Η δική μου εμπειρία… (pt 1)
Ξεκινάς όλο ευτυχία για ένα τριήμερο camping με 2 φίλες. Έχετε κλείσει θέση και προπληρώσει μια διαμονή, έχετε μαζέψει όλα όσα σας είπαν πως είναι απαραίτητα γιατί είστε πρωτάρες, τα έχετε πακετάρει, τα φορτώσατε στο αυτοκίνητο και φύγατε. Φτάνοντας ανακαλύπτετε πως η σκηνή μπορεί να είναι καινούρια αλλά της λείπει κάτι βασικό. Οδηγίες χρήσης.
Φαντάζεστε πως δεν θα είναι δα και τόσο δύσκολο αλλά ως αδαείς ζητάτε βοήθεια από κάποιον περαστικό που έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει κι ας το κάνει κι εκείνος για πρώτη φορά όπως σας λέω έστω και αρκετά μετά… Η σκηνή σε ένα 2ωρο στέκει ακούνητη ή τέλος πάντων όσο σταθερή μπορεί να είναι μια σκηνή…
Βγάζετε τα στρώματα που αγοράσατε και την τρόμπα για να τα φουσκώσετε. Από εδώ ο οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει πως εμείς σαν κατασκηνωτές είμαστε μάλλον οι… κατασκηνωτές του πολιτισμού και της άνεσης και θα τα βρούμε μπαστούνια… Συναρμολογούμε την τρόμπα, την εφαρμόζουμε στο στόμιο του στρώματος και εν συνεχεία την αφήνουμε κάτω για να την πατάμε και να κερδίσουμε χρόνο (μας είχαν ενημερώσει για ένα παιχνίδι στις 11 και θέλαμε να πάμε). Η συναρμολογούμενη τρόμπα ωστόσο είχε άλλες βλέψεις και ήθελε να περάσει και επαναστατικά μηνύματα τύπου «Αντίσταση στον καταπατητή» γι’ αυτό και εκτίνασσε τακτικά απ’ το κυρίως σώμα την βαλβίδα μεταφοράς του αέρα…
Μετά από αρκετή προσπάθεια καταφέραμε να φουσκώσουμε το πρώτο στρώμα αλλά παραλείψαμε να βιδώσουμε την βαλβίδα στο στόμιο του στρώματος.Στο δεύτερο και στο τρίτο τα βιδώσαμε αλλά δεν τα είχαμε φουσκώσει επαρκώς…Σειρά είχε το στρώμα θαλάσσης που αποκαλούσαμε «σαλόνι» αφού προοριζόταν για να καθόμαστε κάπου… Βέβαια το… σαλόνι δεν φούσκωνε! Και να κάνει τα δικά της η τρόμπα, και να προσπαθούμε εμείς. Μετά από αρκετή ώρα ευτυχώς η μια μου φίλη ανακάλυψε πως δεν φουσκώνει γιατί δεν το έχουν τρυπήσει από μέσα ώστε να μπει ο αέρας. Η ειρωνεία είναι πως αυτή η φίλη που το ανακάλυψε ήταν και η ξανθιά της παρέας. Μύθος κατερρίφθη! Καμιά φορά μια ξανθιά δουλεύει καλύτερα από 2 μελαχρινές μαζί… Και το επαληθεύει και στην συνέχεια..
Το παιχνίδι το χάσαμε γιατί αργήσαμε, συνεπώς πήγαμε να φάμε.
Το φαγητό ήταν πραγματικά απίστευτο. Το εννοώ. «Απίστευτο». Ποιος θα πίστευε πως μπορείς να φτιάξεις μπιφτέκια - πέτρες που θα είναι και καμένα?... Δηλαδή αλήθεια, μια πέτρα καίγεται?! Ε, δεν καίγεται, απλά μαυρίζει! Αυτά τα κοτρονάκια όμως είχαν καεί… Συγχαρητήρια στον ψήστη και στο φλογοβόλο του γιατί δεν δέχομαι πως χρησιμοποίησαν σχάρα ή φούρνο ή κάποια ψηστιέρα…
Και ναι, τα φάγαμε γιατί όταν πεινάς τελικά τα πάντα τρως…Ύστερα πήγαμε στην σκηνή, είχε μια ευχάριστη δροσιά, μια γαλήνια ησυχία που σου επέτρεπε να ακούς τα τζιτζίκια και να φανταστείς πόσο ωραία θα είναι να κοιμάσαι και να μην ιδρώνεις απ’ την εξουθενωτική ζέστη της Αθήνας, απλά να πέφτεις για ύπνο και να αποκοιμιέσαι στον ήχο από τα φύλλα που θροΐζουν και τα τζιτζίκια που τραγουδούν εξυμνώντας το καλοκαίρι. Πολύ ρομαντικό δεν βρίσκετε?...
