Με μια διάθεση για αναδρομή στο παρελθόν τους, για χαβαλέ και παρουσίαση του τελευταίου τους δίσκου, ο Vincent Cavanagh των, πολυαγαπημένων στο ελληνικό ροκ κοινό, Anathema, απαντά στις ερωτήσεις του Φοίβου Κρομμύδα, λίγο πριν τις εμφανισεις τους στην Ελλάδα.
Πως πήγε η συναυλία στο Union Chapel;
Ω, Θεέ μου, ήταν εκπληκτικό! Δεν μπορούσα να πιστέψω το γεγονός ότι έγινε sold out σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η ανταπόκριση του κοινού ήταν τουλάχιστον φανταστική. Είχαμε μια υπέροχη βραδιά με μερικές ακόμα υπέροχες μπάντες που έπαιζαν, τους Engineers, τους Pineapple Thief που είναι απίστευτοι, όπως επίσης και οι Nosound! Ήταν μια μοναδική βραδιά, εξαιρετική «βιτρίνα» για τη Kscope που θεωρώ πως είναι μια από τις καλύτερες δισκογραφικές εταιρίες της Αγγλίας τώρα που μιλάμε. Το κτίριο από μόνο του ήταν υπέροχο, είναι ένα πανέμορφο κτίσμα, του έριξα μια ματιά νωρίτερα στο Internet και δεν είχα καμία αμφιβολία ότι η συναυλία έπρεπε να γίνει εκεί. Φτάσαμε εκεί και δε μας απογοήτευσε. Όλο το κοινό στο τέλος τραγούδαγε τους στίχους του ρεφραίν του Fragile Dreams. Ήταν απίστευτο να βλέπεις 850 ανθρώπους μέσα σε μια εκκλησία να το τραγουδάνε. Ξεχωριστό συναίσθημα, ξέρεις. Δεν υπάρχει τίποτα σαν αυτό. Αιώνες και αιώνες εμπειρίας σε βοηθάνε να δημιουργήσεις μια τέτοια ακουστική, οπότε δεν υπήρχε ανάγκη μικροφώνων, ήταν ένα παλιό αγγλικό παρεκκλήσι και… ουάου, απλά έπρεπε να ακούσεις τον ήχο. Δεν υπάρχουν λόγια για να το περιγράψουν.
Μιλώντας περί συναυλιών σε παρεκκλήσι, δεν μπορώ να μη θυμηθώ το πρώτο σας όνομα, Pagan Angel, αρκετά προβοκατόρικο αν σκεφτείς ότι εκείνο τον καιρό η σατανική Black Metal άρχισε να αποκτά φήμη. Νιώθεις ακόμα τόσο «ανάγιος» μέχρι σήμερα; Θα ξαναέγραφες κομμάτι σαν το «Lord of Mortal Pestilence» φορώντας έναν τεράστιο ανάποδο σταυρό ενώ θυσιάζεις βρέφη στο Σατανά;
Θεέ μου, ναι!!! (γέλια) Ξέρεις, κάποιος είχε βγει και είχε βγάλει βρώμα ότι τρώμε γάτες! Σοβαρά τώρα, νομίζω ότι το συγκεκριμένο τραγούδι βγήκε από ένα βιβλίο που είχαμε διαβάσει τότε. Πόσο ήμασταν; 15; Κάπου τόσο. Κοιτάω πίσω σ αυτές τις μέρες με απόλυτη τρυφερότητα, ήταν πολύ αστείοι καιροί. Και τώρα κάτι ακόμα πιο αστείο: πριν ακόμα ξεκινήσουμε ως Pagan Angel, είχαμε μια κωμική μπάντα μαζί με τον Jamie (σ.σ.: ο δίδυμος αδερφός του και μπασίστας των Anathema), και είχαμε μαζευτεί κάποια Χριστούγεννα και παίζαμε κάποια τραγούδια σε στυλ Monty Python χιουμοριστική χριστουγεννιάτικη θεματολογία. Ήταν εξοντωτικά αστείο. Εκεί όμως ξεκίνησε όλο αυτό, ως ένα αστείο του στυλ των Monty Python. Ήδη όμως, είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα του σχολείου τον John (σ.σ.: ο ντράμερ τους), όταν ήμασταν 11 χρονών και σχεδιάζαμε κάτι εικόνες σε χαρτί Α4 που απεικόνιζαν πολύ λεπτά ανθρωπάκια σε κάτι τεράστια, επικά τοπία. Σε μια υπήρχε ένα τεράστιο παλλιροϊκό κύμα και σε ένα άλλο μια πεντάλφα και, γενικά, τα βάζαμε σε διάφορα σενάρια, ακόμα και σε αστείες ιστοριούλες. Στο τέλος έγινε τόσο μεγάλο που έπρεπε να βάζουμε όλο και περισσότερες κόλλες χαρτιού. Έτσι ξεκινησαμε δηλαδή, ζωγραφίζοντας εικόνες. Το μουσικό κομμάτι ήταν ήδη εκεί, ήδη ακούγαμε μουσική αλλά δεν παίζαμε. Για να καταλάβεις, δεν ξεκίνησα να παίζω σωστά κιθάρα μέχρι τα 15 μου. Αρχίσαμε όμως να το παίρνουμε στα σοβαρά όταν γράψαμε το κομμάτι «Crestfallen». Τότε καταλάβαμε ότι υπάρχει κάτι που μπορούμε να εξωτερικεύσουμε.
