Με το που έφτασα στη Βαρκελώνη, πήρα τη διαπίστευση του Sonar κι έτρεξα να δω τους Austra.
Είχα υψηλές προσδοκίες απ' το Καναδέζικο συγκρότημα - είχα γράψει πολλές φορές γι' αυτούς στο "ΠΟΠ!".
*Lose ıt
Επειδή είχα λοιπόν υψηλές προσδοκίες, φοβόμουν μην απογοητευτώ. Το γεγονός ότι έπαιζαν σ' έναν υπαίθριο χώρο, σχεδόν ντάλα μεσημέρι, με τον κόσμο ζαβλακωμένο απ' τον ήλιο πίστευα ότι θα τους χαντάκωνε.
Κι όμως. Με το που βγήκαν, ο ζαβλακωμένος κόσμος άρχισε να χορεύει κι ο ήλιος ήταν απλώς ένα εφέ φωτισμού που δεν πρόσεχες καν αν έκαιγε. Κι αυτό γιατί πρόσεχες τις τρεις τραγουδίστριες που λικνίζονταν σαν να έπαιρναν μέρος σε παγανιστική τελετουργία και τη μουσική με την ισορροπημένη δόση μπιτ και μελωδίας.
Έπαιξαν αρκετά απ' τα τραγούδια του πρόσφατου (πρώτου τους) δίσκου, τον οποίο στη blogovision του 2011 είχα βάλει μέσα στο Top-5 των αγαπημένων μου δίσκων της χρονιάς.
Μου έκανε εντύπωση η βασική τραγουδίστρια. Είχε μια άνεση στη σκηνή, σα να το έκανε χρόνια αυτό, σα να μπορούσε να ελέγξει το κοινό με τα χέρια της: κουλ και μυστηριώδης αλλά φιλική και χαριτωμένη ταυτόχρονα.
Την τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Δεν μου έκανε εντύπωση πως αργότερα άκουσα από αρκετούς δημοσιογράφους για το σόου των Austra (που, να σημειωθεί, πραγματοποιήθηκε ταυτόχρονα με την εμφάνιση του Flying Lotus σε διπλανό χώρο όπου γινόταν το αδιαχώρητο). Η σκηνική τους παρουσία ήταν τόσο αβίαστα και απροσποίητα εντυπωσιακή που δεν μπορούσες να τραβήξεις τη ματιά σου από πάνω τους.
σχόλια