Σιγά μην αλλάξει τώρα το βιολί βιολάκι (μου).
'Ο,τι έπαιζε ,παίζει.
Κι ό,τι αγαπούσε,αγαπάει.
Είναι κολλημένα αυτά τα παλιά βιολάκια-πέντε ωραίες μουσικούλες έμαθαν κι αυτές έως δευτέρας παρουσίας.
Τη μουσική που τη λένε το φιλί σου δοσμένο την άνοιξη με καίει ακόμα *
Μια άλλη που τη λένε και την ξαναλένε τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυχία *
Μια παράλλη που τη λένε σ' έναν σχεδόν ερειπωμένο κόσμο *
Δεν αλλάζουν. Πολύ πείσμα τα παλιά όργανα,ανεπίδεικτα (νέας)μαθήσεως-ούτε ν' ακούσουν για διαδραστικούς πίνακες και κοινωνία της πληροφορίας.
Ξέρουν μόνο να θρηνούν τις παλιές οδύνες,να υποδέχονται τις καινούριες,ν' ανοίγουν μέρες και να κλείνουν νύχτες.
Ξέρουν τα βασικά.Δεν είναι του συρμού-δεν κάνουν συναυλίες συμπαράστασης.
Στη γωνίτσα τους αυτά τα βιολιά βιολάκια (μου) να παίζουν τις ίδιες έξι εφτά ωραίες μουσικούλες που έμαθαν από τότε.
Τη μουσική που τη λένε γυρνάς ξανά στα μέρη που σ' αλλάξαν *
Μια άλλη που πάντα τη λέγαν σ' ακούω να έρχεσαι *
Μια παράλλη που πάντα θα τη λένε να θυμάσαι κάνει κρύο σ' αυτό τον παράξενο κόσμο *
*στίχοι του νίκου-αλέξη ασλάνογλου, ο δύσκολος θάνατος
σχόλια