Το 2010 που ο Danny είχε έρθει για ακουστικό show, ανέφερε ότι περιστασιακά βγαίνει για μπύρες με τον Jeff Walker των Carcass. Δεδομένου ότι αποτελείτε αναπόσπαστο μέρος της «Ανάγιας Τριάδας της Peaceville» μαζί με τους Paradise Lost και τους My Dying Bride, πόσο συχνά συναντιέστε μαζί τους για παρόμοιες κραιπάλες όπως αυτές που ίσως κάνατε πριν χρόνια;
Ο Danny δεν πίνει πλέον, αλλά μπορώ να πω ότι πίσω στις εφηβικές μου μέρες ο Jeff ήταν ο κολλητός μου σε θέματα πιώματος στο Liverpool. Με τους υπόλοιπους συναντιόμαστε μόνο στις συναυλίες. Αυτοί μένουν ακόμα στην Αγγλία και εγώ στο Παρίσι, ενώ δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος για να τους συναντήσω. Όταν όμως συναντιόμαστε είμαστε πολύ φιλικοί μεταξύ μας, ειδικά οι Paradise Lost, είναι πολύ αστείοι τύποι.
Μας επισκεφτήκατε 2 φορές σε τρία χρόνια. Μια σε ένα εκπληκτικό headline show το 2008 και μια ως support στους Porcupine Tree το 2010, ενώ ο Danny έχει περάσει από τα μέρη μας σε 2 ακουστικά show στο μεσοδιάστημα. Τόσο πολύ σας λείπουμε ως κοινό ή είναι μια καλή ευκαιρία για σουβλάκια;
Σουβλάκια εννοείται. (γέλια) Όχι, ήταν πολύ καλή και η εμφάνιση με Porcupine Tree αλλά ήταν μικρή η συναυλία μας, τώρα ήρθε η ώρα να παίξουμε και μερικές headline συναυλίες. Δε θέλουμε να το καθυστερούμε πολύ, θέλουμε να παίζουμε κάθε φορά που βγάζουμε νέο δίσκο. Αλλά τώρα μας πήρε πολύ καιρό. Είναι 2011 και έχουμε 3 χρόνια να παίξουμε σε εσάς, οπότε ήρθε ο καιρός να επιστρέψουμε και ανυπομονώ να έχω αυτή την υπέροχη εμπειρία ξανά. Είναι κάτι πολύ ξεχωριστό για εμάς
Μετά από τόσες επισκέψεις στην Ελλάδα, πιστεύω πως έχεις κατασταλάξει στην αγαπημένη σου ελληνική γεύση…
Ω ναι. Θαλασσινά. Έχω φάει μερικές πεντανόστιμες ποικιλίες θαλασσινών, απίστευτα χταπόδια. Εν γένει λατρεύω τη μεσογειακή κουζίνα, ειλικρινά, ενώ πάντα έχω υλικά στο σπίτι για χωριάτικη σαλάτα, υπάρχουν πάντα εκεί (γέλια). Είναι υγιεινή, νόστιμη, φρέσκια και ό, τι πρέπει για καλοκαίρι, ε, και αφού προσπαθούμε να προσέχουμε λίγο την υγεία μας είναι ιδανική. Πολύ νόστιμα είναι και τα κεμπάπ και τα σουβλάκια αλλά δεν μπορείς να τα τρως και συνέχεια.
