Κοιτάω την κοπέλα απέναντί μου, η οποία απέχει έτη φωτός από την εικόνα που είχα σχηματίσει για το ποιος μπορεί να κάνει τέτοια δουλειά. Η παροπλισμένη χίπισσα με το ροζ μαλλί που, μόλις γύρισε από το Νεπάλ όπου είχε πάει για να βρει τη θέωση και την αποθέωση, αποφάσισε να δουλέψει, άνοιξε το ευρετήριο με τα κουφά επαγγέλματα και έπεσε τυχαία στη σελίδα με αυτό, δεν ήρθε ποτέ στο ραντεβού για τη συνέντευξη. Αντίθετα εμφανίστηκε η Αλεξάνδρα Ελμποργκίνι, βιολόγος. Μορφωμένη, πολυταξιδεμένη και με επιχειρήματα. Και ιδιοκτήτρια της πρώτης τράπεζας σπέρματος για σκύλους.
Αναρωτήθηκα γιατί κάποιος σκύλος να ζητά εναγωνίως να αφήσει κληρονόμους για τα θαμμένα στον κήπο κόκαλά του. Μου εξήγησε πως υπάρχουν σκυλιά ράτσας με pedigree, το ταίρι των οποίων, έτσι ώστε να προκύψει απόγονος με μεγαλύτερο αστέρι, βρίσκεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Προξενιό δηλαδή; «Τα προξενιά και οι σχέσεις από απόσταση είναι κάτι συνηθισμένο στον κόσμο τους». «Και στο χωριό μου επίσης», σκέφτηκα, αλλά δεν τη διέκοψα. «Μέχρι τώρα οι περισσότεροι φόρτωναν το ζωάκι τους στο Ι.Χ., έπαιρναν δυο μήνες αναρρωτική άδεια και έφταναν μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου για να συναντήσουν τη νύφη, και μετά εύχονταν να σπάσει ο πάγος ανάμεσα στο ζευγάρι, κάτι που καμιά φορά δεν γίνεται ποτέ. Τώρα είναι πολύ απλό, επικοινωνούν με μας, κλείνουμε ένα ραντεβού στον κτηνίατρο για τη συλλογή σπέρματος, το επεξεργαζόμαστε για να διατηρηθεί και όταν προκύψει η ανάγκη το στέλνουμε για τα περαιτέρω. Η επιτυχία σύλληψης αγγίζει με αυτό τον τρόπο το 85%».
Τη ρωτάω πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. «Κατ’ αρχάς υπάρχει μεγάλη ζήτηση από οργανωμένα γραφεία του εξωτερικού για σπάνιες ράτσες οι οποίες έχουν συσσωρευτεί εδώ στην Ελλάδα και μέχρι τώρα δεν υπήρχε η οργάνωση». Τη ρωτάω για το πιο «ζουμερό» κομμάτι της διαδικασίας, που, ok, παραδεχτείτε το, όλοι γι’ αυτό θέλετε να μάθετε. «Είναι συνηθισμένη διαδικασία για έναν κτηνίατρο. Τοποθετούν ένα ειδικό προφυλακτικό, κάνουν μαλάξεις και συγκεντρώνουν την πρώτη δόση σπέρματος. Το περίεργο είναι ότι η εκσπερμάτωση των σκυλιών διαρκεί για 20 λεπτά, οπότε το ιατρείο γίνεται χάλια». «Πού να δεις τους τοίχους στο δωμάτιό μου», σκέφτηκα, αλλά και πάλι δεν διέκοψα. «Και η διαδικασία κατάψυξης είναι δύσκολη;». «Το σπέρμα είναι ένα κύτταρο με προσωπικότητα, τρέχει, συναγωνίζεται, διαλέγει. Είναι ένας bon viveur, του αρέσουν το φως, τα γλυκά (η φρουκτόζη), και όλες αυτές τις ιδιοτροπίες του τις εκμεταλλευόμαστε για να φτιαχτεί στο εργαστήριο το καλύτερο δείγμα».
Σίγουρα θα της έχει τύχει κάτι ακραίο. Μου απάντησε πως μια φορά που ο σκύλος κάποιου είχε -μάλλον- πιει ένα ποτηράκι κρασί παραπάνω την ημέρα της σπερματοληψίας και «συγγνώμη-δεν του έχει-ξανατύχει-κάτι-τέτοιο» (δεν εκσπερμάτωσε δηλαδή), ο ιδιοκτήτης άρχισε να τη βρίζει λες και είχε πρόβλημα ψυχρότητας η ίδια. Και τα αρνητικά σχόλια; «Η άγνοια δημιουργεί σενάρια επιστημονικής φαντασίας, εξάλλου, ως γυναίκα, πάντα έχω τον τελευταίο λόγο στην αρσενική αναπαραγωγική διαδικασία, οπότε έχω δεχτεί λεκτική επίθεση».
Γύρισα σπίτι ήσυχη πως είχα βρει τον τρόπο να ζήσει ο Αλέκος μου για πάντα. Του άνοιξα μια κονσέρβα, άνοιξα κι εγώ ένα σακουλάκι τσιπς και καθίσαμε να δούμε ένα DVD παρέα, ρομαντική κομεντί, λέει. «Κουράγιο, σκύλε μου, και θα βρεις το ταίρι σου, στο υπόσχομαι». Μου γάβγισε να σκάσω γιατί άρχιζε η ταινία «Dog… actually»… Αυτά είναι…
σχόλια