Μάθαμε πως τα κακόφημα Εξάρχεια, όπου πρωί και βράδυ κυκλοφορούν όλα τα εξτρεμιστικά και σκοτεινά στοιχεία αυτής της πόλης, τελικά τα επισκέπτονται και πιτσιρικάδες από τα βόρεια προάστια. Οργισμένοι ή όχι, σίγουρα θα βρίσκουν ένα καλό καταφύγιο στα πολλά και καλά μπαρ της περιοχής. Γιατί τα Εξάρχεια πρέπει να τονίσουμε πως, εκτός από γειτονιά με φημισμένη λαϊκή, αρκετό φοιτητόκοσμο και κοινωνική οργάνωση που επιτρέπει την αυτοδιαχείριση της περιοχής σε ζητήματα όπως καθαρισμός του Lόφου του Στρέφη και κατέβασμα ρυπογόνων κεραιών, είναι ένα από τα αστικά κέντρα διασκεδάσεως που τα περιλαμβάνει όλα. Ταβέρνες, νεοταβέρνες, ελληνάδικα, fancy bars όπου συνωστίζονται τ' «αντιεξουσιαστικά στοιχεία» μαζί με αρκετές πιο από τις «trendy φατσούλες» της πόλης, όπως θα έλεγε παλιά lifestyle ορολογία.
Επίσης είναι ανόητο, ειδικά στα media που κυβερνώνται από σαραντάρηδες που νομίζουν πως η Ζωοδόχου Πηγής με την Αραχώβης συναντιούνται κάπου στο Ντουμπάι, να υποστηρίζουν με τη δέουσα βλοσυρότητα στο ύφος πως τα Εξάρχεια είναι άβατο. Ειδικά, όταν μεταδίδεις την είδηση ότι ένας αστυνομικός πυροβολεί ένα νέο άνθρωπο, την ώρα που έχει παρκάρει το περιπολικό του δίπλα σε μια διμοιρία και όλα αυτά μέσα στο άβατο. Τα πραγματικά άβατα δηλαδή πως είναι; Τα Εξάρχεια, εξαιτίας της μανίας ενός ποιητή πρώην υπουργού Δημόσιας Τάξης έχουν περισσότερους αστυνομικούς -και μάλιστα τους πράσινους, που δεν καταλαβαίνουν και πολλά- απ' ό,τι κατοίκους. Επίσης, το αστυνομικό τμήμα της περιοχής είναι αυτό που δέχεται επιθέσεις πιο συχνά απ' οποιοδήποτε σε όλη την Ελλάδα. Η γάτα κυνηγάει το ποντίκι, μόνο που ποτέ δεν ξεκαθάρισαν οι ρόλοι.
Είναι αρκετές οι φορές που οι κάτοικοι της περιοχής -έχουν και αυτοί οικογένειες και παιδιά όπως σε όλη την Αθήνα- ζήτησαν ν' απομακρυνθούν όλες αυτές οι αστυνομικές δυνάμεις από το άβατο των Εξαρχείων. Εάν έχετε βρεθεί ποτέ σε ένα βαρετό παιχνίδι στο γήπεδο, θα δείτε πως οι φίλαθλοι αγνοούν τον αγώνα και ασχολούνται με το μοναδικό «εχθρό», εκείνη την ώρα, που είναι τα όργανα της τάξης. Κάπως έτσι είναι και για μια νεολαία που βαριέται μεταξύ playstation και γελοίας εκπαίδευσης, Κάπου και κάπως ξεσπάει. Καλώς ή κακώς συμβαίνει. Στο άβατο έτυχε το ξέσπασμα να τιμωρηθεί, αφού η επαφή Εξουσίας -και όπως αυτή εκφράζεται από την αστυνομία- και Έλληνα νέου πολίτη είναι πιο συχνή από ποτέ. Στον καφέ, στη σχολή, στα ψώνια, στη διασκέδαση. Έτσι, φαίνεται, τη «συζήτηση» μεταξύ αυτού που διεκδικεί, του νέου, και αυτού που πρέπει να ενσωματώνει τη διεκδίκηση, π.χ. του πολιτικού κόμματος, ανέλαβε να την διεκπεραιώσει η Ελληνική Αστυνομία.
Όσοι και για όσο συνεχίζουν να δίνουν έστω και ελάχιστα μερίδια ευθύνης στην παρέα των παιδιών που Σάββατο βράδυ, όπως συνηθίζεται, έκαναν μια βόλτα και ενόχλησαν δύο οξύθυμους μπάτσους που έχουν εκπαιδευτεί να είναι στην υπηρεσία αυτού που τους πληρώνει, δηλαδή του πολίτη, πιστεύω ότι όχι απλά εναντιώνονται στο κοινό αίσθημα αλλά είναι και επικίνδυνοι για τις γνώμες που διαμορφώνουν. Για να τελειώνουμε, δεν νοείται άνθρωπος που ζει στην Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του 2008 να ψάχνει δικαιολογίες για ένα κράτος που τελικά δολοφονεί. Στις έμμεσες να μην αντιδρούμε, στις άμεσες σπάμε. Άνθρωποι είμαστε.
