Duke Abduction

Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τον ήχο τους «ψυχεδελικό ροκ με επιρροές από '70s και '60s, με σφήνες από πανκ, φανκ και λίγη τζαζ», κι η αλήθεια είναι ότι ο ήχος τους ακούγεται τόσο '70s που απορείς πώς προέκυψε από τέσσερις 20άρηδες. Οι Duke Abduction, που μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο άλμπουμ τους σε παραγωγή του Blend aka Mishkin με τίτλο «The curious world of Duke Abduction», μπορούν στιγμιαία να σε ξεγελάσουν για την ηλικία τους: «Όταν o Blend άκουσε για πρώτη φορά το ντέμο μας νόμισε ότι ήμασταν 40άρηδες!», λένε γελώντας. Η αίσθηση του vintage που έχεις στην αρχή χάνεται ωστόσο, αν ακούσεις πιο προσεκτικά το άλμπουμ τους, κι ακόμα περισσότερο, αν τους δεις live. Η ένταση που βγάζουν στη σκηνή είναι μοναδική, οι μακρόσυρτες συνθέσεις με εξάρσεις «σκληράδας» και το space funk παραλήρημα με μελωδίες κρυμμένες πίσω απ' τη φασαρία είναι δύσκολο να προδώσουν τις επιρροές τους: από Tool και Radiohead, μέχρι Sigur Ros, King Crimson, Can και Pink Floyd. Διαφορετικές, όσο και τα τέσσερα μέλη μεταξύ τους. Αυτό που τους ενώνει είναι η ανάγκη τους να εκφραστούν μέσα από τη μουσική. «Παίζουμε για να μην πάμε σε ψυχαναλυτή», δηλώνουν. «Η καθημερινότητα με τσακίζει, τη βρίσκω πολύ ανούσια και βαρετή», λέει ο Γιώργος aka Obi Serotone. «Η μουσική σου δίνει μια άλλη διάσταση και ικανοποιείς κάποιες βαθύτερες ψυχικές ανάγκες. Ολοκληρώνεσαι». «Μέσα από μία πρόβα βγαίνεις δέκα κιλά ελαφρύτερος», λέει ο Κωνσταντής, «φαντάσου από το λάιβ πόσο ελαφρύτερος βγαίνεις! Η μπάντα είναι το όχημα για να ικανοποιήσεις όλες αυτές τις ανάγκες. Είναι απίστευτο συναίσθημα το να κάνεις λάιβ. Το 'χω ανάγκη να παίξουμε, να ξεδώσουμε, το καλύτερο της φάσης είναι να γουστάρει κι ο κόσμος κάτω, εκεί κι αν χάνεις ακόμα πιο πολλά κιλά! Νιώθεις ότι κάτι έκανες, ότι δεν πήγαν η πρόβα κι ο κόπος χαμένα».
«Ως άνθρωποι έχουμε πολλά αρνητικά, είμαστε πνιγμένοι στα πάθη μας, τις εμμονές μας, τις ψυχώσεις μας, η μουσική μας μπορεί να είναι κάτι ανώτερο από μας και να μας ελευθερώσει. Είναι σαν σημείο αναφοράς του τι σκέφτομαι, του τι με επηρεάζει και μπορεί μέσα στο μυαλό μου να βγάλω νόημα από αυτό που θα προκύψει».

Το «The curious world of Duke Abduction» κυκλοφορεί από τη Spinalonga Records.

