[ Από την Άλκηστη Γεωργίου ]
O Στέλιος Ευσταθόπουλος γεννήθηκε το 1956 στην Κω. Εργάστηκε στο Παρίσι σαν ελεύθερος επαγγελματίας στον τομέα της φωτογραφίας, και από το 1984 εργάζεται σαν οπερατέρ στη Γερμανική Τηλεόραση (A.R.D).
Τo 1985 γίνεται μέλος του Φωτογραφικού Κέντρου Αθηνών, ενώ από το 1987 μέχρι το 1992 υπήρξε επιμορφωτής στα τμήματα φωτογραφίας της Ν.Ε.Λ.Ε.
Για πέντε χρόνια εργάστηκε ως επιμορφωτής του Υπουργείου Πολιτισμού στο πρόγραμμα "Εκπαίδευση νέων τσιγγάνων στην φωτογραφία".
Φωτογραφίες του ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές και στο Μουσείο φωτογραφίας στη Θεσσαλονίκη.
Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Σήμερα, ο Στέλιος Ευσταθόπουλος μας παραχωρεί ένα μέρος της συγκλονιστικής του street photography από το κέντρο της Αθήνας, και μιλάει στο LIFO.gr
Αθήνα εντός
Από την αρχή της φωτογραφικής μου πορείας ο άνθρωπος ήταν και είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μου.
Διαλέγοντας την φωτογραφία σαν ένα μέσο έκφρασης ήταν αναπόφευκτο να βρεθώ στον δρόμο.
Η αποτύπωση ενός χώρου ή ενός γεγονότος χωρίς προσωπικά στοιχεία δεν με συγκινούσε. Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να δω με ένα διαφορετικό τρόπο τον κόσμο γύρω μου.
Οι δρόμοι της πόλης είναι για μένα σαν ένα θεατρικό σκηνικό, όπου εκδηλώνονται τυχαίες, εφήμερες πράξεις και σκηνές με μικρές εκπλήξεις που πολλές φορές δημιουργούν ένα φανταστικό κόσμο.
Πιστεύω πως το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μου χαρακτηρίζεται από αυτό το παιχνίδι που μόνο η φωτογραφία δρόμου μπορεί να προσφέρει.
Τριγυρνώντας στο κέντρο της Αθήνας συναντώ μικρές καθημερινές ιστορίες με πρωταγωνιστές ανώνυμους περαστικούς.
Η καθημερινότητα είναι γεμάτη μικρές εκπλήξεις
Ένα μετέωρο βήμα, μια χειρονομία, ένα βλέμμα δημιουργούν πολλές φορές καταστάσεις απρόσμενες, που χάνονται όμως στη ροή του πλήθους.
Το βλέμμα που περιπλανιέται τυχαία στην πόλη αποκτά καινούργια βιώματα που το οδηγούν σε μια καινούργια ανάγνωση της ζωής μέσα σ' αυτήν.
Η περιπλάνηση μέσα από τη φωτογραφική μηχανή αποκαλύπτει μια διαφορετική πραγματικότητα, που θα περνούσε απαρατήρητη, αν η φωτογραφία δεν κατάφερνε να την αιχμαλωτίσει και να μας παρασύρει σε ένα διαφορετικό δρόμο ερωτημάτων και στοχασμού.
Στην αρχή ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες χωρίς συγκεκριμένη άποψη ψάχνοντας στην πόλη εικόνες που θα ικανοποιούσαν τις αισθήσεις μου.
Αισθανόμουν όμως ότι έψαχνα για εικόνες σε λάθος μέρος.
Η συνηθισμένη εικόνα της πόλης, μας έχει γίνει τόσο οικεία που την προσπερνάμε με γρήγορα βήματα όταν την διασχίζουμε. Συνήθως αποστρέφουμε την ματιά μας από ότι μας ενοχλεί.
Σιγά σιγά άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που με ενδιέφερε ήταν να προσπαθώ να κάνω εικόνες που διηγούταν μικρές ιστορίες.
Να προσπαθώ να καταγράψω συναισθήματα.
Να εκφράσω ίσως τα δικά μου συναισθήματα για την πόλη.
Η γεωμετρία της σύνθεσης δεν ήταν το ζητούμενό μου.
Ισα ισα που πολλές φορές το χαοτικό κάδρο που έχουν κάποιες φωτογραφίες νομίζω ότι συμβάλει στο τελικό αποτέλεσμα.
Συμβαδίζει με το χάος της πόλης.
Οι φωτογραφίες μου νομίζω ότι περιγράφουν έναν εσωτερικό μου κόσμο, μια Αθήνα της φαντασίας μου πολλές φορές.
Μια Αθήνα που η εικόνα της με πληγώνει.
Κάποιες φορές το φανταστικό ταυτίζεται με το πραγματικό η ανάποδα και αυτό είναι που αναζητώ τριγυρνώντας στην Αθήνα.
Είναι περισσότερο ένα ημερολόγιο παρά μια προσπάθεια καλλιτεχνικής αποτύπωσης η δημιουργίας. Ένα χρονολόγιο χαμένων αξιών και αισθητικής.
Αν έβαζα ένα τίτλο που θα χαρακτήριζε αυτήν την ενότητα;
ΑΘΗΝΑ ΕΝΤΟΣ
"Success story" περίοδος
*Blog
**Facebook
σχόλια