Η τραγουδίστρια Marianne Faithfull διένυσε διάφορες φάσεις στη 47χρονη καριέρα της η οποία ακόμα συνεχίζεται αμείωτη αφού έχει καταφέρει πολύ έξυπνα συνεργαζόμενη σε κάθε νέο της πρότζεκτ με μουσικούς διαφορετικούς από τη γενιά της (Billy Corgan, Beck, Blur, Pulp, PJ Harvey, Nick Cave, John Porter, Lou Reed, David Bowie, Metallica και τόσοι άλλοι) να βγάζει album που και relevant με τους καιρούς μας είναι και μουσικά έχουν αξία.
Από τινέιτζερ ποπ είδωλο των 60s και φιλενάδα του Μικ Τζάγκερ μέχρι την μεταλλαξή της στα τέλη των 70ς σε πανκ ροκ underground μαινάδα βουτηγμένη στα ναρκωτικά και από κει στη σταδιακή μέσα στα χρόνια μεταβασή της σε μέηνστριμ ποπ ροκ τραγουδίστρια και συνθέτρια ένα ήταν το κύριο χαρακτηριστικό της μαζί με την εξαιρετική της ικανότητα να επιλέγει μουσικούς συνοδοιπόρους και συνεργάτες. Η εντονή της στράτευση και συμπόρευση με τα κοινωνικά κινήματα της εποχής της και η βαθιά της ανησυχία για το τι συμβαίνει που εκφραζόταν κύρια μέσα από τη μουσική της αλλά και τη γενικότερη στάση της.
Με το τελευταίο της (πολύ καλό) album Horses and High Heels που κυκλοφόρησε φέτος και στο οποίο έχει αναμείξει με εξαιρετικό τρόπο soul, blues, folk, country, jazz-pop ιδιώματα περιοδεύει τον τελευταίο καιρό (μας είχε επισκεφτεί και μας τον Ιούνιο).
Σε μια από τις πολύ πρόσφατες στάσεις της περιοδείας της στο βελγικό FESTIVAL DES LIBERTES πριν λίγες μέρες έδωσε μια σύντομη συνέντευξη στην οποία εκφράζει την ανησυχία της για όλο αυτό το δυσοίωνο κοινωνικοοικονομικοπολιτικό σύννεφο που βλέπει να απλώνεται και το οποίο όπως αναφέρει χαρακτηριστικά θα μας οδηγήσει σε εποχές Ντίκενς αν δε του αντιταχθούμε.
΄
Έχω την αίσθηση πως παρόλη την υπερβολή της, η Faithfull ως καλλιτέχνης ορθά ψυχανεμίζεται αυτό που έρχεται. Δεν ξέρω κατά πόσο λέξεις όπως παγκόσμιος πόλεμος και επανάσταση με τη φόρτιση που κουβαλούν είναι αυτές που περιγράφουν αυτό που ζούμε και θα ζήσουμε. Μένει να αποδειχθεί.
Το θέμα είναι πως ο εικοσαετής ασύδοτος χρηματοπιστωτικός κύκλος που ακολούθησε τη πτώση του τείχους πνέει τα λοίσθια. Και αυτό που ετοιμάζεται να γεννηθεί δεν είναι τόσο ελπιδοφόρο. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Χαίρομαι που θα έχω προλάβει να πεθάνω πριν τα αποτελέσματα αυτής της φρικτής περιόδου που έρχεται με επηρεάσουν. Νομίζω πως επιστρέφουμε ολοταχώς σε εποχές Τσάρλς Ντίκενς κοινωνικά..
Νομίζω πως η κατάσταση θα γίνεται ολοένα και χειρότερη. Πρέπει να αντιταχθούμε σε αυτό που έρχεται, να το πολεμήσουμε μήπως καταφέρουμε να το αλλάξουμε αλλά τα σημάδια που βλέπω δε με κάνουν αισιόδοξη.
Δεν είμαι καμια ειδική και θα ακουστώ ίσως υπερβολική αλλά είναι σαν να ετοιμάζεται ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος και βλέπω να έρχεται και μια τεράστιου βεληνεκούς επανάσταση ως αντίβαρο όπου όλοι μας εκ των πραγμάτων θα εμπλακούμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Ελπίζω τα εγγόνια μου να καταφέρουν να δούν σε όλο αυτό ένα ταξίδι που μας πήγε κάπου καλύτερα απο αυτό που βρισκόμασταν.
Δεν χρειάζεται να είμαστε άπληστοι, τεμπέληδες, αλαζόνες, να ανοιγόμαστε στον άλλο ακόμα και όταν δεν είμαστε στα καλυτερά μας. Πρέπει να μάθουμε να λειτουργούμε με άξονα την αξιοπρέπεια και τον ανθρωπισμό. Όλοι μας. Και με αγάπη. Ο μόνος τρόπος.
bonustrack
Ας θυμηθούμε με αφορμή αυτή τη συνέντευξη το αριστουργηματικό της Broken English από το μακρινό αλλά εξίσου ταραγμένο 1979. Σε σκηνοθεσία του βρεττανού κινηματογραφιστή Derek Jarman ο οποίoς ενώνοντας φιλμικά 3 τραγούδια της από εκείνο το album, τα “Witches Song,” “The Ballad of Lucy Jordan” and “Broken English” είχε φτιάξει μια μικρού μήκους κινηματογραφική ενότητα γεμάτη αισθησιασμό, παγανιστική σεξουαλικότητα, βία και μυστήριο η οποία είναι ανευ βιντεοκλιπίστικου συναγωνισμού.
σχόλια