1984

«Θα προχωράς, θα βλαστημάς, το αύριο είναι σήμερα» τραγουδούν στο φινάλε του έργου οι ηθοποιοί της παράστασης που βασίστηκε στο «προφητικό» βιβλίο του Όργουελ. Είναι μία από τις τελικές πρόβες κι είναι ντυμένοι ομοιόμορφα, με τις ίδιες μπεζ φόρμες, στα σκοτεινά, με μόνο φως το κόκκινο φως μιας σόμπας. Το έργο διαδραματίζεται μέσα σε ένα μπουντρούμι, σε έναν χώρο κενό, χωρίς τίποτα περιττό, κι οι ήρωες μιλούν κοιτώντας συνέχεια ψηλά. «Μιλούν με τον Μεγάλο Αδερφό όπως οι καλόγριες μιλούν με τον Θεό», εξηγεί ο Αλέξανδρος Βούλγαρης που το έγραψε και το σκηνοθέτησε. «Αυτό που κάνουμε είναι κάτι περίπου σαν το Last Days του Βαν Σαντ. Πήρε μια πολύ γνωστή ιστορία και την παραποίησε, έβαλε έναν ηθοποιό που δεν μοιάζει καθόλου με τον Κομπέιν, έβαλε μουσική που δεν μοιάζει καθόλου με τη δικιά του, άλλαξε τελείως τα γεγονότα. Αυτό κάναμε κι εμείς, κρατώντας τη βασική ιστορία, αλλά παρουσιάζοντάς τη με τον τρόπο που εμείς τη βλέπουμε».

«Το έργο βασίζεται πολύ στο συναίσθημα και δεν δίνει πληροφορίες για το 1984 -τις οποίες ο καθένας μπορεί να πάρει αν διαβάσει το βιβλίο-, είναι πιο πολύ συναισθηματικό. Κι αυτό είναι καλό, γιατί θα μπορέσουν να το καταλάβουν κι όσοι δεν το έχουν διαβάσει» προσθέτει η Ιωάννα.

«Αυτό που προσπαθούμε και είναι πάρα πολύ δύσκολο είναι να μην πάρουμε μέρος, όπως δεν παίρνει κι ο ίδιος ο Όργουελ», λέει η Αγγελική. «Εάν το κράτος του Μεγάλου Αδερφού είναι καλό ή κακό. Είναι μια πολύ δύσκολη ισορροπία, γιατί πρόκειται για ένα πολύ απολυταρχικό καθεστώς. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν υπήρξε κράτος χωρίς αυτό το σύστημα της παρακολούθησης, πάντα οι άνθρωποι παρακολουθούνταν από κάποιον. Το θέμα είναι πώς αυτό μπορεί να λειτουργήσει. Δεν υπάρχει έννομη πολιτεία χωρίς αυτό το κράτος της παρακολούθησης. Κι αυτό το έχει αποδείξει η ιστορία». «Γενικότερα, όλα είναι υπό αμφισβήτηση σε αυτή την παράσταση», συμπληρώνει ο Γιάννης. «Ο καθένας μπορεί να πιστεύει ό,τι θέλει, μπορεί να 'ναι ακόμα και μια εξουσία που έχει παρακμάσει, που πεθαίνει και που προσπαθεί να κρατηθεί. Από ποιον δεν έχει σημασία, όλοι συμμετέχουν σ' αυτό, επειδή έχουν μάθει να συμμετέχουν σ' αυτό, επειδή έχουν συνηθίσει». «Πολλά από τα πράγματα που η ανθρωπότητα θεωρεί αρνητικά, σιγά σιγά τα συνηθίζει, εξοικειώνεται μαζί τους», λέει ο Λεονάρντο. «Παλιότερα η έννοια του Μεγάλου Αδερφού και η παρακολούθηση ήταν κάτι φρικαλέο, τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να μας παρακολουθούν επί 24ώρου βάσεως, από το διαδίκτυο, μέσω πιστωτικών καρτών, μέσω των συναλλαγών και τελικά να μη δίνουμε δεκάρα».

Στο έργο υπάρχουν συνεχείς αναφορές στο σεξ, σαν να είναι μια χώρα πορνογραφίας, χωρίς να υπάρχει ακριβώς επαφή. Όλοι μιλάνε λέγοντας ερωτικές ιστορίες.

«Σήμερα, σε μια κοινωνία που είναι σεξουαλικά απελευθερωμένη, συζητάς με την παρέα σου και η κουβέντα πάντα καταλήγει στο σεξ. Σκέψου, σε μια κοινωνία που έχει απαγορευτεί η ηδονή του έρωτα και το σεξ γίνεται μόνο ως μια πράξη αναπαραγωγής, τι τρομερό απωθημένο κουβαλάνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι απέναντι στη σεξουαλική πράξη. Υπάρχει πολύ σεξουαλική βία, υπόγεια και απέναντι στον εαυτό τους και απέναντι στους υπόλοιπους...».

