Δεν είναι και μυστικό της πόλης πως η περιοχή του Μεταξουργείου και του Κεραμεικού αποτελεί το next big thing της Αθήνας. Όπως ήταν κάποτε του Ψυρρή, όπως ήταν πρόσφατα το Γκάζι. Στο πρώτο οι μικρές βιοτεχνίες μετατράπηκαν σε κέντρα διασκέδασης, στο δεύτερο στήθηκε μια ολόκληρη βιομηχανία διασκέδασης γύρω από την Τεχνόπολη και τη στάση του μετρό, κάνοντας τον Βοτανικό μια μικρή όαση αντιπαροχών και τρέντι πολυκατοικιών. Σειρά έπρεπε να πάρει το Μεταξουργείο-Κεραμεικός. Στάση μετρό έχει (πλατεία Καραΐσκάκη), μεγάλοι δρόμοι διασχίζουν την περιοχή, κέντρο είναι, και η υποβάθμιση (συγκέντρωση λαθρομεταναστών, μεταναστών, αστέγων, ναρκομανών και άλλων περιθωριακών στοιχείων) είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που «μύριζε» από μακριά πως εκεί θα γίνει η νέα και μεγάλη «ανακαίνιση» των Αθηνών. Το θετικό της υπόθεσης είναι πως οι εξελίξεις δεν έτρεξαν τόσο γρήγορα, αφού μαγαζιά άνοιξαν αλλά όχι με «βίαιο» τρόπο, διατηρώντας έτσι τις έντονες αντιθέσεις της γειτονιάς και τον χαρακτήρα που της προσδίδει το νέο hype. Το αρνητικό είναι πως όλα εκείνα τα στοιχεία της υποβάθμισης που αναφέραμε πριν παραμένουν και εντείνονται, αφού τα «νέα χέρια» παραμένουν «μαχαίρια». Έτσι, η μέρα και η νύχτα στο Μεταξουργείο κινούνται ανάμεσα στην κουλτούρα των θεάτρων και των γκαλερί, τη διασκέδαση, την πολυπολιτισμικότητα, την κινέζικη αγορά, τον οργασμό των οικοδομικών εργασιών και τη λογική και παράλογη παραβατικότητα. Ως εικόνα μπορεί να μην αρμόζει (και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την αποδεχόμαστε) στα σύγχρονα πρότυπα μιας δυτικής πόλης, από την άλλη, όμως, δεν παύει να παραμένει γοητευτική για τους επισκέπτες της...
To Soho των Αθηνών
Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Μεγάλες μονοκατοικίες, άδειοι βιομηχανικοί χώροι, πολυκατοικίες μοιρασμένες σε πολλά μικρά γραφεία: ένα πολεοδομικό αθηναϊκό στερεότυπο που συνιστά ένα από τα ελάχιστα αρχιτεκτονικά ενδιαφέροντα στοιχεία της σύγχρονης Αθήνας. Λίγο πριν αλλάξει η χιλιετία ανοίγουν τα δύο θέατρα (Από Μηχανής των Βαλαβανίδη, Κράλλη και Μεταξουργείο της Άννας Βαγενά) στην οδό Ακαδήμου, λίγο αργότερα ανοίγει το θέατρο Βασιλάκου στην οδό Πλαταιών, ξεκινά το εναλλακτικό κέντρο που ονομάζεται Bios και μερικές εκατοντάδες μέτρα παρακάτω το Γκάζι ολοένα «θεριεύει». Οι μεσίτες καλοβλέπουν τα άδεια (και φτηνά τότε) μεγάλα οικοδομήματα, οι Αθηναίοι αρχίζουν να ψήνονται με την περιοχή και με την έννοια του loft, και οι Κινέζοι ζουν τη δική τους «άνοιξη». Μέσα σε όλα αυτά και οι παλιοί κάτοικοι, ένα μείγμα Ελλήνων και μεταναστών (κυρίως μουσουλμάνοι). Οι κατοικίες, είτε πανάκριβα και πολυτελή loft (μη βάζετε στο νου σας τίποτα «βρόμικους» βιομηχανικούς χώρους) είτε αναπαλαιωμένες μονοκατοικίες, κέρδισαν τον άτυπο αυτό ανταγωνισμό με τα μπαρ και τα εστιατόρια και έτσι τα τελευταία έρχονται να συμπληρώσουν ομαλά μια περιοχή που θέλει να γίνει μοντέρνα γειτονιά και όχι μια νέα «διασκεδασούπολη». Οι γκαλερί ανοίγουν η μία μετά την άλλη (Bernier Eliades στη Σαλαμίνος, η Breeder στην Ιάσονος και η Ρεβέκα Καμχή στη Λεωνιδίου), φιλοξενώντας ενδιαφέρουσες εκθέσεις και project που δεν είχαμε ξαναδεί στη χώρα μας. Τα έργα στη Δημοτική Πινακοθήκη τελειώνουν, ώστε να κάνει παρέα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος που εγκαινιάστηκε πρόσφατα στο νέο κτίριο του κινηματογράφου Λαΐς, στη συμβολή της Ιεράς Οδού με τη Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κάθε Soho που σέβεται τον εαυτό του έχει και τα «σπίτια» του, εξευμενίζοντας τους θεούς του έρωτα. Αντίθεση εδώ, στο επίπεδο της φιλοξενίας, προκαλεί το προσεγμένο λουξ ξενοδοχείο Athens Prive Hotel, που προσφέρει υψηλής ποιότητας υπηρεσίες στους θαμώνες του.