Πιο ντροπιαστικό σκηνικό που μπορείς να θυμηθείς μέσα στις επισκέψεις σου στην Ελλάδα;
Έχω να διηγηθώ τέτοια σκηνικά από όλο τον κόσμο εκτός από την Ελλάδα. Από εκεί μόνο ωραίες αναμνήσεις έχω, συνήθως να ξενυχτάω με παλιούς γνωστούς μετά τις συναυλίες και να με παίρνει ο ύπνος στα πίσω καθίσματα στα πρώτα πρωινά τρένα (γέλια). Αλλά ένα πολύ αστείο σκηνικό ήταν στη Φινλανδία. Στο τέλος του Flying άρχισα να στριφογυρνάω με την κιθάρα μου και το πόδι μου μπλέχτηκε στο καλώδιο. Οπότε κατέληξα να πέφτω στην πλάτη μου με το άλλο μου πόδι να αιωρείται, το παντελόνι μου σκίστηκε και το μόνο που έχω να σου πω είναι πως αισθάνθηκα πολύ χαρούμενος που μπόρεσα να σηκωθώ και να αλλάξω πολύ γρήγορα παντελόνι. Ευτυχώς που φορούσα εσώρουχα (γέλια). Θα έπρεπε να ανέβει και άλλο η τιμή του εισιτηρίου για αυτό το σκηνικό, αλλά ντάξει, δε θα το έκανα. Πολύ Spinal Tap σκηνικό πάντως.
Το νέο album σας ακούγεται να δίνει περισσότερη έμφαση σε μια ελαφρώς αισιόδοξη μελαγχολία και όχι τόσο στα καταθλιπτικά μοτίβο για τα οποία γίνατε ιδιαίτερα αγαπητοί σε μεγάλη μερίδα κόσμου. Δεν φοβηθήκατε ότι αυτό σε συνδυασμό με την παρουσία ενός ανθρώπου που η πλειοψηφία των παλιών σας οπαδών ίσως να απεχθάνεται (του Ville Valo δηλαδή) θα σας κόστιζε σε θέμα της «οικογένειας» σας;
Η συμμετοχή του Ville είναι πολύ χαμηλά στη μίξη οπότε δεν μετράει πραγματικά. Για να είμαι ειλικρινής μαζί σου, όταν ακούω συγκεκριμένα κομμάτια του δίσκου βρίσκω αρκετό σκοτάδι μέσα τους, όπως το Universal, που είναι ένα από τα σκοτεινότερα κομμάτια που γράψαμε ποτέ. Καταλαβαίνω τι εννοείς, υπάρχει ένα συγκεκριμένο κλίμα αισιοδοξίας, που είναι απόλυτα φυσικό. Αλλά την ίδια στιγμή νομίζω ότι υπάρχει αρκετό σκοτάδι, δεν είναι μια νέα κατεύθυνση που παίρνουμε. Είναι κομμάτι της εξέλιξής μας, κομμάτι του ποιος είσαι τη δεδομένη στιγμή, του τι θες να εκφράσεις. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτές οι λυπητερές στιγμές της ζωής σου έχουν τελειώσει. Υπάρχουν μερικές στιγμές πάνω στις οποίες θα βασιστεί ο επόμενος δίσκος οι οποίες είναι πάρα πολύ σκοτεινές και μελαγχολικές. Τα ανθρώπινα όντα είναι πολύ διχασμένα, υπάρχει μια συνεχής σύγκρουση συναισθημάτων, έστω και μέσα στο χρονικό διάστημα μιας μέρας. Πόσο μάλλον μέσα σε ένα χρόνο, ή μια ολόκληρη ζωή.