Παίζουν οι: Αργύρης Θανασσούλας, Αγγελική Καρυστινού, Γιάννης Λασπιάς, Δάφνη Μανούσου, Ιωάννα Σταυροπούλου, Λεονάρντο Σφοντούρης. Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Βούλγαρης. Μουσική (live): The Boy. Bios, Πειραιώς 84, Γκάζι, 210 3425335, από 12/2.

Error Code

Είναι απίθανο όταν το σκεφτεί κανείς, αλλά όλα ξεκινούν από το ερώτημα: τι γίνονται τα ηλεκτρονικά παιχνίδια όταν πεθάνουν; Ευτυχώς, δεν καταλήγουν όλα στις χωματερές. Κάποια απ' αυτά πέφτουν στα χέρια δημιουργικών ανθρώπων που έχουν τη διάθεση να πειραματιστούν και να μετατρέψουν τα παλιά παιδικά παιχνίδια σε ηλεκτρονικά μουσικά όργανα.

Δεν είναι ακριβώς καινούργιο το φαινόμενο. Ακόμα και στην Ελλάδα υπάρχουν καλλιτέχνες που εδώ και χρόνια δημιουργούν μουσική χρησιμοποιώντας παλιά ηλεκτρονικά παιχνίδια και μπόλικη φαντασία, ωστόσο τα δύο τελευταία χρόνια η σκηνή της chiptune/8bit μουσικής έχει συνδεθεί κυρίως με το Error Code.

«To Error Code είναι μία μη κερδοσκοπική πρωτοβουλία με σκοπό την προώθηση της πειραματικής και 8bit μουσικής στην Ελλάδα», λέει ο Plink, που βρίσκεται πίσω από αυτή την προσπάθεια. «To Error Code δημιουργήθηκε την άνοιξη του 2008 από ένα σύνολο ανθρώπων με κοινή ανάγκη για μουσική και πειραματισμό, δημιουργώντας ήχους και εικόνες με χρήση παλιών ηλεκτρονικών παιχνιδομηχανών, αυτοσχέδιων και τροποποιημένων ηλεκτρονικών κυκλωμάτων».

Μέχρι σήμερα, το Error Code έχει διοργανώσει αρκετά live show και διάφορες άλλες δραστηριότητες, όπως workshop και συναντήσεις ανθρώπων με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων και ιδεών για τη μουσική τεχνολογία και τη μετατροπή αντικειμένων και συσκευών σε μουσικά όργανα. Βασικός στόχος του είναι η δωρεάν διάδοση της ηλεκτρονικής μουσικής μέσω διαδικτύου και η διοργάνωση δωρεάν events (όσο αυτό είναι δυνατό).

Στην ομάδα του Error Code συμμετέχει πληθώρα νέων και αξιόλογων μουσικών, όπως οι Zolotof, Niadoka, Xaero, Sally Zero, Mt Du, Plink και tech0, ενώ δεν λείπουν και οι συνεργασίες με μουσικούς από το εξωτερικό, όπως η bubblyfish, ο Tony Light και ο Irrlicht Project.

Μέσα από τη διαδικτυακή σελίδα του (http://errorcode.gr), το Error Code προσφέρει δωρεάν τις μουσικές κυκλοφορίες Ελλήνων, αλλά και ξένων μουσικών και πειραματιστών της chiptune και low bit σκηνής. Πέρα από τις μουσικές κυκλοφορίες μέσω διαδικτύου, πρόσφατα άρχισε η παραγωγή περιορισμένων αντιτύπων σε μορφή CD-R, floppy disk, κασετών και βινυλίου.

Αυτή την περίοδο το Error Code διοργανώνει live show σε διάφορους χώρους την Αθήνας, ενώ παράλληλα βρίσκεται σε εξέλιξη το «εργαστήριο τροποποίησης ηλεκτρονικών παιχνιδιών και δημιουργίας ηλεκτρονικών κυκλωμάτων» στον χώρο της Knot Gallery.

www.errorcode.gr, www.myspace.com/errorcode, www.facebook.com/error.code.54