Γεννήθηκα στην Αθήνα. Από το νηπιαγωγείο το μόνο πράγμα που δεν βαριόμουν ποτέ να κάνω ήταν να ζωγραφίζω, επιπλέον δεν ήμουν ιδιαίτερα ικανός με οτιδήποτε άλλο και να καταπιανόμουν κατα καιρούς οπότε δεν είχα και πολλές επιλογές.
Μπορούσα να κάνω πάντα ότι ήθελα, κανείς από την οικογενειά μου δεν προσπάθησε να με κατευθύνει. Οι γονείς μου στηρίζουν 100% τις επιλογές μου, μου δείχνουν εμπιστοσύνη ακόμη και όταν ο ίδιος δεν εμπιστευόμαι τον εαυτό μου.Το μοναδικό πράγμα που περιμένουν από μένα είναι να είμαι υγιής και ευτυχής.
Σπούδασα ζωγραφική στη Καλών Τεχνών της Αθήνας στο εργαστήριο της Ρένας
Παπασπύρου. Φοβερή δασκάλα! Ανάμεσα σε πάρα πολλά πράγματα μου έμαθε
πως πρέπει να νοιώθω καλά με ότι και να κάνω, όπως και πως αν δεν έχω λύση για
κάποιο πρόβλημα μπορώ να φτιάξω μια. Στη συνέχεια έκανα μεταπτυχιακές σπουδές
στο Slade School of Fine Art του UCL στο Λονδίνο. Εκεί άρχισε να μου αρέσει και το γράψιμο.
Στα ελληνικά πράγματα μ’ ενοχλεί η κακή αισθητική. Οι λευκές αλουμινένιες πόρτες με τα χρυσά φινιρίσματα που αντικαθιστούν τα παλιά σιδερένια αριστουργήματα στις εισόδους των πολυκατοικιών, επείδη βαριούνται να φτιάξουν τις κλειδαριές τους οι ένοικοι είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα κακής αισθητικής που έχει εδραιωθεί πια. Μένω στη Κυψέλη που εξακολουθώ να πιστεύω πως είναι ακόμη (!) μια απο τις ωραιότερες περιοχές στην Αθήνα. Βέβαια όσο περνάει ο καιρός μου αρέσουν όλο και λιγότερα πράγματα. Εξακολουθεί πάντως να μου αρέσει πως ακόμα και τώρα διατηρείται κάπως η αίσθηση της γειτονίας, που βγαίνοντας από το σπίτι χαιρετάς τον περιπτερά, εμπιστευεσαι τον χασάπη σου, τέτοια πράγματα.
Στην κατάσταση της Αθήνας μ’ ενοχλούν αρκετά. Έξω από το Αρχαιολογικό Μουσείο μυρίζει έντονα κάτουρο, το Green Park στη Μαυροματαίων και ο Καλυβιώτης στη Κοδρικτώνος έχουν κλείσει, ψιλοφοβάμαι να περπατήσω σε αρκετές περιοχές τα τελευταία χρόνια, αδιανόητα όμορφα κτίρια στη 3η Σεπτεμβρίου, τη Πατησίων, τη Κυψέλη και σε πολλά άλλα σημεία της πόλης είναι στο κακό τους το χάλι, ερείπια… αν δει κανείς πλάνο της Ομόνοιας στη ταινία Η Σωφερίνα, η ελληνική ταινία του ‘64 θα βάλει τα κλάμματα… όσο κλισέ και αν ακούγεται το πράγμα πάει από το κακό στο χειρότερο και ως αφελής εξακολουθώ να μη καταλαβαίνω γιατι μπορεί και συμβαίνει αυτό. Από την άλλη παρακολουθώ με ενδιαφέρον τη κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πόλη, φυσικά δεν έχω ζήσει σε περίοδο πολέμου και καμιά φορά μου δίνεται η αίσθηση πως κάπως έτσι πρέπει να είναι, όπως την νοιώθω τώρα. Είμαι πραγματικά περίεργος να δω τι θα γίνει στη συνέχεια πάντως.
