Η Κλαούντια Λιόσα δεν εγκαταλείπει τον αγαπημένο της μαγικό ρεαλισμό, αλλά τον παραλλάσσει, σε μια ταινία αγγλόφωνη και απογοητευτική στον τρόπο που χειρίζεται τις πληροφορίες και την αφαίρεση. Η Περουβιανή σκηνοθέτις που είχε κατακτήσει την Χρυσή Άρκτο πριν 6 χρόνια με το Teta Asustada, επανέρχεται με το Aloft, με πρωταγωνιστές την Τζένιφερ Κόνελι και τον Κίλιαν Μέρφι. Δεν θα αποκαλύψω τη σχέση ανάμεσα τους, αλλά στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται η ύπαρξη και η άρνηση μιας υπερφυσικής θεραπευτικής ικανότητας. Το Aloft μας αποκαλύπτεται με επίμονο λυρισμό και εξαιρετική φειδώ. Υπονοοούνται πολλά αλλά γίνονται αισθητά (πόσω μάλλον κατανοητά) πολύ λιγότερα, σε ένα κομφούζιο με ωραίες εικόνες και έναν μονοδιάστατο προβληματισμό για την αξία της ζωής, μπροστά στη δυνατότητα της ίασης της αρρώστιας.
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέϊτερ δεν καταπιάνεται καθόλου με μαγείες και δυσνόητα φαινόμενα. Το Boyhood, που μαζί με το 71 είναι μακράν ό,τι καλύτερο είδα φέτος στην Berlinale είναι ένα μικρό θαύμα, αφού καταγράφει την ζωή ενός αγοριού από τα 6 μέχρι τα 17 του χρόνια, με τους ίδιους συντελεστές μπροστά στην κάμερα, αλλά με δραματοποιημένο σενάριο. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης επιτέλους ολοκλήρωσε φέτος το φιλόδοξο και δύσκολο σχέδιο του, γνωστό και ως 12 Year Project (στο οποίο κρατούν ρόλους ο Ίθαν Χοκ και η Πατρίσια Αρκέτ ως χωρισμένοι γονείς του αγοριού, καθώς και η Λόρελαϊ Λινκλέϊτερ, κόρη του Ρίτσαρντ) και τα κατάφερε μια χαρά, αφού ενσωμάτωσε μια ολόκληρη ζωή χωρίς να φαίνονται οι ραφές, με κινηματογραφική ρευστότητα αξιοζήλευτη και μια απλότητα στις σχέσεις, που σπάνια βλέπουμε σε αντίστοιχες ταινίες. Διότι ενώ οι άλλοι μιλάνε για το περίφημο coming of age, ο Λινκλέϊτερ το αποτύπωσε χωρίς φτιασίδια.
Επιπλέον, χωρίς το άγχος του κρίσιμου συμπεράσματος: "Ανάθεμα κι αν γνωρίζω τι είναι η ζωή", λέει ο πατέρας στον γιό, λίγο πριν την κολλεγιακή του περιπέτεια, προτρέποντας τον να αυτοσχεδιάσει. Πάρα πολύ ωραία ταινία, από τον σκηνοθέτη που φέτος είναι υποψήφιος, για δεύτερη φορά στην καριέρα του, για Όσκαρ σεναρίου, για το Πριν Τα Μεσάνυχτα, σε παραγωγή του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου, για την Faliro House του οποίου, διαβάσαμε χτες στο Hollywodd Reporter, πως συνασπίστηκε οικονομικά με την εταιρεία Filmnation, για την συμπαραγωγή ταινιών. Αυτό είναι αναβάθμιση για τη Faliro, αφού η Filmnation αναπτύσσει υψηλότερης δυναμικής ταινίες, κάτι που σημαίνει πως η ελληνική εταιρεία στοχεύει σε ταινίες μεγαλύτερου εκτοπίσματος, έχοντας ήδη κάνει το βήμα, με τη συμμετοχή της στις ταινίες των Τζάρμους και Μάλικ. Εδώ στο Βερολίνο, εμφανίστηκε στα credits του φιλμ του Γιάννη Οικονομίδη Μικρό Ψάρι, που δυστυχώς δεν άρεσε στους ξένους κριτικούς, και στο συμπαθές και ήπια ακτιβιστικό Love is Strange, που είδα στο Panorama, με πρωταγωνιστές τον Τζον Λίθγκοου και τον Άλφρεντ Μολίνα.
Ο τελευταίος σημαντικός παραγωγός με όραμα στην Ελλάδα ήταν ο Γιώργος Παπαλιός, που έδωσε πνοή στον Αγγελόπουλο, τον Παναγιωτόπουλο και τον Σμαραγδή πριν από 40 χρόνια. Τώρα ο Κωνσταντακόπουλος βλέπει διεθνώς, ενώ βρίσκεται στην παραγωγή του καινούριου Λάνθιμου (Lobster) και του Chevalier της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη.
σχόλια