Είδαμε μέσα στις πορείες οργή. Τίποτα το ρομαντικό, τίποτα το επαναστατικό, όπως σε παλαιότερες πορείες. Στόχοι ήταν ο αστυνομικός και το σύστημα. Κάποιοι την εξέφραζαν με την παρουσία και τη φωνή τους. Κάποιοι όπως είχαν μάθει τόσο καιρό, σπάζοντας ό,τι βρούνε. Στην αρχή ήταν τα μεγάλα, όχι τα μικρά. Οι κάμερες και όλα τα γνωστά και άγνωστα θύματα. Είδαμε πατέρα να μαζεύει το παιδί του που προσπαθούσε να σπάσει μια πέτρα μεγαλύτερη από το μπόι του. Είδαμε αντίδραση, κόσμο από το θυμό του να κλαίει και μάθαμε για κόσμο που δεν κατέβηκε επειδή φοβόταν. Μετά, ως μέρος της επικοινωνιακής επιτυχίας που είχαν οι διαδηλώσεις, προβλήθηκαν δύο εικόνες από πλιάτσικο. Σίγησαν οι φωνές του κόσμου και φάνηκε προς τα έξω και παρακολουθήσαμε στις οθόνες μια κοπέλα να σκύβει και να μαζεύει ρούχα από την οδό Σταδίου και νεαρούς να βγαίνουν με τις οθόνες και τα laptop στα χέρια από τη Στουρνάρη. Το μήνυμα πέρασε. Η Αθήνα είναι ανοχύρωτη, τα μαγαζιά δικά σας. Και εδώ άλλη μια παρερμηνεία. Μεγάλο μέρος των διαδηλωτών αλλά και των «αντιεξουσιαστικών στοιχείων» αντέδρασαν στο πλιάτσικο. Αποδοκίμασαν και αρκετές φορές προπηλάκισαν αυτούς που κατέστρεφαν το μεγαλύτερο ιδανικό και από τη ζωή, την ιδιωτική περιουσία. Αλλά τελικά δεν μπορείς να είσαι και διαδηλωτής και να διατηρείς και την τάξη.
Τη Δευτέρα το απόγευμα ήταν ξεκάθαρο πως είχαμε τρεις διαφορετικού τύπου ομάδες. Με διαφορετικές καταβολές και διαθέσεις. Τους διαδηλωτές, που ήταν από πιτσιρίκια μέχρι ηλικιωμένοι. Τους «μπαχαλάκηδες» που ήταν πιτσιρικάδες σε μεγαλύτερο ποσοστό και έφευγαν σαν τα τρομαγμένα ψάρια με το «εν δύο» των ένστολων, και τους «πλιατσικολόγους». Ήταν ευδιάκριτες οι λειτουργίες τους και ποτέ δεν μπερδεύτηκαν. Άλλωστε, μετά από ένα τέταρτο οι πολλοί διαδηλωτές διαλύθηκαν, μην αντέχοντας δακρυγόνα και φωτιές, οι «μπαχαλάκηδες» κλείστηκαν στα πανεπιστήμια και οι πλιατσικολόγοι συνέχισαν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Είδαμε πιτσιρικάδες να κλέβουν γυαλιά και ρούχα, είδαμε μετανάστες να βγαίνουν με δεκάδες κινητά στα χέρια και νεαρούς σαμουράι με σπαθιά στην Ομόνοια. Αν ήταν να έρθουν οι εξωγήινοι και να μας καταστρέψουν ολοκληρωτικά, θα είχαμε λιγότερη υστερία. Αλλά μήπως πρέπει να σκεφτούμε πώς φτάσαμε σ' αυτό σημείο; Μήπως η αφορμή της δολοφονίας έβγαλε κόσμο στο δρόμο που είχε «φορτώσει» πολύ και έψαχνε καιρό μια ευκαιρία στα όρια της ανομίας για να ξεσπάσει; Ο συνωστισμός μεταναστών σε διαμερίσματα-μπουντρούμια και οι άθλιες εργασιακές συνθήκες, οι ανασφάλειες που δημιουργούν οι απανωτές και οι επερχόμενες οικονομικές κρίσεις, η απουσία οποιασδήποτε πολιτικής πρόθεσης και η ανυπαρξία οποιασδήποτε κυβερνητικής πολιτικής πέραν του real estate, των «κουμπάρων» και των μιζών. Το 1/5 των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας και σίγουρα θα ζήλεψε τα φορέματα που άρπαξαν οι επιτήδειοι από τα καταστήματα της Σκουφά. Ποιοι είναι αυτοί που κάψανε και κλέψανε την Αθήνα τη Δευτέρα το βράδυ; Σίγουρα όχι αυτοί που ήθελαν να διαδηλώσουν για τη δολοφονία του Αλέξη. Ούτε οι αστυνομικοί. Αυτοί δεν ήταν πουθενά.
