Ότι τελικά δεν ζούμε στην Ευρώπη. Αλλά κάπου που (θα ήθελε να) μοιάζει Ευρώπη μα δεν τολμάει. Κι ας λέει ο δήμαρχος του Βερολίνου ότι όλες οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι ανοιχτές και προοδευτικές. Έχασε. Άσε που οι πόλεις φτιάχνονται και από τους ανθρώπους τους. Με άλλα λόγια δηλαδή, ο καθένας έχει την πόλη/χώρα που του αξίζει. Σκληρό μεν αλλά αληθινό.
Ότι για να είναι όμορφη μια πόλη δεν χρειάζεται μόνο χρήμα αλλά κυρίως θετική διάθεση, πίστη, στοργή και προδέρμ. Φυσικά οι λακκούβες, τα καγκελάκια και οι παρατημένες πλατείες δεν βοηθάνε στην ψυχολογία κανενός.
Ότι το παρελθόν φυγείν δυνατόν. Επειδή είναι εφικτό μια μίζερη διχοτομημένη πόλη και ένας ενοχικός ταλαιπωρημένος λαός να συγκεντρώσουν και πάλι τα φώτα της Ευρώπης - με την καλή έννοια.
Ότι έχει πολύ πιο προσιτούς πολιτικούς.Χρειάστηκε ένα τηλεφώνημα στο Ινστιτούτο Γκαίτε, δύο δικά τους και τρεις διευκρινίσεις από μας για να φτάσει τελικά Δευτέρα πουρνό-πουρνό η συνέντευξη του Δημάρχου του Βερολίνου στο mail μου. Στα γερμανικά μεν, αλλά μικρό το κακό. (Εδώ λίγα στατιστικά στοιχεία ψάχνουμε στα υπουργεία και μας στέλνουν από τον Άννα στον Καϊάφα και μετά σπίτι μας).
Ότι αν θες να έχεις μια νεανική πόλη, πρέπει να προωθείς τις τέχνες και τα γράμματα αλλά και το nightlife και το clubbing. Ισορροπία χρειάζεται και κάποια σεμνότης (και δεν εννοώ ηθική).
Ότι πολλοί Έλληνες ζουν εκεί ως μετανάστες. Και το σεβασμό που απαιτούμε για τους συμπατριώτες μας στα ξένα, καλό θα ήταν να τον εφαρμόσουμε κι εδώ, τόσο απέναντι στους μετανάστες όσο και μεταξύ μας.
Ότι δεν αρκεί να έχεις πέντε μήνες το χρόνο ήλιο στην πόλη σου για να χαμογελάς. Ειδικά στην Αθήνα, όπου κινδυνεύουμε να χαρακτηριστούμε οι πιο κακομούτσουνοι του κόσμου όλου.
Ότι μια πόλη για να είναι ζωντανή ΠΡΕΠΕΙ να αλλάζει, αρκεί οι αλλαγές να γίνονται μετά από μελέτη για να αποφεύγονται το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός. Καλό δηλαδή το μουσείο της Ακρόπολης, ένα διαμάντι θα είναι τελικά, που θα προσελκύσει στίφη τουριστών και όχι μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, αλλά γιατί στο και πέντε να βγουν όλα αυτά τα ξίφη;
Ότι για να είναι τουριστικός προορισμόςμια πόλη (και για τους νέους) δεν χρειάζεται να εμμένει στην αρχαιολατρία. Πώς το είπε ο Μπελ Λούντοβιτς; Ότι για να μπει η Αθήνα δυναμικά στην αχανή αγορά των city-break προορισμών πρέπει να σταματήσει η μονοδιάστατη υπερπροβολή της αρχαίας κληρονομιάς στις διαφημιστικές καμπάνιες.
Ότι η προστασία του περιβάλλοντος, η ανακύκλωση και όλα αυτά τα εξωτικά δεν αποτελούν τροχοπέδη για την ανάπτυξη μιας πόλης. Τα σχόλια περιττεύουν.
Ότι οι τιμές στο Βερολίνο είναι συνολικά πιο χαμηλές. Εξαιρούνται τα μέσα μαζικής μεταφοράς (και το ποσοστό ανεργίας).
• Βερολίνο
• Αθήνα
Φλιτζάνι καφέ:
€ 1,50-2
€ 3-4,5
Ποτήρι μπίρα (0,5 lt)
€ 3
€
5
Ένα κοκτέιλ
€ 7
€ 8-10
Εισιτήριο συναυλίας:
€ 5-120 (όπερα)
€ 10-50
Εισιτήριο σινεμά:
€ 8
€ 8-9
Πλήρες gourmet γεύμα:
€ 35
€ 40-45
Κυριακάτικη εφημερίδα:
€ 2,70
€
3
Εισιτήριο μετρό:
€ 2,10
€ 0,80
Διαδρομή ταξί (10 χλμ. ):
€ 10
€
6-7
Μπουκάλι γάλα:
€ 0,90
€ 1,20
Φρατζόλα ψωμί:
€ 2
€ 1,60
Ενοίκιο για ένα δυάρι:
€ 350
€ 350
Χαμηλότερος μισθός:
€ 800
€ 570
Ποσοστό ανεργίας:
15,6 %
8,4 %
Ποσοστό μεταναστών:
14
%
10 %
σχόλια