Η μουσική μας είναι πάντα τίμια θα το’ λεγα αυτό. Θα έλεγα ότι ανέκαθεν ήταν ένας ειλικρινέστατος αντικατοπτρισμός μας. Εκτιμώ την ανταπόκριση μεγάλης μερίδας κόσμου, ειλικρινά, διότι μόλις κυκλοφορήσει το νέο μας μουσικό πόνημα, είναι δικό τους θέμα να αποφασίσουν αν τους αρέσει ή όχι. Αν σου αρέσει, μπορείς να πάρεις ό, τι θες από αυτό. Την ίδια στιγμή, μπορεί αυτό να σε εμπνεύσει ακόμα και ως συγγραφέα γιατί τότε γνωστοποιείς την ιδέα σου. ΠΡΕΠΕΙ να παραμείνεις πιστός στην ιδέα και ειδικά όταν γράφεις μουσική από την οπτική γωνία μας, η οποία είναι πολύ διαισθητική και πολύ συνδεδεμένη με τα συναισθήματα μας απέναντι σε κάτι που είναι περισσότερο υποσυνείδητο και υποκειμενικό αντί για εξωτερικά ζητήματα. Γράφουμε μουσική για εσωτερικά ζητήματα, για τα εσωτερικά μας «τοπία» αν το προτιμάς. Και είμαστε υποχρεωμένοι να ζωγραφίσουμε αυτές τις εικόνες, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με το ποια χρώματα θα χρησιμοποιήσουμε, δεν μπορείς απλά να διαλέξεις την τέχνη κάποιου άλλου. Πρέπει να διαλέξεις και χρώματα από την παλέττα του κοινού, γιατί αυτό θέλουν. Πρέπει να παραμείνεις ειλικρινής και να τελειώσεις την εικόνα για να είναι ακριβώς όπως πρέπει να είναι. Είναι η ψυχή αυτή που σε καθοδηγεί να το κάνεις, όπως και να έχει. Ο Danny έχει μια καλή μεταφορά γι’ αυτό: είναι σαν να σε μεταφέρουν τα νερά ενός ποταμού και το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να περιμένεις. Και καθώς διασχίζεις τα νερά αυτού του ποταμού υπάρχουν αμέτρητοι περισπασμοί τους οποίους πρέπει να αποφύγεις, μπορείς να σταματήσεις στο λιμάνι των απαιτήσεων του κοινού, του celebrity, του εγωισμού, των χρημάτων, αλλά μπορεί να σε τραβήξουν από τον αρχικό σου σκοπό και είναι σημαντικό να μείνεις στις μπουρμπουλήθρες και να τις αφήσεις να σε μεταφέρουν εκείνες. Η ίδια η συνείδηση μας είναι σαν ποτάμι, η ροή της δημιουργίας μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ποτάμι. Οπότε όταν δημιουργείς μουσική είναι κάτι που αντιπαρέρχεται τις διεργασίες της αριστερής/πρακτικής μεριάς του εγκεφάλου σου και της λογικής της.
Περίπου ένα χρόνο πριν ο Danny αποφάσισε να μετακομίσει στη Νορβηγία, σε αναζήτηση του εαυτού του, θυμίζοντας μου τα ταξίδια του George Harrison στην Ινδία για τον ίδιο λόγο. Προσωπικά πιστεύεις πως τα τοπία της Νορβηγίας έχουν μεγαλύτερη ανταπόκριση στον σαφώς πιο σκοτεινό ψυχισμό του σημερινού ανθρώπου;
Δεν μπορώ να σου μιλήσω με σιγουριά για τον Harrison, θεωρώ πως τα ταξίδια που έκανε στην Ινδία ήταν για την προσωπική του τέρψη. Η σύνδεση του Danny με τη Νορβηγία ήταν ότι προσπαθούσε να βρει την εσωτερική του ειρήνη, όχι τόσο ψυχαγωγία, μόνο ένα κομμάτι εκπλήρωσης στη ζωή του, κάπου που θα μπορούσε να είναι χαρούμενος, που το πνεύμα του τόπου και οι κάτοικοί του αντανακλούσαν τον τρόπο που αισθανόταν. Ειδικά η φύση είναι πολύ επιβλητική εκεί πάνω, τα δάση και τα τοπία, και αυτή προκάλεσε μια σύνδεση μαζί του κατά κάποιον τρόπο. Κάποια από τα τραγούδια που έγραψε για το νέο δίσκο όπως το «Dreaming Light» και το «Summernight Horizon» βασίζονται στις εκεί εμπειρίες του. Ήταν τόσο φυσικό γι’ αυτόν. Μετά από μερικούς μήνες, όμως, συνειδητοποίησε ότι δεν του έδινε το 100% της προσοχής που ήθελε, ζούσε στο Oslo που, αν και δεν είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου, κατοικείται από φανταστικούς ανθρώπους. Συνειδητοποίησε λοιπόν ότι άκουγε πολύ αγγλικό ραδιόφωνο, κυρίως το Radio Merseyside του Liverpool, οπότε άρχισε να αισθάνεται μια νοσταλγία και συνειδητοποίησε ότι προς το παρόν ίσως να μην είναι το κατάλληλο μέρος γι’ αυτόν. Μπορεί στο μέλλον αλλά όχι τώρα. Οπότε μετακόμισε στην Αγγλία και μάλλον θα μετακομίσει στο Λονδίνο, κάτι το οποίο με βολεύει καθώς από το Παρίσι είναι 2 ώρες με το τρένο.
