Γεννημένη Dagmar Regine Hager στις 16 Ιούνη του 1943 στην
Πράγα, η γερμανίδα ηθοποιός Dagmar Lassander ξεκίνησε την καριέρα
της ως ενδυματολόγος στην Όπερα του Βερολίνου. Η παιχνιδιάρα
κοκκινομάλλα, όμως, ούσα φιλοπερίεργο πλάσμα και πνεύμα ανήσυχο,
σύντομα μεταπήδησε στον κινηματογράφο, όπου και πρωταγωνίστησε,
αρχικά σε σειρά γερμανικών παραγωγών.
Η απρόσιτη ομορφιά της, μια καλλονή αριστοκρατική, ραφιναρισμένη
και αέρινη, παγωμένη και ακίνητη, όμοια μοντέλου μόδας της εποχής
και ο ψυχρός αισθησιασμός της την καθιέρωσαν σε ρόλους σεξουαλικά
επιθυμητού και σαγηνευτικού θηλυκού στα ιταλικά gialli της δεκαετίας
του ́60 και των αρχών του ́70, αυτόνομου και ιδιαίτερου φιλμικού
είδους ερωτικών θρίλερ με πρωταγωνιστές ψυχικά διαταραγμένους
χαρακτήρες, φόνους τελετουργικούς κι εκτενείς σε διάρκεια, προσεγμένη
σκηνοθεσία κι ατμόσφαιρα και soundtrack από σπουδαίους Ιταλούς
συνθέτες, όπως ο Morricone, τα οποία πολλές φορές προηγούνται
ή ξεπερνούν το κύρος και την απήχηση της ταινίας για την οποία
γράφτηκαν.
Με τη φυσική γοητεία και τη χάρη που διέθετε η Dagmar Lassander
ξεχώρισε στις ταινίες που πρωταγωνίστησε, παρόλα αυτά η φήμη της δεν
μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει τη φήμη των ταινιών στις οποίες συμμετείχε
και η ίδια παρέμεινε περιφερειακό πρόσωπο του κινηματογραφικού
είδους της περιόδου. Από τα μέσα της δεκαετίας του ́70 κι έπειτα
συμμετείχε σε φιλμ με κυρίαρχο το ερωτικό στοιχείο και αποσύρθηκε
οριστικά από τη μεγάλη, αλλά και τη μικρή οθόνη, τη δεκαετία του ́90.
Femina Ridens (1969) του Piero Schivazapa.
Σε αυτό το sexploitation φιλμ ο ήρωας Dr Sayer (Philippe Leroy) είναι
ένας ζάμπλουτος κι εκκεντρικός τύπος, που ικανοποιείται ταπεινώνοντας
γυναίκες και υποβάλλοντάς τες σε S&M ερωτικά τερτίπια, μέχρι
που κάποια μέρει απάγει την όμορφη δημοσιογράφο Maria (Dagmar
Lassander), την οδηγεί στο φτωχικό του κι εκεί έρχεται η μεγάλη
ανατροπή: οι ρόλοι αντιστρέφονται, η Dagmar παίρνει το πάνω χέρι και
καθιστά τον Leroy θύμα της ομορφιάς της και του αισθησιασμού της.
Στυλιζαρισμένη και επηρεασμένη από το ψυχεδελικό κίνημα της
εποχής, αυτή η ερωτική ιταλική ταινία των late sixties σίγουρα δεν
αποτελεί μνημείο της Έβδομης Τέχνης, παρ' όλα αυτά διατηρεί τη γοητεία
της και διανθίζεται από αισθησιακές σκηνές που παραμένουν μέχρι και
σήμερα εντυπωσιακές, όπως η σκηνή στριπτίζ της Lassander.
Femina Ridens.
Το εξώφυλλο του soundtrack, σε μουσική Stelvio Cipriani.
Φιμωμένη, έρμαιο μαζοχιστικού σεξ σ' αυτό το παράξενο και
στολισμένο με ψυχεδελικές πινελιές φιλμ.
Η Dagmar ντυμένη με ανάλαφρη γάζα ξετυλίγει όλα τα ταλέντα της και
θολώνει την κρίση του Philippe Leroy. Καημένε, Dr Sayer...
Le foto proibite di una signora per bene (1970) του Luciano Ercoli.
Σε αυτό το giallo η Dagmar υποδύεται τη Minou, τη νιόπαντρη,
βαριεστημένη και σκανδαλιάρα σύζυγο του επιχειρηματία Peter (Pier
Paolo Capponi), η οποία ξάφνου βρίσκεται μπλεγμένη σε μια σκοτεινή
ιστορία σεξ και φόνου και πασχίζει να ξεφύγει από τα νύχια των
εκβιαστών της.
