Google Drive, αλλά εδώ η Microsoft έγραψε και οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Περισσότερος χώρος, υπέροχο και λειτουργικότατο interface, και, το μεγάλο ατού, ένα μίνι Office που προσφέρεται online, δωρεάν!
15. Vivan Las Antipodas. Ένα φιλμ χάρμα οφθαλμών, μουσική και εικόνες από διάφορα μέρη του κόσμου και τα αντίστοιχα αντιδιαμετρικά τους σημεία πάνω στον άξονα της γης. Πανέξυπνη ιδέα, με άρωμα Κoyaanisqatsi
14. Oblivion. Ήταν που ήταν καταπληκτικό από μόνο του το single της/των Grimes, ήρθε κι αυτό το σπουδαίο video να το απογειώσει στη στρατόσφαιρα.
13. Stopped On Track. Ο συμπαθέστατος και χαμογελαστός Γερμανός σκηνοθέτης Andreas Dresen αποτέλεσε για πολλούς την έκπληξη στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Η τελευταία του συγκλονιστική ταινία, με θέμα την προδιαγεγραμμένη κατάπτωση ενός ανθρώπου, κέρδισε δίκαια το βραβείο"Ένα κάποιο βλέμμα" στο Φεστιβάλ των Καννών.
12. Moonrise Kingdom. Επιτέλους μια εξαιρετική mainstream, feelgood, Αμερικανική ταινία που να μπορείς να συστήσεις και σ'αυτούς που βλέπουν μια ταινία το χρόνο. Μέχρι και ο Bruce Willis είναι καλός.
11. Shame. Τόλμη. Kαι γοητεία.
10. Le Havre. Σχεδόν μετάνιωσα που το είδα όταν πρωτοπροβλήθηκε και όχι στην τιμητική προβολή του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, παρουσία του θαυμάσιου αυτού σκηνοθέτη από τη Φινλανδία.
9. Swing Lo Magelan. Θέλει πολύ μεγάλο ταλέντο για να παρουσιάσεις ένα ποπ άλμπουμ τόσο αλλόκοτο και αντισυμβατικό από τη μία, κι από την άλλη τόσο κολλητικό και πολυδιάσταστο. Το μεγαλείο του φετινού έπους των Dirty Projectors απαιτεί με θράσος αρκετές ακροάσεις για να σου αποκαλυφθεί, αξίζει όμως τον κόπο.
8. After Lucia. Τελικά το μοναδικό Φεστιβάλ του οποίου οι βραβευμένες ταινίες αποτελούν εγγύηση ποιότητας (για το δικό μου γούστο τουλάχιστον) είναι αυτό των Καννών. Μοδάτο μεν το θέμα του εξαιρετικού αυτού φιλμ από το Μεξικό (το bullying στο χώρο του σχολείου), ο νεαρός σκηνοθέτης του όμως το χειρίζεται αριστοτεχνικά. Το φιλμ έχει διανομή στις ελληνικές αίθουσες οπότε μη διανοηθείτε να το χάσετε.
7. Πρώτη Ύλη. Ο Δήμαρχος τον πήρε τον υπνάκο του στην πρώτη σειρά, εγώ το παρακολούθησα με κομμένη την ανάσα. Ως γνωστόν σημαντική μερίδα (κοινού και) κριτικών έχει ενοχληθεί πολύ με την επιτυχία του Παπαϊωάννου, προσωπικά όμως δε με έχει απογοητεύσει ποτέ.
6. Girls. Και γενικότερα οι τηλεοπτικές παραγωγές που πλέον ξεπερνούν σε ποιότητα το σύνολο σχεδόν της Αμερικανικής κινηματογραφικής παραγωγής. Και μόνο το ότι το HBO εμπιστεύτηκε μια 25χρονη να αναλάβει τη σκηνοθεσία, το σενάριο, αλλά και να πρωταγωνιστήσει σε μια ακριβή τηλεοπτική παραγωγή τα λέει όλα. Σαφώς και δεν ήταν η καλύτερη σειρά του 2012, ήταν όμως πιθανότατα η καλύτερη από τις καινούργιες.
5. Anastasis. Και πράγματι, ποιος περίμενε τη νεκρανάσταση των Dead Can Dance, το θαυμάσιο νέο τους άλμπουμ, τις εκπληκτικές τους εγχώριες εμφανίσεις, το ρεμπέτικο που διάλεξαν να διασκευάσουν, τις φωνές τους να μην έχουν σπάσει ούτε στο ελάχιστο..
4. Frank Ocean. Επιτέλους, ένας ανθρώπινος, υπερ-ταλαντούχος pop star.
3. Beyond The Hills. Δεν περίμενα βέβαια να ξεπεράσει το προηγούμενό του αριστούργημα, ο σπουδαίος Ρουμάνος σκηνοθέτης όμως καταφέρνει να παρουσιάσει ένα φιλμ δυόμισι ωρών που διαδραματίζεται σ'ένα μοναστήρι και να κρατήσει και το ενδιαφέρον αμείωτο και τον πήχη ψηλά για όλους τους υπόλοιπους.
2. Amour. Τι "καλύτερο" είχε να προσφέρει η Αμερική το 2012; Μια φιλόδοξη ναρκισσιστική άσκηση ύφους (The Master). Τι καλύτερο είχε να προσφέρει η Ευρώπη το 2012; Ποίηση.
1. Beach House. Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από το να βλέπεις ένα εξαιρετικό συγκρότημα, στην πιο μεστή και ώριμη στιγμή του, στο καλύτερο άλμπουμ της καριέρας του (και του 2012 επίσης), σε ιδανικές συνθήκες ήχου, κοινού και συναυλιακού χώρου (δηλαδή εκτός συνόρων).
Και.του.χρόνου.
σχόλια