Τι έρχεται μετά; Ποια είναι η επόμενη μέρα;«Η κυβέρνηση δεν θα ανεχθεί αυτές τις συμπεριφορές» είπε ο Προκόπης Παυλόπουλος την ώρα, που η Αθήνα γινόταν παρανάλωμα. Αφού έπεσαν οι κάμερες και κοιμήθηκαν οι ανεπανάληπτοι πανελίστες η πόλη συμμαζεύτηκε. Όσο ήταν ξύπνιοι, επέτρεπαν αυτοί και η εξαφανισμένη πολιτική τοποθέτηση σε κοινωνικά κακόμοιρους να λεηλατούν τα πάντα. Για να τα δείχνουν και να λένε πως η κυβερνώσα τάξη δεν φταίει σε τίποτα. Εκεί ακούστηκαν και οι πρώτες φωνές που κάνουμε πως δεν τις ακούμε. Αλλά υπάρχουν. «Γιατί δεν μπαίνει ο στρατός στην πόλη;» ή «Είδα μια ομάδα 5 ατόμων να συζητάει σε μια πλατεία. Κάτι ετοιμάζουν». Στους παλαιότερους θα θυμίζουν πολλά αυτά τα λόγια. Ακούστηκε και το «Καραμανλής ή Χάος(τανκς)» και γυρίσαμε σαράντα χρόνια πίσω. Δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία δεν συμβαδίζει με την εξέλιξη. Η Αθήνα, από το Σάββατο μέχρι τη Δευτέρα, δείχνει ότι είμαστε καθυστερημένοι. Ας το αποδεχτούμε.
Συνομιλώντας με τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών κ. Μιχάλη Σπουρδαλάκη προσπαθήσαμε να φτάσουμε σε κάποια γρήγορα συμπεράσματα για τα τελευταία γεγονότα. Τίποτα δεν είναι βέβαιο. Το κύμα και η διασπορά ήταν πρωτόγνωρα. Την ώρα που καιγόταν το χριστουγεννιάτικο κέντρο στην πλατεία Συντάγματος, αναποδογύριζαν αυτοκίνητα στην Κόρινθο και προσπαθούσαν να κάψουν τη Νομαρχία Χανίων. Επίσης ο αυθορμητισμός ξεπερνούσε το οργανωμένο, κατά πολλούς, σχέδιο. Οι μαθητές βγήκαν παρορμητικά στο δρόμο και νομιμοποιημένα από την κρατική βία εκτόξευαν νεράντζια στους αστυνομικούς που ειρωνευόμενοι τους τραβούσαν φωτογραφίες με τα κινητά. Υπήρξε πολύς κόσμος που διαδήλωσε για πρώτη φορά. Δεν είναι μόνο μια υπόθεση του άβατου των Εξαρχείων, αλλά παίρνει κατά κύματα μια μαζική διάσταση.
Το ζήτημα είναι πως η ύφεση του όλου ζητήματος θα ήταν ευκολότερη αν υπήρχε μια πολιτική παράταξη που να μπορούσε οργανωτικά να ενσωματώσει την αγανάκτηση και να την μετατρέψει σε πολιτικό λόγο. Το ΠΑΣΟΚ κρύβεται, το ΚΚΕ διαδηλώνει περικυκλωμένο από την αστυνομία και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στο δρόμο, αλλά χάνει το παιχνίδι των media. Μια υγιής κατάληξη θα ήταν να καρπωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφους και υποστήριξη, αλλά η εμπειρία δείχνει πως ο κόσμος θα κινηθεί συντηρητικά ξεχνώντας Βατοπέδι, οικονομία κ.λπ.. Μπροστά στις εικόνες της καταστροφής, οι «νοικοκυραίοι» θα συσπειρωθούν με στόχο να φέρουν το νόμο και την τάξη απέναντι στα «ατίθασα παλιόπαιδα». Η περίπτωση Σαρκοζί φαντάζει ιδανική για τον κύριο Καραμανλή, που, όμως, παραβλέπει ότι το κράτος που παρέλαβε και συνεχίζει να διοικεί έδωσε τη δυνατότητα στους πολίτες να θεωρήσουν πως η βία είναι και δικό τους δικαίωμα και πάνω απ' όλα απέδειξε πως τα κανονικά παιδιά στην Ελλάδα γεννιούνται κανονικά, αλλά δεν μεγαλώνουν κανονικά, δεν ονειρεύονται κανονικά, δεν ερωτεύονται κανονικά και δεν πεθαίνουν κανονικά.
σχόλια