Κανείς δεν ξέρει να μας πει πώς διαμορφώθηκε αυτή η εναγής κατάσταση όπου ομάδες ξεκαπίστρωτων νεαρών -το μέλλον της χώρας δηλαδή- βάζουν μπουρλότο σε κτίρια και αφήνουν πίσω τους απανθρακωμένες περιουσίες. Το ηθικό άλλοθι της δολοφονίας του νεαρού Γρηγορόπουλου παίχθηκε σε όλους τους τόνους, έκλεισε και άνοιξε πολλά στόματα, μόνο που δεν πείθει ως απάντηση. Ανάλογοι βανδαλισμοί συνέβησαν και τα προηγούμενα χρόνια, οπότε το αίνιγμα παραμένει: πού θα οδηγήσει αυτή η εξέγερση της κουκούλας;
Ας πούμε κάτι που συνήθως δεν λέγεται. Οι νέοι, όταν μείνουν ανεξέλεγκτοι, έχουν μεγάλη ροπή προς τα κουρσάρικα φερσίματα. Η καταστροφή, ή άρνηση με άλλα λόγια, συνιστά έργο τέχνης. Με την ανοχή της αστυνομίας λοιπόν και μέσα στη γενική παράλυση, το έριξαν στην «καλλιτεχνία». Είναι μεγάλη μαγκιά -όνειρο κανονικό- να συγκροτείς ορδή και με τις πράξεις σου να ξεπερνάς τη φαντασία. Πολυκατοικίες να τυλίγονται στις φλόγες; Αυτοκίνητα που εν ριπή οφθαλμού γίνονται παλιοσίδερα; Βιτρίνες που τρίβονται σε ζάχαρη και τράπεζες που καπνίζουν σαν τζάκια; Πρόκειται για ανέξοδο σουρεαλισμό και για εγκληματικότητα υπεράνω δικαστηρίων.
Κοντά σε όλα αυτά μην ξεχνάμε και την κάμερα. Απανταχού παρούσα η τηλεόραση δίνει άπειρη διάσταση σε κάθε επίδειξη ισχύος της ορδής. Δεν αρκεί να κατεβάζεις τη βιτρίνα, πρέπει να σε δείχνουν κιόλας, να μπαίνεις σε όλα τα σπίτια, να γίνεσαι άμεσος, δώρο σε όλα τα μάτια. Εκδικητής, ταραξίας με ηθικό δικαίωμα, πυρπολητής - αλλά συνάμα φανερός, πανελλήνιος, τηλεοπτικός ως υπαρκτός κίνδυνος. Η πολιτικοποίηση του χουλιγκανισμού, έργο των τελευταίων χρόνων, ασφαλώς εξυπηρετεί κάποια σκοτεινά ή αδιευκρίνιστα κέντρα, πάντως συνιστά πλέον δημόσιο κίνδυνο πέραν ηθικών αιτιάσεων. Η φράση «νύχτα εξέγερσης από χιλιάδες Αλέξηδες» δεν έχει βάση.
Αν αφήσουμε τον ντόπιο Τύπο για λίγο και δούμε τα πρωτοσέλιδα των ευρωπαϊκών εφημερίδων, τα ρεπορτάζ κάνουν γκελ που χτυπάει ταβάνι. «Στην Αθήνα γίνονται τα χειρότερα επεισόδια από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ξεπερνούν και τις φοιτητικές διαδηλώσεις κατά της χούντας» έγραψαν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς». Στην Ιταλία, ο Φραντζέσκο Καρούζο αποφάνθηκε ότι «Η Ελλάδα δίνει μάθημα δημοκρατίας στην Ιταλία». Η «Ρεπούμπλικα» χαρακτηρίζει τις ταραχές ως «την πρώτη βίαιη αντίδραση που βιώνει η Δύση εξαιτίας της οικονομικής κρίσης». Συντηρητικοί πάντα οι Αυστριακοί, παραπονούνται επειδή «η Συμφωνική τους ορχήστρα έχει παγιδευτεί σε μια Αθήνα όπου γίνονται οδομαχίες και επικρατεί χάος».
Περνώντας στα δικά μας και αρχίζοντας από την πανικόβλητη κυβέρνηση, μόνο οίκτο μπορεί να νιώθει κανείς για τον Καραμανλή, ο οποίος ξεκίνησε την πολιτική του καριέρα ως «επανιδρυτής του κράτους» και φαίνεται πως θα καταλήξει κρυπτόμενος «από χωρίου εις χωρίον». Κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές με το πολυδώρειο σόφισμα της «ασύμμετρης απειλής», αλλά φαίνεται πως θα χάσει τις επόμενες -πάντα από πυρκαγιά σε πυρκαγιά- εξαιτίας μιας απειλής συμμετρικής, χειροπιαστής και απαραγνώριστης: ότι ο τόπος δεν τιμονίζεται με ρητορικές φούσκες. Αν ο Σημίτης ήταν αρχιερέας της διαπλοκής, αυτός τι είναι;
Στα στρατόπεδα της μείζονος και της ελάσσονος αντιπολίτευσης, η ατμόσφαιρα δεν είναι και τόσο σαφής. Το ογκώδες ζήτημα αφορά βέβαια τις εκλογές. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν σαφή προήγηση του ΠΑΣΟΚ, μόνο που αυτό αντί να γεννά αισιοδοξία, μοιάζει λίγο με παγερή θωπεία. Μέσα στα συντρίμμια, ο Γιώργος πιθανώς θα κληθεί να παίξει το ρόλο του εθνικού σωτήρα - άλλωστε είναι ο δεύτερος καλύτερος για πρωθυπουργός, μετά τον «πρώτο» καλύτερο Καραμανλή.
Μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ η διαμάχη είναι σκληρή και αφορά ευθέως τη στάση τους απέναντι στους γνωστούς-αγνώστους. Η Παπαρήγα αναλύθηκε σε πονηρές παραινέσεις: «Ας σκεφτούν οι νέοι άνθρωποι που ξεχειλίζουν από δυναμισμό, από το μίσος κατά της αδικίας, αν καίγοντας τράπεζες εκδικούνται τους τραπεζίτες και το τραπεζικό κεφάλαιο - παρ' ότι θέλουν να τιμωρήσουν τους ενόχους, όταν καίνε αυτοκίνητα και μαγαζιά ζημιώνουν αθώους πολίτες...». Η ΚΝΕ ήταν πιο σαφής: κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ οτι «κρατάει ομπρέλα για τους γνωστούς προβοκάτορες και ότι χαϊδεύει προβοκατόρικες δυνάμεις ψαρεύοντας σε βρώμικα νερά...».
Ο Αλαβάνος, καίτοι εύστοχος κατά πλειοψηφία στις τοποθετήσεις του, αυτήν τη φορά μίλησε μάλλον θολά. «Στην Ελλάδα, το να είσαι νέος θεωρείται κακούργημα». Αντίθετα, ο πάντα σώφρων Κουβέλης, έσωσε την παρτίδα, δηλώνοντας ότι «Οι βιαιοπραγίες και οι κατατροφές δεν έχουν σχέση με την πολιτική άποψη του κόμματός τους...».
Ασχολίαστη αφήνουμε την άποψη ότι η κυβέρνηση «πληρώνει» τις εμπορικές συμφωνίες με τους Ρώσους....
σχόλια