Ε, λοιπόν δεν ήταν γιατί εμείς οι δυο μελαχρινές πήγαμε στο camping σκεφτόμενες πως θα κάνει ζέστη και το sleeping bag είναι περιττό, δεν μας χρειάζεται, καλοκαίρι είναι…! Πήραμε ένα σεντόνι η κάθε μία και ξαπλώσαμε…
Το βράδυ αυτό ανακηρύχτηκε survivor.Το κρύο μας είχε διαπεράσει, είχε φτάσει το μεδούλι μας και το είχε κάνει γρανίτα. Σηκωθήκαμε και βάλαμε από μια ζακέτα σε μια απέλπιδα προσπάθεια να προστατευτούμε από το κρύο. Εις μάτην. Κουλουριαστήκαμε και περιμέναμε να έρθει το πρωί… ή ο θάνατος γιατί τόσο τραγικά το ένιωθα!.. Κάποια στιγμή η φίλη μου έριξε πάνω μου ένα jacket, γνωστό πλέον και ως «σωτήριο jacket»…
Μετά την κρυάδα όμως ήρθαν οι πρώτες φωτεινές ακτίνες του ηλίου και το γλυκό τιτίβισμα των πουλιών που ακουγόταν σαν να ήταν δίπλα σου.Σαν να ήταν μέσα στην σκηνή. Σαν να είχαμε ένα σμήνος πουλιών να τραγουδάνε κλειδωμένα στην σκηνή των 3 ατόμων.
Ω, θεοί! Λέτε τελικά να πεθάναμε απ’ το κρύο και να φτάσαμε στον παράδεισο? Τόσο καλός άνθρωπος υπήρξα τελικά? Και δεν μου το’ χα! Άνοιξα τα μάτια μου και είδα πως δεν πέθανα, ζούσαμε, σίγουρα κρυωμένες απ’ την «μαγική»πρώτη διαμονή και πως δεν ήταν απλά νωρίς, ήταν τόσο νωρίς που αν ήμασταν στην Αθήνα και είχαμε βγει χθες για ποτό τέτοια ώρα θα επιστρέφαμε…
Απελπίστηκα! Φιμώστε τα πτηνά, κλείστε τα φώτα κι αφήστε με να κοιμηθώ!!! Μπουχου χουυυ… Νυστάζω! Κοιτάζω δίπλα μου και βλέπω την φίλη που με σκέπασε με το jacket της να είναι σχεδόν στο πάτωμα, κι εννοώ σχεδόν γιατί υπήρχε ανάμεσα ένα ξεφούσκωτο στρώμα. Ναι, εκείνο το πρώτο στρώμα που φουσκώσαμε και δεν βιδώσαμε την βαλβίδα…Προσπάθησα να ανασηκωθώ να δω και την άλλη μας φίλη κι ανακάλυψα πως και το δικό μου στρώμα ξεφούσκωνε αργά – αργά… Το πήρα απόφαση, δεν θα κοιμηθώ άλλο…
Σηκωθήκαμε να πιούμε έναν καφέ –που δεν πινόταν, να πάμε να βρούμε ΑΤΜ και ένα μαγαζί να πάρουμε υπνόσακους & να πάμε για μπάνιο στην θάλασσα. Όπερ και εγένετο.
Εφοδιαστήκαμε με πάγο για το ψυγειάκι, χυμό, μπύρες, tequila, μπανάνες, κρουασάν… Ανακαλύψαμε μετά πως δεν έχουμε που να τα βάλουμε. Εδώ δεν είχαμε που να αφήσουμε τα σακ βουαγιάζ και τα είχαμε στο αυτοκίνητο.
