Camera restricta.
Η μηχανή που σου απαγορεύει να τραβήξεις την ίδια φωτογραφία με τους άλλους.
Ο εμπνευστής της, ο γερμανός φωτογράφος και καλλιτέχνης Philipp Scmitt, εξηγεί στο σάιτ του τον τρόπο λειτουργίας της:
"Κάποιοι αλγόριθμοι αναζητούν μέσα από το σκόπευτρο ό, τι κι εσείς: προσαρμόζουν τις ρυθμίσεις, σαρώνουν τα πρόσωπα και τραβάνε τη φωτογραφία όταν χαμογελάτε. Τι θα συμβεί αν το χαμόγελό σας δεν ήταν το μόνο πράγμα για το οποίο θα νοιάζονταν;
Η Camera restricta έχει σχεδιαστεί σαν ένα νέο σκεπτόμενο είδος φωτογραφικής μηχανής. Εντοπίζει η ίδια, ψάχνοντας στο διαδίκτυο μέσω GPS, όλες τις φωτογραφίες που έχουν τραβηχτεί σε κοντινή απόσταση. Εάν η κάμερα αποφασίσει ότι έχουν τραβηχτεί πάρα πολλές φωτογραφίες στο σημείο όπου βρίσκεστε, θα κλείνει το κλείστρο και θα εμποδίζει το σκόπευτρο. Δεν θα μπορείτε να τραβήξετε εκεί άλλες φωτογραφίες.
Η κάμερα ανιχνεύει μια έκταση περίπου 35 x 35 μέτρα γύρω από την ακριβή θέση όπου έχουν εντοπιστεί φωτογραφίες. Οι πόλεις και ειδικά τα τουριστικά αξιοθέατα έχουν φωτογραφηθεί τόσο μαζικά που υπάρχουν δεκάδες ή ακόμα και χιλιάδες παρόμοιες φωτογραφίες.
Η Camera restricta εισάγει νέους περιορισμούς για να μην μας παρασύρουν οι ψηφιακές εικόνες. Θα μπορούμε έτσι να δοκιμάσουμε ακόμη και νέες αισθήσεις, όπως η συγκίνηση του να είσαι ο πρώτος ή ο τελευταίος που θα φωτογραφίσει ένα συγκεκριμένο μέρος."
[philippschmitt.com/projects/camera-restricta]
The camera prototype consists of a 3D-printed body. It houses electronics to move the shutter as well as a smartphone that handles GPS and data connection, generates the sounds and doubles as the camera screen.
The phone runs a web app that queries a Node.js server I built to query Flickr and Panoramio for the number of pictures nearby. It's open source.
According to that number, the app synthesizes the camera sound in real-time using the Web Audio API. If the number is above a certain threshold, a photo cell mounted in front of the screen picks up a signal and transmits it to the microcontroller which then retracts the shutter.
'Ενας άλλος καλλιτέχνης, ο αμερικανός John Koenig, είσήγαγε στο Λεξικό του των Αφανών Θλίψεων τη λέξη Vemödalen που σημαίνει "απογοήτευση που νοιώθει κανείς όταν έχει φωτογραφίσει κάτι το υπέροχο που υπάρχει όμως ήδη αποτυπωμένο σε χιλιάδες εικόνες ακριβώς ίδιες (ο ίδιος ήλιος, ο ίδιος καταρράκτης, η ίδια καμπύλη, το ίδιο μάτι σε γκρο πλαν), με αποτέλεσμα να μετατρέπεται ξαφνικά ένα μοναδικό θέμα σε ένα κενό αντικειμένο, κιτς και δυστυχώς κοινότυπο - σαν ένα έπιπλο που παράγεται μαζικά και που συναρμολογούμε οι ίδιοι."
σχόλια