Βυσσινόκηπoς

Βυσσινόκηπος του Καραθάνου

Μού αρέσει πολύ αυτός ο άνθρωπος. Ακολουθεί την ορμή της καρδιάς του, σχεδόν αδιάφορος για την γραμματική. Πάει κατ' ευθείαν πάνω στην ουσία του έργου (και της ζωής) χωρίς να χάνεται στο θόρυβο των ειδημόνων, της θεατρολογίας κ.λπ.

Δεν με ενόχλησε που το μεγαθήριο του Τσέχοφ ήταν πειραγμένο. Ακόμη και την αμήχανη, τσιμπημένη παρουσία της Κιτσοπούλου (που πάλι έλεγε τα δικά της), την δέχτηκα εν τέλει. Γιατί όλη η ομάδα, μεταμορφωμένη κάτω από το ρομαντικό βλέμμα του, γινόταν κάτι ενωμένο, αδιάσπαστο -την αγαπούσες ολόκληρη.

Το έργο ακουγόταν. Η διαπραγμάτευση με το παρελθόν σε ένα κόσμο κέρδους που αλλάζει σκληραίνοντας, οι κήποι που βγαίνουν στο σφυρί, το χρήμα που κάνει τους ανθρώπους να ξεχνάνε για πού ξεκίνησαν και τι στ΄αλήθεια θέλουν και ως μετρημένος αντίλαλος, η φάση που περνάμε στην Ελλάδα.

Τέλος, κάτι βασικό: οι ηθοποιοί κέντησαν. Ζουμεροί, δοσμένοι, τολμηροί. Η μεγάλης στόφας Γαλήνη Χατζηπασχάλη.

Υπήρχαν γρέζια και κάποια χάσματα (που δεν υπήρχαν π.χ. στη Γκόλφω ή στο Δεκαήμερο). Αλλά στο σύνολο, μεγάλη συγκίνηση. Χειρονομίες που έμοιαζαν με δωρεά και θύμιζαν μια αγνότητα συκοφαντημένη.

Είναι υπέροχος ο Καραθάνος και η ομάδα του. Του αξίζει ο έπαινος και τα καλύτερα. 

Facebook Twitter