Πηγαίναμε για μπάνιο & πρώτα περνούσαμε από το αυτοκίνητο να πάρουμε τα πράγματα, εγώ ξεχνούσα πάντα κάτι πίσω, συνήθως κάτι που δεν έπρεπε να ξεχάσω όπως τα εσώρουχά μου. Ενίοτε πετάγαμε σαμπουάν ή αφρόλουτρα από την μια ντουζιέρα στην άλλη γιατί κάποια τα ξέχναγε! Μπορώ να πω όμως πως αισθάνθηκα σαν το σπίτι μου στις ντουζιέρες. Για του λόγου το αληθές,το τελευταίο βράδυ που κάναμε ντουζ ξεχάστηκα και τραγούδαγα. Το έκανα τόσο ασυναίσθητα που το συνειδητοποίησα όταν ρώτησε η φίλη μου ποιος τραγούδησε στο μπάνιο... Ουπς!
Την δεύτερη μέρα ήρθαν και 2 κοπέλες απ' την δουλειά με μια φίλη τους. Έστησαν την σκηνή σε 10 λεπτά. Δεν πίστευα στα μάτια μου, ευτυχώς είχαμε πιεί και κατηγόρησα το αλκοόλ για την βλακώδη έκφραση θαυμασμού που είχα πάρει... Μα σε 10 λεπτά?... Η μια κοπέλα είχε έρθει και με το τετράδιο της που έγραφε που να πάνε για φαγητό, για καφέ, για ποτό, για μπάνιο, για πεζοπορία... Αν δεν ήταν οργανωμένο camping πάω στοίχημα θα είχε σημειώσει και που να κάνουν την όποια ανάγκη τους! Τι να πω? Θεά!
Βέβαια σ' αυτό το τετραήμερο ανακαλύψαμε και την χαρά του καλού γείτονα.
Να, βλέπετε με το ζευγάρι αριστερά νιώσαμε αμέσως οικειότητα. Μέχρι και το πως πηδιούνται θα μπορούσαμε να σας πούμε! Το ζευγάρι από πίσω ήταν σε περίεργη φάση, εκείνη τον έκραζε κι αυτός έκανε ο,τι του έλεγε! Αλλά το καλύτερο μ' αυτούς ήταν το κινητό της κοπελιάς. Από τα ξημερώματα χτύπαγε το ξυπνητήρι της. Όλοι οι κατασκηνωτές σηκώθηκαν θαρρώντας πως είναι εγερτήριο η κυρία πάταγε αναβολή για να επαναληφθεί σε λίγο το μαρτύριό μας.
Είχαμε κι άλλους γείτονες, λιλιπούτειους. Αυτοί ήταν η Λαμπρινή, η Φωτεινή, ο Νίκος, ο Αντώνης (που αν τον πείραζες δεν πήγαινες για μπάνιο -κατα δήλωση γονέων στα υπόλοιπα) και ο Σωτηράκης (που στόμα είχε και μιλιά δεν είχε). Τα παιδιά δεν ενόχλησαν πολύ, όμως τα φώναζαν οι γονείς τους ασταμάτητα... Κι εκεί που σκέφτεσαι πως ο Ηρώδης είναι παρεξηγημένη προσωπικότητα, αναλογίζεσαι πως θα έπρεπε να είχε σφάξει τους γονείς των παιδιών πριν διαιωνίσουν το απεχθές είδος τους... Δεν είμαι στριμμένη απλά με ενόχλησε που ο πατέρας χτύπαγε το ένα παιδί και η μάνα του γέλαγε, ενώ ούρλιαζαν στα παιδιά λες και ήταν ζώα!
Στα highlights συγκαταλέγονται κι άλλες στιγμές:
Πήγαμε παραλία με την μία μου φίλη και όπως είχαμε απλωθεί στις ξαπλώστρες μας λέμε να πάμε για φαγητό και μας παίρνει ο ύπνος!...
Το μαλλί της άλλης φίλης μας που δεν το έλουσε 2 μέρες κι απ' το αλάτι είχε γίνει φυσικά ράστα!
Η λιγούρα για γλυκό που μας οδήγησε στην αγορά της χειρότερης προκάτ / πλαστικής κρέπας που έχω δει ποτέ!
Η ανακάλυψη της τελευταίας μέρας ότι κάναμε χιλιόμετρα για μια παραλία ενώ υπήρχε άλλη στα 200 μέτρα απ'το camping!
Το συνολικό κόστος των διακοπών ανήλθε στα 200€ καθώς οι τιμές σε καφετέριες, εστιατόρια κτλ ήταν στο θεό...
(to be continued)
σχόλια