H νέα μου μου έκθεση στο SixD.O.G.S. με τον τίτλο Introducing Silver αφορά τη Silver, μια έφηβη ηρωίδα της τηλεοπτικής σειράς 90210. Κατά καιρούς εστιάζω σε διάφορα πρόσωπα που θεωρώ πως έχουν υφάνει ένα μύθο στο προσωπικό μου σύμπαν και τα τελευταία δύο χρόνια όλη μου η καλλιτεχνική προσοχή έχει στραφεί σ’ εκείνη. Για μένα η Silver πρώτα από όλα έχει ενδιαφέρον γιατί είναι χαρακτήρας που έχει αναπλαστεί. Γεννήθηκε με το όνομα Erin πριν από 18 χρόνια.
Κόρη της πρώην τοξικομανούς Jackie Taylor και του επιτυχημένου ορθοδοντικού Mel Silver και ετεροθαλής αδερφή των πρωταγωνιστών της σειράς, Kelly Taylor και David Silver, η μικρή Erin δεν είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σαν χαρακτήρας και εμφανιζόταν ανα καιρούς ώστε να “χρησιμοποιηθεί” στην εξέλιξη της πλοκής. Στο τελευταίο επεισόδιο της σειράς το 2000, φαίνεται να είναι η τελευταία φορά που τη συναντάμε, είναι πλέον εννιά ετών και εμφανίζεται σαν παρανυμφάκι στο γάμο του αδερφού της David με την Donna Martin. 
Το 2007 το τηλεοπτικό δίκτυο CW ανακοινώνει την έναρξη της spin-off σειράς 90210. Ανάμεσα στους νέους χαρακτήρες του ανακαινισμένου West Beverly High συναντάμε και ένα εκκεντρικό κορίτσι με το όνομα Silver, πόσο έξυπνο είναι αυτό;! Μπορεί να
είναι προσωπική εμμονή, μπορεί και να ταυτίζομαι μαζί της σε ενα βαθμό, δεν το
έχω ξεκαθαρίσει αυτό ακόμη. Ζήτησα λοιπόν από τη καλή μου φίλη, την Αλίκη
Παναγιωτοπούλου, η οποία ειναι επίσης καλλιτέχνης, να επιμέληθει την έκθεση και
να με βοηθήσει με αυτό το μπέρδεμα, να το αντιμετωπίσω με αντικειμενικότητα και
όχι περίττους συναισθηματισμούς. Στην ουσία σε αυτή την έκθεση η Αλίκη παρατηρεί
εμένα που παρατηρώ τη Silver και αυτό για μένα έχει περισσότερο ενδιαφέρον και
από την ίδια την ηρωίδα μου. Όπως κατάλαβες θεωρώ το κόσμο του κινηματογράφου, της τηλεόρασης, ένα συγχρονο μυθολογικό σύστημα άρα θα μπορούσες να πείς πως κατ’ επέκταση είμαι παιδί της ποπ κουλτούρας.
Το πώς εισπράττει το κοινό αυτά που βλέπει από μένα μ’ ενδιαφέρει, ειδικά όταν κάποιος κάνει τα δικά του σενάρια και ας μην έχουν σχέση με τα δικά μου. Ποτέ δεν υπάρχει μια μόνο επιφάνεια σε ένα έργο τέχνης. Ο καλλιτέχνης γενικότερα δεν είναι πάντα εύκολο να καταφέρει εύκολα να βρεί και να εκφράσει αυτά που θέλει μέσα από τη δημιουργική διαδικασία. Όπως σε όλα τα επαγγέλματα κάποιες φορές θα δυσκολευτεί και κάποιες όχι. Κάπου υπάρχει και η άποψη που λέει πως πρέπει να ταλαιπωρηθείς για να γίνεις σοβαρός καλλιτέχνης – κουραφέξαλα. Όταν μπορεί κανείς, εύκολα και γρήγορα, να βρει αλλά και να απορρίψει λύσεις στη δουλειά του είναι μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα διαδικασία. Δεν πιστεύω πλέον στο αυτομαστίγωμα χωρίς λόγο. Η δικιά μου εμπειρία μέχρι τώρα μ’ έχει διδάξει πως δεν πρέπει να αισθάνομαι ενοχές για ότι κάνω.
