Νομίζω ότι ο πρόεδρος Μπους δεν κάνει απολύτως τίποτα για το AIDS. Στην πραγματικότητα, δεν είμαι σίγουρη αν ξέρει καν πως γράφεται η λέξη.
Έμαθα περισσότερα για την αγάπη, την ανιδιοτέλεια και την κατανόηση από ανθρώπους που γνώρισα σε αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια στον κόσμο του AIDS, απ'' όσα έμαθα ποτέ από τον ανταγωνιστικό κόσμο δολοφόνων στον οποίο πέρασα τη ζωή μου.
Έχω χάσει συγγενείς από AIDS. Δύο από τα πιο αγαπημένα μου ξαδέρφια. Έχω χάσει φίλους από το AIDS, φίλους από το γυμνάσιο που δεν κατάφεραν να χαρούν τα 21α τους γενέθλια, τη δεκαετία του ΄80. Όταν είναι τόσο κοντά σου, δεν μπορείς, ξέρεις..., είναι αδύνατο ουσιαστικά να το αρνηθείς, ούτε μπορείς να τρέξεις μακριά του.
Το ίδιο το AIDS αποτελεί ένα απίστευτο στίγμα.
Το AIDS, η ελονοσία και η φυματίωση είναι θέματα εθνικής ασφάλειας. Ένα παγκόσμιο πρόγραμμα αντιμετώπισης αυτών των θεμάτων θα κόστιζε περίπου 25 εκατομμύρια δολάρια... Τι είναι αυτά; Μερικοί μήνες στο Ιράκ.
Δεν κολλάς AIDS από αγκαλιά ή χειραψία ή γεύμα με έναν φίλο.
Για μένα το AIDS είναι μια παγκόσμια επιδημία και κάθε χώρα μπορεί να επηρεαστεί από αυτό. Ως εκ τούτου, θα μπορούσε να συζητηθεί σε διεθνές επίπεδο. Δυστυχώς, το AIDS δεν χρειάζεται βίζα.
Χρειαζόμαστε ασφαλείς χώρους, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να συζητάνε και να δέχονται αγωγή. Σαράντα δύο εκατομμύρια άνθρωποι είναι ήδη νεκροί από το AIDS. Ποια λογική υπαγορεύει να μη μιλάμε για το θέμα;
Το AIDS υποχρεώνει τους ανθρώπους να θεωρούν ότι το σεξ έχει πιθανότατα ως άμεση συνέπεια την αυτοκτονία. Ή τον φόνο.
Ο γιος μου πέθανε από AIDS.
Στο επίκεντρο των θεμάτων ασφαλείας βρίσκεται η προστασία της ανθρώπινης ζωής – και τώρα γνωρίζουμε ότι ο αριθμός ανθρώπων που πέθαναν από AIDS την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα ανταγωνίζεται τον αριθμό όσων πέθαναν σε όλους τους πολέμους όλων των δεκαετιών του 20ού αιώνα.
Όταν αδιαφορούμε για την υπερθέρμανση του πλανήτη, όταν είμαστε ανεύθυνα αργοί στις κινήσεις μας όσον αφορά το AIDS στην Αφρική, όταν δεν παίρνουμε πρωτοβουλίες και αρκούμαστε στη ρητορική μας και τους στόχους μας, στέλνουμε ένα φοβερό μήνυμα διπλοπροσωπίας και υποκρισίας.
Είδα ένα όνειρο, νομίζω το 1985, όταν ένας φίλος από το σχολείο αρρώστησε – ένας από τους πρώτους ανθρώπους που ξέρω που κόλλησε τον ιό του AIDS. Τον ονειρεύτηκα στο δωμάτιό του, όπου ένας άγγελος μπήκε από το ταβάνι. Έγραψα ένα ποίημα με τίτλο «Άγγελοι στην Αμερική». Δεν το έχω ξαναδιαβάσει από τη μέρα που το έγραψα.
Το AIDS είναι μια απολύτως τραγική αρρώστια. όσα λέγονται, ότι είναι κάποιου είδους θεϊκή τιμωρία, είναι αηδίες.
Αυτό το AIDS είναι πολύ τρομακτικό. Ελπίζω να μην το πάθω.
Πρέπει άντρες και γυναίκες να καθίσουμε και να μιλήσουμε μεταξύ μας για το σεξ ανοιχτά και με ειλικρίνεια. Αυτο θα βοηθουσε αμεσα τον πολεμο κατα του AIDS. Αλλα η απουσια επικοινωνιας ειναι τρομερα προβληματικη.
Δεν θα ήταν υπέροχο να κολλούσες AIDS, δίνοντας χρήματα στους τηλεοπτικούς ιεροκήρυκες;
Στην Αφρική, τη δεκαετία του '90, με αξιοσημείωτη εξαίρεση τη Σενεγάλη και την Ουγκάντα, σχεδόν όλες οι κυρίαρχες εξουσίες αρνιόντουσαν ότι υπήρχε το πρόβλημα του AIDS.
Η ελίτ που κυβερνά τις περισσότερες χώρες βρίσκεται σε υπερβολική αμηχανία ως προς το θέμα του AIDS επειδή πρόκειται για σεξουαλικά μεταδιδόμενη ασθένεια.
Ραγίζει η καρδιά μου όταν σκέφτομαι ότι δεν υπάρχουν αρκετά λεφτά για να γίνει έρευνα για το AIDS, αλλά πολλοί πληρώνουν είκοσι φορές την αξία ενός ρούχου.
σχόλια