Πάντα θα'ναι πολύς ο κόσμος. Το έσχατο κοινό σου. Πιτσιρικαρία που δεν τα χάνει κάτι τέτοια, κακόχρονοι γείτονες, τσιράκια του αυτοκράτορα με λόγχες. Με δωρεάν προσκλήσεις και πούλμαν από επαρχία. Μιλιούνια ξαναμμένα από αίμα.
Κι εσύ να'χεις σταυρό να κουβαλήσεις,
καρφιά να υποδεχτείς,
τάματα να τηρήσεις,
επαγγελίες να μοιράσεις
Πάντα θα φτύνουν και θα χαχανίζουν. Δε χαμπαριάζουν από καινές διαθήκες οι αγριεμένοι. Ποιές βασιλείες των ουρανών και ποιές θαυματοποιίες κύριε γιέ του Θεού; Πιες λίγο κονιάκ και παλουκώσου ήσυχα ήσυχα να τελειώνει το γύρισμα.
Κι εσύ να'χεις σταυρό να σταυρωθείς
μαρτύρια να μαρτυρήσεις,
λάζαρους ν' αναστήσεις,
Πατέρα να ευχαριστήσεις
Πανδύσκολα, φρικτά κι αξέχαστα να έχεις.
- Κι ο σκηνογράφος να σου στήνει Άνοιξη επίτηδες.
σχόλια