Έχοντας ζωηρές αναμνήσεις απ' όλες τις εκλογές της Μεταπολίτευσης, το λέω μετά λόγου γνώσεως: Οι κάλπες που μας περιμένουν διαθέτουν –ανεξάρτητα από το τι θα βγάλουν– πολύ ιδιάζοντα χαρακτηριστικά. Ξεχωρίζουν από τις αναμετρήσεις των τελευταίων δεκαετιών.
Πρώτον και πιο ελπιδοφόρο: Ποτέ άλλοτε δεν είχαν εκτεθεί στην κρίση μας τόσο πολλοί «κανονικοί» άνθρωποι. Μη επαγγελματίες –εννοώ– πολιτευτές. Είναι ο νόμος, απ' τη μια, που προβλέπει πλήθη δημοτικών, διαμερισματικών, περιφερειακών συμβούλων. Είναι η ανάγκη, από την άλλη, που αισθάνονται μετά την εθνική χρεοκοπία οι πολίτες να πάρουν τα πράγματα στα χέρια τους, σε σχέση τουλάχιστον με ό,τι συμβαίνει στη γειτονιά και στο χωριό τους. Αποτέλεσμα; Μπορείς επιτέλους να σταυρώσεις και να εκπροσωπηθείς στο δήμο και στην περιφέρεια από κάποιον σαν εσένα – ίσως πιο ευαίσθητο, με περισσότερο, σίγουρα, ελεύθερο χρόνο. Και όχι από ένα κομματόσκυλο ή έναν Ναπολεοντίσκο ή έναν φαύλο που επιδιώκει να εκλεγεί για να κάνει μπίζνες.
Τα κόμματα φαίνεται να έχουν εν πολλοίς παραμεριστεί από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Ενώ κάποτε οι τοπικοί συνδυασμοί δεν περπατούσαν δίχως το «χρίσμα» της Ρηγίλλης, της Χαριλάου Τρικούπη, του Περισσού έστω, σήμερα μια τέτοια σφραγίδα αποτελεί βάρος. Ενίοτε και όνειδος. Όλοι θέλουν να εμφανίζονται σαν ανεξάρτητοι υποψήφιοι, βγαλμένοι μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας των πολιτών. Και αν κάτι τέτοιο είναι αστείο σε περιπτώσεις πρώην βουλευτών και υπουργών που ξαναβρήκαν δήθεν την αγνότητά τους, τα φαβορί στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, ο Καμίνης και ο Μπουτάρης, οφείλουν τη δημοτικότητά τους και στην έλλειψη κομματικής ένταξης.
Ο σιδηρούς βραχίων των κομμάτων έχει κυρίως πάψει να πιέζει τους πολίτες. Η «ιδεολογική συνέπεια», η προσήλωση δηλαδή στην κομματική γραμμή, κάθε άλλο παρά αρετή θεωρείται πλέον. Επωφελούμενοι της τριπλής κάλπης, πολλοί από εμάς θα ψηφίσουν εκλεκτικίστικα: Καμίνη, λόγου χάριν, στον δήμο, Δούρου στην περιφέρεια, Ποτάμι στις ευρωεκλογές. (Μην παρεξηγηθώ – δεν κάνω πρόταση.)
Τώρα που είπα Ποτάμι, δεκαετίες είχε να φανεί στα καθ' ημάς κόμμα που ο τίτλος του να μην το προσδιορίζει ιδεολογικά. Στην Τουρκία αυτός είναι μάλλον ο κανόνας – το Κόμμα του Ορθού Δρόμου, το Κόμμα της Μητέρας Πατρίδας κι άλλα εξίσου επικολυρικά.
Και στα εμβλήματα επίσης οι γείτονες δείχνουν μεγάλη επινοητικότητα: Η παράταξη του Ερντογάν έχει για σήμα μια ηλεκτρική λάμπα – θα σας γελάσω εάν πρόκειται για βιδωτή ή για μπαγιονέτ. Στην Ελλάδα η σχετική εικαστική έμπνευση έχει στερέψει από την εποχή του ήλιου του ΠΑΣΟΚ και του πυρσού της Νέας Δημοκρατίας. Περιμένω να δω ποιος επιτέλους θα χρησιμοποιήσει το κλασικό ελληνικό καραβάκι (αυτό που ήταν πάνω στη δραχμή). Και ποιος θα επαναφέρει τη μέλισσα που είχε προδικτατορικά ο Σπύρος Μαρκεζίνης και το κόμμα του, των Προοδευτικών.