Παραγνωρισμένο giallo φιλμ, όχι ιδιαίτερα βίαιο, αλλά με διάχυτο το
αισθησιακό στοιχείο να εκφράζεται τόσο από τη λαμπερή Dagmar, όσο
κι από τη συμπρωταγωνίστριά της και σύζυγο του σκηνοθέτη Ercoli,
Nieves Navarro (στα ζενερίκ συστήνεται ως Susan Scott - μάλλον πήγαινε
για διεθνή καριέρα), που στην ταινία κρατά το ρόλο της Dominique, της
σεξουλιάρας φίλης της πρωταγωνίστριας και πρώην ερωμένης του Peter.
Μύλος...
Το εξώφυλλο του soundtrack με την Nieves Navarro μισόγυμνη, σε πόζα
ταιριαστή με τον σεξουαλικά αδηφάγο κι ασυγκράτητο κινηματογραφικό
χαρακτήρα της.
Δεύτερο εξώφυλλο του αριστουργηματικού αυτού soundtrack. Αξέχαστο
easy listening, χαδιάρικο lounge, αισθησιακή bossa nova, τρυφερός
λυρισμός και ξεσηκωτικό shake συνθέτουν την εικόνα ενός από τα
ωραιότερα κινηματογραφικά album του Maestro.
Il rosso segno della follia (1970) του Mario Bava.
Σ' αυτό το σκοτεινό και πολύπλοκο giallo του Mario Bava ο
πρωταγωνιστής-δολοφόνος John Harrington (Stephen Forsyth) είναι
ένας ψυχικά διαταραγμένος και σεξουαλικά ανίκανος μοντελίστ, που,
στην απέλπιδα προσπάθειά του να θεραπευθεί από τα τραύματα της
παιδικής του ηλικίας και να χορτάσει τη λαχτάρα του για φόνο και βία,
ξεπαστρεύει με τρυφερές τσεκουριές μέλλουσες νυφούλες.
Λίγη σημασία έχει σ' αυτό το φιλμ ποιος είναι ο δολοφόνος, εξάλλου
ο ίδιος ο ήρωας μάς αποκαλύπτει την ταυτότητά του. Σημασία έχουν
αυτοί καθαυτοί οι φόνοι, κι ο Mario Bava, από τους μεγάλους του
giallo, ξέρει πώς να χαρίσει στο κοινό του μια σειρά από όμορφους,
στυλιζαρισμένους, σχεδόν οργασμικούς θανάτους. Η Lassander στο
ρόλο της Helen Wood καταφέρνει να ξυπνήσει τρυφερά συναισθήματα
στον ήρωα και γλιτώνει τη ζωή της χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση της
αστυνομίας (spoiler!).
Η εκθαμβωτική Lassander σε αφοπλιστικό τετ α τετ με τον γοητευτικό
και κλασάτο δολοφόνο.
Το επιμύθιο της ταινίας: Ποτέ μη γυρίζεις την πλάτη σε έναν γόη. Θα το
μετανιώσεις πικρά.
Δεν έμελε να απολαύσει το μήνα του μέλιτος η όμορφη κοκκινομάλλα.
Αφίσα του φιλμ με την ηρωίδα και το διαπεραστικό βλέμμα της σε πρώτο
πλάνο.
Η αγγλική αφίσα της ταινίας με ευοίωνο τετράστιχο.
Υπέροχη, μοναδική, αξέχαστη Dagmar!
Το λάγνο στριπτίζ της Dagmar υπό τους ήχους του σέξυ «Sophisticated
Shake» του συνθέτη Stelvio Cipriani.
Η εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας μάς εισάγει στο χώρο και στο χρόνο
δράσης, δημιουργεί ατμόσφαιρα, ξεδιπλώνει την αγαλματένια ομορφιά
της Lassander, βάζοντάς μας σιγά σιγά στο νόημα και αποκαλύπτοντάς
μας τις διαθέσεις της ηρωίδας μας. Δεν κρατιέται η Dagmar!
Το μουσικό χαλί ανήκει στον έναν και μοναδικό Ennio Morricone, που
για τις ανάγκες της ταινίας έγραψε ένα από τα ομορφότερα soundtrack
της περιόδου.
Παιχνιδιάρικο, σέξυ και στυλάτο easy listening από τον Ennio
Morricone. Στο φόντο η ηρωίδα μας και οι χάρες της σε χαρακτηριστικά
ενσταντανέ.
Το αμερικάνικο τρέιλερ της ταινίας μάς εισάγει σε έναν κόσμο
απαισιόδοξο κι αγέλαστο, όπου ο πρωταγωνιστής αποδομείται ψυχικά,
έχοντας επίγνωση των αδιεξόδων του. Το δυναμικό uptempo shake του
τρέιλερ, όπως και εν γένει το soundtrack του φιλμ, ανήκει στον Sante
Maria Romitelli.
σχόλια