Ποια είναι η πιο ένοχη μουσική σου απόλαυση;
Ωχ, αυτό θέλει σκέψη. Κοίτα, τότε που ηχογραφούσαμε το δεύτερο demo μας, δούλευα σε ένα στούντιο ηχογραφήσεων και ο ιδιοκτήτης του έπαιζε σε μια ηλεκτρονική μπάντα. Αυτοί μου έμαθαν τον Aphex Twin και τους Hardfloor και όλες αυτές τις κλασσικές ηλεκτρονικές μπάντες, όπως επίσης με κάλεσαν να γίνω μέλος της μπάντας, καθώς προγραμμάτιζα τα beats τους και έπαιξα και σε καναδυό live μαζί τους. Πάντα ήμουν χωμένος σε αυτή τη σκηνή, αν και μεγάλωσα με Beatles, blues, soul και κλασσικό ροκ. Αλλά και όταν ήμουν 15 χρονών και έπαιζα τόσο ακραία μουσική αυτή δεν αντανακλούσε τα ακούσματα μου.Όσον αφορά τώρα στους μουσικούς «σκελετούς στη ντουλάπα», ξέρω ότι ο Danny αυτή την περίοδο έχει μια αδυναμία σε ό, τι έχει να κάνει με τα 80’s, οπότε και εγώ ακούω πολλά από αυτά (γέλια). Ο δικός μου σκελετός είναι η street rap, οι τύποι που κάνουν rap battles μέσα στη μέση του δρόμου, όχι όμως τα σκατά που βλέπεις στο MTV, τους τυπάδες με τις χρυσές αλυσίδες, τις λιμουζίνες και τις «καριόλες» τους και τα όπλα τους κ.ο.κ. Τα σιχαίνομαι αυτά. Μου αρέσει πολύ και η βρετανική grind σκηνή, η dubstep και η d’n’b. Αλλά η street rap μου αρέσει γιατί σου δίνει τη δυνατότητα του αυτοσχεδιαμού, κάτι που μου θυμίζει τους αυτοσχεδιασμούς των μεγάλων κωμικών όταν κοροϊδεύουν το κοινό, ενώ βρίσκω πολύ έξυπνο και δύσκολο να πρέπει να αντιμετωπίσεις λεκτικά τον άλλο επί τόπου και αυτό είναι κάτι που το σέβομαι. Φυσικά είναι απόλυτα μισογύνικο ενώ δεν υπάρχουν και λίγοι που μιλάνε για εντελώς γελοία πράγματα και όλη αυτή η macho εικόνα δεν με πείθει, αλλά σέβομαι την καλλιτεχνική έκφρασή τους.