Στις φετινές ευρωεκλογές γίνονται και «εισαγωγές-εξαγωγές» κομμάτων. Οι Ιταλοί θα έχουν την ευκαιρία, εκτός από το ελληνικό λάδι (που υπερτερεί του δικού τους), να προτιμήσουν και τον ελληνικό ΣΥΡΙΖΑ. Τον Αλέξη Τσίπρα, για την ακρίβεια. «Ψηφίστε Τσίπρα» λέγεται το εν λόγω ευρωψηφοδέλτιο. Κι εμείς, ωστόσο, μπορούμε να εμπιστευτούμε έναν ομογενή ονόματι Χατζημαρκάκη, ο οποίος σταδιοδρομούσε μέχρι πρόσφατα πολιτικά στη Γερμανία, μετά τη μη επανεκλογή του όμως εκεί, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στην πατρίδα των προγόνων του. Αλλαξοκωλιές; Εγώ θα το ονόμαζα απλώς διεθνοποίηση.
Οι υποψήφιοι στις ευρωεκλογές –εφόσον επιδιώκουν στα σοβαρά την εκλογή τους– προφανώς είναι ήδη ξεπαραδιασμένοι και κατάκοποι. Διανοείστε τι σημαίνει να κυνηγάς τον σταυρό σε εθνικό επίπεδο; Εάν η Β΄ Αθηνών θεωρείται αχανής εκλογική περιφέρεια, φανταστείτε κάποιον να τρέχει από το Σουφλί μέχρι την Ιεράπετρα και να κερνάει στους ενδιάμεσους σταθμούς. Γιατί όσο κι αν δηλώνει ο υποψήφιος εχθρός των παλαιοκομματικών μεθόδων, έναν καφέ, ένα κρασί, ένα φαΐ, πρέπει οπωσδήποτε να το προσφέρει σ' εκείνους που φιλοτιμήθηκαν να τον προϋπαντήσουν σε κάθε νομό. Αθροίστε, προσθέστε εισιτήρια και ξενοδοχεία, και ζαλιστείτε. Προσωπικά, πάντως, θα προτιμούσα αβλεπεί κάποιον που μπαίνει στη βάσανο της προεκλογικής εκστρατείας από μια διασημότητα η οποία θεωρεί ότι και μόνο το όνομα στο ψηφοδέλτιο εξασφαλίζει την επιτυχία της.
Όποιος απολαμβάνει τις εκλογικές αναμετρήσεις σαν θρίλερ με αβέβαια έκβαση, τις δύο επόμενες Κυριακές θα περάσει θαυμάσια. Τελείωσαν οι εποχές που οι δημοσκοπήσεις μάς πρόδιδαν, μας προϊδέαζαν έστω για το αποτέλεσμα. Το 2014, με τους περισσότερους πολίτες να αρνούνται να απαντήσουν σε γκάλοπ και απ' όσους απαντούν με το 1/3 να δηλώνει αναποφάσιστο, καμία απολύτως πρόβλεψη δεν μπορεί να είναι ασφαλής. Οι ίδιοι οι σοβαροί εκλογολόγοι τονίζουν ότι υπάρχουν περιθώρια μεγάλων εκπλήξεων. Η κάλπη μπορεί να εγκυμονεί είτε λουλούδια μοσχομυριστά είτε τέρατα.
Ασκήστε, λοιπόν, το εκλογικό σας δικαίωμα με γνώμονα όχι εικαζόμενους συσχετισμούς, βεβαιότητες που μπορεί να αποδειχθούν ολωσδιόλου απατηλές. Ψηφίστε με κριτήριο την τιμή και την πεποίθησή σας.
Καλό βόλι!
σχόλια