Η τέχνη για μένα είναι μια αναγκαία πολυτέλεια. Βέβαια μιλάω όντως μέσα στον χώρο (και τον χορό). Ένα έργο θεωρώ πως είναι πετυχημένο οταν – σε οποιαδήποτε του στάδιο - είναι πολύ κοντά σε αυτό που είχε στο μυαλό του να φτιάξει ο καλλιτέχνης. Η διαδικασία παραγωγής έχει την ίδια σημασία με το αποτέλεσμα και ορισμένες φορές μεγαλύτερη. Δεν ξέρω πότε ένα έργο θεωρείται ολοκληρωμένο, αν μπορεί κάποιος να πει πως ένα έργο τελείωσε… σε αυτή τη περίπτωση βαριέμαι τα τέλεια έργα. Έχω αρχίσει να μαθαίνω να το διασκεδάζω περισσότερο – αυτό φαντάζομαι προκύπτει με το πέρασμα του χρόνου.
Δυστυχώς επιτρέπω αρκετές πολυτέλειες στον εαυτό μου όντως αρκετά κακομαθημένος. Περισσότερες απ’ οτι ίσως με παίρνει. Μου φαίνεται εξωφρενικό πάντως που χρησιμοποιώ συχνά ταξί για τις μετακινήσεις μου. Όταν βγαίνω πάω κυρίως στο Au Revoir, στο sixD.O.G.S., στο Pop, στο Nixon, στο Tokyo, στις Κούκλες, στη Ράτκα. Η γνώμη των άλλων με ενδιαφέρει σαφέστατα, γιατί δυστυχώς είμαι πολύ ανασφαλής. Εκτιμώ όλους τους φίλους μου (Έλληνες και ξένους) σαν καλλιτέχνες – για αυτό προσπάθησα να γίνουν και φίλοι μου άλλωστε. Τώρα θέλω να γνωρίσω και να γίνω φίλος με τη Karen Kilimnik.
Η κρίση για να είμαι ειλικρινής δεν με επηρέασε και πολύ, δεν είχα και ποτέ χρήματα και από την άλλη εξακολουθώ να μη νοιώθω πως στερούμαι κάτι ακόμα και τώρα. Με φοβίζουν περισσότερο η ερήμωση του τοπίου καθώς και ο κόσμος γύρω μου που αγριεύει επειδή έχει αρχίσει να ζορίζεται. Ο πιο μεγάλος μου φόβος είναι πως κάποια στιγμή όλοι θα πεθάνουμε, πανικοβάλλομαι με την ιδέα.
photo by gglolita
Χμμ, αν υπάρχει κάποιος ή κάτι που ερχόμενος σε επαφή μαζί του μου έχει αλλάξει τη ζωή; Οι πάντες και τα πάντα μπορούν πολύ εύκολα να φέρουν τη ζωή μου πάνω κάτω χωρίς όμως αυτό να είναι δεδομένο κάθε φορά. Μια περιτομή, ας πούμε, θα μου άλλαζε τη ζωή:-)
O Aντωνάκης Χριστοδούλου είναι εικαστικός. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Στην νέα του έκθεση Introducing Silver μας ξεναγεί στον κόσμο της Silver, της έφηβης πρωταγωνίστριας της τηλεοπτικής σειράς 90210 ( spin-off της γνωστής σειράς της δεκαετίας του ’90 Beverly Hills, 90210). Mε σκηνικό μία αέναη εφηβεία, κεντρικό θέμα έναν προκατασκευασμένο χαρακτήρα και τη φιλική σχέση των δύο καλλιτεχνών ως συνθήκη, η έκθεση διερευνά την έννοια της αυθεντικότητας του εαυτού και κατ’επέκταση του έργου καθώς αυτός διαμορφώνεται μέσα από απανωτές ταυτίσεις, εξιδανικεύσεις και αποκαθηλώσεις.
Διάρκεια έκθεσης: 5 – 23 Ιανουαρίου
Ώρες Λειτουργίας: Δευτέρα εώς Κυριακή: 12:00 – 00:00
σχόλια