Μια μη μουσική ερώτηση που σου έχει, ίσως ξαναγίνει. Θυμάμαι τον Baldrick στον τέταρτο κύκλο του Blackadder να τραγουδάει το «We’re Here Because We’re Here». Ποια από τα κλασσικά βρετανικά κωμικά show είναι αυτά για τα οποία δηλώνεις φανατικός ακόλουθος;
Ουάου, όντως; Δεν το θυμάμαι αυτό. Θυμάμαι όμως το ποιήμα του για τα γερμανικά τουφέκια «Μπουμ-μπουμ, μπουμ-μπουμ, μπουμ-μπουμ, μπουμ-μπουμ» (πολλά γέλια). Αν μιλάς για το sitcom στυλ, με τα γέλια των θεατών κλπ, πρέπει να σου πω το Monty Python’s Flying Circus, το Fawlty Towers, το Black Adder που ήταν ξεκαρδιστικό, το A Bit of Fry and Laurie ήταν πολύ καλό. Από τα πρόσφατα χρόνια το The Fast Show ήταν ξεκαρδιστικό, αλλά υπήρχε και ένα άλλο στο οποίο συνέβαιναν πολλά παράξενα πράγματα, που λεγόταν The League of Gentlemen, το οποίο προβαλλόταν 10 χρόνια πριν. Είναι μια σύμμειξη κωμωδίας και τρόμου. Είναι σαν ένα χωριό φρικιών, στο οποίο συμβαίνουν όλη την ώρα πράξεις καννιβαλισμού, απαγωγές και γενικά πολύ περίεργα πράγματα. Είναι απίστευτο. Ένα άλλο που μου άρεσε ήταν το Phoenix Nights που αφορούσε ένα νυχτερινό κλαμπ του βρετανικού Βορρά αλλά αν δεν είσαι από την Αγγλία, ΔΕΝ θα το καταλάβεις. Υπάρχουν και μερικοί απίστευτοι stand-up comedians, όχι μόνο από την Αγγλία αλλά και από την Ιρλανδία, όπως ο Dylan Morran. Είναι πολύ μικρόσωμος, ζωγραφίζει όλες αυτές τις εικόνες από τη φαντασία του, είναι απόλυτα αριστουργήματα που βγαίνουν από το μυαλό του. Επίσης πολύ αστείος είναι και ο Bill Bailey. Μ’ αρέσουν γιατί δε χρειάζεται να βρίζουν πολύ για να περάσουν αυτό που θέλουν να πουν. Ο George Carlin ήταν επίσης άψογος και ανέκαθεν ήμουν φαν του Bill Hicks. Επίσης υπάρχουν και μερικοί των οποίων η σάτιρα δεν είναι για όλους. Είναι απερίγραπτα πρόστυχη, αλλά έχουν και ορισμένα πάρα πολύ αστεία πράγματα να πουν. Έχουν πολύ μεγάλη διορατικότητα πάνω στη σύγχρονη ζωή και πολύ καλές απόψεις σε ορισμένα πράγματα. Αλλά όπως είπα, δεν είναι για όλους. Ακόμα μερικοί άνθρωποι σου λένε με απέχθεια «ΘΕΕ ΜΟΥ, Σ ΑΡΕΣΟΥΝ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ;»
Τελευταία ερώτηση: το 2008 μας κακομάθατε με ένα σετ 2μιση ωρών. Θα το επαναλάβετε; Γιατί ξέρετε πως είμαστε τόσο μανιακοί που μπορούμε να φτιάξουμε κίνημα, να έρθουμε backstage, να σας σύρουμε μέχρι τη σκηνή και να σας πούμε «Πάμε πάλι».
Σας αγαπάμε όλους εκεί κάτω. Και ό,τι κάνουμε βγαίνει από την καρδιά μας και ελπίζουμε να μπορείτε να συνδεθείτε με το υλικό μας. Δεν υπάρχει πιο ξεχωριστό συναίσθημα από το να βλέπεις κόσμο να ταυτίζεται με τη μουσική σου. Είναι απλά ό, τι πιο ξεχωριστό. Συνήθως κάνει κάποιος μουσική για να μη νιώθει μόνος του, να συνδεθεί με κάποιον κόσμο και να σταματήσει να νιώθει έτσι. Θα παίξουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Αν χρειαστεί θα σπάσουμε και τη συναυλία σε 3 μέρη. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό. Έχω ακούσει πως θα έχουμε και support μπάντα, οπότε ανυπομονώ να τους δω και να ακούσω αν είναι καλοί. Μετά από αυτό… ω Θεέ μου, θα ήθελα να παίξω ΟΛΟ το νέο δίσκο, ΟΛΑ τα κλασσικά μας και επίσης κάποια κομμάτια που δεν έχουμε ξαναπαίξει στην Ελλάδα.
i: Οι Anathema θα εμφανιστούν την Παρασκευή 7 Οκτωβρίου στο Fuzz Live Music Club, στην Αθήνα, το Σάββατο 8 Οκτωβρίου στο Principal Club Theater στη Θεσσαλονίκη και την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στα ΤΕΙ Ηρακλείου στο Ηράκλειο Κρήτης.
Προπώληση εισιτηρίων από τα TicketHouse και Public και ηλεκτρονικά από το ticketpro.gr . Τιμές εισιτηρίων για Αθήνα: 25€ προπώληση (τα πρώτα 1000 εισιτήρια) / 30€ ταμείο.
σχόλια