Από τα τζιπ μέχρι τα... «κατσαριδάκια»
Τη χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων γίνεται και μια μεγάλη μετακόμιση στον χώρο του φαγητού. Ο Λευτέρης Λαζάρου παίρνει τις «θαλασσινές» εμπνεύσεις του από τον Πειραιά και τις φέρνει στην Πειραιώς. «Αν έχεις καλό εστιατόριο, πετυχαίνει όπου και να το έχεις», πιστεύει ο ίδιος και δεν έχει άδικο, αφού το Βαρούλκο δεν στερήθηκε την πελατεία του στη νέα του γειτονιά. Αντιθέσεων συνέχεια... αφού ένα από τα πιο ακριβά εστιατόρια της Αθήνας γειτονεύει με τον Αιγύπτιο, όπου η ανατολίτικη κουζίνα και ατμόσφαιρα είναι σημείο αναφοράς για τους απανταχού ψαγμένους του Λεκανοπεδίου. Το έθνικ της περιοχής συμπληρώνεται από το αργεντίνικο El Bandoneon (Βιργινίας Μπενάκη 7) που συνοδεύει τις ξακουστές μπριζόλες του με μαθήματα τάνγκο. Tο μεξικάνικο Meson El Mirador (Αγησιλάου 88 και Σαλαμίνος), εκτός από μεγάλη ποικιλία tacos και burritos, έχει ένα μεγάλο κατάλογο από κοκτέιλ με κύριο συστατικό την τεκίλα. Από Βόρεια Αμερική έχουμε το Βronx (Γιατράκου 21) με νεοϋορκέζικη ατμόσφαιρα και «μαύρους» ήχους στα ηχεία. Διεθνή στοιχεία (πάπια με σάλτα από τζίντζερ) ανάκατα με ελληνικά (σαρδέλες με φάβα) φέρνει και το Polly Maggoo του «Γάλλου» Γιώργου Ηλιού (Λεωνίδου 80).
Η ελληνική κουζίνα δεν πάει πίσω
Φρέσκα θαλασσινά στα Λόγια της Πλώρης (Αγησιλάου 71). Τσίπουρα από όλη την Ελλάδα μαζί με ταιριαστούς μεζέδες στη Ζυμομέλη (Σαλαμίνος 64). Παρόμοια -και λίγο πιο indie- κατάσταση στα Κανάρια (Κεραμεικού 88), στην Αυλή του Πέτρου (Πλαταιών και Λεωνίδου) και στον Ακροβάτη, που εκτός από τους μεζέδες σερβίρει και παραδοσιακό καφέ στη χόβολη. Καλό και οικονομικό είναι το μουσικό μεζεδοπωλείο Επί Κεραμεικώ (Κεραμεικού 51). Μεσογειακές γεύσεις και ελληνική μουσική στο ΓΙΑΝΤΑΗ (Λεωνίδου 31). Με νότιο ταμπεραμέντο και τον Renato Mecolli στην κουζίνα υποδέχεται τον κόσμο η Χρύσα στην Αρτεμισίου 4. Πιο μοντέρνα η κουζίνα του Aleria στο νεοκλασικό της Μεγάλου Αλεξάνδρου 57. Εξίσου νεωτεριστικό και βραβευμένο είναι το μενού του Αλέξανδρου Καρδάση στο Αθήρι (Πλαταιών 15).
Η «ισότητα» της νύχτας
Το Βios (Πειραιώς 84) παραμένει ένα από τα σημεία αναφοράς της πόλης. Συναυλίες, πάρτι, θεατρικές παραστάσεις, εικαστικά δρώμενα και το καλοκαίρι στην ταράτσα για ποτό. Πέραση τα τελευταία δύο χρόνια έχουν το Nixon (και για φαγητό. Περιμένουμε το καλοκαίρι να παρακολουθήσουμε το μουντιάλ στην κινηματογραφική αίθουσα του) και το Belafonte στην Αγησιλάου. Ωραίος, funk χώρος και εμπνευσμένα πάρτι (όπως και το όνομα) στο Cachica Club (Πλαταιών 5). Ατμοσφαιρικό και με ένα παρισινο-βερολινέζικο στυλ είναι το Cabaret Voltaire (Μαραθώνος 30) που φιλοξενεί αρτιστίκ συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Το Barrio (πλατεία Αυδή) φέρνει στα deck του αρκετούς από τους προσεγμένους μουσικούς ραδιοφωνικούς παραγωγούς της πόλης. Το Carouzel (Θερμοπυλών 41) μένει μέχρι πολύ αργά και άπτεται της goth και Bauhaus κουλτούρας. Τέλος, αν θέλετε να πιείτε μια μπίρα και να συζητήσετε μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, το Αστάρι (Μαραθώνος 28) είναι η καλύτερη επιλογή.
σχόλια